ฟาโรห์ & ชะเอม – 7 ปกป้อง
575 Words
ฟาโรห์ & ชะเอม – 7 ปกป้อง
“เราปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ?” น้ำเสียงอบอุ่นของพี่ฟาโรห์ ทำเอาฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก โชคดีที่เขามาช่วยฉันไว้ได้ทัน แต่กระนั้นตัวฉันมันก็ยังไม่หายสั่น น้ำตามันก็ดันไม่หยุดไหล สองมือโอบกอดพี่ฟาโรห์อย่างหาที่พึ่งพิง เขาดูปลอดภัยสำหรับฉันมากในตอนนี้
“…”
“เจ็บตรงไหนไหม มันทำอะไรเราหรือเปล่า” พี่ฟาโรห์ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนมองหน้าฉัน แล้วค่อย ๆ ยกนิ้วโป้งขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ เขาดูอ่อนโยนมาก มากจนทำให้ความหวาดกลัวเมื่อครู่ค่อย ๆ คลายลง
“ยัง ยังไม่ได้ทำอะไรค่ะ” ฉันตอบเพราะนึกว่าเขาถามว่าฉันโดนข่มขืนสำเร็จไหม
“ยังไม่ทำอะไร? แล้วแผลที่ตามตัวนี่มันหมายความว่ายังไง แม่งไอ้เหี้ยนี่โคตรเลว เราไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ตรงนี้ทั้งคน ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม?”
ฉันพยักหน้าตอบ และยอมให้พี่เขาประคองร่างออกมานั่งที่โซฟาเพื่อสงบสติอารมณ์ พี่เขาเดินไปหาน้ำดื่มเย็น ๆ มาให้ฉัน เหมือนรอจนฉันหายตกใจและหวาดกลัว ก่อนที่ฉันจะยอมเปิดใจพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ฉันเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง มันควรจะเป็นฉันเสียมากกว่าที่โกรธเคืองพี่เต แต่ตอนนี้กลับดันเป็นคนข้างกายที่เดือดเนื้อร้อนใจแทนฉันไม่ยอมหยุด
“ไปอาบน้ำแต่งตัวปะ เดี๋ยวพี่พาไปแจ้งความ”
“แต่เอมไม่อยากเจอหน้ามัน เอมกลัวเอมไม่ไปได้ไหม” ฉันเอ่ยพร้อมทั้งดึงมือของร่างสูงเอาไว้แน่น หากไปที่โรงพักตอนนี้ยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับคู่กรณีอย่างพี่เต ซึ่งฉันไม่ค่อยสะดวกใจเท่าไหร่นัก
“ไม่ได้ดิวะ เราต้องเอาโทษมันดิ ปกติเราไม่ใช่คนยอมใครง่าย ๆ ไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นกับไอ้เหี้ยนั่น เราก็ต้องห้ามยอมให้เด็ดขาด พี่จะไปเป็นเพื่อน คอยอยู่ข้าง ๆ เราเอง”
“กะ ก็ได้ค่ะ แต่พี่ฟาโรห์ห้ามทิ้งเอมนะ ต้องอยู่ข้างเอม ๆ ตลอดเลยนะ”
“อืม รู้แล้ว ไม่ได้บอกว่าจะทิ้งไว้สักหน่อย รีบไปกันเถอะ”
ถ้าไม่ได้พี่ฟาโรห์ช่วยเอาไว้ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นอย่างไรต่อ จิตใจของฉันในเวลานี้ไม่เหมือนเดิม ยิ่งได้เห็นหน้าพี่เตก็ยิ่งตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุม โชคดีที่มีพี่ฟาโรห์อยู่ข้างๆ เขาค่อยบีบมือฉันเอาไว้ทำให้ฉันอุ่นใจได้ในระดับหนึ่ง
“ไหวไหม?”
“ไหวค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะ แค่พูดความจริงให้ตำรวจฟังแค่นั้นเอง” พี่ฟาโรห์ให้คำแนะนำฉันระหว่างที่นั่งรอเจ้าหน้าที่พนักงานสอบสวนเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ขณะเดียวมือหนาก็ค่อยๆ ตบไหล่ฉันเบาๆ
แปลกไหม สัมผัสของพี่ฟาโรห์ที่โดนตัวฉันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจเหมือนที่พี่เตทำเลยสักนิด เป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง...
แต่จะว่าไป ไม่บ่อยนักที่ฉันจะร้องขอใครสักคนให้ช่วย เขาเป็นคนแรกที่ฉันไว้ใจได้ถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
- Writer
