Bakasyon

Bakasyon: Her seventh day horror experienced

Chapter 9

The sun's rays hit my skin causing me to wake up. Napangiti pa ako nang maalala ang mga nangyari sa buong magdamag ngunit paglingon ko sa kanyang pwesto ay nadismaya lang ako.

Wala na si Roberto.

I sadly got up from the hammock. Sad because of so many things.

Una, aalis na ako rito at babalik na naman ako sa trabaho.

Pangalawa, mamimiss ko ang aking mga pamangkin.

Pangatlo, hindi ako makakapag-stay ng matagal sa burol ni ate. Susubukan ko na lang bumalik dito para sa kanyang libing.

At pang-apat, hindi ko na makikita pa ulit si Roberto.

Hayyy... Roberto...

Napahawak ako bigla sa aking labi.

Hanggang ngayon ay ramdam ko pa rin ang kanyang paghalik.

Ehhhh...

Sana makatagpo ako ng katulad mo. Haist! Bakit ba kasi hindi pwede magsama ang engkanto at ang tao?

Nang umaga ring iyon ay mabilis akong nag-ayos sa aking sarili at nag-impake ng aking mga gamit.

"Tita, babalik ka pa?" malungkot na tanong ni Anna.

Hinarap ko siya. "Susubukan ni tita ha, kapag nakalusot ako sa manager ko ay babalik ako dito."

"Tita, dalasan niyo ang pagpunta rito," sabat ni Shaddy habang may nginangatngat na namang ice candy. "Tapos dala ka ulit ng maraming pasalubong."

Ngumiti na lang ako."Susubukan ko."

"Tita mag-iingat ka sa byahe," sabi naman ni Micky.

"Kayo rin, mag-iingat kayo lagi at mag-aral ng mabuti. Mamimiss ko kayo," naiiyak kong sabi. "Payakap nga."

Sabay-sabay silang lumapit at nagyakapan kaming apat.

It was already noon when I left the house.

I even looked for Roberto around the terminal but he was really not there.

I hope he showed up before I finally left.

"Miss, sasakay ka ba?"

I sighed. "Oho!" mabilis kong sagot sa konduktor ng bus.

Unang apak ko palang sa bus ay bumigat na kaagad ang pakiramdam ko.

Ito na.

Aalis na talaga ako.

Naghanap ako ng pwesto at swerte ko namang nakita ang isang bakanteng upuan sa bandang gitna ng bus.

Nilagay ko sa itaas ang aking bagahe at naupo na sa upuan. Nakatanaw lang ako sa bintana at ilang sandali pa ay nagsimula nang umandar ang bus.

Pero bago pa man kami tuluyang nakaalis sa terminal ay natanaw ko si Roberto kung saan ko siya unang nakita noon. He smiled at me as he waved.

I also waved back at him.

"Roberto, mamimiss kita," usal ko at nagsimula nang mangilid ang mga luha ko sa mata.

Roberto...

May makikilala pa kaya akong katulad mo?

It was five o'clock in the afternoon when I arrived at our apartment in Pasay.

Apat kaming nakatira rito at pare-pareho kaming mga hr.

Since my mother and father died, I have lived here. I don't want to live alone in our house. Malulungkot lang ako roon.

"Jona, Marie, Roxanne! Nandito na ako," sabay-sabay kong tawag sa kanila pero walang sumagot.

Maybe they are still at work.

Nilapag ko na lang sa mesa ang mga pasalubong ko para sa kanila.

Mga tupig. This is their request.

Naalala ko na naman tuloy si Roberto.

Kahit papaano pala ay may magandang nangyari sa bakasyon ko sa kabila ng mga trahedyang naranasan ko.

Hindi ko na pinatanggal kay Mang Castro ang aking third eye. Mukhang hindi na kailangan. Isa pa, hindi ko makikita si Roberto kapag inalis ko 'to.

Hindi rin naman talaga ito tuluyang matatanggal. Nawawala lang daw ito ng ilang taon tapos ay babalik na naman.

I just have to train myself to have this ability. After all, not all ghosts are scary. Kadalasan ay nanghihingi lang ng tulong ang mga ito.

Sa lahat ng nangyari sa 'kin sa buong bakasyon ay marami akong natutunan.

Isa na roon ay ang pagiging matapang. Hindi mo malulutas ang iyong pagsubok sa buhay kung hindi ka magiging matapang sa pagharap nito.

Every creature should not be judged based on their appearance. Maaaring naiiba sila ngunit hindi natin alam kung ano ang kanilang tunay na pagkatao. Wala tayong alam tungkol sa kanilang buhay kaya't wala tayong karapatang husgahan na lang sila basta-basta.

Pero sa totoo lang natuwa ako nang malaman na wala na si Ramirez. Hindi na siya makakapanakit pa at tingin ko nakamit na rin ni Jolly ang hustisya sa pagkamatay niya. Hindi pa rin malinaw sa akin kung paano siya napunta sa ilog ngunit ang malaman na nasa maayos na siyang kalagayan ngayon ay masaya na ko.

And most importantly, let us make the most of every second while with the people we love.

Hindi natin alam kung hanggang saan o hanggang kailan ito mananatili sa ating tabi. Kaya't hangga't kasama mo siya, sulitin mo na at ibuhos mo lahat ng iyong pagmamahal. Upang wala tayong pagsisisi sa bandang huli.

Nilibot ko ang aking paningin sa paligid ng apartment. Isang linggo lang akong nawala pero parang umiba na ang ayos nito.

I also noticed that the computer was turned on.

"Tignan mo 'tong mga babaeng 'to. Di marunong magpatay ng computer tapos magtataka kung bakit mataas ang bill sa kuryente. Tsk tsk!"

I approached the computer and I was tempted to open my f*******:. Nag log-in ako at bumungad agad sa 'kin ang napakaraming notifications.

"Mamaya ko na 'yan titignan."

I browsed a bit and just a few minutes later a new notification suddenly appeared.

You have a new friend request from

Robert E.

"Robert E? Sino 'yon?"

Because I was so curious at that time I immediately looked at his profile.

Pinindot ko ang kanyang DP at bumilis bigla ang t***k ng aking puso.

"Roberto..."

Kitang kita ko ang kanyang buong mukha.

"Ikaw ba 'to, Roberto?"

Ayan na naman ang heart beat ko.

I stroked his face with my index finger. "Bakit ang gwapo mo?"

Ito 'yong suot niya noong namasyal kami sa taniman ng mga bulaklak.

Pinaglandas ko ang aking daliri sa kanyang labi at naalala ko na naman ang kanyang paghalik sa 'kin.

"Sana tao ka na lang."

I stared at his picture for a moment and it suddenly winked.

"s**t!" Napalayo ako agad sa monitor.

Totoo ba 'yon?

Kumindat talaga 'yong larawan?

"Ann! Nandito ka na pala."

Napalingon ako kay Jona na mukhang kalalabas lang ng kwarto.

"Kanina ka pa?"

"Hindi naman masyado," sagot ko. "Wala kang pasok?"

"Wala. Rest day ko." Oo nga pala.

"Teka, may kuryente na ba?" nagtatakang tanong niya.

"Huh? Bakit?"

"Blackout kaya."

Ano?!

Napalingon ulit ako sa monitor.

"Imposible."

Tinignan ko ang plug ng computer at namutla ako.

Dahil hindi pala nakasaksak ang plug sa outlet ng kuryente!!!

"Crap!"

***

I got up immediately

Paano nangyari 'yon?

Paano nabuksan ang computer gayong hindi naman ito nakasaksak sa outlet?

"May kuryente na pala eh, wait lang magcha-charge lang ako," sabi pa ni Jona at pumasok agad siya sa kwarto.

I immediately followed her.

Akala ko matapang na ako dahil sa mga nasaksihan ko nitong mga nakaraang araw. Pero narealize ko ngayon na hindi pala madaling masanay sa pagkakaroon ng third eye.

Hindi madaling makaranas ng mga kababalaghan!

Pagpasok ko sa kwarto niya ay nadatnan ko siyang nakasimangot.

"Oh bakit?" tanong ko.

"Ayaw naman magcharge eh," nakasimangot niyang sagot.

Well, I was not surprised, because there is really no electricity.

"Pero bakit nakapag-computer ka?" nagtatakang tanong niya at lumabas siya ng kwarto. Ilang saglit pa ang lumipas ay bumalik din siya ngunit nakasimangot pa rin.

"Namatay na rin ang computer. Ang daya naman, hindi ko naabutan ang kuryente!"

"Tulog ka kasi ng tulog!" I said laughing but deep inside my chest was pounding so hard. Hindi ko alam kung dahil ba sa nakabukas na computer kahit walang kuryente o dahil sa nakita ko ulit ang mukha ni Roberto.

Hayyy Roberto...

Sana pala sinave ko kaagad ang picture niya kanina. Sayang!

"Tse! Saan pala pasalubong ko?"

"Nasa mesa." Tumakbo agad siya palabas at pagbalik sa kwarto ay abot tainga na ang kanyang ngiti habang yakap-yakap ang supot na puno ng tupig. "Tirhan mo sila Marie at Roxanne."

"Ayaw! Akin lahat 'to."

"Lagot ka sa kanila pag di mo sila tinirhan."

"Bahala sila magalit, nasa loob na rin naman ng tiyan ko 'to. Hahaha!" Sinimulan niyang buksan ito at nilantakan na nga ang kawawang tupig. Napakasiba ng babaeng 'to. Di naman tumataba!

"Ay, syanga pala may naghahanap sa 'yo last week," sabi niya sa gitna ng kanyang pagnguya. Hays, hindi ba naturo sa kanya ang mga salitang 'don't talk if your mouth is full'? Tsk tsk!

"Sino?"

"Si Robert! Ayieeeeee..." kilikilig pa niyang sabi at nagsimula na namang kumabog ng malakas ang dibdib ko.

Kahit katunog lang ng pangalan niya ay may ibang epekto rin ito sa 'kin.

"Sinong Robert?"

"Yung nagre-rent sa seventh floor. Ang gwapo niya girl! Promise!"

May kataasan ang apartment na 'to hanggang seventh floor habang kami ay nasa fifth floor naman. Marami rin ang umuupa rito pero wala akong kilala ni isa sa kanila. Hindi kasi ako lumalabas ng apartment kapag rest day ko.

"Paano mo naman nakilala 'yon? Ang layo kaya ng unit niya sa atin," nagtataka kong tanong.

"Paano ba naman hindi, eh pumunta siya rito last week noong wala ka. Gusto raw niya makipagkaibigan sa 'yo. Ayieeee... "

"Bakit ka ba kinikilig d'yan?"

"Kasi ang gwapo nga niya! Ay grabe! Mukha rin siyang mabait at sa palagay ko crush ka niya! Ayieeee... dalaga ka na girl!" Sabay hampas sa braso ko.

"Aray ko naman! Bawiin ko kaya yang tupig sa 'yo." Nilayo niya agad ito. "Maniwala ako sa mga pinagsasabi mo."

"Hala! Totoo nga. Tanungin mo pa sila Roxanne at Marie. Ay, friend ko na pala siya sa sss. Wait, ipapakita ko sa 'yo."

Kinuha niya ang kanyang cellphone at kinalikot ito saglit sabay abot sa 'kin , "ayan. Tignan mo dali! Ang gwapo niya talaga! In-add ka rin ata niya sa fb."

I slowly took the cellphone from her and I do not know why I was suddenly nervous.

Nang tuluyang mapasakamay ko ito, walang pag-aatubiling tinignan ko ang screen ng cellphone at tuluyan nang nagwala ang puso ko.

Nakasulat sa profile nito ang pangalang Robert E.

At ang lalaking tinutukoy ni Jona ay walang iba kundi si Roberto!

"Roberto..." mahina kong sabi.

"Anong Roberto? Wahahahahaha! Ano ba 'yan, probinsyanong pangalan!" Tumawa ulit siya ng malakas. "Robert ang pangalan niya. Hindi Roberto. Hahahaha!"

"Tse! Ewan ko sa 'yo!" Inirapan ko siya. Kahit kailan panira ng moment 'to si Jona.

I looked at his picture again and I smiled.

Totoong tao ka ba talaga Roberto?

The next day I woke up early. I immediately cooked our breakfast because I was the one assigned to cook today.

"Ang bango naman n'yan," masayang sabi ni Roxanne pagkalabas ng kwarto. Dalawa ang kwarto rito sa apartment at kaming dalawa ang magkasama. Habang si Jona at Marie naman sa kabila. "Bakit pala ang konti lang ng binili mong tupig? Bitin ako eh," nakanguso pa niyang sabi.

"Hay naku, si Jona ang sisihin mo. Ang daming kinain kahapon," sagot ko naman habang patuloy lang sa pagluluto ng sinangag. Narinig ko siyang tumawa at napalingon ako. "Anong nakakatawa?"

"Kaya pala pabalik-balik siya sa banyo kagabi. Hahaha!" Natawa rin ako sa sinabi niya. Ang takaw naman kasi ni Jona.

"Anong mayro'n? Ang saya niyo ata," biglang sabat ni Marie pagkalabas ng kwarto.

"Alam ko na kung bakit pabalik-balik si Jona sa banyo kagabi, naimpatso sa sobrang katakawan," si Roxanne ang sumagot at sabay silang tumawa ng malakas.

"Bakit naririnig ko 'yong pangalan ko?" biglang lumabas si Jona sa kwarto na sabog ang buhok.

"Ayan, sa sobrang kadamutan at katakawan mo nagka-lbm ka!" Tumawa ng malakas si Marie at nakisabay na rin kami pero si Jona ay nakasimangot lang. "Hay, digital na talaga ang karma ngayon."

"Ewan ko sa inyo!" Kinuha niya ang sandok na hawak ko at pinaghahampas sila Roxanne at Marie.

"Aray, ano ba!" natatawa silang tumakbo palayo kay Jona.

"Masakit yan Miss LBM."

"Tse! Inggit lang kayo mas marami 'yong nakain kong tupig."

"Kaya nga naimpatso ka eh," at sabay na namang tumawa ang dalawa kaya hinabol sila ulit ni Jona.

I just shook as I watched them with a smile on my lips.

Kung hindi ko kasama ang tatlong 'to, siguro ang boring ng buhay ko.

Nauna akong umalis ng apartment. Balak ko kasing dumaan sa chapel na malapit lang sa rito. Medyo matagal na rin kasi akong hindi nakakapagsimba.

Pinindot ako ang elevator at ilang sandali pa'y bumukas din ito. Nakita ko sa loob ang isang lalaking nakatungo at busy sa pagkalikot ng kanyang cellphone.

Pumasok agad ako at di pa man kami nakakarating sa fourth floor ay biglang huminto ang elevator.

"s**t!"

Muntik pa akong matumba, buti nalang napakapit agad ako sa hawakan sa gilid.

Sana pala naghagdan na lang ako.

"Ano ba naman 'tong elevator na 'to! Porket chinese ang may-ari pati elavator made in China!" Hinampas ko ang pintuhan nito at narinig kong tumawa ang lalaki. Mabilis ko siyang nilingon, "anong nakaka-- my god!" Napanganga ako bigla nang makita ang mukha niya.

"Ang cute mo palang magalit," nakangiti niyang sabi at bigla na namang nagwala ang puso ko. "Good morning, Ann!"

I could not speak.

I just stared at his face.

Totoo ba 'to?

"P-paano mo nalaman ang pangalan ko? R-Roberto ikaw ba yan?"

Tumawa muna siya ng mahina bago sumagot, "tinanong ko sa mga kasama mo. By the way my name is Robert, not Roberto."

Okay!

So totoo nga ang kwento ni Jona?

Lihim akong napangiti. Buti na lang hindi ako dumaan sa hagdanan.

Gosh! Bakit dito pa kami sa elevator nagkatagpo? Baka kasi marinig niya ang kabog ng dibdib ko sa sobrang lakas nito.

"Okay ka lang? Bakit parang hinihingal ka? Hindi ka ba makahinga ng maayos? Claustrophobic ka ba?" sunud-sunod pa niyang tanong at lumapit siya ng bahagya sa 'kin.

Napatras naman ako. "D'yan ka lang."

"Bakit, Ann?" Baka marinig mo ang t***k ng puso ko.

"Baka lalong hindi ako makahinga." Dahil 'yong puso ko nagwawala na talaga. Gosh!

"Saglit lang, Ann. Hihingi ako ng tulong." Kinalikot niya agad ang kanyang cellphone. "Hintay lang tayo ng ilang saglit. Bubuksan din nila agad ito." Nakita kong may kinuha siyang folder sa kanyang bag at pinaypay agad ito sa 'kin.

"Baka magusot 'yang laman ng folder mo."

"Mas importante ka kaysa sa laman nito." Patuloy lang siya sa pagpaypay.

Ano ba 'yan... Mapaengkanto o tao ka man ang sweet mo pa rin.

"Medyo gumaan na ba ang pakiramdam mo, Ann?"

"Medyo."

"Sigurado ka, Ann?"

"Oo."

"Gusto mo ba ng tubig, Ann?"

Umiling lang ako.

"Anong kailangan mo, Ann? Sabihin mo lang."

"Ayos lang ako."

"Sigurado ka, Ann?"

"Naka-drugs ka ba? Kanina ka pa banggit ng banggit ng pangalan ko ah."

Humalakhak muna siya saglit bago nagsalita ulit, "hindi ko na kailangan ng drugs dahil sa 'yo palang malakas na ang tama ko, Ann."

Boom! Sabog nga si Robert.

Tumalikod na lang ako at tinakpan agad ang bibig ko gamit ang aking dalawang kamay. Baka kasi marinig niya ang pagtili ko na kanina ko pa pinipigilan.

Ang hirap palang kiligin sa harap ng taong gusto mo. Parang ihi na hindi mapigilan. Gosh! Naiihi na tuloy ako.

Patuloy lang siya sa pagpaypay ng likod ko.

Ano ba 'yan siya! Ang gwapo na nga niya tapos napaka-gentleman pa.

Kinikilig ako shet!

"Saglit na lang, Ann. Konting tiis na lang bubuksan din nila 'to."

"Sana nga." Sana nga matagalan pa sila. Hehehe!

Sa loob ng dalawang taon na paninirahan ko rito, ngayon lang ako natuwa sa elevator na 'to.

Dear Elevator,

Maraming salamat at nasira ka ngayon.

P.S.

Mamaya ka na bumukas, please!

And the elevator seemed to hear my prayer because it took an hour before it opened.

"Grabe! Sobrang late na ako!" kunwaring naiinis kong sabi pero sa totoo lang ayaw ko nang pumasok at gusto kong makasama na lang siya buong araw. Baka kasi bigla na namn siya maglaho. Baka panaginip na naman 'to. Hays.

"Saan ka pumapasok? Ihahatid na kita?" Nakasunod siya sa 'kin at di pa rin tumitigil sa kakapaypay.

"Itigil mo na 'yan. Baka nangangalay ka na."

"Sigurado ka? Baka kasi hirap ka pa rin huminga." nakatingin siya sa mukha ko habang nagsasalita at pakiramdam ko isa akong ice cream na natutunaw sa kanyang tingin.

"Oo, salamat," nakangiti kong sagot sabay iwas ng tingin. Baka kasi tuluyan akong matunaw sa mga titig niya.

"Ihahatid na kita."

"Wag na. Baka mapalayo ka pa sa pupuntahan mo. Mapamahal ka pa sa pamasahe."

"May sasakyan naman ako. Tara na." Hinila niya bigla ang kamay ko ng walang pasabi kaya napasunod na lang ako sa kanya. Narating namin ang kanyang sasakyan na nakaparada sa di kalayuan at nanlaki ang mga mata ko.

"Sa 'yo 'yan?"

"Oo."

"Sa 'yo 'yang Audi?!"

"Oo."

"Ang yaman mo naman pala eh, bakit nangungupahan ka sa apartment na 'yon?"

Ngumiti muna siya ng malapad saka sumagot, "kasi nando'n ka."

Wala na, nagtumbling na ang puso ko sa sobrang kilig.

***