STORIES OF KAIZER CONSTELLO

SOULS DESTINY

????? ???????

(????????????? ?? ????? ????? ??? ?????? ?????????)

My eyes scanned the surrounding as I strode along the hallway towards our classroom. Maraming estudyante ang nakatambay sa hallway kaya naman maingat akong naglalakad dahil baka mapaaway na naman ako. At hindi nga ako nagkamali. Isang malagkit na itlog ang tumama sa ulo ko kasabay ang malakas na tawanan ng ibang estudyanteng nakakita.

“Bagay ‘yan sayo Sinichi. Tutal mukha ka namang itlog!” Miguel said, one of the bullies in the campus. Akma ko na siyang susugurin nang dumating ang isang babae at sinipa si Miguel kaya natumba ito.

“Hindi ba’t binalaan ko na kayo noong isang araw na huwag na kayong magpapakita sa akin? Ayaw n’yo ba talagang tumigil sa pam-bubully ha!” she yelled. her loud voice echoed the whole surrounding. Right after she yelled those bullies, she immediately grabbed my right hand and we went to the rooftop of the building.

Napaupo na lamang ako habang pinupunusan ang itlog sa aking uniform. Umupo rin naman ito sa tabi ko saka inagaw ang panyo sa aking kamay.

“Bakit ba kasi hindi mo magawang ipagtanggol ang sarili mo?” she asked while wipping the remaining eggyolk in my shirt. Nanatili akong tahimik habang matiim na nakatingin sa kanya.

“Bakit ba ginagawa mo ito? Hindi mo naman ako kaylangang ipagtanggol sa kanila.” I lamented.

She shook her head and made a sigh, “Kasi hindi mo magawang ipagtanggol ang sarili mo. Lalaki ka nga pero hindi mo naman magawang lumaban.”

“Ayaw ko lang nang gulo.” I stood and turned my back against her. “Hindi mo ba talaga ako nakikilala?” I frowned my brows as I face her.

“I know you. Ikaw lang naman ‘yung babaeng laging nagtatanggol sa akin sa tuwing binubully ako.” I replied.

“Aside from that, hindi mo ba ako nakikilala?” then she sigh before she continue. “Paano mo nga naman ako makikilala ‘e nasa katawan ako ng ibang tao?”

“What do you mean?” I asked. But before she could answer my vision begun to blur.

Then, a memories one year ago started to play.

(one year ago)

“Gab, nakita mo ba si Leigh?” tanong ko ng makarating ako sa classroom nila. Nagpalinga-linga naman ito sa classroom nila saka muling tumingin sa akin.

“Hindi ko pa siya nakikita. Nakakapagtaka nga at wala pa siya ‘e lagi naman ‘yung nauuna sa akin.” natatawa nitong sabi. “Ah ganoon ba. Sige, salamat.”

“Oh Amanda, bakit nagmamadali ka? Si Leigh nakita mo ba?” bigla namang nagbago ang expression ng mukha niya at tila nagtataka sa tanong ko. “Hindi ka ba tinext ni Tita? Naaksidente daw si Leigh at ang Papa niya kaya pupunta ako ngayon sa hospital.”

Kinapa ko sa aking bag ang cellphone hanggang sa ma-realize kong naiwan ko pala sa study table ko. “Sasama na lang ako sayo sa hospital.” tumango naman ito sa akin saka kami nagmamadaling lumabas ng campus. Pagdating namin sa hospital ay naabutan namin ang Mama ni Leigh na umiiyak. Patakbo akong lumapit sa kanya.

“Ti--tita , si Leigh po?” I stammered. She looked at me with teary eyes and the words she said really broke my heart into billion pieces.

“Wala na si Leigh. Patay na ang anak ko.” humahagulhol na sabi nito. Tila nabingi ako sa sinabi niya dahil ang tanging naririnig ko lamang at paulit-ulit na umuugong sa tenga ko ay ang mga salitang patay na si Leigh. My mind was full of questions that time. Why did it happened? Why God allow this to happen? Death is uncertain. In just a single heartbeat , my childhood friend passed away. It seemed that everything had fallen apart and shattered into pieces. And neither time nor faith can bring it back to perspective.

“Naalala mo na ba ako?” i was awakened by her questions. She stepped closer to me and held my hands. My tears begun to fall when I felt a familiar touch.

“Pa--paanong nandito ka?” I mumbled. “Mas pinili ko munang sumanid sa katawan ng isang taong patay na para makapagpaalam sayo ng maayos.” she replied.

“Pero ba--bakit? Hi--hindi ko naiintindihan.” I cried. “Pinili kong panandaliang manatili dito dahil I want you to learn how to be brave. Just acceptthe fact that we cannot be together. I know acceptance was certainly not an easy thing but you need to do that. Everything happens for a reason. Everything is an expression of God’s will. don’t questioned God because He took me away from you. Learn to cope up and muddle through life. I am still here, Im always guiding you. So, please, before I left I want you to be brave enough. Hindi lang para labanan ang mga nam-bubully sayo kundi para harapin ang takot na nararamdaman mo.”

At dahil sa mga salitang iyon ay mas lalong umagos ang luha ko. I hugged her tightly as I felt my body become weak and in a matter of seconds I passed out.

Nagising na lamang ako sa hospital. Kaagad na lumapit si Mama sa akin at mukhang nagaalala.

“Sinichi, anak, ayos na ba pakiramdam mo? Nakita ka ng guard sa rooftop na walang malay.” sunod-sunod nitong tanong. Hindi agad ako makasagot dahil prinoproseso ko pa ang lahat ng nangyari. Panaginip lang ba ‘yun?

But my question was answered when I look at my right wrists. There are two words written in cursive form and looks like a tattoo. And it says “Be brave”

I smiled bitterly as I nodded to my mother who is now smiling at me. Leigh was right, I need to be brave enough to say goodbye and face my fears . Sometimes, bravery is not about lack of fear, its about the ability to move forward in spite of that fear.