******
Beynimdeki devreler bir bir yanarken anılarım ters yüz olmuş bir dolap gibi akın akın ortaya çıkmaya başlamıştı. Şu an içimden şarkı söylemek yerine avazım çıktığı kadar bağırmak geliyordu. Hiç düşünmeden kapı kolunu çevirdim fakat kilitli olduğu için açılmadı. Bu defa hızlı bir şekilde kapıya vurmaya başladım. Bunu neden yaptığım konusunda en ufak bir fikrim bile yoktu sanki beynim kendi başına hareket ediyordu ve bedenimde sorgusuz sualsiz ona itaat ediyordu. Uzunca bir beklemenin ardından nihayet kapı açıldığında Arthur beni karşısında bulunca şaşırmış görünüyordu. O an da gözlerim kıyafetine takıldı. Beyaz gömleği kırışmıştı ve gömleğin alt kısmı da pantolonun dışından sarkıyordu.
"Burada ne işin var?" Panikleme yoktu aksine oldukça rahat görünüyordu. Oysa benim içimde patlama
