To Love Beyond Madness

Chapter 4

Artemis Thaleia's Pov

"Artemis! Alam mo ba kung anong oras na? Hindi mo sinasagot ang telepono mo. Nag-aalala ako sa'yo." Pambungad na bulyaw sa 'kin nang aakyat na dapat ako sa ikalawang palapag ng bahay kaya lang ay biglang lumiwanag ang buong sala dahil sa pagbukas n'ya ng ilaw.

I took a deep breath and heaved a sighed before I gaze at him with an apologetic smile pasted on my lip.

"I'm sorry, Pa. Low batt ako. Bumalik ako sa hospital kanina pagkagaling ko sa nbi quarters. May isang heart operation kasi ro'n na kinailangan ng tulong ko." I uttered in monotone. Hindi ko maiwasang hindi humikab kahit na alam kong kagagalitan n'ya 'ko nang dahil ro'n.

Mas'yado lang talaga akong pagod. His muscles flexed as he fold his arms and put in above his chest.

"Okay, just make sure next time that you'd tell me about your where abouts. Nag-aalala ako — Nag-aalala ka na baka may mangyari ring masama sa 'kin? Na baka idamay ako ng mga sindikato at mafia groups na tinutugis mo. You cannot take another loss of lives in our family because of you job, that's it Pa?" Tumalim ang titig na ibinibigay n'ya sa 'kin dahil sa sinabi ko ngunit hindi 'yon naging sapat para mapigilan ko ang sarili ko na magpatuloy sa pagsasalita.

"Limang taon na rin simula noong mamatay si Mama mula sa pambobomba ng Miscreant Mafia sa sasakyan mo, sinisisi mo pa rin ba ang sarili mo sa pagkamatay ni Mama?" I asked gazing at him intently. I am too determined this time to get him answer my question he keep on avoiding ever since.

"Gabi na Artemis, magpahinga ka na." Iyon lamang ang tanging sinabi n'ya kasabay nang pagguhit ng pamilyar na sakit sa kanyang mata na madalas ko ring nakikita sa 'kin.

"If you're guilty about it why don't you just quit your job! Bakit hindi mo na lang bitawan 'yong kaso ni Sin." I shouted earning a death and warning look from him. Usually I would shut up wheneve he'll flashed that kind of look in his eyes, but not this time.

"Dalhin 'yon ang sinumpaan kong tungkulin." He muttered earning a laugh with no humor from me.

Humugot s'ya nang malalim na paghinga at pinakawalan ito kasabay ng kanyang paghinga. 

"Dahil mawawalan ng saysay ang pagkamatay ng Mama mo kung hindi ko mapagbabayad si Sin sa mga krimeng nagawa n'ya. Gusto kong magbayad si Sin sa mga kasalanan n'ya — No! Bago mo pa kinuha 'yong letseng kaso na 'yon tungkol kay Sin alam mo na sa sarili mo na inilalagay mo na kami ni Mama sa kapahamakan. Maybe it was him who planted the bomb on your car,  but to sum it all...it was actually your fault. Kung binitawan mo na kaagad 'yong kaso n'ya kong itinigil mo na noong nakakatanggap ka na ng death threats dati pa  hindi na aabot sa puntong kailangan ka n'yang pataniman ng bomba. Hindi dapat si Mama ang namatay! Ikaw dapat —" Natigil ako sa pagsasalita at hindi kaagad nakabawi nang malakas na dumampi ang palad n'ya sa 'kin.

I stare at him with the same intensity of fury he's giving me.

"Wala kang karapatan na pagsalitaan ako ng gan'yan. Hindi mo alam ang paghihirap na dinadanas ko." Nanginginig ang boses dahil sa galit na asik n'ya sa 'kin.

Finally a tears made it from my eyes. "At wala ka ring alam sa paghihirap ko Pa, na habang abala ka kakahabol sa kanya mag-isa kong pinagluluksa si Mama, na miski sa mismong libing ni Mama wala ka pa rin kasi hinahabol mo s'ya. Dahil noong nawala si Mama nawalan na rin ako ng karamay." I paused for a moment and harshly wipe my tears off from my cheek.

"Sin is right, you wanted to become the nation's hero well guess what. You'll never be one." Mas lalong dumilim ang kanyang ekspresyon na hindi ko na pinansin at sa halip ay tinalikuran ko na lang s'ya at dire-diretso nang naglakad papunta sa 'king kwarto.

Mariin akong napapikit at napasandal na lamang sa pintuan ng aking kwarto nang maisarado ko 'yon.

At the back of my mind, I know I have been blaming my father for my mother's death. That even if  were cool deep within me I am holding a holding a grudge for him.

Siguro'y napagod na 'kong kimkimin at itago ang mga 'yon kaya sumabog na.

The next morning came with it's gloomy athmosphere. Hindi kami ayos, naalala ko pa rin naman ang naging palitan namin ng mga salita kagabi.

I compose myself and walk cooly towards the refrigerator and pour an exact amount of water in my glass. Muli kong ibinalik sa ref 'yong pitchel saka itinulak 'yon pasara gamit ang siko ko.

Inilagay ko 'yong baso sa lababo saka saglit s'yang sinulyapan at nag-iwas rin kaagad ng tingin. Galit na galit pa rin ako sa kanya.

"Aalis na 'ko." I don't really want to have a conversation with him. I just said those as a form of respect...somehow

"Mag-ingat ka." Iyon lamang ang tangi n'yang sinabi bago ko s'ya nilampasan.

"Kailangan ba talagang umabot sa point na aalis ka r'yan sa bahay n'yo? Come on Artemis Thaleia, you're being inconsiderate towards your Dad. Ikaw na lang ang pamilya n'ya pero iiwan mo pa s'ya." Iniloud speaker ko muna 'yong cellphone ko sala ipinatong sa dashboard ng sasakyan, inayos ko rin muna saglit ang rearview mirror  bago ko binuhay ang makina ng sasakyan at nagmaneho paalis.

"He's too. S'ya na lang rin ang pamilya ko pero parang wala na. Besides I need space from him. Galit na galit ako kay Papa." Pakiramdam ko 'yong saglit na naging pag-uusap namin ni Sin kahapon ang bumuhay sa galit ko para kay Papa dahil sa pagkamatay ni Mama.

Kasalanan naman kasi n'ya talaga 'yon.

"Ikaw ang bahala, wala naman akong duty ngayon. Daanan mo na lang ako kapag natapos mo nang icheck 'yong vitals ng pasyente mo pati na rin 'yong paglilinis mo sa sugat n'ya." Anas n'ya.

"I'll hang up, call you later." I murmured and ended our call.

Katulad lang kahapon, wala pa rin ako sa mood na makipag-usap sa ibang tao kaya naman nagdire-diretso na lang ako hanggang sa marating ko ang kwarto ni Sin.

The two agents is still there.

Kinapkapan ulit ano nung isa habang iyong isa naman ang nagbukas ng pintuan.

Kagaya lang rin ng kahapon, naabutan ko si Sin na nahihimbing sa higaang sakto lang ang lapad para sa kanya. I cautiously walk towards the bedroom he's not wearing his mask that gives me a proper view of his face only to saw a drop of tears from his eyes.

Mas lalong nangunot ang noo ko nang makita ang panibagong luha na nangaling sa kanyang mata.

Ang kamay n'yang may mga posas ay mariin na nakakuyom. Is he having a nightmare?

"Sin." I whispered and start tapping him with so much caution.

Bead of sweats is evident on his forehead that is creased as well. Doon ko lang nakumpirma na binabangungot nga ako.

"Huwag po...Tama na po...Daddy tama na po..."

Halos hindi na ko makagalaw pa at ugatin na lang sa kinatatayuan ko nang magsimula na s'yang gumalaw na animo'y inaatake ng epilepsy.

"Daddy! H-hwag po, tama na po, tama na!"

Ilang beses ko pa s'yang ginising ngunit wala pa rin 'yong epekto. I leaned closer him and get to see a clearer view of him being scared of something...

"D-dad please! H-hindi ko kayang patayin si Mommy, Daddy please a-ayoko po. Ayoko po!

Ipinapapatay ng Daddy n'ya sa kanya ang Mommy n'ya?

A bead of tears find it's way in my eyes. Hindi ko alam kung bakit ako naiiyak marahil ay dahil 'yon sa awa. Naawa ako sa kanya.

"Mommy! Mommy! Mommy! H-hindi ko po sinasadya mommy, hindi ko po sinasadya." Nang hindi ko na makayanan pa ang naririnig ko mula sa bangungot n'ya ay pilit ko na s'yang ginising.

He open his eyes and shut it close again. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang makita kong pilit n'yang pinakakalma ang sarili n'ya.

"You had a nightmare." I murmured. He open his eyes and gaze at me.

"That's a reality turned nightmare." There's a hint of sadness in his voice and eyes.

"The day I killed my mother to spare my life from my father's rage was the day I become me, a sinner." He murmured. Maging ako'y nagulat nang matagpuan ko na lang ang sarili ko na niyayakap s'ya.

"H-hindi mo kasalanan 'yon." I manage to say those words without thinking.