ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ

ทำตามชะตาเดิมเหรอ?

“คนที่ไหน เจ้าเป็นแมวนะ” อึกอักและอายกับการยอมรับและเรียกขานตนเองให้เหมือนคนในภพนี้ ‘ยอมก็ได้ ดีกว่ากลายเป็นคนแปลกในสายตาผู้อื่น’

แมวดำอี้หยุนหน้าบึ้ง “นั่นล่ะ” ใช้ขาหน้าชี้ไปยังเบื้องล่างของร่องเขา “เห็นล้อรถม้าตรงกิ่งไม้ข้างล่างนั่นหรือไม่ มันเป็นล้อรถของว่าที่สามีเจ้า ผู้กำลังเดินทางไปสอบจอหงวนในเมืองหลวงและเจ้าต้องช่วยคนผู้นั้นจนสุดท้ายพวกเจ้าก็รักกัน” โดยมีนางเป็นผู้ผลักดันเพื่อให้ผูเล่อได้เป็นเจ้าเมือง

สาวน้อยหลงยุคทำหน้าซื่อรับฟัง ‘นั่นมันชะตาของเจ้าของร่างคนเดิมแต่นางไม่ใช่เจ้าของร่างเสียหน่อย’ สองขาเล็กออกเดินไปยังทางลาดชันเบื้องหน้าอย่างไม่กล่าวอะไร ไม่แน่ว่านางอาจจะพบกับคนนำทางคนอื่นที่ช่วยพานางกลับบ้านได้จริงๆ แล้วอาจพาเจ้าของร่างนี้กลับมาได้ด้วยแต่ถ้าไม่...ก็ค่อยว่ากันอีกที

“ชิงเซียน!!” แมวดำวิ่งตามบุตรสาวของจอมมารที่เริ่มทำตัวไม่เหมือนกำลังจะชดใช้ความผิด ซึ่งมันไม่ถูกต้อง “เจ้าจะไปที่ใด” และนางกำลังทำให้เขารำคาญ!!

“จะหาทางลงไปข้างล่าง เผื่อมีใครพาข้ากลับบ้านที่แท้จริงได้ จะเป็นชายผู้นั้นที่เจ้าว่าเขาคือว่าที่สามีหรือคนอื่น ข้าก็จะลองขอความช่วยเหลือดูก่อนน่ะ” ทางเดินลาดชันซึ่งมันไม่มีทางบรรจบกับร่องเขาด้านหลังเริ่มไกลออกไปเรื่อยๆ ในความคิด แต่นางเชื่อว่าถึงนางไม่ช่วยก็คงจะมีคนอื่นไปช่วยนั่นล่ะ ‘ใครๆ ก็ต้องเอาตัวรอดทั้งนั้น’

กึ่ก! แมวอ้วนหยุดก้าวเดินเมื่อได้ยินคำพูดของนาง จะต่อว่านางมันก็ไม่ถูกนักในเมื่อนางมิได้รู้เรื่องโทษหรือกรรมอันใดที่นางมารน้อยชิงเซียนคนเดิมก่อขึ้นเลย ‘แล้วเช่นนี้ชะตาของนางจะมิเปลี่ยนหรอกรึ?’ เขาส่งจิตไปหาท่านจอมมารแต่กลับถูกปิดกั้น...หรือท่านยังไม่ออกมาจากการฝึกวรยุทธ์ ‘ใช่สินะ’ เวลานี้ในทุกๆ ชาติที่เหล่ามารทั้งหลายต่างคร่ำเคร่งฝึกวิชา ดังนั้นผู้เฝ้ามองเช่นเขาควรทำอย่างไรต่อ พรึ่บ!! อี้ฟานกระโดดขึ้นสูงกลางอากาศแปลงกายเป็นเหยี่ยวตัวใหญ่ เขากระพือปีกบินติดตามชิงเซียนก่อนจะตัดสินใจใช้ปากคาบคอเสื้อของนางบินโฉบลงไปในหุบเขาทันที

“ว๊ายยยยย” พึ่บๆๆ พึ่บๆๆๆ แรงลมตีเข้าไปในหูจนสาวน้อยที่กลายเป็นสตรีนามว่าชิงเซียนต้องหลับตา ความหวาดกลัวจู่โจมไปสู่ก้นบึ้งของหัวใจ การจากลากับพ่อและแม่แม้ไม่ได้ร่ำลาแต่ความเจ็บปวดนั้นไม่มี ต่างจากตอนนี้ที่ความเป็นความตายมารออยู่ตรงหน้าแบบครึ่งต่อครึ่ง ถ้าเสื้อนางขาด คือจบเห่

พึ่บๆๆ พึ่บๆๆ สายตาเฉียบแหลมของเหยี่ยวกวาดมองไปทั่วพื้นดินเพื่อตามหากวนผูเล่อ ช่างน่าแปลกที่หาเท่าใดก็ไม่พบ ปีกแข็งแกร่งบินวนอยู่เหนือต้นไม้ที่ยังคงมีเศษซากรถม้าผุพังเพื่อค้นหา นอกจากม้าตัวใหญ่แล้วก็มิมีผู้ใดอยู่ที่นี่ ‘หมายความว่าอย่างไร?’ อี้หยุนครุ่นคิดพร้อมกับเปลี่ยนทิศทางบิน ในป่าชื้นเช่นนี้ถ้าไม่มีคนตัดฟืนเข้ามาแล้วจะมีใครอีก และตอนนั้นเองที่เหยี่ยวตัวโตเห็นบุรุษร่างใหญ่วัยกลางคนผู้หนึ่งแบกบุรุษไร้สติเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางรกครึ้ม ‘แย่จริง’ บินอ้อมไปยังด้านหน้าหาพื้นที่ว่างเพื่อลงพื้น ก่อนทุกอย่างจะสายไป ต้องทำให้ชิงเซียนคนนี้พบกับกวนผูเล่อ เหยี่ยวตัวใหญ่กว่าบุรุษสองเท่าปล่อยร่างสตรีที่คาบมาลงกับพื้นแล้วกลายร่างเป็นแมวอ้วนหน้านิ่งเช่นเดิม...ยามนี้การกระทำมันผิดไปแล้ว บุรุษร่างใหญ่ผู้แบกกวนผูเล่อนั้น ตัวอี้ฟานไม่เคยเห็น

สตรีหลงยุคปัดชุดเสื้อผ้า ร่างกายสั่นเทาเพราะความกลัว ปากบางบ่นงุบงิบๆ “คาบมาทำไมไม่รู้ เดินมาตรงนี้แค่หนึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว” แกล้งต่อว่าทั้งๆ นั่งอยู่กับพื้น

“เจ้าควรเอ่ยวาจาให้เหมือนกับข้านะชิงเซียน”

“ชื่อเนย”

“แต่ยามนี้คือชิงเซียน อย่าเถียงข้าซึ่งเป็นผู้รู้ชะตาของเจ้า เร็วเข้าจัดเสื้อผ้าให้ดีๆ บุรุษผู้นั้นจะมาถึงแล้ว”

หน้าบึ้ง “บุรุษไหน? ผู้ที่จะพา…ข้ากลับบ้านเหรอ” มีความอายกับคำพูด

“จะมิมีผู้ใดพาเจ้ากลับบ้านทั้งนั้น เจ้าต้องอยู่ที่นี่เป็นชิงเซียนอีกสามร้อยชาติ” นั่นคือความจริงที่สุดแล้ว ในเมื่อชาติที่สี่ร้อยเพิ่งผ่านไปหยกๆ พร้อมกับการสลับวิญญาณนี้

“ห๊า!!!” ส่ายหน้ารัวๆ “ไม่เอา”

“_”

“แล้วพ่อกับแม่ล่ะ”

“เจ้าต้องพูดว่าท่านพ่อ ท่านแม่”

ส่ายหน้าจนผมสะบัด “เรื่องนั้นช่างมันก่อน เหตุใดข้าต้องอยู่ที่นี่ถึงสามร้อยชาติเล่า หากตายไปใครจะจำได้ว่าอยู่มาแล้วกี่ชาติ”

“อย่าห่วงเลย เจ้าจะจำได้แน่” ข้ารับรองด้วยร่างแมวดำนี่ล่ะ

“ฮึก! ฮึก ไม่เอา” หน้างามร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่รู้ทำไมเรื่องอัศจรรย์แสนเลวร้ายนี้ถึงมาเกิดขึ้นกับนางแม้จากคำบอกเล่าของแมวน้อยนั้นการจดจำเรื่องราวในชาติเดิมได้ล้วนเป็นเรื่องดีแต่การต้องวนเวียนกับเรื่องเดิมซ้ำๆ สี่ร้อยชาตินั้นสุดแสนจะแย่ ตึ่กๆๆ เสียงเดินอันมั่นคงรั้งสายตาหวานขึ้นมอง ภาพชายร่างใหญ่ใบหน้าดุดันจับจ้องทำให้นางต้องรีบคว้าแมวดำข้างกายมากอดแนบอก

แมวดำอี้หยุน “_” เงียบ

ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณเมื่อสองขามั่นคงนั้นหยุดลงตรงหน้า พลางเปรยออกมาเสียงดังเหมือนเบื่อหน่าย “เหตุใดการเข้าป่าของข้าในวันนี้ถึงได้เจอแต่ผู้อ่อนแอ เฮ้อออ” มองไปด้านหลังที่มีหนึ่งบุรุษตกเขาบาดเจ็บสาหัสกับสตรีรุ่นลูกตรงหน้าน้ำตาคลอเบ้าและแมวดำหน้านิ่งหนึ่งตัว “เจ้ามาทำสิ่งใดที่นี่”

ชิงเซียนส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะตอบว่าอะไร

แมวดำบนอกพูดกับนางมารน้อยว่า “บอกว่าเจ้าหลงทาง”

ชิงเซียนหน้าบึ้ง ใจนางอยากจะบอกว่า ‘หลงยุค’ แต่กลัวบุรุษหน้าดุจะไม่เข้าใจต่างหาก “ข้าไม่บอก คงเป็นเจ้าแน่ๆ ที่พาข้ามาอยู่ที่นี่” แมวตัวนี้คงเป็นแมวปีศาจ มิเช่นนั้นมันจะพูดได้งั้นรึ? เมื่อครู่ยังแถมแปลงร่างเป็นนกด้วย

“ชิงเซียน” อี้หยุนเริ่มโมโห

บุรุษดุดันมองสตรีใบหน้าขมุกขะมอมบนพื้นอย่างไม่เข้าใจ นางก้มลงไปเถียงกับแมว? แมวที่เขาได้ยินว่ามันร้องเมี๊ยวๆๆ ในอกนาง “นี่เจ้าพูดกับแมว?”

“อย่าบอกว่าพูดกับข้า” แมวสั่ง ซึ่งเขารู้ว่าคนอื่นที่มิใช่ชิงเซียนจะได้ยินเพียงเขาร้องเมี๊ยวๆ เท่านั้น เหตุเพราะเขาคือขนของจอมมารที่เป็นบิดาของนาง ทั้งสามจึงสื่อสารกันเข้าใจ “มิเช่นนั้นเจ้าจะกลายเป็นสตรีวิปลาสในสายตาผู้อื่นทันที”

ชิงเซียนกลืนน้ำลายลงคอดัง อึ่ก! ไม่ใช่จะไม่เข้าใจกับคำว่าวิปลาส ‘แน่ล่ะ ในโลกนี้จะมีใครคุยกับสัตว์รู้เรื่องกัน’ “เปล่า...เจ้าค่ะ” เริ่มซึมซับวิธีการพูดเหมือนในหนังจีนเพื่อให้นางไม่ดูประหลาดในสายตาคนอื่นยกเว้นกับแมวดำ “ข้าเดินมาตามทางและเห็นรถม้าคันนี้ตกเขาจึงลงมาดูก็เท่านั้น”

“เจ้าตอบไม่ตรงคำถาม ช่างเถอะ บ้านเจ้าอยู่ที่ใดก็กลับไปที่นั่น ส่วนบุรุษผู้นี้ข้าจะพาเขาเข้าไปรักษาในหมู่บ้าน” เขาหันหน้าแล้วก้าวเดินต่อ “ข้าไปล่ะ เจ้าก็เดินทางปลอดภัยเล่า ลาก่อน” แม้จะอยากไปส่งแม่นางน้อยผู้งดงามผู้นี้เพียงใดแต่ภาระที่อยู่บนหลังนั้นสำคัญมากกว่า หากไม่รีบรักษาเกรงว่าคงจะสิ้นชีพแน่ๆ

“เช่นกันเจ้าค่ะ” ชิงเซียนผงกหัวจนบุรุษหน้าดุเดินห่างออกไป

อี้หยุนเริ่มดิ้นยุกยิก “เหตุใดเจ้ามิตามบุรุษผู้นั้นไป”

ส่ายหน้าทันที “เขาดูน่ากลัวมาก เอาไว้ถ้าเจอคนใจดีกว่านี้ข้าค่อยถาม” ถึงทางกลับบ้าน

‘ถาม?’ แมวดำผู้อยากจะยกเล็บตะกุยใบหน้าขาวๆ นั้นให้เลือดออกถึงกับเหนื่อยใจเมื่อคิดว่าตนรู้ถึงจุดประสงค์นั้นของนาง “มิใช่เช่นนั้น เจ้าไม่เข้าใจรึว่าเจ้ากลับไปยังภพเดิมไม่ได้แล้ว อีกเรื่องคือบนหลังของบุรุษผู้นั้นคือว่าที่สามีของเจ้าเหตุใดเจ้าไม่ขอรับเขาไปดูแลที่กระท่อม!” นั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็นก่อนที่นางมารน้อยชิงเซียนคนเก่าจะรักษากวนผูเล่อและทั้งสองก็มีสัมพันธ์กันจนเกิดเรื่องใหญ่

เถียงคอเป็นเอ็น “ก็ข้าไม่รู้จักเขา เหตุใดต้องดูแล อีกอย่าง ถึงเขาจะเป็นว่าที่สามีเจ้าของร่างแต่เขามิใช่ว่าที่สามีของข้า ข้าไม่รักไม่ชอบเสียหน่อย” หันซ้ายหันขวาเพื่อหาทางกลับไปข้างบน หางตายังคงเห็นบุรุษหน้าดุกับชายบาดเจ็บลิบๆ

“กวนผูเล่อรูปงามมาก” แมวดำกล่าว