พวงชมพู

บทที่1 (1)

“เฮ้ยยย! มางานวันเกิดฉันทั้งที่ทำไมมานั่งหลบมุมอยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะว่ะอิริค” วีระทักอิริคที่นั่งเหงาอยู่คนเดียวอยู่ ขณะที่เพื่อนหลายคนสนุกสนานอยู่หน้าฟลอร์ วีระรินเหล้าอย่างดีลงบนแก้วของอิริคที่มีน้ำเมาเหลือเล็กน้อยอยู่ก้นแก้ว

“แค่เซ็งๆ” อิริคบอก

“เซ็ง! นายใช้คำนี้ได้ยังไง ที่นี่มีสาวแจ๋มๆเยอะแยะไป นายไม่ถูกใจสักคนเลยเหรอว่ะ ชีวิตผู้ชายอย่างเราๆคงขาดผู้หญิงไม่ได้หรอก อย่าปฏิเสธเลยน่า” วีระจิบเหล้าเล็กน้อย ก่อนซดหมดในรอบเดียวพร้อมกับตบไหล่คนเหงาสองที “เดี๋ยวคืนนี้ ฉันจะจัดให้เด็ดๆเลย”

“ฉันไม่ได้ต้องการผู้หญิงเว้ย” อิริคย้ำกับเพื่อนอย่างหัวเสีย เขาแค่เหงาๆไม่ได้แปลว่าต้องการปลดปล่อย เมื่อไหร่เจ้าเพื่อนตัวแสบจอมจุ้นจะเลือกรบเร้าสักที

“ไม่ก็ไม่ว่ะ งั้นฉันไปฉลองกับสาวๆสวยๆก่อนล่ะน่ะ ส่วนนายก็นั่งเหงาเป็นหมาหงอยอยู่ตรงนี้” พูดจบวีระก่อนออกสเต็ปเต้นคู่กับสาวๆอย่างที่พูด ปล่อยให้ อิริคนั่งจิ๊บเหงาเงียบๆคนเดียว ถึงแม้ว่าจะมีหญิงสาวหลายคนส่งสายเชิญชวนเขา และท่าทีของเจ้าหล่อนที่พยายามทัก ทว่าเขาก็ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

อิริคทอดมองหนุ่มสาวกำลังเต้นตามจังหวะเพลงอย่างเพลินอยู่นั้น พลันเหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดสีสดใสเดินเข้ามา ตามด้วยสายตาหลายคู่ที่จ้องมองเธอ เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่าดึงดูด ด้วยบุคลิก และการแต่งตัวที่ไม่เหมือนใคร ทำให้ดูน่าค้นหา จู่ๆภายในใจของเขากลับเต้นรัว อดคิดไม่ได้ว่าใครที่ได้เธอมาเชยชมคงจะเป็นคนที่โชคดีที่สุด

อิริคสลัดความคิดบ้าๆให้ออกไปจากหัว และยิ่งหญิงสาวเริ่มออกจังหวะเคลื่อนไหวตามจังหวะเฉกเช่นคนอื่น ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาหันไปมองสิ่งอื่นได้เล่น นอกจากร่างอันเย้ายวน สรีระที่อยู่ในแพรไหมอันนุ่มนวลนั้นจะรู้สึกพิเศษขนาดไหน ถ้าเขาได้แนบร่างใกล้ชิดกับเธอ

เขาเจอผู้หญิงมามากมาย แต่เพิ่งเคยเห็นผู้หญิงที่ดึงดูดเขาตั้งแต่แรกเจอ หยุดคิดบ้าๆได้แล้วอิริคนายไม่มีทางได้ใกล้ชิดเธอหรอก! สามัญสำนึกส่วนที่มีสติส่งเสียงเขาให้หยุดอกุศลกับหญิงสาวผู้นั้น