ตอนที่3

2325 Words

อาการคนจะคลั่งรัก Writer : Aile'N ตอนที่ 3 "บังเอิญจังเลยนะคะ" พรีนทักทายร่างสูงพร้อมรอยยิ้มหวาน ดีใจที่ตอนกลางวันได้เจอแล้วตอนค่ำก็ยังได้เจออีก แกล้งเมาให้เขาไปส่งดีไหมนะ... "ครับ นี่ภูมิกับเจย์ เพื่อนผมเอง" ราเชนทร์แนะนำเพื่อนๆ ให้ร่างบางรู้จัก แอบยืดอกอย่างภาคภูมิใจนิดๆ ไม่ได้แม้จะเพิ่งรู้จักคนสวยได้ไม่ถึงวัน "สวัสดีค่ะ พรีนนะคะ" พรีนรินทร์แนะนำตัวเองสั้นๆ ชายสูงอายุ(?)แก๊งนี้งานดีทุกคน สามคนสามสไตล์ ภูมิหล่อแบบคมเข้มไทยๆ ดูสุภาพเรียบร้อย เจย์ขาวตี๋เมดอินไชน่าแน่นอน ส่วนราเชนทร์คือนิยามของประโยคนี้ 'Daddy ที่ไม่ได้แปลว่าพ่อ' ยามนิ่งดูเคร่งขรึมน่ายำเกรง แต่เวลายิ้ม...รอยยิ้มกับแววตาจะแพรวพราวเจ้าเล่ห์มีเสน่ห์มาก อารมณ์แบบทั้งน่าค้นหาและน่าถอยห่างในเวลาเดียวกัน แน่นอนว่าเธอชอบผู้ชายแบบนี้เสียด้วยสิ "....ครับ ทำไมรู้จักกันได้ล่ะครับ ไม่เห็นรู้เลย" ภูมิที่พยายามประกอบสติกลับคืนเข้าร่าง ชี้นิ้วสั่นๆ สลับไปมาระหว่างทั้งสองคน ในใจก่นด่าเพื่อนสารพัดที่รู้จักร่างบางแล้วไม่ยอมปริปากบอกอะไรเพื่อนเลย "บังเอิญน่ะค่ะ" เสียงหวานตอบเลี่ยง ไม่อยากบอกว่าถูกจับคู่ดูตัวเนื่องจากมันดูเพ้อเจ้อ เพราะคนระดับเธอหาแฟนได้ไม่ยาก ขนาดอยู่เฉยๆ ก็ยังมีเข้ามาไม่ขาดสาย ไม่จำเป็นต้องนัดดูตัวกับใครเลยด้วยซ้ำ พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ "กำลังคุยๆ กันอยู่" ร่างสูงสำทับสถานะของเขาและเธออย่างชัดเจนว่าไม่ได้เป็นแค่คนรู้จักทั่วไป เรียกได้ว่าออกตัวแรงจนเพื่อนสองคนนั่งเหวอ ตกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ฮะ!? ตั้งแต่เมื่อไรวะ ทำไมมึงไม่เห็นบอกอะไรพวกกูเลยเนี่ย" สองหนุ่มช็อกหนัก ทั้งสองคนรู้จักกันก็ว่าน่าตกใจแล้ว นี่ดันอยู่ในตำแหน่งคนคุยอีก เลือกไม่ถูกเลยว่าควรตกใจเรื่องไหนก่อนดี "ไม่จำเป็น" ร่างสูงกดยิ้มเยาะเพื่อนอย่างผู้ชนะ ทำเอาพวกนั้นเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่หยุดโดยเฉพาะภูมิ เขาอยากเค้นถามมากกว่านี้อีก แต่ไม่อยากแสดงออกมากต่อหน้าสาว แค่นี้ภาพลักษณ์ก็ไม่เหลือแล้ว "มานานหรือยังครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามคนข้างกาย หลังมัวคุยแต่กับเพื่อนอยู่นาน ตอนนี้จะมีใครน่าสนใจไปกว่าคนสวยอีก แน่นอนว่าไม่มี "ตั้งแต่สองทุ่มค่ะ คุณมานานหรือยังคะ ทำไมพรีนไม่สังเกตเห็นเลย" ร่างบางตอบและถามกลับบ้าง จริงๆ ก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะไม่เห็น ปกติมาดื่มเธอสนใจโต๊ะรอบข้างเสียที่ไหน "ไม่แปลก พรีนมีผู้คนล้อมรอบตัวเยอะแยะ" พอพูดมาถึงตรงนี้ราเชนทร์ก็กลับไปทำหน้านิ่งเสียงห้วนอีกแล้ว "หงุดหงิดอะไรเหรอคะ" ร่างบางถามยิ้มๆ อาการของเขาเด่นชัดว่ากำลังไม่พอใจเรื่องที่เธอถูกผู้คนล้อมหน้าล้อมหลัง "นั่นสิ ผมไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจนี่นะ" รับบทนางขี้น้อยใจหนึ่ง เป็นเอ็นดู! "เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าผู้ชายอายุสามสิบห้าก็ขี้น้อยใจเหมือนกัน" เสียงหวานกล่าวเย้าอย่างขบขัน ท่าทางแบบนั้นมันน่ารักน้อยเสียที่ไหน กะทำให้หลงจนโง่หัวไม่ขึ้นเลยหรือไงกัน "ผมแค่ไม่พอใจ...นิดหน่อย" คนถูกล้อกระแอมไอในลำคอ ก่อนแก้ตัวเสียงอ้อมแอ้ม ไม่พอใจนิดหน่อย? ยังคิ้วผูกโบขนาดนี้ ถ้าไม่พอใจมากจะขนาดไหนกัน "เรื่องอะไรเหรอคะ?" พรีนรินทร์ถามจี้อย่างได้ใจ แสร้งทำเป็นไม่รู้ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก แค่อยากได้ยินจากปากเขาเท่านั้น "ทุกคนที่เข้าใกล้คุณ" คราวนี้ราเชนทร์ตอบตรงไปตรงมาอย่างจริงจัง คนรอฟังที่คิดว่าตัวเองมีภูมิต้านทานดีกลับรู้สึกเขินได้ง่ายๆ "พรีนห้ามพวกเขาไม่ได้นี่คะ พรีนไม่อยากถูกมองว่าดังแล้วหยิ่ง แต่...ถ้าคุณไม่สบายใจ พรีนจะพยายามไม่เข้าใกล้ใครจนเกินไป โอเคไหมคะ" คนเสน่ห์แรงเสนอทางออกสำหรับเรื่องนี้ ที่เธอเฟรนลี่ไปทั่วก็เพราะเป็นคนสาธารณะและครองสถานะโสด แต่ถ้ามันทำให้คนคุยที่มีแนวโน้มว่าจะเลื่อนสถานะเป็นแฟนไม่พอใจ เธอก็ยินดีจะปรับตัวเพื่อเขา "พรีนกำลังตามใจผม ทำให้ผมนิสัยเสีย" ราเชนทร์เข้าใจดีว่าการเป็นคนมีชื่อเสียงมันเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบเจอและพูดคุยกับผู้คนมากมาย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ชอบใจ ยิ่งได้ยินว่าร่างบางพยายามจะเปลี่ยนเพื่อเขา เขาก็ยิ่งอยากเอาแต่ใจมากขึ้นไปอีก "พรีนไม่ได้ตามใจทุกคนหรอกนะคะ" คนสวยขาช้อนสายตาหวานฉ่ำขึ้นมองร่างสูงอย่างมีนัยยะ มือเรียวบางวางทาบลงบนหน้าขาแกร่งพร้อมกับลูบไปมาเบาๆ ทั้งคู่สร้างโลกขึ้นมาอีกหนึ่งใบที่มีเพียงสองคน ส่วนเพื่อนร่วมโต๊ะก็กลายเป็นอากาศไปโดยปริยาย พรีนรินทร์นั่งดื่มกับสามหนุ่มไปเรื่อยๆ จนแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ เธอเริ่มเมาแต่ไม่ได้เมาถึงกับขาดสติจำอะไรไม่ได้ เธอยังคงมีสติครบถ้วน เพียงแต่แก้มแดงเรื่อ ดวงตาฉ่ำเยิ้ม และนั่งโอนเอนไปบ้างก็เท่านั้น "คุณราเชนทร์..." ร่างสูงก้มลงมองคนเมาที่เอ่ยเรียกตนด้วยน้ำเสียงลากยาวกว่าปกติ ก็เห็นว่าคนน้องนั่งมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนมีอะไรอยากพูด เขาจึงโน้มตัวลงไปฟังใกล้ๆ "ว่าไงครับ?" "..." พรีนไม่ตอบรับในทันที เอาแต่นั่งมองสำรวจความดูดีของคนพี่อย่างคับข้องใจ "ทำไม...คุณถึงยอมไปนัดดูตัวล่ะคะ ทั้งที่คนอย่างคุณน่าจะหาแฟนได้ไม่ยาก" นั่นแหละคือสิ่งที่เธอสงสัย ทำไมราเชนทร์ถึงยังต้องไปดูตัวอยู่อีกทั้งที่เขาสมบูรณ์แบบรอบด้านเสียขนาดนี้ แถมอายุก็มากแล้ว ไม่น่าจะครองตัวโสดมาจนถึงตอนนี้ได้ สรุปก็คือเธอยังไม่อยากจะเชื่อว่าคนระดับเขาจะตกมาถึงมือเธอได้ มันยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งอีก "...เพราะอีกฝ่ายคือคุณ" ราเชนทร์ยกยิ้มมุมปาก ก่อนตอบชัดอย่างตรงไปตรงมา มันอาจจะดูรุกเร็วไปเสียหน่อย แต่ทำไมเขาจะต้องชักช้าในเมื่ออายุขนาดนี้แล้ว และเธอก็เป็นผู้หญิงที่ตรงใจตรงสเปก ขืนชักช้าหมาคาบไปแดกพอดี ร่างบางนิ่งอึ้งกับคำตอบที่ไม่คาดคิด เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้ก่อนมาเจอกันว่าคู่ดูตัวคือใคร แต่ก็คงเป็นแม่เธอนั่นแหละที่เป็นคนบอกฝ่ายแม่ของเขา "พรีน...อยากจูบคุณอีกแล้วสิ" พรีนรินทร์พูดสิ่งที่คิดออกมา อีกฝ่ายน่ารักเกินไปจนเธออดใจไม่ไหว การที่เขาพูดแบบนั้นอย่างจริงจัง ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยจะไปไหนพ้น "งั้นกลับกันครับ" ร่างสูงชวนเธอกลับในทันทีเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ราเชนทร์หันไปลาเพื่อน ก่อนประคองร่างโงนเงนของเธอไปเอากระเป๋าที่โต๊ะรวมถึงไปบอกลาเพื่อนด้วย ชนินแทบอยากจะกรี๊ดให้ดังยิ่งกว่าเสียงเพลงเมื่อได้เห็นหน้าคู่ดูตัวของเพื่อนรัก เพราะใครจะคาดคิดว่าจะเป็นนักธุรกิจหนุ่มชื่อดังที่ตัวเองกำลังติดตามไอจีอยู่ จะมีก็แต่พรีนรินทร์นั่นแหละที่ไม่รู้จักคนดังอย่างเขา! "อื้ออ..." เมื่อมาถึงรถ อยู่ในที่ลับตาคน ร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นมานั่งตักก่อนที่มือหนาจะรั้งท้ายทอยของเธอเข้ามาจูบ ร่างบางให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งคู่จูบนัวแลกลิ้นกันอย่างไม่มีใครยอมใคร "คะ คุณ...พอก่อนค่ะ พรีน...หายใจไม่ทัน" พรีนรินทร์เป็นฝ่ายยอมแพ้อีกครั้ง เธอหอบหายใจอย่างหนักเพราะสู้ความช่ำชองของคนอายุมากกว่าไม่ไหว ปากน้อยๆ บวมเจ่อ แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาหวานฉ่ำสะกดสายตา "ผมขอโทษ...กับพรีนผมห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย" ราเชนทร์สารภาพก่อนซบใบหน้าลงกับไหล่บางเพื่อหลบซ่อนท่าทางน่าอายของตัวเอง คนฟังหัวใจพองโต แย้มยิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกแขนขึ้นกอดคอเขาเอาไว้ทว่าไม่ได้พูดอะไร "พรีน..." เสียงเบาเอ่ยเรียกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำของเราสองคน "คะ?" "มันอาจจะดูเร็วเกินไป...มันบ้ามากที่ผมเป็นแบบนี้...ผมอยากมีสิทธิ์หวง มีสิทธิ์หึง อยากมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวคุณ" เสียงทุ้มต่ำสารภาพความในใจจนหมดเปลือก ทำคนฟังใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก... คนตัวโตดูคลั่งรักเธอมากจนรู้สึกได้ แต่ก็ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่รู้สึกแบบนั้น เธอเองก็รู้สึกก็ไม่ต่างกัน ทั้งที่อายุจะสามสิบเข้าไปแล้ว กลับรู้สึกเหมือนเด็กน้อยเพิ่งหัดมีความรักเป็นครั้งแรกเลย มันบ้ามากจริงๆ นั่นแหละ... "พรีนก็...เหมือนกันค่ะ" พรีนรินทร์บอกอีกฝ่ายไปตรงๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองคล้ายไม่เชื่อหู เธอเพียงยิ้มอายๆ และหลบสายตา "คุณมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวผม" ฝ่ามือใหญ่ประคองแก้มเนียนไว้ก่อนบอกอย่างจริงจัง จุดๆ นี้นังพรีนขาไม่ติดพื้นแล้วจ้า ผู้ชายรักมากแม่! "แต่...พรีนยังไม่อยากผูกมัดคุณไว้กับพรีนแค่คนเดียว เผื่อคุณไปเจอคนที่รู้สึกดีมากกว-" "ไม่มีทาง!" "....." "เกิดมาสามสิบห้าปี ผมเพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้กับพรีนเป็นคนแรก และผมก็มั่นใจด้วยว่าคงจะไม่รู้สึกแบบนี้กับใครได้อีก" "คะ คุณราเชนทร์...พูดแบบนี้พรีนก็แย่สิคะ" เสียงหวานงอแงอย่างอ่อนใจ ใบหน้าสวยแดงก่ำ ซุกซบลงบนไหล่กว้าง หลบหนีแววตาร้อนแรงของเขาด้วยความเขินอาย กะจะทำให้เขินตายกันไปข้างเลยหรือไง ผู้ชายวัยสามสิบห้านี่มันอันตรายจริงๆ! "ผมไม่อยากส่งคุณกลับบ้านเลย" คนตัวสูงถอนหายใจราวกับมีเรื่องทุกข์ใจนักหนา ทั้งที่จริงแล้วก็แค่อยากจะอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้เท่านั้นเอง "แล้ว...พรีนจะไปนอนไหนล่ะคะ พรุ่งนี้พรีนต้องทำงานนะ" เสียงหวานแย้งอย่างมีแง่งอน อยากรู้นักว่าเขาจะอดใจไม่ไหวถึงขั้นกล้าชวนเธอไปนอนด้วยหรือเปล่า "ห้องผม" เป็นอย่างที่คาดเดาไว้ ผู้ชายรุกแรงมากแม่ แต่กลัวที่ไหนล่ะ กล้าชวนก็กล้าไป! "แล้ว...รออะไรอยู่ล่ะคะ" ร่างบางยกยิ้มอย่างซุกซนติดจะท้าทายอยู่ในที ทำเขามันเขี้ยวจนโดนจับจูบหนักๆ ไปอีกหนึ่งที ก่อนปล่อยเธอไปนั่งเบาะข้างแล้วรีบขับรถกลับห้องในทันที ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเพนเฮ้าส์สุดหรูของราเชนทร์ที่ทั้งใหญ่โตและหรูมากจนพรีนรินทร์ตาค้าง เธอคงใช้แต้มบุญในชาตินี้หมดแล้วล่ะถึงได้ผู้ชายที่แสนจะเพอร์เฟ็กต์คนนี้มา แต่เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้นี่นา...อุ้ย! "อยากอาบน้ำมั้ยครับ อ่า...ผมลืมไปว่าคุณไม่มีชุด" ราเชนทร์หันมาถาม ก่อนนึกขึ้นได้ว่าชวนอีกฝ่ายมาค้างกะทันหันเลยไม่มีชุดเตรียมไว้ให้ "พรีนใส่ชุดของคุณก็ได้ค่ะ" ร่างบางบอกอย่างไม่คิดอะไรมาก "ครับ ใช้ได้ทุกอย่างเลยนะ" เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบรับและพาเธอไปแนะนำว่าอะไรอยู่ตรงไหน ส่วนเขาแยกตัวไปอาบอีกห้องหนึ่งเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา พรีนรินทร์เดินเข้ามาใน Walk in closet ก่อนเลือกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของร่างสูงมาหนึ่งตัว ภายในห้องน้ำหรูหราไม่ต่างจากด้านนอก โซนอ่างเป็นกำแพงกระจกใสมองเห็นวิวยามค่ำคืน กลิ่นหอม บรรยากาศดีจนอยากนอนแช่นานๆ แต่ไม่ใช่วันนี้...เพราะข้างนอกนั้นมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า! ใช้เวลาสักพักร่างบางก็อาบน้ำเสร็จ เมื่อออกมาก็เห็นเจ้าของห้องนั่งทำงานด้วยไอแพดอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนแทบจะหยุดหายใจ ร่างอรชรในชุดเสื้อเชิ้ตขาวเพียงตัวเดียวของเขา ใบหน้าสดอ่อนเยาว์เหมือนเด็กมัธยมมากกว่าคนวัยจะสามสิบ แต่สัดส่วนภายใต้เสื้อตัวโคร่งนั้นไม่เด็กอย่างแน่นอน ให้ตาย...เขาจะทนได้นานแค่ไหนกันนะ "...หิวมั้ยครับ" ราเชนทร์พยายามดึงสติและสายตาจากเรียวขาขาวสวยที่พ้นชายเสื้อขึ้นมาถาม ตอนนี้จะตีหนึ่งเข้าไปแล้วไม่รู้อีกฝ่ายจะหิวหรือเปล่า "นิดหน่อยค่ะ" มือบางลูบท้องอย่างเขินๆ พอได้อาบน้ำก็เริ่มจะสร่างเมาขึ้นมาบ้างแล้วความหิวเลยเริ่มรุกราน "งั้นเดี๋ยวผมทำอะไรง่ายๆ ให้ทาน" ร่างสูงยิ้มเอ็นดูน้อยๆ ก่อนวางไอแพดลงแล้วเดินนำออกไปที่ห้องครัว .. .. .. ..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more