SALSAL (SPG)

Blackmail

CHAPTER 5

THIRD PERSON POV

Nasa dining room ang pamilya Koç, tahimik at puno ng tensyon ang paligid. Sa gitna ng magagarang chandelier at mamahaling kasangkapan, tila isang digmaan ang magaganap sa pagitan ni Amara at ng kanyang mga magulang.

"Amara," panimula ni Mr. Koç habang itinatayo ang kanyang pormal na postura sa harap ng mesa, "hindi mo pwedeng basta tanggihan ang kasal na ito. Ang pamilya Çelik ay matagal na nating kaibigan, at ang unyon na ito ang magpapatibay sa relasyon natin sa kanila."

Tumayo si Amara, mariing hinigpitan ang hawak sa kanyang serbilyeta. "Pero Daddy, hindi ko kayang magpakasal sa taong hindi ko kilala! Kahit bilyonaryo pa siya o kahit gaano pa kalaki ang maitutulong niya sa kumpanya natin, ayoko!"

"Amara!" sigaw ni Mrs. Koç, na halatang hindi makapaniwala sa narinig. "Ang pagiging makasarili mo ay nakakahiya! Hindi mo ba naiintindihan kung gaano kahalaga ito sa kumpanya natin? Hindi lang ito tungkol sa'yo!"

"At paano naman ako, Mommy?" sagot ni Amara habang nangingilid ang luha. "Hindi ba mahalaga ang nararamdaman ko? Hindi niyo ba naiisip na ako ang magsasakripisyo dito?"

"Tama na ang drama, Amara!" sabat ni Mr. Koç habang malakas na idinikdik ang kanyang kamay sa mesa. "Hindi mo ba alam kung gaano kahirap panatilihin ang yaman ng pamilyang ito? Sa bawat galaw natin, kailangan nating siguraduhin na hindi tayo babagsak. At ang kasal na ito ang sagot para mapanatili natin ang lahat ng meron tayo!"

"Daddy, hindi ko kaya. Hindi ko kayang tumayo sa altar at pilitin ang sarili kong ngumiti habang alam kong ang lahat ng ito ay isang kasinungalingan!" Umiiyak na si Amara, pilit na nilalabanan ang bigat ng desisyon ng kanyang mga magulang.

Biglang tumayo si Mr. Koç at nilapitan si Amara. Sa hindi inaasahan, isang malakas na sampal ang tumama sa kanyang pisngi.

"Tumigil ka, Amara!" sigaw ng ama. "Ang pagiging suwail mo ay nakakahiya! Hindi ito ang itinuro namin sa'yo!"

Napaatras si Amara, hawak ang pisngi niya na ngayon ay pulang-pula. Tumulo ang luha niya habang tinititigan ang kanyang ama, hindi makapaniwala sa ginawa nito.

"Daddy…" Mahina niyang bulong, nanginginig ang kanyang boses.

Bago pa siya makapagsalita ulit, lumapit naman si Mrs. Koç at siya na rin ay pinalo ang anak.

"Walang lugar ang pagiging makasarili dito, Amara!" galit na sabi ng ina. "Ginawa namin ang lahat para ibigay sa'yo ang buhay na meron ka ngayon, at ito ang igaganti mo?!"

Tumayo si Amara, nanginginig at halos hindi makapagsalita. Tumulo ang mga luha niya sa magkabilang pisngi, habang pilit niyang iniintindi ang sakit—hindi lang pisikal, kundi pati na rin ang sakit ng pagtatraydor mula sa sariling magulang.

"Mommy… Daddy…" Mahinang sabi niya. "Lahat ng ito… para saan? Para sa pera? Para sa kumpanya? Hindi ba kayo masaya sa simpleng buhay natin? Bakit kailangan niyo akong itulak sa ganitong sitwasyon?"

"Hindi mo maiintindihan, Amara," mariing sagot ni Mr. Koç. "Ang buhay ay hindi laging tungkol sa kalayaan. Minsan, kailangan nating magsakripisyo para sa mas malaking layunin. At ngayon, ikaw ang sakripisyo na kailangan."

"Pero bakit ako?" sigaw ni Amara habang humahagulgol. "Bakit hindi kayo? Bakit hindi kayo ang magsakripisyo? Ako ang magdadala ng bigat nito habang kayo ay nakangiti lang sa likod ng altar!"

Hindi sumagot ang kanyang mga magulang. Tahimik lang silang nakatingin sa kanya, tila mga estatwa na hindi marunong makinig sa damdamin ng iba.

Tumakbo si Amara papunta sa kanyang kwarto. Pagsara niya ng pinto, bumagsak siya sa sahig at hinayaan ang sarili niyang humikbi ng humikbi. Ang sakit ng pisikal na hampas ng kanyang mga magulang ay wala sa kalingkingan ng sakit na nararamdaman niya ngayon.

Sa kanyang isip, paulit-ulit niyang tinatanong ang sarili: "Ano bang halaga ng yaman kung ang kapalit nito ay ang sarili kong kaligayahan?"

Sa kabilang banda, nag-usap ang kanyang mga magulang sa living room.

"Hindi natin pwedeng hayaang sirain ni Amara ang pinaghirapan natin," sabi ni Mrs. Koç habang inihigpit ang hawak sa kanyang baso ng alak.

"Tama ka," sagot ni Mr. Koç. "Kailangan natin siyang pilitin, kahit anong mangyari. Walang ibang paraan."

Habang nag-uusap ang dalawa, tahimik silang nagplano kung paano masisigurong matutuloy ang kasal kahit pa anong gawin ng kanilang anak. Para sa kanila, ito ay simpleng transaksyon. Para kay Amara, ito ang simula ng pagkawala ng sarili niyang kalayaan.

Sa loob ng kwarto, nakatulala si Amara habang pinupunasan ang luha sa pisngi. Habang nakatitig sa kawalan, nagpasya siyang lumaban. Hindi niya alam kung paano, pero isa lang ang sigurado—hindi siya papayag na basta-basta nilang kontrolin ang kanyang buhay.

"Kung gusto niyo ng laban, ibibigay ko," mahina niyang sabi habang nakatitig sa salamin. "Hindi ko hahayaang tapusin nila ang buhay ko sa paraang gusto nila."

Sa kabilang dako ng lungsod, nasa loob ng isang marangyang opisina si Kerem Khalil "Aslan" Çelik, nakaupo sa isang malambot na swivel chair habang hawak ang isang baso ng mamahaling alak. Isang ngiti ang nakapinta sa kanyang mukha habang iniisip ang nalalapit niyang kasal kay Amara Koç, ang babaeng matagal na niyang hinahangaan—o mas tamang sabihin, ang babaeng matagal na niyang pinagplanuhang mapasakanya.

"Finally," bulong niya sa sarili habang nilalaro ang baso sa kanyang kamay. "Ang babaeng iyon... hindi na makakatakas sa akin."

Sa gitna ng kanyang pag-iisip, tumunog ang telepono sa kanyang lamesa. Kinuha niya ito at mabilis na sinagot.

"Hello, Mr. and Mrs. Koç," bati ni Kerem na may halong pormalidad at panunuya. "Kamusta naman ang pag-convince niyo kay Amara? Naging madali ba?"

"Kerem," sagot ni Mr. Koç sa kabilang linya, halatang tensyonado ang boses. "Ginagawa namin ang lahat ng makakaya namin, pero matigas ang ulo ng anak namin. Ayaw niya talagang pumayag."

Nagpigil ng tawa si Kerem, ngunit may bahid ng inis ang kanyang tono. "Matigas ang ulo niya? Baka kailanganin ko nang ako mismo ang kumilos."

"Kerem, konting pasensya lang," singit ni Mrs. Koç. "Bigyan mo pa kami ng kaunting oras. Alam mo namang hindi namin hahayaang masira ang kasunduan natin."

Napatingin si Kerem sa bintana ng kanyang opisina, pinagmasdan ang tanawin ng syudad sa ilalim ng gabi. Napailing siya, halatang nawawalan na ng pasensya.

"Mrs. Koç," malamig niyang sabi, "hindi ako sanay maghintay. Kung hindi niyo magagawang kumbinsihin si Amara, baka kailangan kong ipakita sa inyo kung paano ako maglaro."

"Anong ibig mong sabihin, Kerem?" tanong ni Mr. Koç, halatang kinakabahan.

Bumuntong-hininga si Kerem at inilapag ang kanyang baso. Tumayo siya at lumapit sa bintana, naglalakad ng mabagal habang hawak ang telepono.

"Simple lang, Mr. Koç," sagot niya. "Alam niyo kung gaano kalaki ang impluwensya ko sa business world. Isang maling galaw niyo lang, isang utos ko lang, pabagsak ang kumpanya niyo."

Tahimik sa kabilang linya. Ramdam ang bigat ng banta ni Kerem. Napatingin si Mr. Koç sa kanyang asawa, na halatang nag-aalala rin.

"Hindi mo pwedeng gawin ito, Kerem," sagot ni Mr. Koç matapos ang ilang segundong katahimikan. "Matagal na tayong magkaibigan ng pamilya mo."

Tumawa ng malamig si Kerem. "Kaibigan? Business is business, Mr. Koç. Wala akong pakialam kung gaano katagal tayong magkaibigan. Ang mahalaga lang sa akin ay makuha ko ang gusto ko. At gusto ko si Amara."

"Kerem, please," pakiusap ni Mrs. Koç. "Bigyan mo kami ng konting oras. Gagawin namin ang lahat."

Ngunit hindi naintindihan ni Kerem ang pakiusap. Lalo pa niyang hinigpitan ang boses niya. "I don’t care kung magdasal kayo o magmakaawa. Kapag hindi niyo natuloy ang kasal na ito, I will make sure na wala nang matitira sa kumpanya niyo."

Pagkababa ng tawag, napaluhod si Mrs. Koç habang hawak ang noo. "Paano na ito, mahal? Hindi tayo pwedeng pumalpak. Ayokong mawala ang lahat ng pinaghirapan natin."

Lumapit si Mr. Koç sa kanyang asawa at hinawakan ito sa balikat. "Wala tayong ibang pagpipilian. Kailangang pumayag si Amara kahit ano pa ang mangyari."

Samantala, si Kerem ay muling naupo sa kanyang upuan, iniikot ang baso ng alak habang iniisip ang susunod niyang galaw. Sa likod ng kanyang utak, tila isang larong chess ang nangyayari, at siya ang may hawak ng lahat ng pyesa.

"Amara," bulong niya sa sarili. "You will be mine. Whether you like it or not."

Sa kanyang isipan, hindi niya alintana ang damdamin ni Amara. Para sa kanya, ang babaeng iyon ay hindi tao, kundi tropeo—isang bagay na dapat niyang makuha upang maipakita sa mundo ang kanyang kapangyarihan.

Habang patuloy na umiikot ang mga pangyayari, ang tahimik na mundo ni Amara ay tuluyan nang guguho. Ang kanyang pagtanggi ay nagdala ng poot mula sa kanyang mga magulang at ng galit mula kay Kerem. Ngunit kahit anong mangyari, si Amara ay patuloy na lumalaban sa kanyang isipan, pilit na pinanghahawakan ang natitirang kalayaan niya.

At si Kerem, sa kabilang banda, ay nagbabadya ng bagyo—isang bagyo na maaaring tumapos sa lahat ng bagay na pinahahalagahan ni Amara at ng kanyang pamilya.