SALSAL (SPG)

Arranged Marriage

CHAPTER 4

Amara POV

Ako si Zehra Amara "Rara" Koç. Isang magandang dilag na 26 taong gulang, at bilang isang sikat na modelo at bilyonarya, marami na akong naranasan sa buhay ko. Ngayon, narito ako sa isang photoshoot para sa isa sa mga pinakamalaking fashion brands sa buong mundo. Ngunit kahit na ako'y napapaligiran ng mga taong hanga sa akin, hindi ko maiwasang magtaka kung saan nga ba ako patungo.

Habang pinapaayos ang aking buhok at makeup, naramdaman ko ang bigat sa aking dibdib. Isang pakiramdam na hindi ko maipaliwanag. Siguro dahil sa pakiramdam na parang may kulang sa buhay ko. Wala na akong maikling ideya kung ano ito, ngunit ang takot na baka ito ay magdulot ng pagkatalo sa akin ay nagsimulang magpalala ng mga pagdududa.

"Rara, okay lang ba?" tanong ng makeup artist, na may malasakit sa mata.

"Oo, okay lang ako," sagot ko ng magaan, pero hindi ko alam kung naniniwala pa ako sa sarili ko. Kung totoo lang, hindi ko alam kung ano ang hinahanap ko.

Habang inayos nila ang mga detalye ng shoot, nag-isip ako tungkol sa buhay ko. Lahat ng tao ay nakatingin sa akin bilang isang ideal na imahe ng tagumpay. Maganda, mayaman, at sikat. Pero sa totoo lang, sa mga oras na ganito, tanong ko lang sa sarili ko: “Para saan ba ang lahat ng ito?”

Habang nagsimula ang photoshoot, hindi ko maiwasang mapansin ang isang bagay—ang magaan na pakiramdam na nararamdaman ko kapag nag-iisa ako sa aking mga iniisip. Ngunit kasabay ng magaan na pakiramdam ay ang isang matinding tanong: Ano nga ba ang tunay na kahulugan ng buhay ko? Lahat ng ito—ang kasikatan, ang pera, ang buhay ko sa harap ng mga cameras—lahat ba ito ay sapat na?

"Tama na ang pose, Rara. Puwede bang mas natural ang dating?"

"Sige," sagot ko, ngunit wala akong ganang magpanggap na masaya. Ang mga pagnanasa ko sa buhay ay hindi na kasing linaw tulad ng dati.

Ang camera flashes ay patuloy na kumikislap sa aking mukha, at ang bawat kuha ay nagiging blur na lang sa mata ko. Pero sa gitna ng lahat ng ito, naramdaman ko ang isang presensya. Lumingon ako at nakita ko si Kian—ang pinaka-malupit na businessman na kilala ko. Alam ko na ang presensya niya. Wala nang hihigit pa sa aura ng isang taong tulad niya. Ngunit hindi ko alam kung bakit, ang bawat titig niya sa akin ay parang nagiging hamon.

"Rara, ang ganda mo pa rin," sabay tinapik ang balikat ko ni Kian.

"Thanks," sagot ko, habang tumingala sa kanyang mata, na may hindi maipaliwanag na epekto sa akin. Ang mga mata niya ay puno ng misteryo, na para bang alam niyang may tinatago ako. Ngunit, siyempre, tinago ko ito.

"Bakit parang hindi ka masaya?" tanong niya, na may seryosong tono sa boses.

Natawa ako nang mahina. "Hindi naman, Kian. Kailangan ko lang ng konting oras para mag-isip."

Minsang tinanong ko ang sarili ko, "Bakit hindi ako makaramdam ng kagalakan kahit lahat ay nakatingin sa akin?" Hanggang sa isang pagkakataon, narinig ko si Kian habang nag-uusap kami.

"Kung gusto mong makakita ng tunay na halaga ng buhay, baka hindi lang pera at kasikatan ang sagot."

Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin. Ngunit sa kanyang mga mata, nakikita ko ang isang lalaking may matinding kabiguan na nagmumula sa mga desisyon ng nakaraan. Ang bagay na yun na ginugol ko ng halos buo kong buhay ay patuloy na mag-iiwan ng tanong sa aking isipan.

Bilang isang modelo, lagi akong pinipilit ng mga tao na maging perpekto sa lahat ng bagay. Ngunit sa bawat tagumpay ko, alam ko na may kulang. Marami akong iniiwasang tanong. Tanong tungkol sa sarili ko, tanong tungkol sa mga tao sa paligid ko, at tanong tungkol sa mga taong nagpapanggap na okay lang ako.

"Bakit ganito, Rara? Bakit hindi mo kaya maging kontento?"

Hindi ko alam ang sagot.

Tumingin ulit ako kay Kian. Ang tinig niya ay patuloy na umaabot sa aking pandinig. Hindi ko na kayang pigilan ang takot ko. "Kian, ano bang pakialam mo sa akin?"

Nagmumukhang naguguluhan siya sa tanong ko, ngunit hindi siya nagbigay ng sagot agad. Sumulyap siya sa akin ng mahabang tingin bago nagsalita.

"Kasi gusto ko lang malaman kung ano ang tunay na pakiramdam ng isang tao na tulad mo. Ang mga tulad mo na mayaman at matagumpay, bakit ganito ka pa rin?"

Sa mga salitang iyon, parang may isang pader na bumangon sa pagitan namin. Hindi ko na kayang magsinungaling pa sa kanya. Hindi ko na kayang magtago pa. Siguro, natatakot lang ako na malaman ng iba kung anong uri ng tao ako—kung anong kalungkutan ang tinatago ko.

Sa huli, hindi ko rin alam kung anong kahulugan ng buhay ko. Pero may isang bagay akong natutunan mula kay Kian: Bawat tao, walang kasiguraduhan. Walang kasiguraduhan sa kasikatan, sa pera, o kahit sa mga taong pumapalibot sa atin.

Habang nagpatuloy ang photoshoot, nanatili sa isipan ko ang mga salita ni Kian—at sa bawat pag-click ng camera, parang ang bawat sagot sa buhay ko ay isang bahagi ng isang puzzle na dahan-dahang nabubuo.

Pagkatapos ng photoshoot, dumiretso na ako pauwi sa aming mansion. Sa likod ng mga ngiti sa harap ng camera, alam kong pag-uwi ko, tahimik na naman ang kwarto ko. Ngunit ngayong araw, may kakaibang tensyon sa paligid ng bahay.

Pagpasok ko, nadatnan ko si Mommy at Daddy sa living room. Halatang seryoso ang pinag-uusapan nila dahil hindi nila agad napansin ang pagdating ko. Lumapit ako sa kanila at humalik sa pisngi ng bawat isa.

"Good evening, Mommy, Daddy," bati ko nang may ngiti.

"Amara, anak, halika’t umupo ka," sabi ni Daddy habang tinuturo ang upuan sa harapan nila.

May kutob akong hindi maganda ang sasabihin nila. Hindi ko alam kung bakit, pero ramdam ko ang bigat ng mga tingin nila. Naupo ako, nag-aabang sa mga susunod nilang sasabihin.

"Anak," panimula ni Mommy na may malumanay pero seryosong tono, "may mahalaga kaming sasabihin sa’yo."

Napakunot ang noo ko. "Ano po iyon, Mommy?"

"Amara," sabad ni Daddy, "nakipagkasundo na kami sa pamilya Çelik. Ikaw at si Kerem Khalil Çelik ay magpapakasal."

Para akong binagsakan ng mundo. Napakapit ako sa armrest ng upuan at napatingin sa kanila, umaasang mali lang ang narinig ko.

"What?!" sigaw ko. "Arranged marriage? Hindi niyo man lang po ako tinanong kung okay lang sa akin?"

"Amara," sabi ni Mommy, "hindi ito tungkol sa gusto mo. Ito ay tungkol sa pamilya natin, sa kumpanya natin."

"Pero Mommy, Daddy, hindi ko kilala si Kerem!" Tumayo ako mula sa pagkakaupo. "At hindi ko siya mahal!"

"Hindi mahalaga kung mahal mo siya o hindi," sagot ni Daddy na halatang naiinis na. "Ang mahalaga, ma-secure ang partnership natin sa pamilya nila. Ang kasal na ito ang magpapalago ng kumpanya natin!"

Napailing ako, pilit na iniintindi ang sinasabi nila. "Hindi ba pwedeng ibang paraan na lang? Bakit kailangan ako ang magdusa para lang sa kumpanya?"

Tumayo si Mommy at lumapit sa akin. "Amara, hindi mo ba naiintindihan? Ang kasal na ito ang magtitiyak na hindi babagsak ang lahat ng pinaghirapan namin ng Daddy mo!"

Umiiyak na ako. Hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng luha ko. "Mommy, please… Ayoko. Ayokong magpakasal sa taong hindi ko mahal."

"Amara!" sigaw ni Daddy habang tumayo siya. "Ang buhay ay hindi tungkol sa pagmamahal lang! Dapat mong unahin ang pamilya mo kaysa sa sarili mong damdamin!"

"Pero Daddy, hindi ko kayang gawin ito," sagot ko habang nanginginig ang boses ko. "Bakit kailangan niyo akong pilitin? Hindi ba ako pwedeng magdesisyon para sa sarili ko?"

Tahimik na umupo si Mommy sa tabi ni Daddy. Kitang-kita ko ang inis sa mga mata nila. Wala silang sinabing kahit ano sa mga luha ko. Hindi ko alam kung ano ang mas masakit—ang pilitin nila akong magpakasal o ang makita na wala silang pakialam sa nararamdaman ko.

"Amara," sabi ni Mommy pagkatapos ng ilang minuto ng katahimikan, "alam kong mahirap ito para sa’yo. Pero sana maintindihan mo na ginagawa namin ito para sa ikabubuti ng lahat."

"Ikabubuti ng lahat?" Tumaas ang boses ko. "Hindi niyo ba naiisip na ako ang magdurusa dito? Hindi niyo ba naiisip na hindi ko kayang tumayo sa altar at magpakasal sa taong hindi ko kilala?"

"Amara," sabi ni Daddy habang umiiling, "sa tingin mo ba, madali rin sa amin ito? Pero minsan, kailangan nating gawin ang tama kahit masakit."

"Tama para kanino? Para sa inyo? Para sa kumpanya? Hindi ako sang-ayon dito!"

Tumayo ako at mabilis na umakyat sa kwarto ko. Hindi ko na sila hinintay na magsalita pa. Pagkasara ko ng pinto, bumagsak ako sa kama at hinayaan ang mga luha ko na tuluyang bumuhos.

Habang nakahiga, iniisip ko ang mga sinabi nila. Ang pamilya ko, ang mga plano nila para sa akin—lahat ito ay parang isang malaki at masakit na kalokohan. Hindi ko alam kung paano ko sila makukumbinsi na huwag akong pilitin.

Biglang tumunog ang telepono ko. Kinuha ko ito mula sa bedside table at nakita ang pangalan ng best friend ko, si Tessa. Sinagot ko ito agad.

"Rara, girl, kumusta ang photoshoot mo?" tanong ni Tessa sa kabilang linya.

"Tess…" Nagsimula na naman akong umiyak. "Hindi ko na kaya."

"Ha? Anong nangyari?" Naging seryoso ang tono niya.

Inilahad ko sa kanya ang lahat—ang tungkol sa arranged marriage, ang plano ng pamilya ko, at kung paano nila ako pinipilit. Tahimik lang siya habang nagsasalita ako, at noong natapos ako, bumuntong-hininga siya.

"Rara, alam kong mahirap yan," sabi niya. "Pero hindi pwedeng hayaan mo na lang silang kontrolin ka. Kailangan mong ipaglaban ang gusto mo."

"Pero paano, Tess? Paano ko sila kokontrahin? Sila ang magulang ko. Sila ang dahilan kung bakit nandito ako ngayon."

"Pero ikaw ang may buhay, Rara. Hindi sila. Ikaw ang magpapasya kung paano mo gustong mabuhay ang buhay mo."

Napaisip ako sa sinabi niya. Tama siya. Kailangan kong ipaglaban ang sarili ko. Pero paano? Paano ko sisimulan?

Kinabukasan, bumaba ako para makipag-usap muli sa Mommy at Daddy ko. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari, pero isang bagay ang sigurado—hindi ko basta-basta isusuko ang buhay ko.

"Mommy, Daddy," sabi ko nang makita sila sa dining room. "Kailangan nating mag-usap."

Tumingin sila sa akin, at alam kong hindi pa tapos ang laban na ito.