Ep.12
2000 Words
12
“พี่…หลังสิงห์” โอดโอยแต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอด
“ก้นผมด้วย…” เพราะไม่มีอะไรรองรับก้น จึงถูกพื้นกระแทกเต็มแรง
สิงหาหยัดกายขึ้นกระชับร่างสันทัดให้แผ่นหลังแนบชิดตัว กวาดขาเกี่ยวท่อนขาทั้งสองข้างของราชันย์ให้แยกออก
“นิสัยไม่ดีเลยนะครับ ชอบแกล้งเด็กอย่างสิงห์น่ะ”
“เอ่อ…”
เด็กอย่างเอ็งก็กำลังแกล้งคนแก่อยู่ไม่ใช่รึไง เดี๋ยวนะ…อะไรมันตุง ๆ ทิ่มหลังกูวะ
“ไม่กลัวเด็กมันสวนกลับบ้างรึไง” ปลายจมูกไล้ตามใบหูระเรื่อ ขบขันที่ได้เห็นท่าทางสั่นระริกของร่างสันทัด ราชันย์กำลังหัวหมุน
ทำไมเดี๋ยวนี้ไอ้คุณสิงห์มันใจกล้าหน้าด้านแปลก ๆ วะ
มือหนาคลายอ้อมกอด ลูบฝ่ามือผ่านขาอ่อน และไปหยุดที่ซิปกางเกง
“ค…คุณสิงห์จะทำอะไรครับ”
ถามตาเบิ่งกว้าง ดิ้นขลุกขลัก
“ก็เมื่อครู่ พี่ถามสิงห์ว่าชอบรึเปล่า” แลบลิ้นนาบหลังคอไล้ไปจนถึงกระดูกไหปลาร้า จุมพิตตามรอยสักลายมินิมอลเบา ๆ
กูจะแพ้เด็กที่เพิ่งเปิดซิงเนี่ยเหรอวะ! ควายเอ๊ย! หาทางรอดสิเว้ยไอ้โง่!
“น…ในห้องนี้ไม่มีโซฟา อดทนรอสักหน่อยนะครับ”
“แปลว่าถ้าเป็นตอนเลิกงานพี่จะยอมใช่มั้ย”
อ้าว! หาทางรอดยังไงให้ฉิบหายกว่าเดิม
“เอ่อ…”
“บอกมาว่ายอม”
“ย…ยอมก็ได้ แต่ขอไม่”
ก๊อก ๆ ๆ
ระฆังช่วยชีวิต! แต่เดี๋ยวก่อน กูกำลังจะบอกว่าไม่ขอสอดใส่ โธ่…ช่างแม่ง!!
ราชันย์ดีดตัวผึงรีบคลานตาลีตาเหลือกไปนั่งประจำที่ตน ฝ่ายสิงหาเอาแต่กลั้นเสียงหัวเราะจนไหล่กระเพื่อม
“สวัสดีค่ะคุณสิงหา” เสียงใสแจ๋วทักทายเจ้าของบริษัทแล้วยืนหมุนตัวหาที่นั่ง
“คุณข้าวแช่! มาได้ยังไงครับ”
“คุณแม่บอกว่า คนที่จะแต่งงานกันควรได้ใช้เวลาร่วมกันค่ะ อีกอย่าง ข้าวมาบอกเรื่องฤกษ์แต่งงานของเราน่ะค่ะ”
“อ่า…ครับ”
“ห้องทำงานคุณสิงหา ไม่มีโซฟาสักตัวเลยเหรอคะ”
“ครับ ผมว่าจะซื้อมาไว้แล้วล่ะครับ เอาไว้พักผ่อน” ทิ้งสายตาจ้องราชันย์แล้วหลิ่วตา
ไม่เรียกไอ้เด็กบ้าแล้วได้มั้ย เรียกว่าไอ้เด็กนรกแทน
“คุณข้าวแช่นั่งเก้าอี้ผมก็ได้ครับ” ราชันย์เลื่อนเก้าอี้ไปไว้ตรงข้ามโต๊ะสิงหา แล้วพยักพเยิดให้หญิงสาวนั่งลง
“ขอบคุณค่ะ”
สิงหามองตามคนสนิทที่กำลังจะออกไปนอกห้อง แล้วปรามเสียงแข็ง “อยู่ในนี้เถอะคุณราชันย์ อย่าเปิด ๆ ปิด ๆ ประตู มันเปลืองแอร์”
“ครับ” ปล่อยมือจากลูกบิดแล้วหันหลังกลับ กุมมือต่ำยืนรอฟังบทสนทนาของเจ้านายและคู่หมั้น
“ฤกษ์แต่งงานถูกกำหนดหลังจากงานหมั้นเจ็ดวันนะคะ”
“ห้ะ!?” ทั้งสิงหาและราชันย์อุทานพร้อมกัน เขาทั้งคู่มองหน้ากันไปมา ทำให้ข้าวแช่งุนงงไปด้วย
“มัน…เร็วไปเหรอคะ”
“ป…เปล่าครับ ก็โอเคนะครับ ถึงเราจะยังไม่ได้ทำความรู้จักกันมากพอก็ตาม”
“ถ้าอย่างนั้น” ข้าวแช่เกี่ยวเส้นผมทัดหู มีท่าทีเหนียมอายเล็กน้อย “วันนี้ไปดื่มกันดีมั้ยคะ”
“คือ” สิงหาจ้องหน้าราชันย์พลันเลียริมฝีปาก “วันนี้ผม…”
“ไปได้ครับ วันนี้คุณสิงห์ไม่มีนัด”
ไม่ต้องจ้องหน้ากันขนาดนั้น นี่คือการเอาคืนครับคุณสิงห์
“แต่ผมเป็นคนอนามัยมาก สองทุ่มก็ต้องนอนแล้ว คุณข้าวแช่โอเคใช่มั้ยครับ”
เอาสิพี่คิงส์ รอดูเลยว่าใครต้องยอมกันแน่
“ได้ค่ะ เราไปกันตั้งแต่ตอนนี้เลยดีมั้ยคะ”
“ครับ คุณไปรอผมหน้าบริษัทก่อนนะครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
“นานขนาดนั้นเลยเหรอคะ อันที่จริงข้าวรอในนี้ก็ได้นะคะ”
“ผมมีเรื่องงานต้องจัดการอีกนิดหน่อย คุณข้าวแช่ช่วยเข้าใจหน่อยนะครับ” น้ำเสียงแกมบังคับกับสายตาหรี่จ้องไปทางราชันย์ หญิงสาวเพียงยิ้มไม่รับรู้เรื่องราวในใจของทั้งสองฝ่าย
“ค่ะ ข้าวจะรอคุณนะคะ” ข้าวแช่ลุกไปเปิดประตูห้องแล้วยิ้มบางก่อนปิดประตูลง
“ร้ายมากนะครับ” กล่าวพลางเก็บของใช้สำนักงาน “คิดเหรอว่าจะรอด”
“เมียในอนาคตมาอยู่ตรงหน้าแล้ว อย่ามาไร้สาระกับขี้ข้าอย่างผมเลยครับ” ราชันย์แสยะยิ้ม ก้าวไปเปิดประตูพลันก็ถูกฝ่าเท้ายันไว้
“จะขัดใจกันอีกแล้วเหรอครับ” สิงหาพับเสื้อแขนยาวขึ้น กดล็อกประตูแล้วก้าวตามจังหวะถอยหนีของราชันย์ “ครึ่งชั่วโมงพี่ว่า มันพอมั้ย”
“ตกลงกันแล้วนี่ครับ หลังเลิกงาน…”
“หลังเลิกงานพี่จะยอมสิงห์ใช่มั้ย” รวบเอวแกร่ง ดึงเข้าหาตัว ประกบกลีบปากที่กำลังจะทักท้วงแล้วละเลียดชิมแผ่วเบา
ฝ่ามือลูบเป้ากางเกงราชันย์เบา ๆ ย่อตัวลงรูดซิปกางเกงคนสนิทโดยพลัน
“อย่านะครับ” ดันหน้าผากสิงหาให้ออกห่างจุดสำคัญ “คุณข้าวแช่รออยู่”
“โธ่เว้ย!” สิงหาละจากการกระทำ เดินไปกวาดสิ่งขวางหูขวางบนโต๊ะทำงานทิ้ง “เมื่อไหร่พี่จะเข้าใจว่าสิงห์ไม่ได้รักเธอ!”
“…” แล้วคุณรักผมเหรอ คุณก็ไม่ได้รักผมซะหน่อย แค่ใส่ใจเพราะผมเป็นคนที่ช่วยคุณก้าวหน้าก็เท่านั้น
“เลิกยัดเยียดคนอื่นให้สิงห์สักที! สิงห์รู้นะ พี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น”
“ขอโทษครับ” ราชันย์ถอนหายใจ จัดแจงเครื่องนุ่งห่มของตน เดินไปเปิดประตูห้องโดยไม่สนใจอาการเกรี้ยวกราดของเจ้านาย “ไปเถอะครับ เธอรออยู่”
“ได้! พี่เลือกจะทำอย่างนี้เองนะ”
ราชันย์ขับรถไปด้วยอาการหงุดหงิดจากมนุษย์สองร่างในห้องโดยสารด้านหลัง แต่ไม่กล้าพอจะโวยวาย เกรงว่าข้าวแช่ ว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายจะไม่ชอบใจ
“คุณสิงห์ชอบอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ”
“ชอบข้าวแช่ครับ”
อ๊าก!! หงุดหงิดโว้ย!!
“คุณสิงห์ชอบทานส้มตำครับ ก่อนคุณข้าวแช่จะมา ยังบ่นกับผมว่าอยากทานปลาร้าเป็นตัว ๆ เลยนะครับ”
“คุณสิงห์ชอบอาหารไทยเหรอคะ เหมือนข้าวเลยค่ะ ข้าวก็ชอบมาก ๆ ยิ่งพวกผัดสะตออะไรแบบนี้คือของโปรดเลยค่ะ”
ระวังหน่อยเถอะยัยข้าวบูด กินหมดนั่นในคราวเดียวลมหายใจกลิ่นลาเวนเดอร์แน่นอน
“ครับ ผมชอบมาก ให้กินทั้งวันยังได้เลย” กล่าวพลางเหล่สายตาสบกับคนขับรถผ่านกระจกมองหลัง
ราชันย์ชักสงสัยแล้วนะ ที่บอกว่ากินทั้งวันนี่หมายถึงตัวเขาเองหรือผัดสะตอ
“ถ้าอย่างนั้นแวะร้านส้มตำเจ้าประจำของผมเลยแล้วกันนะครับ” ไม่คิดจะรอคำตอบรับหรอก หักพวงมาลัยแล้วเลี้ยวเข้าจอดร้านข้างทางเลย
แม้จะไม่รู้จักแม่ค้าแต่ราชันย์ก็ตีเนียนได้หน้าตาเฉย
“ขอโทษที่หายไปนานนะครับป้า พอดีว่าผมเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ ก็เลยไม่ได้มาหาป้าเลย”
คนเป็นแม่ค้าก็รับสมอ้างเพราะต้องการขายของ “จ้าสุดหล่อ แหม…หายไปนานจนป้าแทบลืมหน้าแล้วนะ วันนี้รับอะไรดีจ้ะ”
“ขอ” เอ่ยพลันเหลียวดูหน้าเจ้านายและคู่หมั้นที่มีสีหน้าอ่านยาก “ส้มตำปลาร้าเป็นตัว ผัดสะตอกุ้ง และก็ทุกอย่าง” โน้มหน้ากระซิบแม่ค้า “ที่เน้นกลิ่นนะครับ”
“กินเองเหรอจ้ะ” ถามพลางยิ้มเจื่อน เพราะเกรงลูกค้าหน้าหล่อจะท้องไส้ปั่นป่วน
“เจ้านายผมชอบทานของพวกนี้มากน่ะครับ ท่านย้ำเตือนมา” ราชันย์ยิ้มเผล่ เหลือบมองป้ายเมนูแล้วสั่งแก่อีกฝ่าย “ส่วนของผม ขอข้าวหมูทอดนะครับ”
“คนหน้าตาดีก็ต้องกินอะไรแบบนี้แหละลูก”
ราชันย์แยกโต๊ะนั่งข้างสิงหา ใบหน้ายกยิ้มขบขันตลอดเวลาจนข้าวแช่สังเกตได้
“ลูกน้องคุณสิงห์…”
“คนสนิทครับ” กล่าวอย่างเรียบเฉยแล้วยื่นแก้วน้ำแข็งให้ “เขาเป็นคนที่ผมไว้ใจที่สุด”
“แต่เขาดูแปลก ๆ นะคะ” ว่าพลางเหล่สายตาดูแก้วน้ำที่ยังว่างเปล่า ทั้งที่สิงหาเติมแก้วตนไปแล้ว “คุณจะไม่เติมน้ำให้ข้าวหน่อยเหรอคะ”
“คุณเจ็บแขนเหรอครับ”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่ปกติแล้วผู้ชายต้องเป็นฝ่ายดูแลผู้หญิงนี่คะ”
“ผมชอบคนที่ดูแลตัวเองได้ ถ้าดูแลผมได้ด้วยก็จะดีมาก” พลางเหล่สายตาไปทางโต๊ะข้าง ๆ
“คุณทำเหมือนว่าเรื่องการแต่งงานของเราเป็นเรื่องที่ฝืนใจเลยนะคะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ” ก็รู้อยู่แล้วนี่ เป็นไปไม่ได้หรอกที่ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเพราะความเต็มใจ ก่อนหน้านี้ คนทั้งคู่ไม่เคยเจอหน้า ไม่เคยพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันด้วยซ้ำ
“ถ้าฝืนใจ ข้าวบอกคุณพ่อให้ยกเลิกได้นะคะ”
“อย่านะครับ!” ราชันย์แย้งขึ้นทันควัน แล้วรีบเติมน้ำให้หญิงสาวก่อนอธิบายเรื่องต่าง ๆ “เจ้านายของผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องผู้หญิง ก็เลยไม่รู้วิธีเอาใจใส่น่ะครับ กรุณาอย่ายกเลิกการแต่งงานเลยนะครับ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นข้าวก็เข้าใจค่ะ”
“อย่างที่คุณราชันย์บอกนั่นแหละครับ ผมมีแต่คนอื่นคอยดูแลมาตลอด ก็เลยไม่รู้ว่าการดูแลใครสักคนต้องทำยังไง จนกระทั่ง…ได้เจอคน ๆ นั้น” ดวงหน้าคมคายก้มต่ำ รอยยิ้มปรากฏบางเบาเมื่อนึกถึงคนที่กล่าวถึงไป
“ข้าวเองก็อยากมีใครสักคนเข้ามาดูแลจริง ๆ จัง ๆ เหมือนกันค่ะ และถ้าคน ๆ นั้นคือคุณสิงหาด้วยล่ะก็ คงดีมาก ๆ”
ราชันย์กรอกสายตามองบน เดินกลับไปนั่งโต๊ะตน ตักข้าวที่แม่ค้าเพิ่งวางให้เข้าปาก คอยเหล่มองเจ้านายที่ทำหน้ากระอักกระอ่วนไปด้วย
กินไม่ได้ก็น่าจะปฏิเสธไปตั้งแต่แรกสิ หึ! สมน้ำหน้า มัวแต่อยากเอาใจสาว
“ทำไมทานน้อยจังล่ะคะ ข้าวว่าอาหารก็ถูกปากดีนะ”
“ผมยังแน่นข้าวเช้าอยู่เลยครับ”
“แต่เมื่อเช้าคุณสิงห์ยังไม่ได้ทานอะไรมาเลยนี่ครับ” ราชันย์รวบช้อนในจานที่ว่างเปล่าหันไปยิ้มเเฉ่ง “ทานเยอะ ๆ นะครับ”
“ครับ”
คอยดูเถอะพี่คิงส์ สิงห์จะเอาคืนให้สาสม
“คุณกับคุณราชันย์คงทำงานด้วยกันมานานใช่มั้ยคะ ดูสนิทสนมรู้ใจกันมาก ๆ เลย” คงต้องยอมรับว่าเธอรู้สึกแปลก ๆ กับปฏิกิริยาของทั้งคู่ แต่ยังโต้แย้งอยู่ในใจว่าคงเป็นแค่ความสนิทในฐานะเจ้านายลูกน้องเท่านั้น
“…” ราชันย์เบนสายตาดูสิงหาแล้วเงียบกริบ
“คุณราชันย์เขาเป็นคนไม่อ้อมค้อมครับ คิดยังไงรู้สึกยังไงก็พูดออกมาตรง ๆ ก็เลยทำให้เราเข้าใจกันได้ง่าย และสนิทกันเร็ว”
“ชอบคนพูดตรง ๆ สินะคะ”
“เดิมทีผมก็เป็นคนมีความคิดไม่ซับซ้อนอยู่แล้ว ก็เลยชอบคนประเภทเดียวกัน” เท้าคางปรายตามองคนที่เอาแต่นั่งเงียบแล้วยิ้มบาง “การอยู่กับคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มันก็นับว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ดีใช่มั้ยล่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ข้าวจะเป็นคนที่คุณอยู่ด้วยแล้วสบายใจได้แน่นอนค่ะ” หญิงสาวฉีกยิ้มหวาน จ้องใบหน้าคมคายของสิงหา หน้าสวยเต็มไปด้วยความเขินอาย
ราชันย์มองจานข้าวของเจ้านายที่ยังไม่พร่องแล้วจึงคิดว่าตนคงต้องรออีกนาน จึงเลี่ยงไปสูบบุหรี่รอที่หน้าร้าน
“ขอสักตัวได้มั้ยครับ” คิ้วเรียงสวยยกตัวขึ้น มองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วยื่นซองบุหรี่ให้ “ขอบคุณครับ”
“มากินข้าวร้านนี้เหมือนกันเหรอครับ” ราชันย์มั่นใจว่าไม่เห็นคน ๆ นี้ในร้านที่เขาเพิ่งออกมาแน่นอน
“เปล่าครับ มาหาคน” วัตถุอันตรายถูกจ่อหน้าผากราชันย์ทันควัน “ช่วยอยู่เฉย ๆ ไปก่อนนะ”
คุณสิงห์!
- Writer
