บทที่12 ชอบบังคับ
1770 Words
“ไปพายเรือเล่นกันไหม?”
“ไม่ค่ะ”
แม็กซ์เวลจับมือเล็กออกแรงดึงให้เธอเดินตามเขาไปที่ท่าน้ำ
“พี่จะถามทำไมค่ะ ถ้าจะบังคับให้ทำอยู่ดี”
“ก็เธอว่าพี่เป็นโรคจิตไม่ใช่เหรอ พี่ก็ว่าพี่เริ่มเป็นแล้วนะ เพราะรู้อะไรไหม เวลาที่บังคับให้เธอทำอะไรโดยที่เธอไม่เต็มใจ แล้วพี่ทำสำเร็จมันโคตรสนุกเลยนะครับน้องคัพเค้ก” แม็กซ์เวลกระตุกยิ้มใส่เธอ แล้วพาคนตัวลงเรือไป
“นั่งดีๆ ละ ว่ายน้ำเป็นใช่ไหม?”
“ค่ะ”
คัพเค้ก เอามือวักน้ำเล่น ขณะที่แม็กซ์เวลพายเรือไปเรื่อยๆ
คนตัวเล็กเผลอยิ้ม กับตัวเอง เขาที่มองเธออยู่ตลอดเผลอยิ้มตามไปด้วย จริงสินะ รอยยิ้มเธอหายไป ตอนแรกที่เจอกันเธอยิ้มให้เขาตลอด เขาไม่เห็นเธอยิ้มอีกเลยจนตอนนี้
“ชอบเหรอ?”
“ไม่ชอบค่ะ” คัพเค้กดึงมือขึ้นจากน้ำ
“เป็นอะไร ชอบก็ทำสิ พี่ไม่ได้ห้ามสักหน่อย แล้วก็ไม่ได้ห้ามเธอยิ้มด้วย ยิ้มอีกสิ ยิ้มให้พี่” ดวงตาสีน้ำตาลคมกริบจ้องมาที่หน้าหวาน
คัพเค้กฝืนยิ้มส่งมาให้เขา
“พี่ไม่ชอบยิ้มแบบนั้นของเธอ”
“ไม่ชอบก็ดีแล้วค่ะ เพราะฉันไม่อยากยิ้มให้คุณ”
“งั้นเหรอ ไม่อยากยิ้มให้พี่ก็ดี แต่อย่าให้พี่เห็นเธอยิ้มให้ผู้ชายคนไหนเชียวนะ แล้วบอกให้เรียกว่าพี่ก็ต้องเรียก ให้ทำอะไรก็ทำสิ รึเธออยากดูคลิปตัวเอง ถึงเอาแต่ขัดคำสั่ง”
“ได้ฉันจะทำตามคำสั่งก็ได้แต่แบบไม่เต็มใจ ทุกเรื่องที่พี่สั่งให้ฉันทำคือเพราะฉันถูกบังคับพี่รู้ไว้ด้วย ฉันจะเต็มใจยิ้มให้ผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้ ยกเว้น คนที่ชื่อว่าแม็กซ์เวล”
“คัพเค้ก อย่าอวดดี”
“ฉันแค่พูดสิ่งที่คิดค่ะ”
“เธอไม่มีสิทธิ์ มาโกรธฉันนะ เธอทำตัวเธอเอง”
“พี่ห้ามฉันไม่ให้โกรธพี่ได้ แต่พี่ไม่ได้ห้ามฉันเกลียดพี่ แล้วพี่ก็บอกว่าพี่เกลียดฉัน ฉันขอเกลียดพี่คืนก็แล้วกันนะคะ ฉันเกลียดพี่มากๆ เลยรู้ไว้ด้วย”
แม็กซ์เวลยิ้ม มองจ้องคัพเค้กด้วยสายตาเย็นชา
“ดีเกลียดพี่ไว้มากๆ เลยนะน้องคัพเค้กคนสวย วันไหนที่เธอตกหลุมรักพี่ขึ้นมาจะได้เจ็บเจียนตายไง ยิ่งเธอพูดแบบนี้ยิ่งท้าทายคนอย่างพี่ไม่รู้เหรอ ยิ่งเธอบอกว่าเกลียดพี่มาเท่าไหร่ พี่ก็ยิ่งอยากเอาชนะ สนุกจังโว้ย รู้อะไรไหมน้องคัพเค้กคนสวย พี่จะทำให้น้องตกหลุมรักจนขาดพี่ไม่ได้เลยเชียวละ”
“เอาเป็นว่าเราย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยดีไหม ตัวติดกัน 24 ชั่วโมงเลยดีกว่าเนอะ เกลียดกันขนาดนี้ น่าสนุกดี” แม็กซ์เวลพูดพร้อมยิ้มกวนประสาทใส่คนตัวเล็ก
“ไม่นะ” คัพเค้กร้องเสียงหลง
“ทำไม เธอเริ่มเองนะ”
“ฉันอยากมีพื้นที่ส่วนตัว”
“ก็ได้ พื้นที่ส่วนตัว ให้ก็ได้ แต่เธอต้องมาหาพี่ทุกครั้งที่พี่เรียก เรียกมาทำอะไรคงไม่ต้องบอกนะ”แม็กซ์เวลออกคำสั่งพร้อมกับส่งยิ้มกวนประสาทมาให้คัพเค้กอีก เพราะพอใจที่ออกคำสั่งกับเธอสำเร็จ
คนตัวเล็กจำใจพยักหน้าตอบรับ คัพเค้กนะคัพเค้ก สู้เขาไม่ได้สักทาง แล้วยังจะไปปากเก่งหาเรื่องใส่ตัวทำไมเนี่ย แอบบ่นตัวเองในใจ
แม็กซ์เวลพายเรือไปที่ท้ายสวนของคุณยาย เขาผูกเรือไว้ที่ท้ายสวน กะว่าจะเดินเล่นในสวนของคุณยายแล้วค่อยกลับไปที่บ้าน
แม็กซ์เวลยื่นมือ ไปให้คัพเค้กจับมือเขา เพื่อจะช่วยดึงเธอขึ้นมาจากเรือ คนตัวเล็กไม่ยอมจับมือเขา
“ไม่ต้องค่ะ”
“คัพเค้กจับมือพี่” คนตัวโตกดเสียงต่ำเป็นเชิงดุ
“ไม่ต้องค่ะ เค้กขึ้นไปเองได้ เอ่อฉันขึ้นเองได้”
“คัพเค้กพี่บอกให้ส่งมือมา”
“ก็บอกว่าไม่ต้อง” คนตัวเล็กยืนขึ้นค่อยๆ ทรงตัวเดินบนเรือเพื่อจะขึ้นท่าน้ำ
แม็กซ์เวล ที่คอยจับเรือไว้ให้นิ่งที่สุดในตอนแรก แต่ตอนนี้เขาแกล้งโยกเรือจนเรือโคลงเคลงไปมา
คัพเค้กไม่ทันระวัง เซถลาตกลงไปในน้ำ
ตู้ม!
คนตัวโตยืนกอดอกนิ่งมองเธอ อยู่แบบนั้น
คัพเค้ก ว่ายน้ำมาเกาะบันไดท่าน้ำ สำลักน้ำจนไอแค่กๆ เพราะสำลักน้ำ แล้วก็ปีนขึ้นมานั่งพักตรงบันได เสื้อผ้าทุกอย่างเปียกปอนไปหมด โทรศัพท์ขอเธอหลุดมือจมหายไปไหนแล้วไม่รู้
“บางทีถ้าฉลาดจนเรียนแพทย์ได้ เธอก็ควรมีสมองที่พอจะคิดได้นะว่า เลิกอวดดี”
คัพเค้กเม้มปากแน่น น้ำตาพาล จะไหลออกมาดื้อๆ เกลียด ฉันเกลียด เกลียดไอ้คนทุเรศนี่จริงๆ
ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว!
“อย่าป่วยละ เดี๋ยวพี่จะรู้สึกผิด” ว่าจบก็เดินนำเธอไปไม่ได้สนใจที่จะรอเธอเลยด้วยซ้ำ
คัพเค้กกอดอกหนาวสั่นไปทั้งตัว แต่ต้องพยายามเดินตามเขาให้ทัน เธอเกือบตะโกนเรียกให้เขารอหลายครั้งแล้วแต่กัดปากตัวเองไว้ อย่าไปขอร้องคนใจดำอย่างเขาเลย หาทางกลับบ้านคุณยายเองเถอะ คงไม่ไกลหรอก
เลี้ยวซ้ายรึขวาละ คนตัวเล็กมองหาเขา เธอไม่เห็นใครเลย เขาไปทางไหน คนตัวเล็กยืนหันไปหันมา
“ทำไมไม่รอกันบ้างนะ หนาวจังเลย ซ้ายแล้วกัน“ คัพเค้กเดินไปทางซ้าย
แม็กซ์เวลหันกลับมามองไม่เห็นคนตัวเล็กเดินตามเขามาแล้ว ยัยนั่นไปไหน เมื่อกี้ยังเห็นเดินตามมาอยู่เลย น่ารำคาญชะมัด เขาเดินย้อนกลับมาดูคัพเค้ก
“คัพเค้กไปทางซ้ายงั้นเหรอ ซื่อบื้อ เก่งแค่เรียนสินะ” แม็กซ์เวลรีบเดินตามหาคนตัวเล็ก
“หนูเป็นใครน่ะ แล้วทำไมตัวเปียกแบบนั้นละ ไปตำน้ำตกท่าที่ไหนมา”
คัพเค้กเดินมาถึงบ้านหลังหนึ่ง คุณยายตะโกนถามเธอทันที ที่เห็นเธอเดินเข้ามา
“เอ่อ คือหนูหลงทางค่ะ”
“ลูกเต้าเหล่าใครกันละถึงได้มาเดินหลงทางแถวนี้ แล้วหนูเป็นอะไรรึเปล่า มีใครทำอะไรหนูรึเปล่า”
ตึก!
ตึก!
เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินตามหลังคัพเค้กมา
“หนูมาบ้านคุณยายนันทาค่ะ แต่มาครั้งแรกก็เลยหลงทาง”
“คัพเค้กเดินมาทางนี้เอง พี่หันมาอีกทีไม่เห็นเราแล้ว” แม็กซ์เวลเดินมาถึงตัวเธอ ยิ้มให้คุณยายเจ้าของบ้าน
“สองคนเป็นอะไรกับนันทากันเหรอ” คุณยายเอ่ยถาม
“ผมเป็นหลานชายครับ ส่วนนี่คู่หมั้นผมเองครับ เรามาพายเรือเล่นกัน ตอนกลับเลยอยากเดินเล่นในสวนกลับ เลยผูกเรือไว้ท้ายสวนครับ คู่หมั้นผมไม่ทันระวังเลยตกน้ำ ผมเลยรีบเดิน จะรีบพากลับเพราะกลัวเธอหนาว แต่ไม่ทันหันมามอง คัพเค้กดันเลี้ยวผิดซะงั้น ขอโทษคุณยายด้วยนะครับ ที่มารบกวน ไปเถอะคัพเค้กเดี๋ยวไม่สบาย” มือหนาจับมือเล็กจูงให้เดินตามเขามา
“ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกนันทากับยายก็เพื่อนบ้านกัน รีบพาน้องกลับเถอะเดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วดูแลกันดีๆ หน่อยนะ อย่าปล่อยให้ตกน้ำตกท่าอีก”
“ครับคุณยาย”
“เดินไม่ทันหลงทางแล้วทำไมไม่โทรหา” แม็กซ์เวลพูดเสียงเข้มดุ มองคนตัวเล็กที่เปียกไปทั้งตัวเหมือนลูกหมาตกน้ำ
“โทรศัพท์หายไปแล้วค่ะ ตอนที่ตกน้ำ”
แม็กซ์เวลถึงกับเงียบ มองคนตัวเล็กที่หนาวสั่นไปทั้งตัว ทำไมต้องสงสารทำตัวเอง ดื้อเอง เขาคิดแบบนั้นแล้วเมินมองไปทางอื่น
“พรุ่งนี้จะไปซื้อเครื่องใหม่ให้ เอารุ่นใหม่ล่าสุด คงพอใจนะ”
คัพเค้กเงียบ เขาคงตีราคาฉันเป็นผู้หญิงหน้าเงินไปหมดทุกอย่างแล้วสินะ
“รีบเดินสิถ้าหนาวก็รีบเดินหน่อย ชักช้า”
คัพเค้กได้แต่ก้มหน้าเดินตามคนขายาว ไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านคุณยาย
“หนูโดนัททำไมตัวเปียกแบบนั้น แม็กซ์เวลพาน้องไปทำอะไรมา ถึงได้เปียกปอนไปหมด”
“ไปพายเรือเล่น โดนัทตกน้ำครับคุณยาย”
“ตายจริง หนูโดนัทเป็นอะไรรึเปล่าเจ็บตรงไหนบ้างไหม?” คนยายเข้ามาลูบผม อย่างรู้สึกเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้เจ็บตรงไหนคะคุณยาย”
“แม็กซ์เวลดูแลน้องยังไง แบบนี้คุณพ่อคุณแม่ของหนูโดนัทเขาจะฝากฝังลูกสาวเขากับเราได้ไหม” คุณยายหันมาตำหนิเขาด้วยท่าทางเอาเรื่องหลานชายแบบสุดๆ
“คุณยายครับตกตรงท่าน้ำเองครับ น้ำไม่ได้ลึกอะไร โดนัทว่ายน้ำเป็น แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่อุบัติเหตุ”
“พูดง่ายนะแม็กซ์เวล เรื่องนี้ยายจะคาดโทษเราไว้ก่อนอย่าให้มีอะไรแบบนี้อีกนะ”
“ครับ” เขาถึงกับนิ่งเงียบไป รู้สึกละอายกับคำพูดโกหกของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน เพราะเขาเป็นคนทำให้เธอตกน้ำ ไม่ใช่อุบัติเหตุ
“หนูโดนัทไปอาบน้ำอุ่นๆ เถอะลูก เสร็จแล้วออกมาทานข้าวกับยายนะ”
“ค่ะคุณยาย”
แม็กซ์เวลเดินนำคนตัวเล็กไปที่ห้องพัก
คัพเค้กรีบหยิบผ้าขนหนู แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
แม็กซ์เวลมองตามหลังเล็กอยู่เงียบๆ เขานั่งลงบนเตียงกว้างรอเธออาบน้ำ
สักพัก คัพเค้กเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำ ตกใจเล็กน้อยที่เห็นเขานั่งอยู่เพราะเธอนุ่งกระโจมอกออกมา เธอรีบเดินไปหยิบชุดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่งตัวให้รีบร้อยออกมาแล้วออกมาจากห้องน้ำ
คัพเค้กนั่งเป่าผมตัวเองให้แห้ง
ฮัดชิ้ว! ฮัดชิ้ว! จามไปหลายครั้งพร้อมกับมีน้ำมูก
“อ่อนแอจริงนะ จะเป็นหมอรักษาคนอื่นไม่ใช่เหรอจะป่วยเองง่ายๆ แค่ตกน้ำแค่นี้ แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่บอกความจริงคุณยายว่าที่ตกน้ำไปเพราะอะไร ที่ทำแบบนั้นเพราะอยากให้ขอบคุณงั้นเหรอ รึอยากให้รู้สึกผิด”
“ที่ไม่บอกเพราะสงสารคุณยายกลัวคุณยายจะผิดหวังในตัวหลานชายคนเดียวของท่านต่างหากค่ะ”
“ปากดีจริงๆ แล้วคุณยายเธอคงพื้นขึ้นมาด้วยความภูมิใจมากสินะ ที่หลานสาวยอมทำเรื่องผิดๆ หลอกลวงคนอื่นเพื่อเงิน เอาตัวเข้าแลกเพื่อเอาเงินไปรักษาคุณยาย น่าภูมิใจชะมัด” แม็กซ์เวลต่อว่าเธออย่างเดือดดาล
- Writer
