น้ำพริกถ้วยเก่า1/1
1110 Words
คิรากรเปิดประตูเข้ามาหาลูกตามที่ไอริณบอก คนเป็นพ่อเห็นคนตัวเล็กถึงกับใจหายวูบ เด็กชายยังคงสะอื้นไห้ขดตัวอยู่ในผ้าห่มลายการ์ตูนตัวโปรด
“ฮึก! ฮึก!”
“พี่คีย์ ป๋าโทรหามามี้ให้แล้ว” คนตัวเล็กเปิดผ้าออกหันไปตามเสียงของคิรากร
“มามี้! ฮึก!” มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มอย่างรวดเร็ว คิรากรยื่นโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในโหมดการสื่อสารผ่านวิดีโอให้ลูกชาย
“พี่คีย์อย่าร้องสิลูก คนเก่งของมามี้” ไอริณเองก็น้ำตาคลอตามคนตัวเล็ก ลูกชายร้องไห้คนเป็นแม่อย่างเธอยังไม่มีแม้โอกาสจะกอดปลอบ
“ป๋าไม่ให้คุยกับมามี้ ป๋าใจร้าย ฮึก! ฮือ!” เด็กชายรีบฟ้องผู้เป็นแม่ คิรากรนั่งลงข้างๆ เด็กชายไม่ห่าง สายตาคมจ้องมองสองแม่ลูกคุยกันเงียบๆ โดยไม่ออกความคิดเห็น
“ป๋ากลัวมามี้ทำงานไงลูก พี่คีย์ต้องทานข้าวนะครับไม่งอแงนะ เดี๋ยวแม่กลับไปหาโอเคไหม?”
“เมื่อไหร่ละครับ พี่คิดถึง?”
“ถ้าเป็นเด็กดี ไปทานข้าวเชื่อฟังป๋าเดี๋ยวมามี้จะรีบบินไปหาพี่เลย”
“แต่ป๋าว่าพี่นะ”
“เดี๋ยวมามี้คุยกับป๋าให้ ถ้าพี่อยากคุยอยากโทรหามามี้ต้องให้ป๋าโทรทันที แต่ถ้ามามี้ไม่ว่างพี่ต้องรอให้ได้โอเคไหมลูก?”
“โอเคครับ พี่รักมามี้นะ”
“มามี้ก็รักพี่ครับ”
“สรุปยอมทานข้าวแล้วใช่ไหม ไก่ทอดเย็นหมดแล้วนะ”
คิรากรแทรกขึ้นเพราะเริ่มหมั่นไส้เจ้าลูกชายที่เอาแต่ออดอ้อน
ไอริณจนออกนอกหน้า
“พี่คินขอโทษลูกก่อนสิคะ พี่ดุลูกไม่ใช่เหรอ?”
“พี่ไม่ได้ดุพี่แค่บอก”
“ไม่จริงป๋าดุพี่?” คนตัวเล็กรีบแย้ง
“พี่คีย์ก็ผิดนะลูกที่ไม่ยอมเชื่อฟังป๋า พี่เองก็ต้องขอโทษป๋าด้วย”
“แต่…”
“แต่…”
“ถ้าไม่ฟังก็ไม่ต้องมาคุยกัน คีย์ก็อยู่คนเดียวไปโรงเรียนคนเดียวไม่ต้องขอความช่วยเหลือกับป๋า พี่คินก็ไม่ต้องคุยกับลูกจะได้ไม่ทะเลาะกันอีกเอาไหม?”
“ไม่!”
“ไม่!”
“งั้นก็ต่างคนต่างขอโทษกัน”
“โอเคๆ ป๋าผิดเอง ป๋าขอโทษครับจะไม่ขึ้นเสียงจะไม่ดุโดยไร้เหตุผล” เด็กชายปรายตามองคนเป็นพ่อเล็กน้อย แต่ยังคงวางหน้านิ่งเงียบๆ
“พี่คีย์ล่ะ ป๋าเขาขอโทษแล้วให้อภัยกันได้ไหม?”
“ก็ได้ พี่ก็ขอโทษป๋า ดีกันนะ” เด็กชายยิ้มน้อยๆ ยกนิ้วก้อยขึ้นยื่นให้คิรากร
“ครับ ป๋ารักพี่คีย์นะ”
“จริงๆ พี่ก็รักป๋า ถ้าป๋าไม่ดุ” ชายหนุ่มดึงลูกชายมากอดแล้วหอมแก้มนุ่มเบาๆ อย่างเอ็นดู
ไอริณอมยิ้มให้กับภาพตรงหน้า พร้อมกับพูดคุยทำข้อตกลงกับเด็ก ชายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยให้คนตัวเล็กไปทานข้าว
“ลูกยอมกินข้าวแล้วขอบใจไอซ์มากนะ” คิรากรเหลือบขึ้นมองคนในหน้าจอ
“ถ้าเรื่องแค่นี้พี่ยังทำให้เป็นปัญหา เห็นทีไอซ์คงจะปล่อยให้ลูกอยู่ในความดูแลของพี่ต่อไปไม่ได้” ไอริณจ้องหน้าจอโทรศัพท์พร้อมเอ่ยน้ำเสียงเย็นชาปนตำหนิพ่อของลูก
“เหอะ! กล้าที่มาดูแลเองเหรอ กลับมาให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาคุยกับพี่” เขาพูดแกมประชดใส่
“แล้วทำไมไอซ์จะไม่กล้า?”
“ก็รู้อยู่แก่ใจ”
“ถ้าไอซ์กลับไปหาลูกได้ หวังว่าพี่คงจะยังปากเก่งให้ได้เหมือนที่พูดวันนี้นะคะ”
“แค่นี้นะ หมดธุระแล้ว” คิรากรรีบกดวางสายอดีภรรยาเพราะรู้ว่ากำลังถูกยั่วโมโห
“ตัวแสบ! ขนาดอยู่ไกลกันขนาดนี้ยังปั่นหัวพี่ได้” มือหนากำโทรศัพท์แน่นเพื่อข่มอารมณ์
“นึกว่าจะแน่” ไอริณเผลอยิ้มให้กับคนที่ตัดสายเธอไป คิรากรมีจุด อ่อนตรงไหนทำไม่เธอจะไม่รู้ ถึงเวลาแล้วที่คนเป็นแม่อย่างเธอจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์แบบซักที
สามวันต่อมา
ร่างโปร่งระหงในชุดเดรสดีน้ำเงินเข้มสายเดี่ยวรับกับผิวขาวเนียนของเธอให้ดูสวยเด่น ผมยาวสลวยสีน้ำตาลสวยช่วยเพิ่มความน่าสนใจให้กับผู้พบเห็น
ไอริณเดินเข้ามาหน้าห้องผู้บริหารบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่อย่างบริษัททวีกิตติด้วยท่าทางโฉบเฉี่ยวมั่นใจ
“ไม่ทราบว่าคุณคิรากรอยู่ไหมคะ” เธอเอ่ยถามเลขาของอดีตสามีก่อนเพื่อไม่ให้เข้าไปเสียเที่ยว
“นัดไว้รึเปล่า…คุณไอซ์!” ไอริณยิ้มบางๆ ให้กับคนที่เรียกชื่อเธอ แจ่มนภาคือเลขาที่ทำงานกับคิรากรมานานตั้งแต่เธอและเขาแต่งงานกัน จึงไม่แปลกที่จะพอจำกันได้
“ใช่ค่ะไอซ์เอง พี่คินอยู่ไหมคะพี่แจ่ม?”
“อยู่ข้างในค่ะคุณไอซ์ เชิญด้านในเลย” แจ่มนภาผายมือต้อนรับอดีตภรรยาของเจ้านาย ก่อนจะมองตามอย่างชื่นชมในความงามที่โดดเด่นมาแต่ไกล
ก๊อกๆ
“เชิญครับ”
“ยุ่งอยู่รึเปล่าคะ” คิรากรละความสนใจจากกองเอกสารทันทีเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังแว่วเข้ามาในโสตประสาต หญิงสาวที่เดินเข้ามาภายในห้องทำให้เขาถึงกับมีสีหน้าตกตะลึง
“ไอซ์! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” คนถามนิ่งไปชั่วครู่เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอแม่ของลูกอีกครั้ง
ไอริณยกยิ้มมุมปากยิ่งเห็นเขาดูหน้าตื่นเธอยิ่งได้ใจเดินเข้าไปประชิดชายหนุ่มโดยไม่ให้เขาได้ตั้งตัว
“ทำไมคะผิดหวังเหรอ ที่เจอเมียเก่า?” ร่างแกร่งพลางนิ่งไปชั่วขณะเขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อถูกนิ้วเรียวยกขึ้นเกลี่ยไปมาบนหน้าอกที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม
คิรากรเหยียดยิ้มมองใบหน้าหวานกลับด้วยสายตาเป็นประกาย เขารู้ว่าที่เธอทำเพราะอยากป่วนประสาท
“ถ้าจะกลับมาเปิดศึกแย่งลูกกับพี่ พี่บอกเลยนะว่ามันไม่ง่าย” เขาจับมือที่ป่วนอยู่บนอกเอาไว้ ก่อนจะตวัดมองด้วยสายตาคาดโทษ
“เดี๋ยวก็รู้ค่ะว่ามันจะง่าย…หรือไม่ง่าย ในเมื่อลูกแค่คนเดียวพี่ยังไม่มีปัญญาเลี้ยงแกได้ แม่อย่างไอซ์ก็จะกลับมาดูแลแกเอง”
- Writer
