พ่อหนุ่มจิตรกร กับ สไลม์ผู้โลภมาก Lv.1

บทที่1ตอนที่3 พันธสัญญา

เวลาผ่านไปจนถึงเย็น ซูซึกิ วาตานาเบะลืมตาตื่นขึ้นหลังจากที่สลบไปนานถึง 5 ชั่วโมง ตั้งแต่เที่ยงจนถึง 4 โมงเย็น เขารู้สึกถึงบางสิ่งที่เย็นและลื่นกดทับอยู่บนหน้าอก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าเหมือนจะขาดน้ำ

"น้ำ... น้ำ..."

ทันใดนั้นเจ้าสไลม์น้อยกระเด่งออกมาจากเสื้อของเขา ดูเหมือนว่าชายหนุ่มต้องการความช่วยเหลืออะไรบางอย่าง

"ท่านต้องการน้ำใช่ไหม?"

เจ้าสไลม์น้อยเข้าใจความต้องการของชายหนุ่ม จึงรีบกระเด่งไปหาขวดน้ำที่อยู่ใกล้ๆ มันพบกับขวดน้ำเปล่าใสที่ยังปิดฝาแน่นเหมือนยังไม่ได้ใช้งาน เจ้าตัวน้อยใช้สกิลเขมือบขวดน้ำแล้วกระเด่งกลับไปที่ห้อง

"มาแล้วค่ะท่าน"

ซูซึกิ วาตานาเบะหอบหายใจอย่างหนัก เหมือนจะหมดแรง

"นี้ครับท่าน"

เจ้าสไลม์น้อยเสกขวดน้ำป่าวขึ้นมาและยื่นให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มคว้าขวดน้ำมาจากมือเจ้าตัวเล็ก แต่ก็พบว่าเปิดฝาขวดไม่ได้ เขาแทบไม่มีกำลังเลย

"จิ๊! เปิดให้หน่อยได้ไหม..."

เจ้าสไลม์น้อยใช้ปากเปิดฝาขวดน้ำให้ชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มได้ดื่มน้ำ เขาดื่มมันจนหมดภายในไม่กี่วินาที ก่อนจะพูดขึ้นอีก

"อะแค่กๆ ขอน้ำอีก..."

เจ้าสไลม์น้อยเสกขวดน้ำใบที่สองขึ้นมาและเปิดให้ชายหนุ่มดื่มจนหมด

"ขอบใจนะ แล้วนายเป็นตัวอะไร... ทำไมถึงทำแบบนั้นกับฉัน? แถมยังพูดภาษาของฉันได้ด้วย?"

แก้มของชายหนุ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริกถอยห่างจากเจ้าสไลม์

"ท่านไม่ต้องกลัวนะ ข้านั้นเป็นสไลม์ และที่ข้าทำไปทั้งหมด เพราะข้าครั่งไคล้อสุจิของท่านมากเลย ส่วนที่ข้าสามารถพูดได้เพราะพึ่งปลดล็อคทักษะพาสซีฟ 'ทักษะสื่อสารต่างภาษา'"

"ห๊ะ!!?" ชายหนุ่มถึงกับช็อค อ้าปากค้างกับคำพูดของเจ้าสไลม์ มันเหมือนว่าเจ้านี้หลุดออกมาจากเกมเลยทีเดียว

"แล้วทำไมถึงไม่กลับบ้านไปหลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้วล่ะ?"

เจ้าสไลม์น้อยเหี่ยวเฉาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

"ฉ...ฉันพูดอะไรผิดไปหรือ?"

เจ้าสไลม์น้อยกระเด่งเข้ามาใกล้และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ขอร้องเถอะ ตอนนี้ฉันไม่สามารถกลับไปยังดาวเดิมได้แล้ว... ท่านเป็นคนเดียวที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของข้า... ท่านเป็นคนเดียวที่ข้าพึ่งพาได้ตอนนี้... ได้โปรด... หากข้าทำอะไรให้ท่านก็ยินดีทำทุกอย่าง... ข้าขอแค่ที่พักและอสุจิของท่านเท่านั้น"

เจ้าสไลม์น้อยกระเด่งไปเกาะขาของชายหนุ่ม น้ำตาไหลพรากออกมา ชายหนุ่มเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้

กลืนน้ำลาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่เจ้าหนูด้วยอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงเที่ยง

"อะไรก็ได้ใช่ไหม... ก็ได้..."

เจ้าสไลม์กระเด่งตัวเข้าไปกอดเขาอย่างดีใจ

"งั้นนายอยากให้ฉันเรียกนายว่าอะไรล่ะ?"

"ข้ายังไม่มีชื่อเลย... กรุณาตั้งชื่อให้ข้าด้วย"

เจ้าสไลม์น้อยมองหน้าชายหนุ่มพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

"อืม... งั้นชื่อ 'ไค' ดีไหม? ที่แปลว่าเทพเจ้าแห่งทะเล... ชื่อนี้คงเหมาะกับสีตัวของนาย"

เจ้าสไลม์น้อยกรีดร้องอย่างดีใจและพยักหน้า

"ขอบพระคุณท่านเก็นโจ! ข้าจะรักชื่อของข้า!"

ชายหนุ่มยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"ต่อไปนี้นายก็เรียกฉันว่า 'เก็นโจ' นะ ชื่อของฉันมันยาวไปหน่อยกลัวนายลืม"

เจ้าหนูพยักหน้าอย่างว่าง่าย

"ตอนนี้นายยังหิวอยู่ไหม? ฉันต้องฟื้นตัวนิดหน่อย ระหว่างนี้ช่วยไปทำอาหารให้หน่อยนะ และก็ทำความสะอาดให้หน่อย ฝากด้วยนะ ไค"

ไคพยักหน้ารับและกระเด่งตัวไปทำตามคำสั่ง

เขาเดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นและพบกับปลาแซลมอน นำมันมาต้มน้ำเกลือ ก่อนจะเสิร์ฟให้เก็นโจเมื่อปลาสุก เขาไม่รู้วิธีทำอาหารที่ถูกต้องแต่ก็ลองทำตามดู

"อ่า...นายทำอาหารไม่เป็นใช่ไหม? แต่ก็ไม่เป็นไรนะ... อันนี้ก็ถือว่าโอเค พอกินได้"

เขากินอาหารที่ไคทำให้ไปเรื่อยๆ แล้วพูดต่อ

"งานที่เหลือก็ฝากด้วยนะ"

ไคพยักหน้าและกระเด่งตัวออกไปเริ่มทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของบ้าน รวมถึงการเขมือบสิ่งสกปรกจนบ้านสะอาดสะอ้านจนเหมือนบ้านใหม่ เจ้าหนูทำงานจนกระทั่งเลเวลอัพเป็น 6 และปลดล็อคทักษะใหม่ที่ทำให้บ้านมีกลิ่นหอมหลังจากทำความสะอาด

เมื่อถึงเวลา 3 ทุ่ม บ้านก็สะอาดสะอ้าน เจ้าหนูไครู้สึกเมื่อยล้าเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปหาชายหนุ่มในห้อง

"ท่านเก็นโจ... ท่านเก็นโจ... เสร็จแล้วครับ"

เก็นโจหันมายิ้มและชี้ไปที่ที่นอนแมวที่สะอาด

"ไปนอนที่นั่นก่อนนะ พอดีว่าผมกำลังทำงานอยู่น่ะ"

ไคพยักหน้าและกระเด่งตัวไปที่นอนแมวอย่างว่าง่าย

"อื้ม!"

ที่นอนแมวใหม่และสะอาดสะอ้านเหมือนพึ่งซื้อมา ไคกระเด่งตัวขึ้นไปนอนบนที่นอนและเริ่มพักผ่อน

"หวังว่าจะชอบของขวัญที่ซื้อให้นะ"

เก็นโจยิ้มออกมา รู้สึกเหมือนถูกเยียวยาจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ความสงบสุขที่เขารู้สึกมา 10 ปีเต็ม

"ฝันดีนะ ไค"

หลังจากคำคืนนั้น เก็นโจทำงานจนเสร็จภายในเวลาไม่นาน ก่อนจะหมดสติไปบนเก้าอี้ไม้ตัวโปรด

[รอติดตามตอนต่อไป]