-------
***Zariyah’s POV***
-
Kahit nakarating na ako sa apartment, hindi pa rin tumitigil sa pagtulo ng luha ko. Sunod-sunod ito, kahit ilang beses ko na itong pinunasan. Gusto ko man balewalain ang sakit na ginawa ni Aiden sa akin, pero hindi kayanin ng puso ko. Para itong kutsilyo na paulit-ulit na sumasaksak sa dibdib ko, diretso sa puso.
Alam kong wala pa si Aiden — hindi ko pa nararamdaman ang presensya niya rito sa apartment. Siguro hindi bahagi ng plano niya ang pumunta ngayon. Pinunasan ko muli ang luha at huminga ng malalim, umaasang mapakalma ko ang nasasaktan kong puso at hindi na ako mapaiyak pang muli.
Nang medyo nakabawi na ako ng kaunti, pumanhik na ako sa itaas. Plano kong magkulong na lang sa kwarto; sa ngayon, iyon na lamang ang tanging kanlungan ko tuwing nasasakta
