รักอันตรายของนายมาเฟีย

❀ Rrrr... ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฟิฟิล์มหยิบขึ้นมาดู หน้าจอปรากฏชื่อของพี่แพรจึงกดรับสาย ‘สวัสดีค่ะพี่แพร’ เธอกรอกเสียงลงไป (น้องฟิล์ม คืนนี้มีงานด่วนค่ะ สนใจไหม เงินดีมาก) พี่แพรคือพี่ปีสี่ เป็นคนที่จัดหางานPart Timeให้ทำ และที่ฟิฟิล์มได้รู้จักกับพี่แพรนั้นก็เพราะเป็นเพื่อนกับพี่ชายเธอ ‘งานอะไรเหรอคะ’ (สตาฟในสนามแข่งรถจ้ะ) ‘อ๋อ...’ (ฟิล์มรับไหม พี่จะได้ไม่โทร.หาคนอื่น ได้คนละสองพันเลยนะ) ‘ก็ได้ค่ะ’ ได้ยินค่าตอบแทน ดวงตาสวยลุกวาว และกลีบปากบางที่ตกปากรับคำ เพราะกลัวว่าพี่แพรจะไปหาคนอื่น (โอเคจ้ะ เจอกันนะ) ‘ค่ะ เออ..พี่แพรอย่าบอก...’ (พี่รู้แล้วจ้ะ ไอ้ฟาร์มไม่รู้หรอก) ‘ขอบคุณนะคะ’ เมื่อวางสายแล้วฟิฟิล์มก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เดินออกมาเห็นเพื่อนร่วมห้องอย่างโยเกิร์ตกำลังนั่งเล่นคอมฯ อยู่ที่โต๊ะ “โย” “ว่า?” “คืนนี้ฉันทำงานพิเศษนะ” “อ้าว ไม่เห็นบอก?” “งานด่วนเป็นสตาฟ รายได้ดีได้คนละตั้งสองพัน” “โห” โยเกิร์ตฟังที่เพื่อนรักเล่าก็ตาโต แค่สตาฟยังจ้างสองพัน แสดงว่าต้องเป็นงานใหญ่แน่ๆ “แกอย่าพึ่งนอนนะ รอเปิดประตูให้หน่อย” นักศึกษาทุกคนของมหาลัยชื่อดังแห่งนี้บังคับว่าต้องให้อยู่หอ โดยเฉพาะเด็กปีหนึ่งที่ดูจะเข้มงวดเป็นพิเศษ ถ้ากลับดึกป้า รปภ. หน้าหอก็จะหักคะแนน และนั่นมันก็ส่งผลถึงเกรดรวมด้วย และที่ผ่านมาเริ่มเรียนปีหนึ่งยังไม่ถึงเดือน ฟิฟิล์มโดนหักคะแนนไปเกือบหมดแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าเป็นงานPart Timeที่เธอทำ “เดี๋ยวฉันดูซีรีส์รอละกัน” “ขอบใจนะ” นัดแนะเพื่อนเสร็จแล้วฟิฟิล์มก็แต่งตัว จากนั้นก็นั่งรถรางออกมารอรถที่ด้านหน้ามหาลัยเหมือนอย่างเช่นทุกครั้ง ไม่นานรถยนต์ก็ขับเข้ามาจอด ฟิฟิล์มยกมือไหว้แพรพี่ที่รู้จัก จนเมื่อรถเคลื่อนที่ออกไป ใช้เวลาไม่นานก็เลี้ยวเข้ามาในสนามแข่งรถบนถนนใจกลางเมือง แพรเห็นฟิฟิล์มตื่นตาตื่นใจก็ถามออกมา “เคยมาที่นี่ไหมฟิล์ม” “ไม่ค่ะ ใหญ่มาก” “เป็นสนามแข่งชั่วคราวของลูกคนรวยน่ะ” “อ๋อค่ะ คงจะรวยน่าดู” แพรจอดรถแล้วก็เดินนำฟิฟิล์มเข้าไปที่ด้านหลังของงาน ตอนนี้คนอื่นๆ ร่วมทีมก็ทยอยกันมาแล้ว ฟิฟิล์มรับเสื้อสตาฟไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แล้วเดินออกมารวมตัวกับคนอื่นเพื่อรอสั่งงาน “ฟิล์ม” “อ้าวแบงก์” “เราได้ทำตำแหน่งเดียวกันกับฟิล์มด้วย ดีใจจัง” “เออ...อืม” แววตาที่คนตรงหน้าสื่อมา ฟิฟิล์มไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าแบงก์คิดยังไงกับเธอ แน่นอนว่าเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาแบงก์พยายามเข้าหา แต่ฟิฟิล์มก็ปฏิเสธทุกครั้ง “เราไปทำงานกันเถอะ” แต่ในการทำงานก็ไม่ได้อึดอัดเท่าไร อีกฝ่ายชวนเธอก็พยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินเข้าไปประจำตำแหน่งของตัวเอง เพียงแค่ไม่นานผู้คนก็ทยอยหลั่งไหลเข้ามาจนเต็มสนาม ฟิฟิล์มและแบงก์รับหน้าที่เป็นคนตรวจสอบบัตรเข้างานและติดริบแบรนด์ที่ข้อมือให้ จนประตูสนามแข่งปิดลง “ตรงนี้เสร็จแล้ว เราไปช่วยคนอื่นเถอะ” “อืม” “แบงก์มาช่วยทางนี้หน่อย” เสียงของสตาฟดังขึ้น ฟิฟิล์มและแบงก์ที่กำลังเดินอยู่หันไปมอง เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยกเก้าอี้อยู่ งานผู้ชายที่ต้องใช้แรงแบบนี้แบงก์ก็ไม่รอช้า พยักหน้ารับแล้วหันมาหาฟิฟิล์ม “เราไปช่วยทางนั้นก่อนนะ” “อืม ไปเถอะ” แบงก์วิ่งออกไป ฟิฟิล์มมองตามพร้อมด้วยก้อนลมที่เป่าออกมาจากปาก แม้แบงก์จะเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี แต่อีกฝ่ายก็ชอบแอบมองเธอเป็นระยะ พอเธอหันกลับมามองแบงก์ก็จะหลบสายตา “เฮ้อ...” แต่ก็ช่างเถอะ ฟิฟิล์มไม่อยากเก็บเรื่องไร้สาระนี้มาใส่ใจ ตั้งใจทำงานดีกว่า รายได้วันนี้คือสองพันบาท และเมื่อรวมกับเงินเก็บอื่นๆ ที่เธอมี นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะซื้อของที่ต้องการ แต่ในระหว่างที่ฟิฟิล์มกำลังจะเดินไปหาเพื่อนอีกกลุ่มที่กำลังวุ่นวายอยู่ข้างสนามแข่ง ก็มีผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งเดินสวน และเดินรอบๆ ตัวเธอ หนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงสวยที่เดินชนเธอเข้าอย่างจัง จนเสียหลักล้มลงที่พื้นปูน เพราะพื้นสนามตรงนั้นเปียกและมีน้ำขัง เสื้อสีขาวที่ฟิฟิล์มใส่อยู่เลยได้รับผลกระทบไปเต็มๆ “โอ๊ย!” “อุ๊ย!...ขะ ขอโทษนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ทั้งฟิฟิล์มและหญิงคนดังกล่าวล้มลงพร้อมกัน แต่คนที่ชนก็ยังมีน้ำใจ เอ่ยปากขอโทษอย่างลนลาน พร้อมทั้งช่วยพยุงฟิฟิล์มขึ้นมา “ไม่เป็นไรค่ะ” ตั้งหลักได้แล้ว มองสำรวจว่าตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน จึงเอ่ยปากบอกคนตรงหน้าไป แต่คราบเปื้อนที่ด้านหลังนี่สิ “ขอโทษจริงๆ นะคะ” แล้วผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งหายไป ราวกับกำลังหนีบางสิ่งบางอย่าง ฟิฟิล์มมองตาม จากนั้นก็เอี่ยวหลังมอง ในวันที่ได้รับค่าจ้างเยอะ มันต้องมีเรื่องซวยอย่างนั้นเหรอ เธอถอนหายใจออกมาเป็นรอบเท่าไรไม่รู้ แล้วรีบเดินไปหาพี่แพร “พี่แพรคะ” ฟิฟิล์มเรียกแม่งานที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่ “ว่าไงคะ” “เสื้อฟิล์มเลอะค่ะ พอดีเมื่อกี้มีคนชน พี่แพรมีเสื้อสำรองไหม” “ไม่มีเลยค่ะ เสื้อเอามาพอดีจำนวนคน” “งั้นฟิล์มเปลี่ยนเสื้อของฟิล์มที่ใส่มาได้ไหมคะ” “ได้จ้ะ” แพรยื่นกุญแจรถให้ฟิฟิล์มแล้วก็หันไปวุ่นวายกับงานตรงหน้าต่อ ฝ่ายฟิฟิล์มเมื่อได้กุญแจรถมาแล้ว ก็เดินกลับไปที่รถของแพรที่จอดอยู่ที่ลาน เข้าไปนั่งที่เบาะหลัง เปลี่ยนเป็นเสื้อสีชมพูเสร็จก็ล็อกรถ และเดินออกมา พลั๊ก!! แต่ระหว่างทางนั้น เธอก็ชนเข้ากับร่างกายใหญ่โตของใครสักคน ฝีเท้าเล็กถอยออกห่างสองเก้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง “ชื่ออะไรครับ คนสวย” “...” ไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี่เป็นใคร แต่ฟิฟิล์มรับรู้ได้ว่าตัวเองไม่ปลอดภัยเอามากๆ เธอไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย และเลือกเป็นการเดินหลบ แต่ก็ไม่พ้น เมื่อข้อมือเล็กของเธอโดนฝ่ามือใหญ่คีบจับ “เดี๋ยวก่อนสิ ถามว่าชื่ออะไร” “ปล่อยค่ะ” ฟิฟิล์มพยายามสะบัดมือออก พร้อมกันนั้นก็ร้องให้ปล่อย แต่ผู้ชายตรงหน้านอกจากจะไม่ปล่อยแล้ว ยังพูดในสิ่งที่ทำให้เธอตกใจ “ไม่บอกชื่อก็ไม่เป็นไร เราหาอะไรทำสนุกๆ กันดีกว่าไหม คนสวย” “ปล่อย!...ช่วยด้วย” อะไรสนุกๆ ที่ผู้ชายคนนี้บอกต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ฟิฟิล์มแหกปากร้องขอความช่วยเหลือในทันที แต่กลับเรียกเสียงขบขำออกมาจากเขา “ฮ่าๆ ถูกใจกูเป็นบ้าเลย” “ปล่อย!” “นั่นไง เจอแล้ว” แต่กว่าที่อะไรจะแย่ไปกว่านี้ การ์ดของสนามแข่งก็วิ่งเข้ามา คนเหล่านั้นห้อมล้อม ก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้ฟิฟิล์มทั้งงง ทั้งตกใจ “คุณแดนเนียลคนนี้ไม่ได้ครับ” “ทำไมไม่ได้” “นี่เป็นของรางวัล สำหรับคนที่แข่งชนะวันนี้ครับ” โดยไม่รู้เลยว่าบทสนทนาทั้งหมดนี่มีดวงตาสีรัตติกาลจับจ้องมอง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา และเข้าแจ้งกับคนที่จัดงาน “ฉันลงแข่งด้วย” “ได้ครับ คุณพายุ” ❀ มาแล้วค่ะ พี่พายุมาแล้ว และไรท์เองก็กลับมาด้วยเช่นกัน หลังจากที่พักเขียนไม่นอนมาเกือบปี(หยอกๆๆ) ไรท์ขอแจ้งก่อนนะคะว่าพระเอกเป็นแนวธงเหลือง ไม่เลวเท่าไร(?) แต่อีพี่ก็มะใช่คนดีค่ะ555 ยังไงฝากติดตามอ่านด้วยนะ จะตั้งใจเขียนให้ดีเลย