"Lütfen Juli seni görmem, iyi olduğundan emin olmam gerek." Tanrım neler olduğunu biliyordu. Ama nasıl?
"Hayır Kevın. Hayır..."
"Juli lütfen."
"Gitmeni istiyorum."
"Seni görmeden asla gitmem."
Kararsız kalmıştım. Pes etmeyecekti... Kevın'dı o. Benden ses çıkmayınca tekrar bağırdı.
"Aç şu lanet kapıyı." Bütün binayı başımıza toplamadan kapıyı açmamın en mantıklı seçenek olduğuna kanaat getirerek pes ettim ve kapıyı yavaşça araladım.
"Kevın gelmesen daha iyi olur."
Tabi beni umursamadı ve eliyle kapıyı iterek içeriye daldı. Onun görüş alanına girdiğim an öfkeden buz kesmiş gibiydi. Bense yüzümü yere eğerek onun acınası bakışlarından kendimi sakınmaya çalışmaktan başka bir şey yapamadım. Yerin dibine girmek istiyordum ve ebediyen orada kalmak. Nihayet bana upuzun gelen saniyelerin ard
