บทที่5 ติดสินใจ
1491 Words
“คุณเป็นพ่อหนูจริงๆ เหรอคะ”
“จริงสิ” เกรียงไกรยิ้มให้ลูกสาวฝาแฝดของโดนัท ที่หน้าตาของทั้งคู่พอโตมา ยิ่งเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก
“แต่ทุกคนบอกว่าพ่อหนูตายไปแล้วนะคะ”
“พ่ออยู่นี่ แล้วหนูยังมีพี่สาวที่เป็นฝาแฝดของหนูอีกคนด้วยนะ”
“พี่สาวฝาแฝดเหรอคะ”
“ใช่ลูกหนูมีพี่สาวฝาแฝดที่เกิดก่อนหนูแค่ 1 นาที เธอชื่อว่าโดนัท หนูรู้ไหมลูกหนูสองคนหน้าตาเหมือนกันมาก”
“แล้วพี่โดนัทเขารู้รึเปล่าคะว่าเขามีน้อง”
“ไม่รู้หรอก พี่เขาก็เหมือนหนูที่ไม่รู้อะไรเลย แต่พ่อรับรองว่าถ้าพี่เขาได้เจอหนู พี่เขาต้องดีใจมากแน่ๆ”
คัพเค้กยิ้มออกมาได้ เพราะการที่ได้ยินว่าเธอมีพี่สาวฝาแฝดมันดีกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้ เหมือนเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยเธอก็มีพี่ พี่น้องที่หน้าตาเหมือนกัน และรู้สึกรักพี่โดนัทขึ้นมาตั้งแต่ยังไม่ได้เห็นหน้าขึ้นมาเลย
“หนูอยากเจอพี่โดนัทค่ะ”
คุณเกรียงไกรยิ้มกว้าง “พ่อก็อยากให้หนูเจอพี่เขา แต่เรามาแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ของหนูกันก่อนดีไหม ตอนนี้คุณยายป่วยหนักต้องการหมอเก่งๆ พ่อจะย้ายคุณยายไปโรงพยาบาลในกรุงเทพ ส่วนบ้านกับร้านก็จะใช้หนี้ไถ่ถอนคืนมาให้ แบบนี้ดีไหม”
คัพเค้กยิ้มนึกขอบคุณเขาในใจ ไม่ว่าเมื่อก่อนเขาจะทำไม่ดีกับแม่รึยังไง แต่ตอนนี้ทั้งเธอ แล้วก็คนในครอบครัวต้องรับการช่วยเหลือนี้จริงๆ
“ที่พี่บอกว่าจะช่วย พวกเราต้องแลกกับอะไรเหรอคะ” กุ้งนางที่ยืนฟังอยู่ไม่ห่างอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมาตรงๆ
“พี่อยากให้เธออนุญาตให้คัพเค้กไปเรียนต่อที่กรุงเทพ พี่จะให้ลูกสอบเข้ามหาลัยดีๆ อย่างน้อยก็ให้พี่ได้ชดใช้ให้ก้ามปูบ้างเถอะนะ”
“คัพเค้กเรื่องนี้น้าให้หนูตัดสินใจเอาเองนะ แต่น้าพูดตรงๆ น้าเชื่อผู้ชายคนนี้ไม่สนิทใจเลยจริงๆ” กุ้งนางว่าจบก็เดินเข้าหลังร้านไป
“คัพเค้ก อย่ากังวลเลย พ่อรู้ว่าพ่อทำผิดต่อบ้านคุณแม่เราไว้มาก ไม่ผิดหรอกที่น้ากุ้งนางของหนูจะรู้สึกแบบนั้นกับพ่อ หนูคิดไว้ไหมว่าอยากเรียนมหาลัยคณะอะไร นี่ก็หยุดเรียนไปปีหนึ่งแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ” คัพเค้กพยักหน้าเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรแค่ปีเดียว หนูไปเรียนที่กรุงเทพไม่มีใครรู้หรอก ถึงรู้ก็ไม่มีใครสนใจ หนูรู้จักมหาลัยคิงเวลล์ใช่ไหม”
“ค่ะรู้จัก”
“เดี๋ยวพ่อจะให้หนูเรียนที่นั่น”
“จริงเหรอคะ ที่นั่นเข้ายากมากเลยนะคะ แล้วก็แพงมากด้วย”
“ลูกสาวพ่อเก่ง ยังไงก็สอบเข้าได้อยู่แล้ว”
“แต่ตอนนี้หมดเขตรับสมัครไปแล้วนะคะ”
“ไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวพ่อหาวิธีให้หนูสอบเข้าจนได้เอง เชื่อพ่อสิ หนูเรียนเก่งพ่อรู้ พ่อมั่นใจว่าหนูทำได้”
คัพเค้กยิ้มอย่างนึกขอบคุณเขาเป็นครั้งที่สอง ที่อยู่ๆ ก็เข้ามาในชีวิตเธอ และเหมือนจะทำให้หนทางที่เหมือนจะมืดมนของเธอค่อยๆ เห็นทางสว่างสดใสขึ้นมา เธอมีพ่อเป็นถึงอดีตนายกรัฐมนตรีเชียวนะคัพเค้ก ได้เรียนต่อแล้วเรา ยายก็จะได้หาหมอดีๆ บ้านก็ไม่ต้องถูกยึด
“หนูตัดสินใจสิคัพเค้ก จะไปกับพ่อใช่ไหม”
คัพเค้กมองหน้าท่านอย่างลังเลอยู่นิดหนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจพยักหน้าตอบรับ เพราะเธอก็ไม่เหลือหนทางให้เลือกทางอื่นอีกแล้วเหมือนกัน
คุณเกรียงไกรยิ้ม อย่างพอใจในการตัดสินใจของคัพเค้ก
“พ่อจะไปคุยกับน้ากุ้งนางเรื่องไถ่ถอนบ้าน หนูก็ไปเก็บของนะ ไม่ต้องเอาอะไรไปเยอะหรอก พ่อจะซื้อให้ใหม่ แล้วเราจะพาคุณยายไปรักษาที่กรุงเทพด้วยกัน”
“ค่ะ” คัพเค้กรีบทำตามอย่างว่าง่าย
ไม่นานท่านเกรียงไกรก็ให้ลูกน้องไปจัดการเคลียร์ทุกอย่าง จนเรียบร้อย
“คัพเค้ก น้าเป็นห่วงหนูมากนะ ดูแลตัวเองดีๆ ละ ทางนี้เรียบร้อยแล้ว น้าจะตามไป”
“น้าไม่ต้องห่วงหนูนะคะ หนูโตแล้ว น้าดูร้านให้ได้กลับมาเปิดเร็วที่สุดเถอะนะคะ ส่วนคุณยายหนูจะดูแลเองค่ะ”
“เอาเถอะมีอะไรไม่ชอบมาพากลก็รีบโทรหาน้านะหลานรัก” กุ้งนางกอดหลานพร้อมกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ค่ะน้า น้าดูแลตัวเองดีๆ นะคะ” คัพเค้กกอดน้ากุ้งนางของเธอร่ำลากันเสร็จแล้วเดินตามคุณเกรียงไกรไปขึ้นรถ
ด้านแม็กซ์เวล
“พี่บอยได้เรื่องว่าไงบ้างครับ” เขาถามทันที ที่พี่บอยขึ้นรถเขามา
“คุณโดนัทหนีไปกับแฟนของเธอแล้วครับ คุณแม็กซ์เวล”
“หนีไปแล้วงั้นเหรอครับ”
“ใช่ครับ ผมสืบแน่ชัดแล้วว่าเธอหนีไปอเมริกา ยังไงก็กลับมาไม่ทันงานหมั้นแน่นอนครับ”
“ชัวร์นะพี่บอย ถ้าแบบนั้นจริงทำไมคุณหญิงถึงกล้าโกหกผมละครับว่าเธอไม่สบาย ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่างานหมั่นจะล่ม”
“อันนี้ผมไม่แน่ใจนะครับ ว่าทางนั้นทำเพื่ออะไร ผมว่าคุณแม็กซ์เวล บอกความจริงกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนดีกว่าไหมครับ ท่านจะได้แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าทัน”
“ไม่ต้องครับพี่บอย ให้ทางคุณหญิงเขาบอกคุณแม่ผมเองดีกว่า เพราะยังไงถ้าไม่มีโดนัทงานหมั้นครั้งนี้ก็ไม่เกิดขึ้นอยู่แล้ว ไม่วันนี้พรุ่งนี้ก็ต้องบอก พวกเราอยู่เฉยๆ ดีกว่าครับ ว่าแต่ผมผิดคาดเหมือนกันนะครับ ที่โดนัทกล้าทำแบบนี้”
“คงเป็นเพราะแฟนเธอครับ เพราะตอนนี้ที่บ้านของผู้ชายคนนั้นก็วุ่นกันอยู่ แบบนี้ก็เป็นที่ยืนยันเหมือนกันนะครับ ว่าทั้งคู่หนีไปด้วยกัน”
“ผมเอาไปเป็นข้ออ้าง ได้สินะ ถ้าทางบ้านนั่นเล่นตุกติกอาจจะขอเลื่อนไปก่อน อ้างนั่นอ้างนี้เพราะคิดว่าเราไม่รู้”
“ใช่ครับคุณแม็กซ์เวลยกเรื่องนี้มาพูดได้เลยครับ ผมจะหารูปมาให้เป็นหลักฐานที่แน่นหนาขึ้นภายในพรุ่งนี้ครับ”
“ขอบคุณครับพี่บอย พี่นี่มือหนึ่งสำหรับผมจริงๆ”
“อย่าชมกันเองเลยครับ สำหรับคุณแม็กซ์เวลไม่ว่าเรื่องอะไรผมยินดีรับใช้เสมอครับ”
“รับใช้อะไรกันละครับ พี่บอยเหมือนพี่ชายผม อย่าพูดแบบนั้นอีกนะครับ ผมไม่สบายใจนะ”
“ครับผมจะไม่พูดอีก”
แม็กซ์เวลยิ้มให้เขา ด้วยสีหน้าที่สดชื่นขึ้น เพราะโล่งอกที่จะไม่มีงานหมั้นเกิดขึ้นแล้ว ต้องขอบคุณโดนัทนะเธอใจเด็ดมากที่กล้าหาญทำเรื่องนี้
@บ้านคุณหญิงพรพิมล
คัพเค้กเดินตามหลังเกรียงไกรเข้าบ้านไป สายตาคนรับใช้มองเธอแปลกๆ แสดงสีหน้าตกใจบ้าง ทำหน้างงบ้าง แล้วก็พูดซุบซิบกัน
“อ๋อ! อย่าแปลกใจเลยคัพเค้ก ทุกคนคงแปลกใจมากน่ะที่หนูหน้าเหมือนพี่โดนัทมากจนแทบจะแยกไม่ออก”
“แบบนี้นี่เอง แล้วตอนนี้พี่โดนัทอยู่ที่ไหนเหรอคะ หนูอยากเจอพี่เขาค่ะ”
“พี่เขาไม่ได้อยู่เมืองไทยนะตอนนี้ เขาไปต่างประเทศ เอาเป็นว่าหนูนอนห้องพี่เขาก็แล้วกันนะ หนูไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวพ่อจะแนะนำคุณหญิงพรพิมลให้ลูกรู้จัก ไม่ต้องเกรงใจนะคิดซะว่าเป็นบ้านของหนู ส่วนคุณยาย พ่อจัดหาห้องพิเศษแล้วก็พยาบาลพิเศษคอยดูแลท่านเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้หนูค่อยไปหาท่านก็ได้”
“ค่ะ” คัพเค้ก รับคำแล้วเดินตามแม่บ้านไปอย่างว่าง่าย
เธอเดินเข้ามาในห้องของพี่โดนัท ห้องเธอสวยราวกับห้องเจ้าหญิง ห้องนี้ช่างแตกต่างกับห้องเธอที่บ้านของคุณยายซะเหลือเกิน พี่เขาอยู่สุขสบายกว่าเธอเยอะเลยเนอะ คัพเค้ก แต่จริงด้วยสิพี่เขามีแม่เลี้ยงอาจจะไม่ได้สวยงามเหมือนที่เราคิดก็ได้นะ แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง พี่เขาอาจจะน่าสงสารก็ได้ อยากเจอพี่โดนัทจัง
คัพเค้กเดินไปหยิบรูปของโดนัทขึ้นมาดู พิจารณาความเหมือนของตัวเองกับพี่สาวฝาแฝดจากรูปถ่าย
“เราเหมือนกันมากเลยนะ พี่ว่าไหม พี่อาจจะขาวกว่าฉันนิดหนึ่งสินะ” คัพเค้กยิ้มกับรูปของพี่สาวฝาแฝด
คัพเค้กอาบน้ำทำธุระส่วนตัวของเธอเสร็จเรียบร้อย แม่บ้านยกถาดอาหารมาเสิร์ฟให้เธอถึงห้องนอน
คนมีเงินเขาใช้ชีวิตแบบนี้สินะ คัพเค้กยิ้มกับตัวเอง
- Writer
