พ่อหนุ่มจิตรกร กับ สไลม์ผู้โลภมาก Lv.1

บทที่1 ตอนที่2 ความหลงไหล (NC)

ซุซึกิ วาตานาเบะ อายุ 25 ปี เป็นจิตรกรชื่อดังที่ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา เขาใช้ชื่อนามสมมุติว่า เก็นโจ เพื่อปกปิดตัวตนมานานกว่า 10 ปี ทำให้มีเพียงกลุ่มคนไม่กี่คนที่รู้จักเขาจริงๆ เช่น นักประมูลภาพศิลปะ หรือผู้ที่เคยเจอตัวจริงในงานพิเศษต่างๆ แต่สำหรับคนทั่วไปแล้ว ชื่อ "เก็นโจ" กลายเป็นชื่อที่คุ้นเคยมากกว่า

ชีวิตของเขาไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะ ซุซึกิ วาตานาเบะ ไม่มีแรงจูงใจที่จะหาเพื่อนใหม่ๆ การอยู่คนเดียวเป็นสิ่งที่เขาชอบและรู้สึกสบายใจมากที่สุด เมื่ออยู่คนเดียวเขาสามารถโฟกัสกับงานของตัวเองได้เต็มที่ ไม่มีใครมาสร้างความวุ่นวายหรือส่งเสียงรบกวนเวลาทำงาน ทำให้การอยู่ในโลกของตัวเองกลายเป็นทางเลือกที่เขารัก

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน... ซุซึกิ วาตานาเบะ เริ่มวันใหม่ด้วยการทำกิจวัตรประจำวันที่คุ้นเคย ก่อนที่จะลงมือทำงานศิลปะชิ้นใหญ่ เขาต้องเติมเชื้อไฟให้กับสมองที่เริ่มรู้สึกเฉื่อยชา ด้วยการเปิดแอพ เฮ็นไต เพื่อสร้างแรงบันดาลใจและเติมจินตนาการให้หลั่งไหลมาในหัวสมอง ก่อนที่จะเริ่มงานที่ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์สูงในช่วงบ่าย

"วันนี้น้องเมเปิ้นก็ยังน่ารักเหมือนเคย"

เขาเริ่มใส่แว่นวีอาตัวโปรดของเขา ซึ่งใช้งานมาตั้งแต่ปี 1 ในมหาวิทยาลัย จนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปแล้ว 4 ปี แต่แว่นตัวนี้ยังคงทนทานเหมือนเดิม ทุกๆ เช้า เขาจะล็อกอินเข้าสู่เกมที่เขาชื่นชอบ "เมเปิ้ลสไลม์น้อยตัวจิ๋ว" ซึ่งบทบาทของเขาคือสไลม์ที่ถูกเมดูซ่าสาปให้กลายเป็นหิน เพื่อปลดคำสาปนี้ เขาต้องอดทนและจูบพิษเพื่อค้นหาร่างกายที่แท้จริงของเมดูซ่า ซึ่งต้องใช้เวลา 600 วัน หรือประมาณ 2 ปี เพื่อปลดล็อคเนื้อเรื่องสุดท้ายของเกมนี้

แต่วันนี้มันพิเศษกว่าทุกวัน เพราะเก็นโจซึ่งเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดในเกม ได้ปลดล็อกทุกภารกิจในเกมและสามารถเข้าถึงฉากสุดท้ายของ "เมเปิ้ลสไลม์น้อยตัวจิ๋ว" ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงได้เห็นสิ่งที่รอคอยมานาน ซึ่งในที่สุดเกมก็จะเปิดเผยเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ทั้งหมด ความตื่นเต้นและความคาดหวังทำให้วันนี้กลายเป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาในฐานะนักเล่นเกม

"นี้ก็คือวันสุดท้ายที่เราจะได้พบกันแล้วนะคะมาปิดฉากความรักของเรากันเลยดีกว่า"

เมเปิ้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้เริ่มต้นบรรจงจูบริมฝีปากของเขา

"อืม....//ผละปากออกก่อนจะจ้องตา// ปากของคุณที่มีน้ำเวทมนต์วิเศษนี้ทำให้ฉันกลับมามีชีวิตอีกห่นนึง ฉันรักปากของคุณมากเลยค่ะ"

เธอปลดกางเกงของคนตรงหน้าลง ลงจนค*ยใหญ่ๆอันเร้าร้อนตีหน้าผากของเธอ เธอเริ่มใช้ริมฝีปากดูดขึ้นดูดลงเพื่อปรนนิบัติ

"อ๋า เมเปิ้น ~ อืมห์~♡ อืม"

ชายหนุ่มสาวว่าวเลียนแบบความเร็วของเธอและใช้นิ้วกดบริเวณส่วนหัวที่อ่อนไหว

"เมเปิ้นตรงนั้นไม่ได้นะมันอ่อนไหวมากเลยอื๊อ~♡!!"

เมเปิ้นกดจุดที่อ่อนไหวของเขา ร่างกายกระตุกจนเอวลอยหลังห่างออกจากที่พิงหลังของเก้าอี้ไม่มากนัก ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะสาวว่าวให้ถี่ขึ้น...หัวของเขาไถลทรุดลงไปอยู่ตรงที่พิงหลังก่อนจะฉีดน้ำรอบแรกของวันนี้ออกมา"อาาาาาาา!!!"

เขาเริ่มผ่อนคลายหลังจากน้ำอสุจิพุ้งทะยานออกไปจนหมด ร่างกายทรุดลงไปกับเสื่อหวายญี่ปุ่นเขาหอบหายใจถี่รุนแรงตัวสั่นเทาไร้เรี่ยวแรงใต้โต๊ะ"อาห์ ห๋า อาห์"

เจ้าสไลม์น้อยเก็บกวาดน้ำเชื้อที่มีค่าใต้โต๊ะ เจ้าตัวน้อยเห็นว่าเหยื่อดูอ่อนแรงแล้วจึงพุ้งตัวเข้าไปดูดดุ้นเพื่อรีดน้ำอสุจิเพิ่มอีก ชายหนุ่มร่างบางถึงกับสะดุ้งถอดแว่นวีอาออกมาเห็นสิ่งมีชีวตปริศนาคล้ายสไลม์เข้า ตอนนี้เจ้านั่นกำลังครอบครองดุ้นทั้งหมดของเขา "นี่แกจะทำอะไรนะ!!!"

สไลม์ตั้วนั้นกระตัวขณะที่กำลังร้องเสียงคำว่า"หิว หิว หิว"

ด้วยความตกใจ มือของเขาผลักดันเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดนี้ออกไปแต่ด้วยความที่เป็นของเหลวไม่ว่าจะผลักออกไปมากเท่าไหร่ร่างกายก็จะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง ชายหนุ่มหมดแรงพิงขาเก้าอี้จนล้มลงกับพื้นทางด้านหลัง เขาหายใจหอบขาสั่นตัวกระตุกทุกครั้งที่เจ้านี้มันดูดดึงดุ้งของเขาขึ้นลง เขาไม่สามารถต้านทานความเสียวนี้ได้เลยแม้แต่น้อยสะโพกกระเด่งล่อนเอวถูของเหลวหนืดเย็นนี้ถี่ๆ

"อ๊า อ๋าห์ หยุดขยับไม่ได้ อาห์ อ๊าห์" ร่างกายของเขาจมดิ่งไปกับรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับก่อนจะกระตุกฉีดน้ำ อสุจิออกมารอบที่สองของวันนี้ เขาหมดแรงนอนตัวสั่นเคลิบเคลิ้มพอใจไปกับการดูดของเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดรู้สึกดีกว่าการได้ชักว่าวหน้าเมเปิ้นเสียอีก

"ห๋าหา~♡" ดูเหมือนเจ้าตัวน้อยจะเริ่มดูดอีกครั้ง ไม่ให้เขาพักเพื่อฟื้นฟูร่างกายเขาถึงกับกรอกตาขึ้นบนมือรีบคว้าขาเก้าอี้เอาไว้เป็นที่หยึดติดร่างกายอันเปราะบางเขากรีดร้องในลำคอน้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างสุขสมไม่สามารถควบคุมร่างกายได้อีกต่อไป

"ห๋าห์!! ห่า อ..อ๊า อ้า ไม่ไหวแล้วพอเถอะ" เขาฉีดน้ำอสุจิออกมาอีกรอบก่อนที่เขาจะสลบลงไปกับพื้น แขนหมดแรงปล่อยมือออกจากขาเก้าอี้ตัวสีน้ำตาล เจ้าหนูสไลม์ไม่หยุด มันจะหยุดต่อเมื่อชายหนุ่มไม่เหลือน้ำว่าวในตัวของวันนี้แล้ว เวลาล่วงเลยผ่านไป 2 ชม. น้ำว่าวของชายหนุ่มแทบไม่เหลืออีกแล้ว ดุ้นหดกลับไม่แข็งอีกต่อไป เจ้าหนูเลียปากแพร่บๆ อิ่มจนไม่รู้จะอิ่มอย่างไรมันกระเด่งตัวขึ้นไปนอนบนอกจูบริมฝีปากเป็นการขอบคุณ ดวงตาของมันจ้องมองอย่างครั่งไคล้ราวกับว่าอยากจะครอบชายหนุ่มเป็นของตนเอง ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ก็ตามมันมุดเข้าไปนอนในเสื้อตัวเล็กที่มีกลิ่นอันหอมหวานก่อนจะสูดดมแล้วหลับไหลไปในไม่ช้า เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็รู้สึกกระหายน้ำอย่างรุนแรง "น้ำ....น้ำ....."

[รอติดตามตอนต่อไป]