มิติเสน่หา

2

มณีรัตนตื่นมาในสถานที่แปลกตา เมื่อเดินออกไปรอบนอกก็เห็นเป็นกระโจมผ้าใกล้แอ่งน้ำในบรรยากาศที่แปลกไปมาก เธอมั่นใจว่ายังไม่เคยมาที่นี่แต่มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง เธออยู่ที่นี่มาสามวันแล้วหาทางกลับไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรถึงมาได้

เธอต้องมีชีวิตและกลับบ้าน

จะตายที่นี่ไม่ได้

เธอแอบขโมยแส้และเงินทองจากพ่อค้าที่มาตั้งกระโจมพักที่นี่ แล้วแอบฟังพวกเขาคุยกันจนแน่ใจแล้วว่าเธอมาอยู่ในยุคอียิปต์โบราณเป็นพันๆปี นี่คือเรื่องที่ทำให้ตกใจ หวาดหวั่นและกลัว ทุกความรู้สึกโหมเข้ามาในเวลาเดียวกัน จนเมื่อจับสร้อยคอที่ยังอยู่และเปร่งประกายตลอดเวลาแม้จะไม่มีแสงจ้าก็ตาม เธอมั่นใจว่าต้องเป็นเพราะอัญมณีชุดนี้แน่นอน ถึงอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เธอไม่ใช่พ่อมด หมอผี หรือคนที่รู้เรื่องเวทมนต์เลนสักนิดเดียว

ตอนนี้ได้แอบขโมยม้าเพิ่มอีกด้วย

เธอกลายเป็นโจร

มณีรัตนเดินทางมาที่อัสซีเรียเมืองที่ใกล้ชายแดนของอียิปต์เพื่อหาที่อยู่ที่ปลอดภัยมากกว่ากลางทะเลทราย แล้วแน่นอนว่าทองที่เธอขโมยมานั้นสามารถซื้อบ้านพักหลังใหญ่ให้ได้และทาสรับใช้ แต่ว่าเธอต้องการเพียงสามคนเท่านั้น

ยิ่งน้อยคน ยิ่งดีต่อตัวเธอ

"พวกเจ้าชื่อว่าอะไรกัน?" มณีรัตนมองทาสทั้งสามคนที่ซื้อมาในราคาไม่มากเท่าไร

"ข้าชื่ออัสชาขอรับท่านหญิง" อัสชาท่านรับใช้ที่ถูกซื้อมาในตอนที่พ่อค้าทาสกำลังเฆี่ยนเขาอยู่

"ข้าชื่อเทรัสขอรับท่านหญิง" เทรัสเป็นน้องชายของอัสชาที่ถูกซื้อมาพร้อมกัน

"ข้าชื่อนาสเจ้าค่ะท่านหญิง" หญิงทาสคนเดียวที่ซื้อมาแนะนำตัว

"ข้าชื่อมณีรัตน หรือเรียกแค่มณีก็ได้ อันที่จริงข้าชอบให้เรียกมณีมากกว่านะ ข้าไม่คุ้นเวลามีคนเรียกชื่อเต็มเท่าไร" มณีรัตนพูดติดตลกเพราะชื่อจริงๆเธอมันยาวน่ะสิ ให้เรียกแค่ชื่อเล่นน่าจะดีกว่า เธอมองทาสทั้งสามคนด้วยแววตาเป็นมิตรก่อนจะถอดผ้าคลุมออกและเปิดหน้าเผยใบหน้าที่แท้จริง

เหล่าทาสต่างตะลึงในความงามที่หาคนเทียบได้ยาก ผิวขาวนวลผิดกับชาวอียิปต์ทั่วไป ใบหน้าสวยคม แต่นัยน์ตากลับหวานเชื่อมหากผู้ใดเผลอมองเป็นอันต้องหลงมนต์เสน่ห์เป็นแน่แท้

ท่านหญิงช่างงดงามเหลือเกิน

ท่านไม่เหมือนผู้ใดเลย

"วันนี้ข้าจะไปว่ายน้ำเล่นที่น้ำตกทางนอกเมืองอัสชา เจ้าไปเตรียมม้าให้ข้า ส่วนนาสไปเตรียมอาหาร อันที่จริงข้าคิดว่าจะค้างสักหนึ่งคืนด้วยนะ เทรัสไปเตรียมส่วนที่เหลือแล้วกัน"

ต่างแยกย้ายไปเตรียมของตามคำสั่งผู้เป็นนายหญิงทันที ทางด้านนอกของเมืองอัสชาคือหนึ่งในสถานที่เหมาะแก่การพักผ่อน ไม่ร้อนจัดมากเกินไป

งานแรกของเหล่าทาสได้เริ่มต้นแล้ว

จักไม่ทำให้ท่านหญิงผิดหวัง

ในขณะที่องค์ฟาโรห์ที่ปลอมตัวคล้ายพ่อค้าที่ร่อนเร่ไปหลายเมืองเพื่อขายของ เดินทางไปที่เมืองอัสซีเรียและเลือกที่จะตั้งกระโจมที่พักบริเวณด้านนอกเพราะไม่อยากเจอความวุ่นวายตอนนี้

"ข้าจักพักตรงนี้ ข้าจักไปล่าสัตว์ในป่านั้นด้วย"

ทหารบางส่วนเตรียมที่พักในคืนนี้ อีกส่วนแยกตัวตรวจดูพื้นที่โดยรอบเพื่อความปลอดภัย

ฟาโรห์เซเนติไปล่าสัตว์กับองครักษ์คนสนิทและแม่ทัพเท่านั้น ที่เหลือไปทางฝั่งอื่นและในขณะล่าหมู่ป่าตัวใหญ่ต่างคนต่างไล่ต้อนด้วยความสนุกสนานมาก จนสามารถล่ามาได้สำเร็จและนั่งพักเล่นน้ำตกด้วยความสบายใจจนไม่ทันสังเกตเห็นงูเห่าสีดำที่เลื่อยเข้ามาใกล้ชูคอจะชกกัดอย่างดุร้าย

"พระองค์ระวัง!!" เสียงจากเรสฮิปร้องดังด้วยความตกใจอย่างหนัก รีบวิ่งขึ้นจากน้ำตกมาช่วย หากแต่ว่าอาวุธวางอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

ฉึบ!!

มีดปลายแหลมอันเล็กปาแม่นยำมาที่หัวงูเห่าและมันไม่มีโอกาศได้พ่นพิษอีกต่อไปแล้ว ฟาโรห์เซเนติมองหาเจ้าของมีดเล่มนั้นด้วยความสงสัย แต่ไม่เห็นผู้ใดทั้งนั้น ก่อนมองไปที่องครักษ์ที่รีบมาดูแล

"นายท่านเป็นกระไรไหมขอรับ?" เรสฮิปรีบวิ่งเข้าดูแล ซีนอร์สและฮอร์รัสตามมาอย่างรวดเร็ว

"ข้าไม่เป็นกระไร แต่ว่านี่มาจากผู้ใดกัน?" ฟาโรห์เซเนติหยิบปลายแหลมเล่มเล็กมาจากงูเห่าที่ตายแล้วส่งให้แม่ทัพฮอร์รัสดู

"มีดเล่มเล็กบางเฉียบขนาดนี้ไม่ค่อยมีใครใช้ เพราะต้องอาศัยความแม่นยำมาก" มันเป็นมีดเล็กมากจริงๆ ด้วยความยาวที่ไม่ถึงผ่ามือด้วยซ้ำ ก่อนจะหันไปมองตามเสียงที่ต้นไม้ใหญ่และปรากฎสิ่งที่น่าประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม

"ขอมีดข้าคือด้วย" มณีรัตนห้อยตัวลงจากต้นไม้ใหญ่ด้วยเชือกเพียงเส้นเดียวโดยไม่รู้เลยว่าผ้าปิดบังใบหน้าได้หลุดออก ผู้ชายพวกนี้มองเธออย่างกับตัวประหลาดงั้นแหละ

เมื่อกี้เธอช่วยชีวิตเขานะ

ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยรึไงนะ

"เจ้าคือผู้ใดกัน?" ฟาโรห์ถามเสียงเข้ม หัวใจเต้นอย่างรุนแรงมากเมื่อเห็นใบหน้าอันงดงาม

"ท่านหญิงมณี!! ท่านหญิงขอรับ!!" อัสชาวิ่งตามมาด้วยความเหนื่อยและหอบอย่างหนัก เพราะท่านหญิงเหาะเหินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ดบนต้นไม้ใหญ่แต่ตัวเขาวิ่งเท้าตามมาจนเกือบไม่ทัน

"เจ้าจะเสียงดังทำไมกันอัสชา?" มณีรัตนหันไปปรามด้วยความเหนื่อยใจ แววตาสวยมองด้วยความน่ากลัวอยู่ครู่เดียวก็เปลี่ยนกลับเป็นปรกติ

"ขอบใจที่ช่วยข้าไว้" ฟาโรห์ส่งมีดคืนให้ ในจังหวะที่นางรับมีดไปก็ฉวยโอกาสกับมือนุ่มๆของหญิงแปลกหน้า ใช้ภาษาที่ผิดแปลกเล็กน้อย รูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ ทุกอย่างนั้นผิดแปลกจากผู้คนที่นี่

ชักจะสงสัยว่านางคือผู้ใดกัน

"ท่านเป็นชายที่ทรงเสน่ห์ หน้าตาดีมากเหลือเกิน แต่อย่ามายุ่งกับข้า" มณีรัตนสะบัดมือออก แล้วเดินไปพร้อมกับคนรับใช้อีกทางของน้ำตกท่ามกลางความตกใจของหลายคนที่ทำหน้าดุมาก

"พวกเจ้าเฝ้าอยู่แถวนี้อย่าให้ผู้ใดมารบกวนข้า"

“ขอรับ แต่ว่านายท่านจักตามนางไปหรือ?”

“ใช่ หญิงผู้นี้มาจากที่ใดกัน ข้าอย่างรู้ อีกทั้งฝีมือการขว้างมีดของนางแม่นยำขนาดนี้คงไม่ใช่หญิงธรรมดาเป็นแน่ ไม่ต้องตามข้ามา”

“ขอรับ”

ในระหวางที่มณีรัตนเล่นน้ำตกอย่างสบายใจและมีความสุขมาก ใครจะคิดล่ะว่าที่นี่จะมีป่า มีน้ำตก ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าที่นี่จะมีแต่ทะเลทรายซะอีก อัสชาทาสคนสนิทที่นั่งเฝ้าดูแลเงียบๆถูกองค์ฟาโรห์เซเนติที่ปลอมตัวอยู่เข้ามาคุยด้วย

"เจ้าชื่ออัสชาเป็นทาสรับใช้หญิงผู้นั้นใช่หรือไม่?" หากเป็นคนอื่นพระองค์คงให้องครักษ์หรือไม่ก็แม่ทัพไปสืบมา แต่กับนางคือข้อยกเว้น

"ขอรับ พวกท่านมีอะไรกับท่านหญิงรึ?" อัสชาถามไปตรงๆอย่างไม่ไว้ใจคนตรงหน้า

"ข้าอยากเลี้ยงอาหารหารพวกเจ้า นางช่วยชีวิตข้าไว้" ฟาโรห์พูดจูงใจด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เหล่าองครักษ์ที่รออยู่แปลกใจกับการกระทำของนายเหนือหัวยิ่งนัก แต่ยังไม่ถึงเวลาถามถึงเหตุผล

"เรื่องนั้นท่านหญิงจะตอบเองขอรับ หากท่านรอได้" อัสชาพูดอย่างไม่ไว้วางใจเท่าไรนักและระมัดระวังคำพูดตัวเอง

"เช่นนั้นข้าจะรอ" ฟาโรห์เซเนติยิ้มให้กับท่าทีเป็นมิตร แต่ระมัดระวังในคำพูดของตัวเอง นี่แสดงว่านางต้องสั่งสอนทาสรับใช้มาเป็นอย่างดี เพียงไม่นานมณีรัตนก็เดินออกมาหลังจากเล่นน้ำเสร็จแล้วทำให้เธออารมณ์ดีมากขึ้น

"มีอะไรรึเปล่าอัสชา?" น้ำเสียงหวานแกมดุ

"คือว่า…" อัสชากำลังจะพูดแต่ว่า

"ข้าอยากเลี้ยงอาหารเจ้าเป็นการตอบแทนที่ช่วยข้าไว้" ฟาโรห์เซเนติพูดแทรกขึ้น

"อย่างนั้นก็ได้ ขอบใจท่าน... " มณีรัตนจะขอบใจเขาแต่ไม่รู้จักชื่อเลย

"ข้าชื่อเซเนติและเจ้าเท่านั้นที่เรียกได้ ส่วนคนรับใช้เจ้าจะเรียกข้าว่านายท่านเหมือนคนของข้าก็ได้" สายตาคมมองใบหน้างามอย่างสำรวจทุกอณูผิว แล้วสะดุดตาที่อัญมณีสีเลือดที่เปร่งประกายแสง นั่นแสดงได้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไป

"ข้าชื่อมณี ข้าต้องไปแล้ว" มณีรัตนยิ้มบางๆให้เขาเป็นครั้งแรก แล้วหยิบผ้ามาปิดใบหน้าเอาไว้ให้เห็นเพียงตาเท่านั้น

"แล้วข้าจะเลี้ยงอาหารเจ้าได้อย่างไรหากเจ้ากลับไปแล้ว" พระองค์รีบทักท้วงก่อนที่เธอจะไป

"การตามหาท่านไม่ยากนักหรอก ตอนค่ำข้าและคนของข้าจะไปแน่นอน” มณีรัตนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินออกไป

"นางเป็นเพียงหญิงธรรมดา หากพระองค์พอพระทัย ข้าจักนำตัวนางมาให้ได้" ฮอร์รัสออกความคิดเห็นหลังจากอ่านสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"นางธรรมดาที่ไหนกันเล่าฮอร์รัส ครั้งนี้ข้าว่าสายตาอันแหลมคนของเจ้ามองพลาดไป"

"อย่างไรหรือขอรับ ข้ามองอย่างไรนางก็คือหญิงงามเท่านั้น ไม่ก็หญิงงามที่มีฝีมืออยู่บ้าง" ฮอร์รัสยังไม่เข้าใจ แต่รู้เพียงอย่างเดียวคือนางผู้นั้นงามมากจนสามารถสยบชายได้เพียงปรายตามอง

"เดี๋ยวเจ้าก็รู้ ไปกันเถอะ"

ในขณะที่มณีรัตนเดินทางมาถึงที่พักแล้วจัดการแต่งตัวด้วยผ้าไหมชั้นดีที่ราคาแพงเอาการเลย เธอให้ทาสรับใช้ช่วยจัดชุดที่สวมใส่ให้สวยงามมากขึ้น เธอให้แหวนทองที่สั่งทำคนละวงโดยไม่คิดอะไรมากถึงมูลค่า เดี๋ยวเธอกลับบ้านได้เมื่อไรแหวนพวกนี้จะช่วยทาสทั้งสามคนให้อยู่ต่อได้แบบไม่ลำบาก อยู่ๆก็นึกถึงเซเนติขึ้นมา เธอสังเกตเห็นแหวนที่นิ้วในตอนส่งมีดให้ เขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่

คนที่นี่ไม่มีใครน่าไว้ใจได้เลย