chapter 6
1102 Words
Pagkapasok ko sa aking silid matapos makipag-usap kay Yaya, pakiramdam ko ay biglang lumuwag ang mundo. Pero nang humiga ako sa kama, mas lalo ko lang naramdaman na para akong nababalot ng mga alon ng pagod at bigat ng iniisip. Kaka-uwi ko lang mula sa ibang bansa pero tila may sampung toneladang responsibilidad na agad ang ibinagsak sa akin.
At ang pinakamasaklap? Wala akong pagpipilian.
Huminga ako nang malalim, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Pero habang nakatitig ako sa puting kisame, lalo ko lang naramdaman ang sikip sa dibdib ko. Gusto akong ipilit ni Daddy pabalik sa mundong pilit kong nilayuan—isang mundong itinayo ng aming mga ninuno sa dugo, takot, at kapangyarihan. Isang mundong sobrang tagal ko nang gustong talikuran… pero ayaw akong bitawan.
At si Daddy… siya na lang ang natitira kong pamilya. Siya lang. Kaya kahit hindi ko gusto ang hinihingi niya, kahit nasasakal ako, hindi ko kayang suwayin siya. Hindi ko kayang maramdaman ulit na mawawalan ako ng isang taong mahal ko.
Kaya bago pa tuluyang umiyak ang mga mata ko, bumangon ako at nagpasya na bumaba para kumuha ng gatas. Kahit sandaling paghinga lang sana.
Madilim ang pasilyo paglabas ko ng kwarto; tanging mahinang dilaw na ilaw sa dulo ng hallway ang nagsisilbing gabay. Nang makarating ako sa kusina, binuksan ko ang malaki naming refrigerator at kinuha ang isang bote ng fresh milk. Tahimik ang buong bahay—sobra—parang nakiramdam ang mga dingding sa bigat ng iniisip ko.
Pagkatapos uminom, bumalik ako sa taas, naghugas, nag-half bath, at sinubukang magpahinga. May lakad ako bukas kasama ang mga kaibigan ko. Kailangan kong mag-enjoy kahit sandali… bago ako tuluyang malunod sa responsibilidad.
---
Kinabukasan
Maaga akong nagising. Hindi dahil nakapagpahinga ako—kundi dahil punô ng kaba at inis ang dibdib ko. Habang tinutulungan ko si Yaya maghanda ng umagahan, nginitian niya ako.
“Iha, ang aga mo ngayon ah,” sabi niya habang inaayos ang itlog sa platter.
“May lakad po kami ng mga kaibigan ko, Yaya,” sagot ko, pilit na masigla.
“Ahh, mabuti naman. Tagal mo rin bago nakabalik. Dapat lang na makalabas ka.”
“Namiss ko rin po dito,” sagot ko habang inilalagay ang mga plato sa mesa.
Bago pa ako makarating sa upuan ko, biglang sumulpot si Daddy, bitbit ang tungkod niya.
“Good morning, Iha.”
“Daddy?! Bakit bumangon kayo? Dapat nagpapahinga pa kayo.”
“Ayos na ang pakiramdam ko,” sagot niya, kahit halatang hindi totoo.
Nagpaumanhin pa ang nurse niya, ngunit pinatigil siya agad ni Daddy. As usual—matigas ang ulo.
Inalalayan ko siya sa upuan at inalok ng pagkain. Pero alam kong hindi iyon ang dahilan kung bakit siya bumaba.
“Narinig ko may lakad ka raw,” sabi niya habang pinagmamasdan ako.
“Opo. Mamamasyal lang po kami. Matagal ko nang hindi nagagawa.”
Tumango siya, pero hindi iyon tango ng pagsang-ayon.
“Sige… pero sasama sa'yo ang mga tauhan natin.”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
“Dad naman! Alam niyo kung gaano ko kaayaw ng may nakabuntot sa akin.”
“Iha—para ito sa kaligtasan mo.”
“Pero Dad—”
“Icey,” putol niya, boses niyang mababa at matigas. “Muntik na akong mapatay. Hindi ko hahayaang ikaw naman ang sumunod. Ikaw na lang ang anak ko.”
Tumigil ang mundo ko saglit. Hindi ko alam kung inuutusan niya ako o nambablackmail. Pareho lang siguro.
Napakuyom ako ng kamao ko bago ko pa mabangga ang plato—pero huli na. Kumalabog iyon sa mesa. Hindi ko na kinaya ang lahat. Tumayo ako at naglakad palabas, hindi na tumingin kahit narinig ko pa siyang sumigaw:
“Icey! Bumalik ka rito! ”
Pero hindi ko ginawa. Hindi ko kaya.
---
Pagkapasok ko sa kwarto, naupo ako sa kama at napatingala sa kisame na para bang nagbabakasakaling may sagot na babagsak mula roon. Uminit ang mga mata ko; hindi ko na rin napigilan ang pagpatak ng luha.
Ito na ba iyon?
Ito na ba ‘yung simula ng buhay na matagal ko nang tinatakbuhan?
Pinahid ko ang luha ko. Dapat makaalis ako. Dapat makita ko ang mga kaibigan ko, kahit ngayon lang, bago tuluyang mawala ang kalayaan ko.
Naligò ako nang mabilis, nagbihis, at lumabas ng kwarto—pero pagdating ko sa hagdan, tatlong lalaki agad ang humarang.
Mga tauhan ni Daddy.
“Ano’ng ginagawa n’yo? Bakit kayo nakaharang? ” malamig kong tanong.
“Ma’am… utos po ni Don Francisco. Simula ngayon, sasamahan na po namin kayo sa lahat ng pupuntahan n’yo.”
Parang sumabog ang ulo ko.
“No. Umalis kayo diyan bago ko… bago may mangyari sa inyo.”
Nagtayuan lang sila. Para akong nasa harap ng pader.
At bago pa ako makapagsalita ulit—
Lumabas si Daddy mula sa likod nila.
“Anak,” tawag niya, boses niyang mabigat at puno ng kontrol. “Saan ka pupunta? ”
“Kagaya ng sinabi ko—may lakad ako.”
“Sige. Pero kailangan mo sila.”
“Hindi pwede, Dad. Ayoko.”
“Kung ganoon,” malamig niyang sagot, “hindi ka aalis.”
Para akong sinakal. Hindi ko na napigilan na mapayukom ang kamao ko nang sobrang higpit. Parang puro apoy ang dugo ko.
Ito ba ang buhay na babalikan ko?
Isang bahay na mas mukhang kulungan?
Isang ama na mas pinipili ang grupo kaysa sa akin?
---
At sa gitna ng tensyon…
Naramdaman kong unti-unting nanginginig ang kamay ko. Hindi dahil sa takot—kundi sa galit. Sa pagkadismaya. Sa pakiramdam na wala akong kontrol sa sariling buhay.
“Daddy,” mariin kong sabi, “isa lang hinihiling ko. Kalayaan.”
Tumingin siya sa akin nang diretso, at doon ko nakita—hindi siya magbabago.
“At ang hinihiling ko naman,” sagot niya, “ay kaligtasan mo. At mas pipiliin ko iyon kahit magalit ka pa.”
At doon ko naramdaman ang pagbagsak ng huling piraso ng kalayaan ko.
Hindi niya talaga ako papakawalan.
Hindi niya kaya.
O baka ayaw niya.
Tumalikod ako, hindi dahil sumusuko ako—kundi dahil alam kong kung magsasalita pa ako, masasaktan ko siya ng mga salitang hindi ko mababawi.
Pero bago ako makalakad, tinawag niya ulit ang pangalan ko. Mababang boses. Halos pakiusap.
“Anak… panahon na para gampanan mo ang tungkulin mo. Tapos na ang pagtakbo.”
Tapos na ang pagtakbo.
Mga salitang parang tanikala na kusa nang pumulupot sa leeg ko.
Pumikit ako nang mariin. Huminga nang malalim.
At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako—
Hindi ko na alam kung paano pa ipagtatanggol ang sarili kong buhay.
- Writer
