สถานะลุ่มหลง

intro เธอเจอผู้ชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ เป็นการเจอกันในสถานการณ์ที่สุดแสนจะอันตราย ในค่ำคืนที่มืดมิดกลับมีแววตาของ 'เขา' ที่มืดมิดกว่า.. แต่ทว่า.. หลังจากนั้นเธอกลับกลายเป็นแสงสว่างหนึ่งเดียวที่ 'เขา' มีอยู่ ••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• 'ไนท์' คือชื่อของฉัน.. ไนท์ที่แปลว่าค่ำคืนที่แสนมืดมิดแต่ทว่าตัวฉันกลับกลายเป็นเด็กสาวที่เหมือนแสงสว่าง ผู้คนต่างตั้งฉายาให้ฉันว่าเป็นดวงอาทิตย์ตัวน้อยที่ถูกความมืดมิดครอบครองอยู่ ฉันเป็นเด็กสาวร่างเริง ยิ้มเก่งและเข้าถึงง่าย แต่ทว่า.. เหรียญกลับมีสองด้านเสมอ ดั่งคำที่เขาพูดไว้ว่าคนที่ยิ้มเก่งหรือหัวเราะเก่งเวลาร้องไห้จะดูน่าสงสารที่สุด ตัวฉันเป็นดั่งคำพูดที่ว่าเลย.. ฉันน่ะ.. มักจะใช้รอยยิ้มปกปิดความเศร้าที่แอบอยู่ในใจเพื่อให้ตัวเองดูเหมือนคนที่เข้มแข็งตลอดเวลา "น้องไนท์คะ พี่เอากะเพราไข่ดาวจานหนึ่งค่ะ" "ได้ค่ะ พี่รอสักครู่นะคะ" วันนี้วันเสาร์ถือว่าเป็นวันหยุดของนักเรียนชั้นมัธยมปลาย ทุกวันหยุดฉันจะมาช่วยแม่ขายข้าวแกงในรั้วมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง.. ฉันมาช่วยแม่เป็นประจำตั้งแต่อายุสิบขวบจนตอนนี้อายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์แล้ว "เรียบร้อยแล้วค่ะ ช้อนผักแล้วก็น้ำพริกบริการตัวเองทางด้านหน้าเลยนะคะ" ฉันยื่นจานข้าวที่มีผัดกะเพราไข่ดาวให้พี่นักศึกษาที่เป็นลูกค้าประจำของร้านเรา พี่สาวคนสวยรับจานข้าวไปแล้วฉีกยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นลักยิ้มน่ารักตรงแก้มทั้งสองข้าง "จ้า อันนี้เงินนะ" "ขอบคุณมากค่ะ" ทุกการเคลื่อนไหวของฉันเหมือนกำลังตกอยู่ในสายตาของ 'ใคร' บางคนที่ลอบมองอยู่ แม้ฉันจะไม่ได้กวาดสายตามองกลับไปอย่างเปิดเผยแต่ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงการจ้องมองอยู่ พี่คนนั้นพิงอยู่กับเสาที่อยู่ไม่ห่างจากร้านฉันสักเท่าไหร่นัก แววตาคู่นั้นจ้องมองมายังฉันที่เป็นตำแหน่งตรงข้ามกับเสาที่เขาพิงอยู่แบบพอดิบพอดี "เฮ้ยเคียร์! มาทำไรตรงนี้วะ มึงรู้ยังพวกแม่งมารอดักตีหัวมึงอยู่หน้ามอ" เพราะอยู่ห่างกันไม่มากฉันเลยพลอยได้ยินเสียงของคนตรงหน้าคุยกันอยู่ อาจเป็นเพราะเสียงที่ใช้คุยกันค่อนข้างดังพอสมควรฉันเลยเกิดอาการประหม่าเล็กน้อยตอนที่ 'พี่คนนั้น' ยืดตัวกลับมายืนตัวตรงแต่สายตากลับยังจดจ้องมายังฉันที่ยืนก้มหน้าอยู่.. ห่างตามันแอบเห็น ฉันไม่ได้อยากสังเกตเลยจริง ๆ "อื้ม.. กูรู้แล้ว.." สุ้มเสียงต่ำที่ฟังดูลุ่มลึกดังแผ่วออกมาอย่างบางเบา เป็นเสียงที่ไล่ระดับการสนทนาให้ฟังดูไม่จริงจังมากนักแต่ก็ไม่เชิงคุยเล่นจนเกินไป.. ผู้ชายคนนี้ชื่อ ‘เคียร์' เป็นผู้ชายอันตรายที่ฉันเผลอเข้าไปเจอในสถานการณ์อันตรายที่ไม่ควรเจอกันเลย ฉันเกรงว่าที่เขาจ้องมองกันอยู่ตอนนี้อาจจะอยากกลับมาตีหัวฉันที่ฉัน 'บังเอิญ' ไปเจอเขาตีอยู่กับคนกลุ่มหนึ่งด้วยมือเปล่าเพียงสองมือ "แล้วมึงมาทำไรตรงนี้ หิวข้าวเหรอ ?" ท่องให้ใจยุบ ท่องให้ใจเย็น ยิ่งจังหวะการเคลื่อนไหวเหมือนฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ลมหายใจฉันยิ่งทำงานหนักมากขึ้นจนหน้าท้องเกร็งรัดไปหมด เสียงเดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าร้านที่มีเพียงตู้กระจกกับข้าวกั้นอยู่เพียงเท่านั้น ฉันกำปลายทัพพีที่อยู่ในมือเอาไว้แน่น.. "ไนท์.." ชื่อฉันถูกเปล่งออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้า เมื่อเราได้ยินใครสักคนเรียกชื่อตัวเองสัญชาตญาณก็สั่งให้เงยหน้าขึ้นไปมองต้นเสียง เป็นปฏิกิริยาที่ไม่สามารถควบคุมได้ทันท่วงที มารู้ตัวอีกทีฉันก็เผลอสบตากับผู้ชายตรงหน้าที่นัยน์ตาคู่นั้นแฝงเร้นไปด้วยความลึกลับ เร่าร้อน และดุร้ายผ่านความหยาบกระด้างที่ชวนให้น่าหวาดหวั่น เขามองฉันอยู่แล้วเปล่งเสียงเรียกชื่อฉันอีกครั้ง "ไนท์.." หัวใจฉันทำงานรุนแรงกว่าปกติ มันเต้นรัวจนลมหายใจร้อนผ่าว ชื่อฉัน.. พี่เขารู้จักมาจากไหน ฉันจะตายมั้ยถ้าพี่เขารู้ชื่อฉันไปแล้ว "อะไรของมึงวะเคียร์ ไปไหนวะ" เขาเรียกแล้วเดินออกไปโดยทิ้งปริศนาให้ฉันตั้งคำถามกับตัวเองไว้ทั้งวันว่าเขา 'เรียก' ชื่อฉันเพื่ออะไร ? Talk เปิดตอนแรกมาพี่เขาก็ดูเหมือนจะเปิดวอร์กับน้องแล้ว ติดตามกันในตอนต่อไปนะคะ แอบกระซิบเลยว่าพระเอกเราเป็นพวกรักแรงหวงแรง 😆😆