Fixing You

CHAPTER 16

GILMARIE POV

I woke up because of an unfamiliar vibration na nararamdaman ko sa kinalalagyan ko. Hindi ko natandaang nagpalagay ako ng kung anong vibrator sa higaan ko kung kaya ay naalimpungatan ako sa naramdaman. Napahawak ako sa sentido ko nang makaramdam ng hilo. s**t! Am I drunk?! No! It can't be!

"What the f**k?!"

Ang naging pagtalsik sa aking mukha ng kung anong maalat ang tuloy na gumising sa diwa ko. I panicked when I realized na nakasakay ako ngayon sa isang bangka. So, that explains the vibration I felt a while ago, dahil na rin sa andar ng makina. But...what the?! Why the hell I am here?! The last thing I remembered, I was in my house and we were talking about what happened. Then from that, I don't know what happened next.

When my father found out about everything, he was very furious. As expected, images of me with that random guy spreaded like wildfire. They took it as if I was cheating on Paul dahil nga alam ng marami na may relasyon kami. I tried to explain my side but nobody dared to listen. Kahit ang social media accounts ko ay inulan ng maraming hateful comments kaya napilitan akong ideactivate ang lahat ng 'yon. But what saddens me the most ay iyong mga salitang binitawan sa akin ng sarili kong ama. He was angry, I understand that but how could he not trust me and trust the media more? I am his daughter. Kahit pa hindi maganda ang past ng pamilya namin, I am his own blood. Also, he didn't even dared to ask me kung okay lang ba ako after what happened. Kahit pa mismong si Alvarez na nakasaksi ay nagkwento rin kay Daddy, hindi ito nakinig. 

Nagising na lang ako na kagaya noon ay parang walang buhay. Hindi ko alam kung paanong bubuuhin muli ang sarili ko. Wala sina Daddy, wala si Zuriel na kaibigan ko and all I f*****g have is my f*****g self at si Alvarez na paulit-ulit na sinasabi sa akin na wala akong kasalanan o mali sa nangyari. After everything, wala na akong maramdaman kundi sakit, alam kong nasasaktan ako pero ayoko na ring umiyak. Pagod na ako sa kakaiyak sa kwarto ko, sa pagkukulong, sa pagdadoubt sa sarili ko. I am just so tired that I started caring less. f**k them, if they don't need me, then I don't need them in my life, too! 

"Alvarez!" tawag ko sa pamilyar na pigura ng isang lalaking may dala ng bangkang kinalalagyan ko ngayon. Agad akong nilingon nito saka nginitian. "Where are we going?! Why are we not in Manila?!" tuloy-tuloy ang naging pagtatanong ko. Tinawanan niya lang ako 'tsaka tinuro ang tenga niya, senyas na wala siyang naririnig.

Gulong-gulo ako sa lahat pero wala akong nagawa. Ang tanging naaalala ko lang ay palabas ako ng bahay nang may magtakip mula ng kung ano sa may ilong ko, making me lose my consciousness. Matino pa rin naman ako at ayokong tumalon sa dagat mula sa bangkang ito. Ramdam na ramdam ko ang bigat ng aking mga mata. Halos masabunutan ko ang aking sarili nang maalala ko na naman lahat ng nangyari.

After few minutes, I saw an island not far from where we are. Kamangha-manga ang rock formations na nasa magkabilang dulo ng isla, maging ang may katamtamang laki na light house sa tuktok ng isa sa mga 'yon. Maraming bangka ang nasa isla. From the looks of it, alam ko na ang kabuhayang meron sa islang ito. Almost all of the houses roof are made of nipa hut. Iilang bahay lang ang gawa sa konkreto. I don't like this island, at all!

Naging abala si Alvarez sa kung anong mga ginagawa niya sa bangka. Ramdam ko ang pagbagal ng takbo ng bangkang sinasakyan namin nang medyo makalapit kami sa isla. Inihagis niya na rin ang angkla sa kung saan saka sumesenyas-senyas pa sa mga bangkang nasa unahan niya. Ilang minuto pa, pinatay niya na ang makina at dumaong kami nang matiwasay.

He folded his pants up to his knee saka tumalon pababa ng bangka. Dahil sa ginawa niya ay may ilang talsik ng dagat ang natikman ko. Sinalubong niya ng ngiti ang masasamang tingin ko.

"Mukha kang pandang nagmamaldita," aniya. Sinenyasan niya ako na lumapit na sa gawi niya. Marahil ay para bumaba na rin. I raised a brow.

"Bakit tayo nandito?" tanong ko sa pinakamataray na paraan. Napakamot siya sa batok niya.

"Ang sabi po ni sir Hanwill, magistay muna kayo rito—" I panicked so I cut him off. Oh, please tell me this isn't happening! Bakit kung kailan wala na akong pake, saka naman gagawa ng ganito si Daddy? 

"For a day, right?!" I asked him, still in panicked. Please!

"For 3 months, ma'am—"

"s**t!" I groaned in frustration at saka naihilamos ang palad ko sa aking mukha. "He's really serious when he said na he wanted me to stay low, huh?" I said, full of sarcasm. Hindi ko naman napigilang matawa nang puno nang pait. 

"Mas maigi po siguro na ang daddy niyo na lang po ang kausapin niyo," ang sabi niya. I rolled my eyes for the nth time! Mukha bang gusto ko pang makausap ang taong nagpatapon sa akin sa isang isla?! Without my f*****g permission?! Hell no! "Mas maigi rin po siguro na bumaba na kayo sa bangka, ma'am—" again, I cut him off.

"Ibalik mo 'ko sa Manila," utos ko sa kaniya.

"Ma'am, hindi po pwede yung gusto niyo," tugon niya. I scoffed in disbelief!

"Ako ang binabantayan mo which means na ako ang amo mo! Kaya ibalik mo 'ko sa Manila, now na!"

Hindi siya sumagot. Sumampa siyang muli sa bangka and to my surprise, he lifted me up! Nagpumiglas ako sa pagkakahawak niya ngunit masyado siyang malakas. "Mas maigi na rin na nandito ka para hindi ka nagiging mukhang panda."

"Ano ba, Alvarez! Put me down!" patuloy lang ako sa pagpupumiglas at panghahampas sa kaniya...and I hate it na di siya naaapektuhan! "And anong karapatan mo na tawagin akong panda?!" 

Halos itulak ko siya nang ibaba niya ako sa buhanginan. Muntikan pa akong ma-out of balance dahil sa heels na suot ko na bumaon na sa buhangin. My Giuseppe Zanotti Snake-Ankle-Wrap Suede Sandal!

"Why did you put me down?!"

Muli, napakamot siya sa kaniyang batok. "Sabi niyo po ibaba ko kayo—"

"Pero wala akong sinabing ibaba mo 'ko sa buhangin! Ghad! This sandals..." I paused bago tinuro ang sandals na suot ko. "This sandals is worth 88,000 pesos! Look what you've done!" patuloy ko na inaalis ang mga pumasok na buhangin sa paa ko. This is so frustrating!

"Ma'am, harmless po ang buhangin at saka hindi ko po sinabi na magsuot kayo ng ganyan kamahal na sandals—"

Natigilan ako. I looked at him with a very serious and ready-to-kill look. Napaatras siya nang konti dahil sa inasta ko. "You abducted me!" I said, with a cold voice. "I can send you in jail right away! I studied legal management kaya alam kong labag na sa karapatang pantao ko ang ginawa mo—" this time, he cut me off.

"Hep! Hep! Napag-utusan lang ako ng sarili niyong tatay, ma'am. Siya ang nagpapasweldo kaya siya po ang amo. Inutusan niya ako na ilayo kayo sa siyudad kaya dinala ko kayo rito sa Amargo," saad nito, then he looked around. Umakto pang tila uubusin na ang oxygen sa paligid sa kakalanghap niya. "Hindi niyo man lang ba naaappreciate ang ganda ng lugar, ma'am? Malinis din ang hangin dito. Hindi gaya sa Manila na puro usok na lang ata malalanghap mo. Isa pa, walang media na manggugulo sa 'yo rito."

May kung anong kirot na binigay ang huling sinabi niya but I chose to be calm. Mabilis kong nilibot ang paningin ko at saka muling tumingin sa gawi niya. Nakangiti na naman siya na parang ewan. Sana alam niyang mukha siyang tanga sa kakangiti niya. "Okay. Maganda ang Amargo," saad ko, he sighed na parang nakahinga siya nang maluwag. "Now, bring me back to Manila," utos ko. Agad na nawala ang ngiti sa kaniyang mukha. Tila hindi makapaniwala sa tinuran ko.

"No," napanganga ako nang matigas niya iyong sinabi. Right in front of my face?! I am the boss here!

Nauna siyang naglakad kaya wala akong magawa kun'di ang habulin siya, kahit pa hirap na hirap na ako sa sandals kong may five and a half inch heels! Pinagtitinginan na rin kami ng ibang naroon sa isla but who cares?! I have to go back to Manila! I will do everything para makabalik ako sa siyudad!

"Ayaw mong lumingon ha," bulong ko sa sarili 'tsaka dumampot ng maliliit na bato at inihagis iyon sa gawi ni Alphrase. Napangiwi pa ako nang maramdaman ang sakit ng braso ko dahil sa pwersa nun. Napawi lang ang sakit nang lingunin niya ako.

"Take me back to Manila," I said, emphasizing every word and with full authority.

He smirked. "No," sagot nito, tila nang-aasar.

I groaned in frustration once again saka nagmamaktol na naglakad papalapit sa gawi niya. "Hindi ka nakakatuwa! Iuwi mo na ako sa amin! I wanna go home, Alvarez! Hindi ako tatagal sa lugar na ito!" Ngunit kahit anong pagmamaktol ko, tinatawanan niya lang ako. Dinuro ko siya nang magawa naming magkaharap. "You're fired!"

Mas lumakas pa ang paghalakhak niya. Nakakarindi! "Tatay niyo lang po ang may karapatang sumesante sa akin, ma'am."

Inirapan ko siya at nauna na sa paglalakad. Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko pero gusto kong pumunta sa lugar sa isla na wala si Alvarez! I hate him! I hate him so much! Kahit pa siya lang ang karamay ko, I hate him!

Narinig ko pa ang pagtawa niya, marahil dahil sa nakikita niya akong hirap na hirap maglakad dahil sa sandals ko. "Ma'am, saan kayo pupunta?" he shouted, sinundan din agad ng malutong niyang tawa. Tuwang-tuwang naiinis ako! Letse!

I hissed. "Kahit saan na wala ka!" I shouted back.

"Ma'am, hindi kayo pamilyar sa islang 'to!" he shouted again.

"I don't care! May google maps, duh!"

"Wala pong signal sa lugar na 'to!"

Tila magic word iyon na agad na nakapagpahinto sa akin. Wtf! Wtf! Wtf!

"What?!"

Tinakbo niya ang distansyang namamagitan sa amin. Naroon na naman ang letseng ngiti niya nang magkaharap kami. "Sabi ko po, walang signal—"

"I heard you! I'm not deaf!" then I rolled my eyes! Susuko eye balls ko dahil sa isang 'to! "Mas lalong kailangan kong bumalik ng Manila. I have works to do, Alvarez! Hindi ako nagbibiro," sabi ko.

"Diba suspended po kayo sa kompanya?" I couldn't asnwer. Kahit pa alam ko na ang bagay na 'yon, iba pa rin pala kapag sa ibang tao nanggagaling. That's one of my Dad's punishments, ang mawalan ako ng trabaho kaya anumang igagasta ko sa sarili ko ngayon, sariling ipon ko na 'yon. 

"You don't have to tell me about that," I mumbled. 

"Sorry," he sincerely said at saka ako nginitian. I rolled my eyes at him once again at mas lumawak pa ang ngiti niya sa akin. Nawawala na rin ang mata niya dahil sa lawak ng ngiti niyang iyon. "Nga po pala, saka lang kayo makakabalik ng Manila 'pag mismong daddy niyo na po ang nagsabi," sagot nito at naglakad na naman papunta sa kung saan.

Nakita ko pa kung paanong nginitian niya ang mga taong bumabati sa kaniya. May iilan din na binabati ako ng magandang hapon ngunit hindi ko sila nagawang tapunan man lang ng tingin o ngitian. Nanatili ang masamang tingin ko sa likod ng lalaking sinusumpa ko ngayon. He's unbelievable!

"Ma'am!" muli ay sigaw ni Alvarez, mas sumama pa ang tingin ko dahil sa hindi na naalis na ngiti nito. "Dito bahay namin. In case na maisipan mo na pong tumuloy, pasok ka na lang," aniya.

Hindi ko halos mabilang kung ilang beses kong minura si Alvarez sa isip ko. Lahat na rin ng pwedeng isumpa sa kaniya ay naisumpa ko na. Mas lalo pang pumait ang nararamdaman ko nang maisip kong muli ang tinuran niyang si daddy mismo ang may gusto nito. He really wants me gone, huh? Tss. Pathetic.

"One night won't kill you, Gilmarie Clement. Just one night at bukas paggising mo, you're back in Manila," bulong ko sa aking sarili. I sighed in defeat.

I'll go back to Manila, ASAP. Whatever it f*****g takes.