✨ EP.5 – เดตแรก…ที่ไม่มีใครยอมพูดว่าเป็นเดต

836 Words

ตั้งแต่คืนนั้นจนถึงเช้าวันนี้ เรนแทบไม่ได้นอนเลย หัวใจยังวนเวียนอยู่กับคำเดียวของน้ำไม่หยุด — “เดต” — แค่คิด…หน้าเรนก็ร้อนจนต้องซุกหมอนไว้ ทิพย์เห็นสภาพเพื่อนรักก็หัวเราะจนคอแทบหัก “มึงอ่ะ…เดตแรกนะเว้ย! ตื่นเต้นปะ?!” เรนทำปากแข็ง “บ้า ใครบอกว่าเดต…น้ำก็ไม่ได้พูดว่าชัด ๆ” ทิพย์ทำหน้าเอือม “ก็จะให้พูดว่า ‘ไปเดตกันค่ะ’ เรอะ!? ใจเย็น ๆ ดิวะเพื่อน…แต่แบบนี้เค้าโคตรชอบมึงแล้ว” เรนหน้าแดงเป็นมะเขือสุก “เงียบไปเลยทิพย์!” แต่ในใจ… ใช่ เรนดีใจจนแทบระเบิดออกมาทั้งตัวแล้ว ⸻ เย็นวันนั้น – จุดนัดพบ เรนมาถึงก่อนเหมือนเดิม ยืนลูบชายเสื้อไปมาอย่างตื่นเต้น ไม่รู้ว่าอยากให้เร็วกว่านี้…หรืออยากให้ช้ากว่านี้เพื่อเตรียมใจอีกนิด เสียงมอเตอร์ไซค์เบา ๆ ดังขึ้น เรนเงยขึ้น—แล้วโลกก็หยุดหมุนอีกครั้ง น้ำใส่เสื้อฮู้ดสีเทา ผมรวบขึ้นแบบลวก ๆ หน้าตาดูเรียบง่าย…แต่ทุกอย่างกลับดูดีจนสายตาเรนหนีไม่พ้น “รอนานไหม?” น้ำถามพร้อมรอยยิ้มมุมปากแบบอบอุ่นจนเรนใจละลาย “ปะ…ไม่เลย” เรนโกหกชัด ๆ เพราะมาก่อนตั้งสิบนาที น้ำมองเรนบนลงล่างเหมือนสำรวจ “วันนี้…น่ารักดี” เรนแทบล้ม “พ…พูดอะไรของน้ำเนี่ย” น้ำยักคิ้ว “ก็พูดความจริง” เรนหน้าแดงจนอยากมุดดินหนี น้ำเห็นแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ แบบเอ็นดู ⸻ จุดหมาย – ร้านขนมที่น้ำเลือก ทั้งคู่เดินเข้าร้านเค้กเล็ก ๆ ไฟอุ่น ๆ กลิ่นเนยหอมฟุ้ง เพลงเบา ๆ ลอยคลออยู่ในอากาศ บรรยากาศคือโรแมนติกแบบที่คนไม่รู้เรื่องรักยังรู้เลยว่า…นี่มันเดตชัด ๆ น้ำดึงเก้าอี้ให้นั่ง เรนตกใจนิด ๆ เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้ “ขอบ…ขอบคุณนะ” น้ำแค่มองเรน นาน…นานจนเรนต้องหลบตา “เรนเขินง่ายจัง” น้ำพูดเสียงเบา “ยิ่งเขิน…ยิ่งน่ารัก” เรนกัดปากแน่นจนแทบห้ามยิ้มไม่อยู่ “น้ำอย่าพูดแบบนั้นดิ…” “ก็อยากพูด” น้ำตอบ “เราอยากให้เรนรู้ว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วย…เรารู้สึกดีมาก” เรนเงียบ แต่ในใจมันดังเหมือนมีเครื่องขยายเสียงอยู่ข้างหู ⸻ ไอศกรีมสองถ้วย…กับระยะห่างที่แคบลงเรื่อย ๆ ระหว่างกิน น้ำค่อย ๆ เลื่อนถ้วยของตัวเองเข้ามาใกล้เรน ก่อนจะเลื่อนตัวเองเข้ามาใกล้ตาม จนไหล่เกือบชนกัน “เรน…” เสียงต่ำมาก อบอุ่นมาก ใกล้มากจนใจสั่น เรนเงยหน้ามอง แล้วก็ต้องรีบหันกลับเพราะสายตาน้ำมัน…ละมุนเกินทน น้ำยิ้ม “เขินอีกแล้ว” “ก็…น้ำมองแบบนี้อะ…” “แบบไหน?” “แบบ…แบบนั้นแหละ!” น้ำหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เรนแทบอยากหยุดเวลาไว้ตรงนั้น “เรน…เราชอบเวลาที่เรนเขินนะ” ⸻ ตอนเดินกลับ – บรรยากาศเงียบ…แต่ใจดังจนได้ยินเอง ฟ้าเริ่มมืด ไฟถนนสลัว ๆ ลมเย็นพัดเบา ๆ ทำให้เสื้อบางของเรนปลิว น้ำเห็น เลยถอดเสื้อฮู้ดของตัวเองออก แล้วสวมให้เรนอย่างรวดเร็ว “น้ำ! หนาวมั้ย?” “ไม่หนาว” เขาตอบทันที “แต่ถ้าเรนหนาว…เราทนไม่ได้” เรนก้มหน้า หน้าแดงจนหูร้อน ทั้งคู่เดินช้า ๆ มือแทบจะโดนกัน แต่ไม่มีใครกล้าฉวยโอกาส จนกระทั่ง… น้ำหยุดเดิน เรนหันกลับไปมองทันที “น้ำ…?” น้ำมองลึกเข้ามาในตาเรน ลมหายใจใกล้มาก ใกล้จนเรนได้ยินเสียงหายใจของเขา “เรน…” เสียงของน้ำสั่นเล็กน้อย เหมือนพยายามเก็บบางอย่างเอาไว้ “วันนี้…เรามีความสุขมาก” เรนยิ้มบาง ๆ “เรนก็เหมือนกัน” น้ำมองเรนเหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง ก่อนจะยื่นมือไปจับชายแขนเสื้อของเรนเบา ๆ สัมผัสเล็ก ๆ นั้น… ทำให้เรนขาสั่นจนเกือบก้าวต่อไม่ได้ “เรน…” น้ำพูดช้า ๆ “มีอีกอย่างที่เราอยากบอก” เรนกลั้นหายใจ น้ำยกมือขึ้น… แตะเบา ๆ ที่แก้มเรน เพียงปลายนิ้ว… หัวใจเรนแทบหยุดเต้น น้ำโน้มหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น… จนปลายจมูกแทบแตะกัน “เรน…” เสียงกระซิบเบามาก “เราอยาก…กอดเรน” เรนตาเบิกเล็กน้อย หัวใจเต้นจนเจ็บ แต่ก่อนที่เรนจะตอบ— เสียงโทรศัพท์ของน้ำก็ดังขึ้นเฉียบพลัน “ไอ้น้ำ! แม่โทรมา—กลับด่วน!” เสียงเพื่อนของน้ำดังลอดสายอย่างร้อนรน น้ำชะงัก เรนก็ชะงัก บรรยากาศหวานที่เกือบระเบิด…หยุดค้างกลางอากาศ น้ำกัดริมฝีปาก เหมือนเสียดาย มาก เขามองเรนอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยังพูดไม่ทันจบ “เรน…เราไปก่อนนะ” เขาแตะหัวเรนเบา ๆ “ไว้เรนตอบเรา…ตอนเราได้อยู่กันสองคนอีกนะ” น้ำวิ่งออกไปอย่างรีบเร่ง ทิ้งเรนไว้กลางลมเย็น ๆ กับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more