Roberto bozulmuş numarası yaparken Kevın'ın yüzünde zafer kazanmış bir ifade vardı. Unuttuğunu düşünmemle beni haksız çıkarmıştı. Çiftliğe ilk gelişimde aramızda geçen konuşmaları hatırladım.
"Hiç ata bindin mi?" diye sormuştu.
"Elbette ki binmedim. Neredeyse dört duvar arasında geçti tüm çocukluğum."
"Özür dilerim." demişti pişman ve sevimli bir şekilde.
"Sorun değil."
"Bir gün sana ata binmeyi öğretmeyi çok isterim. Birlikte gezintiye çıkarız. Burada keşfedilecek çok güzellikler var Julietta."
"Pekala madem sözün var sıkıntı yok, o halde daha sonra görüşürüz."
"Görüşürüz." Roberto'ya mahcup bir bakış atarken o bana göz kırptı. Kevın'ın peşinden gittim, onunla baş başa kaldığımız için çocuksu bir mutluluk yaşıyordum. Tabi içten içe.
"Unutmamışsın?"
"Verdiğim sözleri asla unutmam.
