✨ EP.6 – ความรู้สึกที่เริ่มลึก…และความกลัวที่เริ่มชัด

927 Words

น้ำหายไปทั้งคืนหลังจากรีบกลับเพราะสายโทรศัพท์ เรนพยายามทัก แต่ไม่มีการตอบ ไม่มีการอ่าน ไม่มีแม้แต่จุดเขียวที่เคยโชว์ให้ใจอุ่น ความกังวลค่อย ๆ กัดกินหัวใจ จากที่เคยเต้นแรงด้วยความเขิน มันกลับเต้นแรงด้วยความกลัวแทน Ren: “น้ำโอเคไหม?” Ren: “ถึงบ้านแล้วใช่มั้ย?” Ren: “ตอบเรนหน่อยนะ…” เงียบ เงียบจนเรนกลัวว่าตัวเองอาจจะทำอะไรผิด เงียบจนรู้สึกว่าความสุขเมื่อคืนอาจเป็นแค่ภาพฝันที่สวยเกินจริง ⸻ จนกระทั่ง…เกือบเที่ยงของวันถัดมา ข้อความของน้ำก็ขึ้นมาเพียงสั้น ๆ Nam: “เรน…ขอโทษนะ” แค่นั้น แค่ประโยคสั้น ๆ แต่เรนรีบพิมพ์ตอบแทบจะทันที Ren: “น้ำเป็นอะไร ทำไมเงียบไปทั้งคืน?” คราวนี้น้ำตอบช้า ช้ามาก…จนเรนกลัวอีกครั้ง Nam: “เมื่อวาน…มีเรื่องที่บ้าน” เรนกำโทรศัพท์แน่น ใจหวิวจนรู้สึกเจ็บ Ren: “ทะเลาะกันเหรอ…?” Nam: “อืม…แต่ไม่ใช่แค่ทะเลาะปกติ” น้ำหยุดไปนาน ก่อนจะพิมพ์มาหนึ่งประโยคที่ทำให้เรนนิ่งสนิท Nam: “แม่ไม่ชอบเวลาที่เราไปสนิทกับผู้หญิงมากเกินไป” หัวใจเรนจมดิ่งลงไปในอก เหมือนโดนสาดน้ำเย็นทั้งตัว สักพักน้ำพิมพ์มาอีก Nam: “เมื่อคืนแม่เห็นเราคุยโทรศัพท์กับเรน แล้วถามตรง ๆ ว่าเราชอบผู้หญิงเหรอ” เรนอ่าน…แล้วมือสั่น ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะมันเจ็บแทนน้ำโดยอัตโนมัติ Ren: “แล้วน้ำว่าไง…” น้ำตอบช้า ช้ามาก เหมือนกำลังชั่งน้ำหนักอะไรบางอย่าง Nam: “เราบอกว่าไม่รู้…แต่แม่ก็ดุอยู่ดี บอกว่ามันผิด มันแปลก…” คำนั้นแทงใจเรนแรงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เหมือนทิ่มลงกลางอก ผิด…? แปลก…? ทั้งที่สิ่งเดียวที่เรนรู้สึกคือ “หัวใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้น้ำ” แล้วมันผิดตรงไหนกัน… ⸻ เย็นวันนั้น – น้ำมาหาเรน ทั้งคู่ยืนอยู่หลังตึกเรียนที่คนไม่ค่อยเดินผ่าน ลมเย็น แสงจันทร์สีขาวนวลทอดผ่านรั้วลวด ทำให้บรรยากาศหม่นเศร้ากว่าทุกครั้งที่เจอกัน น้ำยืนก้มหน้า มือกำชายเสื้อแน่นจนข้อขาว “เรน…เราขอโทษนะที่อยู่ดี ๆ ก็หายไป” เรนส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ต้องขอโทษ…แต่ถ้าน้ำไม่โอเค เรนโอเคไม่ได้เหมือนกัน” น้ำเงยหน้าขึ้น แววตาที่เคยนิ่ง…ตอนนี้สั่นและแดงวาวเหมือนกำลังกลั้นน้ำตา “เรน…ความรักของผู้หญิงสองคนมันไม่เหมือนของคนอื่น” เสียงน้ำสั่นจนใจเรนหวิวตาม “แม่ไม่เข้าใจ…เขาคิดว่ามันผิด…เราจะถูกมองไม่ดี” เรนเข้าไปใกล้หนึ่งก้าว “แล้วน้ำคิดว่ามันผิดเหรอ?” น้ำเม้มปาก ก่อนพูดเบามาก “ไม่ผิด…แต่เรากลัว” เรนใจอ่อนทันที ความกลัวแบบนั้น…เรนเข้าใจ เพราะแม้เรนจะไม่เจอเหตุการณ์แบบน้ำ แต่ก็เคยได้ยินมาตลอดว่าความรักแบบนี้ “ลำบาก” เรนยื่นมือไปแตะหลังมือน้ำเบา ๆ “น้ำ…เราก็กลัว” “แต่เวลาอยู่กับน้ำ…เรารู้สึกว่าโลกมันโอเคขึ้นเยอะเลย” น้ำเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาที่แดงนิด ๆ มองเรนแบบที่ทำให้หัวใจเราเต้นแรงกว่าเดิมสิบเท่า “เรน…” น้ำพูดเสียงต่ำ “เราขอบคุณนะ…ที่ไม่เดินหนีเวลาที่เรากลัว” เรนสั่น หน้าเห่อร้อน มือชา แต่ไม่ปล่อยมือของน้ำเลย “ต่อให้มีใครไม่ยอมรับ…เรนก็ยังอยู่ข้างน้ำได้นะ” น้ำกลืนก้อนอะไรสักอย่างลงคอ ก่อนถามเสียงเบามาก “แม้ว่าเขาจะมองว่าเราประหลาด…หรือผิดปกติ?” เรนส่ายหัวทันที “ไม่ใช่เรื่องของเขาเลย” “หัวใจของเรน…มันเลือกน้ำแล้ว” น้ำชะงัก เหมือนโดนคำนี้ตีเข้ากลางอก ทั้งสองยืนนิ่งเหมือนเวลาหยุด จนลมเย็นพัดเส้นผมของเรนปลิวไปโดนแก้มน้ำเบา ๆ น้ำยกมือขึ้น— แตะแก้มเรนเหมือนอย่างคืนก่อน แต่ครั้งนี้…มันสั่นกว่าเดิม ลึกกว่าเดิม อบอุ่นกว่าเดิม “เรน…” เสียงแผ่วมาก “ถ้าวันหนึ่งครอบครัวของเรา…หรือครอบครัวของเรน…ไม่ยอมรับเรา…” “เรนจะยังไม่ทิ้งเราใช่ไหม?” หัวใจเรนเต้นแรงจนเจ็บ เจ็บจริง เพราะคำถามนี้…มันมาจากความเจ็บของน้ำล้วน ๆ เรนตอบโดยไม่ต้องคิด “ไม่ทิ้ง” น้ำหลับตาแป๊บเดียว เหมือนคำนี้โล่งหัวใจมากกว่าอะไรทั้งหมด แต่ก่อนที่เรนจะได้พูดอะไรต่อ โทรศัพท์น้ำก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงแม่ของน้ำ…ดังพอให้เรนได้ยินบางคำ “กลับบ้านเดี๋ยวนี้! แม่ไม่ชอบเพื่อนแบบนั้น!” น้ำชะงัก หน้าเสีย ใจสั่นจนมือสั่นตาม เรนมอง— และหัวใจเหมือนถูกบีบ น้ำหันมามองเรน ดวงตาเจ็บ และเต็มไปด้วยความลังเล “เรน…เราต้องไปก่อน” เรนพยักหน้า ทั้งที่ในใจเหมือนมีอะไรสักอย่างกำลังแตกออกช้า ๆ น้ำถอยหลังหนึ่งก้าว มองเรนอีกครั้ง เหมือนอยากพูดหลายอย่างแต่ไม่มีเวลาให้พูด “เรน…” เสียงสั่นแบบไม่เคยสั่นมาก่อน “อย่าหายไปไหนนะ…ได้โปรด” แล้วน้ำก็หันหลัง เดินจากไปโดยที่ไหล่สั่นนิด ๆ เรนยืนอยู่คนเดียว ลมเย็นพัดแรงขึ้น แต่ความเจ็บ…แรงยิ่งกว่า ความรักของผู้หญิงกับผู้หญิง… มันสวย แต่ก็เจ็บ และมันกำลังเริ่มเจ็บในแบบที่เรนไม่เคยคิดว่าจะเจอเร็วขนาดนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more