Chapter 6
"Luna," mahinang tawag sa kanya ng kanyang ina-inahan. Nilingon ni Luna ang pintuan kung nasaan nakasilip sa nakasiwang na pinto ang ulo ni Nanay Esme.
"Bakit po?" tanong niya habang ang isip ay nasa isinusulat na isang nobela. Nasa kalagitnaan pa lamang siya ng kuwento at nawawalan na siya nang maidudugtong upang matapos ito.
"Kakain na tayo," pagbibigay-alam nito sa kanya.
Tumango siya. "Susunod po ako," aniya bago hinarap ang ginagawa. Bigla ay nakaramdam siya ng isang presensiya na nagmamasid sa kanya sa hindi kalayuan. Tiningnan niya ang bintanang nakabukas pa rin kahit na madilim na sa labas. Wala naman siyang kakaibang nakita. Tinitigan niya ang malaking puno ng acacia na nasa hindi kalayuan. Matayog ito at makapal ang mga dahon at sanga. May naaninag siyang kumilos
