Destiny's Secret Love Affair (SSPG)

CHAPTER 1 Third Person POV Sa mansion ng mga Robinson, abala si Tyler Robinson, isang 30-anyos na billionaire, sa pag-uusap kasama ang kanyang mga magulang, sina Senior Norman Robinson, 61, at Señiora Kristi Robinson, 60. Tinutalakay nila ang planong arranged marriage kay Nadia Gogh, 27, ngunit tutol si Tyler sa pamamaraang ito ng kanyang mga magulang dahil hindi niya mahal si Nadia. "Naiintindihan ko ang point niyo, Mom, Dad, pero hindi ako sang-ayon," sabi ni Tyler habang naglalakad-lakad sa loob ng maluwang na sala. "Tyler, this is for the best. Nadia comes from a good family, and this marriage will strengthen our business ties," sagot ni Señiora Kristi, bakas sa kanyang mukha ang determinasyon. "Hindi ito tungkol sa negosyo, Mom. It's my life we're talking about. Ayokong magpakasal sa taong hindi ko mahal," matigas na sagot ni Tyler. "Hijo, you have to understand, this is how our world works," singit ni Senior Norman. "We marry for alliances, not for love." "That's outdated, Dad. We're not living in the past. Hindi ko kayang magsakripisyo ng ganito para lang sa negosyo," giit ni Tyler, hindi maikubli ang frustration sa kanyang boses. Nagkatinginan ang mag-asawa. Halata ang kanilang pagkabigo sa pagtutol ng anak. Si Señiora Kristi ang muling nagsalita, "Tyler, please. Give it a chance. Nadia is a wonderful girl. You might grow to love her." "Mom, that's not the point. Hindi ko gustong sumugal sa isang bagay na alam kong hindi magwo-work out. Alam ko ang sarili ko," sambit ni Tyler, halos pabulong na. "Son, you're being selfish. Think about the family and the future of our company," saad ni Senior Norman, may halong galit na sa boses. "Selfish? Ako ang selfish? What about my happiness? Walang ibang mag-iisip nun kundi ako lang!" sigaw ni Tyler, napapailing. "Kung ganito rin lang ang takbo ng usapan natin, I don't see the point of continuing this," sabi ni Señiora Kristi, tumayo at tumalikod. "Mom, Dad, please try to understand. Mahal ko kayo, but I have to stand up for myself this time," pakiusap ni Tyler, ngunit nanatiling matigas ang kanyang paninindigan. Sa harap ng galit at frustration ng kanilang anak, napabuntung-hininga ang mga magulang ni Tyler. Alam nila na hindi magiging madali ang pagbabago ng isip ng kanilang anak, ngunit hindi rin sila basta-basta susuko. Ang usapan ay nauwi sa hindi pagkakasundo. Tumayo si Tyler, lumabas ng sala, at iniwan ang kanyang mga magulang na nag-iisip ng susunod nilang hakbang. Sa kanyang pag-alis, malinaw na ang pag-aaway na ito ay simula pa lamang ng mas malaking pagsubok sa kanilang pamilya. Pagkalabas ni Tyler mula sa sala, sinundan siya ng kanyang mga magulang. Hindi pa man siya nakakalayo, hinawakan siya ng kanyang ama, si Senior Norman, at sinuntok sa mukha. "How dare you speak to us like that, Tyler!" sigaw ni Senior Norman, galit na galit. Natigilan si Tyler, dama ang kirot sa kanyang panga. "Dad, please! You don't understand how I feel!" balik ni Tyler, puno ng hinanakit ang boses. "You're just being stubborn, Tyler. This is for your own good," dagdag ni Señiora Kristi, nagsusumamo. "Stop it, both of you!" sigaw ni Tyler, tuluyang nawalan ng kontrol. "Ayokong magpakasal kay Nadia! Hindi ko siya mahal! Bakit ba hindi niyo maintindihan yun?" Hindi na sumagot ang kanyang mga magulang. Sa halip, tumalikod si Tyler at naglakad papunta sa garahe. Pumasok siya sa kanyang Lamborghini, galit na pinaharurot ang sasakyan palayo sa mansion. Habang nagmamaneho, napamura si Tyler. "Damn it!" sigaw niya, pinalo ang manibela ng kanyang sasakyan. "Why can't they just let me live my own life?" Pinaandar pa niya ng mas mabilis ang kotse, pilit iniiwasan ang kanyang nararamdamang sakit at galit. Hindi nagtagal, nakalayo na siya sa Manila. Ngunit sa kanyang pagmamaneho, hindi niya napansin ang isang ten-wheeler truck na bumabaybay sa kanyang daraanan. Nabigla si Tyler. "s**t!" sigaw niya, pilit na nagpreno ngunit huli na ang lahat. Bumangga ang kanyang Lamborghini sa ten-wheeler, wasak ang unahan ng kanyang kotse. Bago pa man sumabog ang Lamborghini, nagawa pang makalabas ni Tyler mula sa sasakyan. Tumakbo siya palayo habang naririnig ang papalapit na pagsabog sa likuran niya. "God, help me," bulong niya sa sarili habang nagpupumilit na humakbang, ngunit hindi nagtagal, nawalan siya ng malay at bumagsak sa lupa. Sa hindi kalayuan, may isang matandang lalaki na nagngangalang Mang Berting ang nakakita kay Tyler. Napansin niya ang usok mula sa sumabog na sasakyan at ang walang malay na katawan ni Tyler sa gilid ng kalsada. Agad niya itong nilapitan at kinarga papunta sa kanyang maliit na kubo. Ilang araw ang lumipas. Sa ikatlong araw, nagising si Tyler sa loob ng kubo. Naguluhan siya, hindi alam kung nasaan siya o kung sino siya. Pumikit siya at pilit inalala ang nangyari, ngunit wala siyang maalala. "Ah, gising ka na pala," sabi ni Mang Berting, na nagdala ng isang mangkok ng mainit na sabaw. "Kumusta ang pakiramdam mo?" "Sino... sino ako?" tanong ni Tyler, ang boses niya'y puno ng kalituhan. "Hindi ko maalala kahit ano." Napansin ni Mang Berting ang pamumutla ng mukha ni Tyler. "Mukhang malala ang tama mo sa ulo. Wala kang maalala? Kahit pangalan mo?" Umiling si Tyler. "Wala. Wala talaga." Nag-isip si Mang Berting. "Mabuti pa, tawagin muna kitang Zeb Sue. Pansamantala lang, hanggang sa maalala mo kung sino ka." Tinanggap na lamang ni Tyler ang bagong pangalan. "Salamat, Mang Berting." Samantala, sa mansion ng mga Robinson, natanggap na ng mga magulang ni Tyler ang balita tungkol sa aksidente. Napuno ng takot at pangamba si Señiora Kristi habang hawak-hawak ang telepono. "Norman, kailangan mong marinig ito," sabi niya, nanginginig ang boses. Agad na lumapit si Senior Norman. "Ano yun, Kristi?" "Nagkaroon ng aksidente si Tyler. Nasunog ang Lamborghini niya at ayon sa pulis, walang nakitang katawan pero malamang kasama siya sa pagsabog," paliwanag ni Señiora Kristi habang bumubuhos ang kanyang luha. Natigilan si Senior Norman. "Hindi... hindi maaari. Tyler..." bulong niya, parang nawalan ng lakas ang mga tuhod. "Kung hindi lang sana natin siya pinilit sa arranged marriage na ito, hindi sana mangyayari ito," sabi ni Señiora Kristi, puno ng pagsisisi. "Ito ba ang naging kapalit ng desisyon natin? Ang pagkawala ng anak natin?" dagdag ni Senior Norman, hinigpitang yakap si Señiora Kristi habang sabay nilang hinarap ang kalungkutan. Patuloy na iniimbestigahan ng mga pulis ang insidente. Walang natagpuang katawan, ngunit ang kanilang teorya ay kasama sa pagsabog si Tyler. Ito ang nagpalala sa pangungulila ng mga magulang niya. "Kung nasaan ka man, anak, sana'y ligtas ka," bulong ni Señiora Kristi sa hangin, umaasang maririnig siya ng nawawalang anak. Sa kubo ni Mang Berting, si Tyler, o Zeb Sue, ay nagsimulang makibagay sa kanyang bagong kapaligiran. Sa kabila ng kawalan ng alaala, nagpasya siyang magpatuloy sa buhay sa ilalim ng pangangalaga ni Mang Berting. "Salamat po, Mang Berting, sa lahat ng tulong ninyo," sabi ni Zeb Sue isang gabi habang nag-uusap sila sa harap ng apoy. "Walang anuman, Zeb. Mabuti na yung may kasama ako dito sa kubo. Sa edad kong ito, mahirap na ang mabuhay mag-isa," sagot ni Mang Berting, nginitian si Zeb. Naisip ni Zeb Sue kung sino siya bago nangyari ang aksidente. "Mang Berting, sa tingin niyo ba ay may pamilya ako na naghahanap sa akin ngayon?" "Sigurado ako, Zeb. Ang isang tao ay laging may mahal sa buhay na maghahanap at mag-aalala," sagot ni Mang Berting, matapang ngunit puno ng pag-asa. Nagsimulang magtrabaho si Zeb Sue kasama si Mang Berting. Tinutulungan niya ito sa pang-araw-araw na gawain sa bukid at sa mga simpleng pangangailangan ng kubo. Sa kabila ng mga kawalang-katiyakan, nakaramdam si Zeb Sue ng kakaibang kapayapaan sa bagong buhay na kanyang tinatahak. Sa kabilang dako, ang mga magulang ni Tyler ay patuloy na nagluluksa at naghahanap ng kasagutan. "Hindi tayo pwedeng sumuko, Norman. Kailangan natin siyang mahanap," sabi ni Señiora Kristi, nagpupursige sa kabila ng sakit. "Oo, Kristi. Hindi tayo titigil hanggang makita natin si Tyler," tugon ni Senior Norman, nakahanda na silang gawin ang lahat para mahanap ang kanilang anak. Habang lumilipas ang mga araw, lalong nagiging malapit sina Zeb Sue at Mang Berting. Bagamat wala siyang maalala sa kanyang nakaraan, natutunan niyang magtiwala sa mga bagong kaibigan at magpatuloy sa kanyang buhay. Isang umaga, habang nag-aalmusal, tinanong ni Mang Berting si Zeb Sue, "Sa tingin mo ba, handa ka nang harapin ang mundo sa labas ng kubo?" Napaisip si Zeb Sue. "Hindi ko alam, Mang Berting. Pero alam ko na balang araw, kailangan kong malaman kung sino ako talaga." "At nandito lang ako para suportahan ka, Zeb," sabi ni Mang Berting, nginitian ang binata na parang tunay na anak. Sa mansion ng mga Robinson, hindi pa rin nawawala ang pag-asa ng mga magulang ni Tyler. Sa kabila ng kanilang kalungkutan, patuloy silang naghahanap ng paraan para mahanap ang kanilang anak, umaasang balang araw ay magkikita silang muli. Matapos ang ilang linggo, nagpasya si Tyler, o Zeb, na oras na upang umalis sa kubo ni Mang Berting at magtungo sa Maynila upang maghanap ng trabaho. Hindi niya maalala kung sino siya, ngunit alam niyang kailangan niyang magsimula ng bagong buhay. "Mang Berting, gusto ko pong magpasalamat sa lahat ng tulong ninyo. Pero kailangan ko na pong maghanap ng trabaho sa Maynila," sabi ni Zeb isang umaga habang nag-aalmusal sila. "Naiintindihan ko, Zeb. Mahirap ang buhay dito, at alam kong gusto mong malaman kung sino ka talaga. Mag-iingat ka sa Maynila, ha?" paalala ni Mang Berting. "Opo, Mang Berting. Salamat po sa lahat," sagot ni Zeb bago siya tuluyang umalis. Pagdating ni Zeb sa Maynila, agad siyang naghanap ng trabaho. Pumasok siya sa iba't ibang opisina at establisyemento, ngunit palaging pareho ang sagot na natatanggap niya. "Sorry, sir, pero kailangan po namin ng valid documents. Wala po kayong maipakita," sabi ng receptionist sa isang opisina. Lumipas ang mga araw at lalong nawawalan ng pag-asa si Zeb. Isang gabi, habang naglalakad siya sa kalye, napadaan siya sa isang club na may karatulang "Kaldag Night Club." Napaisip siya. "Baka dito ako pwedeng magtrabaho kahit walang dokumento." Pumasok siya sa club at nagtanong sa bartender, "Excuse me, sino po ang pwedeng lapitan para mag-apply ng trabaho dito?" Tumingin ang bartender kay Zeb mula ulo hanggang paa. "Sa opisina sa likod. Hanapin mo si Boss Mario." Naglakad si Zeb papunta sa opisina sa likod ng club. Kumakatok siya sa pinto at binuksan ito ng isang malaking lalaki na naka-sunglasses kahit gabi. "Ano'ng kailangan mo?" tanong ng lalaki. "Mag-aapply po sana ako ng trabaho," sagot ni Zeb. "Hmm, ano'ng alam mong gawin?" tanong ni Boss Mario habang tinititigan si Zeb. "Kahit ano po. Kailangan ko lang po talaga ng trabaho," sagot ni Zeb, puno ng pag-asa. Napaisip si Boss Mario. "Marunong ka bang sumayaw?" "Opo, marunong po ako," sagot ni Zeb kahit hindi siya sigurado. Alam niyang kailangan niyang subukan kahit ano para lang magkaroon ng trabaho. "Sige, may opening kami bilang dancer. Pero hindi ito basta sayaw. Kailangan mong sumayaw sa harap ng mga kababaihan. Kaya mo ba?" tanong ni Boss Mario, may halong duda. Walang pag-aalinlangan si Zeb. "Kaya ko po." "Okay. Subukan natin mamaya. Magbihis ka na," utos ni Boss Mario bago ibinigay ang damit na pangsayaw kay Zeb. Naghanda si Zeb at nagbihis. Habang nagbibihis, nakaramdam siya ng kaba, pero alam niyang ito na ang pagkakataon niyang magsimula ulit. Nang handa na siya, lumabas siya at pumunta sa stage area. "Okay, ladies! Here's our new dancer, Zeb Sue!" sigaw ng DJ. Tumugtog ang musika at nagsimulang sumayaw si Zeb. Una, medyo nahihiya pa siya, pero habang tumatagal, unti-unti niyang nahanap ang kanyang ritmo. Napansin niyang nag-eenjoy ang mga babae at lalong lumakas ang kanyang loob. "Go, Zeb! Ang galing mo!" sigaw ng isa sa mga nanonood. Pagkatapos ng kanyang unang performance, lumapit si Boss Mario kay Zeb. "Good job, Zeb. Tanggap ka na. Simula ngayon, ikaw na ang isa sa mga dancers namin." "Maraming salamat po, Boss Mario," sagot ni Zeb, hindi maipaliwanag ang tuwa. Lumipas ang mga araw, at unti-unting nasanay si Zeb sa kanyang bagong trabaho. Kahit mahirap at minsan ay nakakahiya, natutunan niyang mahalin ito dahil dito siya nakakahanap ng aliw at pakiramdam na may halaga siya. Isang gabi, habang nagpapahinga sa backstage, kinausap siya ng isa sa mga kapwa dancers niya, si Rina. "Zeb, balita ko walang alam tungkol sa nakaraan mo. Totoo ba?" "Oo, Rina. Wala akong maalala kahit pangalan ko. Si Mang Berting lang ang nagbigay sa akin ng pangalang Zeb Sue," sagot ni Zeb. "Ang hirap siguro no? Pero maswerte ka at nandito ka. Mabait naman si Boss Mario, kahit medyo strict," sabi ni Rina. "Oo nga eh. At least dito, pakiramdam ko may lugar ako," sagot ni Zeb habang tinitingnan ang mga nag-eenjoy na tao sa club. Samantala, sa mansion ng mga Robinson, patuloy pa rin ang paghahanap ng mga magulang ni Tyler. Hindi sila nawawalan ng pag-asa na buhay pa ang kanilang anak. "Kristi, kailangan nating gawin ang lahat para mahanap si Tyler," sabi ni Senior Norman, hawak-hawak ang kamay ng kanyang asawa. "Oo, Norman. Hindi tayo titigil hanggang makita natin siya," sagot ni Señiora Kristi, ang boses niya'y puno ng determinasyon. Isang gabi, habang naghahanda si Zeb para sa kanyang performance, may napansin siyang grupo ng mga lalaki na pumasok sa club. Malalaking tao, mukhang may kaya, at may hinahanap. "Boss Mario, may mga bagong pasok. Parang may hinahanap," sabi ng bouncer. "Okay, pakitunguhan nang maayos. Baka mga bagong kliyente," sagot ni Boss Mario. Habang sumasayaw si Zeb, napansin niyang tila may hinahanap ang mga lalaki sa bawat dancer. Parang may binabanggit silang pangalan, ngunit hindi niya marinig nang maayos. Matapos ang kanyang performance, tinanong siya ni Rina, "Zeb, napansin mo ba yung mga lalaki? Parang may hinahanap sila." "Oo nga eh. Pero hindi ko alam kung sino," sagot ni Zeb, nagtataka. Lumapit si Boss Mario sa kanila, "Zeb, mag-iingat ka. Mukhang may mga taong naghahanap ng gulo. Sabihin mo agad sa akin kung may mapansin ka." "Opo, Boss," sagot ni Zeb, bagamat nag-aalala. Sa mga sumunod na araw, patuloy na nagtrabaho si Zeb sa club. Hindi niya alam na ang mga taong naghahanap ay may kaugnayan sa kanyang nakaraan. Sa kabila ng kanyang pagkawala ng alaala, unti-unti siyang nagkakaroon ng bagong buhay, ngunit hindi niya alam kung hanggang kailan niya maitatago ang kanyang tunay na pagkakakilanlan. Sa mansion ng mga Robinson, patuloy pa rin ang pangungulila ng kanyang mga magulang. Sa bawat araw na lumilipas, lalong tumitindi ang kanilang pagnanais na makita si Tyler. "Norman, kahit saan, hahanapin natin si Tyler. Hindi ako titigil," sabi ni Señiora Kristi habang tinitingnan ang larawan ng kanilang anak. "Kahit ano pa ang mangyari, mahal, hahanapin natin siya," tugon ni Senior Norman, yakap-yakap ang kanyang asawa. Sa Maynila, si Zeb ay patuloy na nabubuhay sa ilalim ng bagong pangalan, patuloy na nagtatrabaho sa club, habang ang kanyang nakaraan ay unti-unting nagbabalik sa kanyang buhay, na tila isang aninong hindi niya matakasan.