Identity
2058 Words
CHAPTER 2
Tyler/Zeb POV
Isang umaga, nagising ako sa maliit kong inuupahang kwarto sa gilid ng Maynila. Ang simpleng higaan, isang maliit na mesa, at lumang aparador ang tanging laman ng aking bagong tahanan. Binuksan ko ang bintana at huminga ng malalim, handa na para sa isa na namang mahabang araw.
Kinuha ko ang susi ng tricycle na nirenta ko at lumabas ng kwarto. "Ito na naman ang panibagong araw, Zeb," sabi ko sa sarili ko habang tinitingnan ang maliit kong salamin.
Habang namamasada, naging bahagi na ng buhay ko ang mga mukha ng pasahero at ang iba't ibang kwento nila. Isang umaga, sumakay ang isang matandang babae. "Good morning, hijo. Sa palengke tayo," sabi niya habang nginitian ako.
"Good morning po, Nanay. Sige po, hold on tight," sagot ko habang pinapaharurot ang tricycle.
Habang nagmamaneho, naisip ko kung paano naging ganito ang buhay ko. Isang taon na ang lumipas mula noong iniwan ko si Mang Berting at naghanap ng trabaho sa Maynila. Sa umaga, nagtritricycle ako; sa hapon, naglalako ako ng taho; at sa gabi, nagsasayaw ako sa Kaldag Night Club bilang macho dancer. Ito na ang naging routine ko araw-araw.
Nang maihatid ko na ang matandang babae sa palengke, agad akong bumalik sa kalsada para maghanap ng bagong pasahero. Matapos ang ilang oras, lumipas ang umaga at nagpasya akong umuwi upang magpalit ng damit at maghanda para sa paglalako ng taho.
"Zeb, andiyan ka na pala," bati ng landlord ko na si Mang Tino. "Kumusta ang pasada mo?"
"Okay naman po, Mang Tino. Heto't maghahanda na para maglako ng taho," sagot ko habang kinuha ang mga kagamitan ko para sa pagtitinda.
"Ang sipag mo talaga, hijo. Sige, ingat ka ha," sabi ni Mang Tino habang papalabas ako ng gate.
Lumipas ang hapon, naglalako ako ng taho sa mga kalye. "Taho! Taho!" sigaw ko habang nilalakad ang mga eskinita. Napansin kong marami ang bumibili, lalo na ang mga bata na tuwang-tuwa kapag nakikita ako.
"Kuya Zeb, taho po!" sigaw ng isang batang lalaki habang kumakaway.
"O, heto na. Dalawang baso, di ba?" sabi ko habang nilalagyan ng arnibal at s**o ang mga baso.
"Salamat po, kuya!" sabi ng bata habang inabot ang bayad.
Habang naglalako, iniisip ko kung gaano ako nagpapasalamat kay Mang Berting. Kung hindi dahil sa kanya, baka wala ako sa kinalalagyan ko ngayon. Kaya't sinisikap kong makaipon upang makatulong man lang sa kanya kahit papaano. Tuwing Linggo, ipinapadala ko ang parte ng kinita ko sa kanya.
Nang matapos ang paglalako ng taho, bumalik ako sa kwarto upang magpahinga sandali bago maghanda para sa aking trabaho sa club. Sa salamin, nakita ko ang pagod sa mukha ko, pero alam kong kailangan kong magsikap.
"Pahinga lang ng konti, Zeb. Malapit na ulit ang gabi," bulong ko sa sarili ko.
Pagdating ng gabi, pumasok ako sa Kaldag Night Club. Agad kong isinuot ang costume ko at naghanda para sa performance. Habang nagpapahinga sa backstage, lumapit si Rina, isa sa mga kapwa ko dancers.
"Hey, Zeb. Ready ka na ba?" tanong ni Rina, may ngiti sa kanyang mukha.
"Yeah, ready na. Kailangan natin itong gawin," sagot ko, pilit na ngumiti.
"Alam mo, Zeb, ibang-iba ka sa iba nating kasama dito. Ang sipag mo. Sa umaga, tricycle driver ka. Sa hapon, naglalako ng taho. Tapos ngayon, macho dancer ka pa. Paano mo nagagawa lahat yun?" tanong ni Rina, bakas ang paghanga sa kanyang mga mata.
"Rina, kailangan kong magsikap. May utang na loob ako kay Mang Berting. Kung hindi dahil sa kanya, wala ako dito ngayon. Gusto kong makatulong sa kanya kahit papaano," paliwanag ko.
"Ang bait mo naman, Zeb. Swerte ng taong tinutulungan mo," sabi ni Rina habang hinawakan ang kamay ko.
"Thanks, Rina. Tara, performance time na," sagot ko bago kami tumayo at pumunta sa stage.
Habang sumasayaw ako, naririnig ko ang hiyawan ng mga tao. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Minsan, masaya ako dahil nagagawa kong magtrabaho. Minsan naman, nalulungkot ako dahil hindi ko pa rin alam kung sino talaga ako.
Pagkatapos ng performance, bumalik ako sa backstage at uminom ng tubig. Nakakapagod, pero kailangan. Lumapit si Boss Mario at binigyan ako ng tip.
"Good job, Zeb. Keep it up," sabi ni Boss Mario, sabay abot ng pera.
"Salamat po, Boss Mario," sagot ko.
Pagkatapos ng trabaho, umuwi ako sa aking inuupahang kwarto. Habang nakahiga sa kama, iniisip ko ang mga nangyari sa araw na iyon. Ang mga pasahero ko sa tricycle, ang mga batang bumibili ng taho, at ang mga tao sa club. Lahat sila ay parte ng buhay ko ngayon.
"Hanggang kailan kaya ganito?" tanong ko sa sarili ko. Pero alam ko, kailangan kong magsikap para sa kinabukasan.
Lumipas ang mga buwan, ganito pa rin ang routine ko araw-araw. Nakakabuo na ako ng ipon para kay Mang Berting at para sa sarili ko. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, patuloy pa rin akong naghahanap ng kasagutan sa tanong kung sino ako bago mangyari ang aksidente.
Isang umaga, habang nagtritricycle ako, napadaan ako sa isang malaking billboard. May malaking larawan doon ng isang lalaki na tila pamilyar. Napahinto ako at tinitigan ang larawan.
"Sino kaya ito? Bakit parang kilala ko siya?" tanong ko sa sarili ko.
Bumalik ako sa tricycle at nagpatuloy sa pagmamaneho, ngunit hindi maalis sa isip ko ang nakita ko. Habang binabaybay ko ang kalsada, naramdaman ko ang bigat ng hindi pagkakakilanlan. Pero alam ko, sa kabila ng lahat, patuloy akong magsisikap para sa kinabukasan.
Sa kabilang dako naman, sa isang mataong lungsod ng Maynila, isang babaeng kilala sa mundo ng billiards ang patuloy na nagpapakitang gilas sa bawat laban. Si Annika Picaso, 28 years old, isang tanyag na billiards player na palaging nananalo sa kanilang lugar. Ang kanyang husay sa paglalaro ay nagbigay sa kanya ng reputasyon na hindi matatawaran.
Isang hapon, sa isang sikat na billiards hall sa Maynila, makikita si Annika na nag-eensayo. Suot ang kanyang paboritong pulang jacket, sinusuri niya ang bawat posisyon ng bola sa mesa, hinahanda ang kanyang diskarte.
"Annika, may laban ka na naman mamaya. Ready ka na ba?" tanong ng kanyang matalik na kaibigan at assistant na si Liza, habang nag-aayos ng mga gamit nila.
"Of course, Liza. Lagi naman akong handa. Hindi ba't alam mo 'yan?" sagot ni Annika na may kumpiyansa sa kanyang boses.
"Hindi ko lang maiwasan mag-alala. Alam mo naman, hindi biro ang pressure sa mga laban mo," sabi ni Liza habang binubuksan ang isang bote ng tubig para kay Annika.
"Nasanay na ako, Liza. Alam mo, tuwing nasa harap ako ng mesa, nawawala ang lahat ng kaba at ang naiisip ko lang ay kung paano ko papasok ang bawat bola," paliwanag ni Annika habang inaayos ang cue stick niya.
Nang dumating ang gabi, dumagsa ang mga tao sa billiards hall para saksihan ang isa na namang makapigil-hiningang laban ni Annika. Nakasuot ng kanyang signature outfit, tumayo siya sa gitna ng hall at inikot ang paningin sa mga manonood. Kasama ang kanyang coach na si Tony, lumapit siya sa mesa kung saan naghihintay ang kanyang kalaban na si Marco, isang lokal na champion din.
"Good luck, Annika," sabi ni Tony habang hinawakan ang balikat ng kanyang alaga. "Kaya mo 'yan."
"Thanks, Coach. I'll give it my best," sagot ni Annika na may ngiti sa kanyang mukha.
Habang naghahanda, narinig niya ang bulung-bulungan ng mga tao sa paligid. "Ang galing talaga ni Annika. Sigurado akong mananalo na naman siya," sabi ng isa sa mga nanonood.
Nagsimula ang laban. Sa unang tira pa lang, ipinakita na ni Annika ang kanyang husay at galing. Ang bawat galaw niya ay may diskarte, at kitang-kita ang kanyang konsentrasyon. Tumahimik ang paligid sa bawat pagbaril niya ng bola, at sa bawat pagsikad ng cue ball, rinig ang kanyang diskarte at focus.
"Ang galing mo, Annika!" sigaw ng isa sa mga tagahanga niya mula sa audience.
Habang tumatagal ang laban, napansin ni Marco ang walang kapantay na husay ni Annika. Kahit anong gawin niya, tila alam ni Annika kung paano kontrahin ang bawat galaw niya. Sa bawat set, nakikita ng mga manonood ang walang katapusang dedikasyon at kasanayan ni Annika. Sa huli, si Annika ang nakakuha ng panalo, muli.
"Winner: Annika Picaso!" sigaw ng announcer, kasabay ng malakas na palakpakan mula sa mga manonood.
Lumapit si Marco kay Annika at iniabot ang kamay, "Congrats, Annika. You're really good."
"Thanks, Marco. Good game," sagot ni Annika habang tinatanggap ang pakikipagkamay.
Pagkatapos ng laban, bumalik si Annika sa kanilang lounge area kasama ang kanyang coach at si Liza. "I knew you'd win, Annika. You're unstoppable," sabi ni Tony na puno ng pagmamalaki.
"Thanks, Coach. Pero alam mo, minsan iniisip ko kung hanggang kailan ko magagawa ito. Minsan nakakapagod din," sabi ni Annika habang umiinom ng tubig.
"Bakit mo naman nasabi 'yan?" tanong ni Liza, na bakas ang pag-aalala sa mukha.
"Alam niyo, araw-araw akong nag-eensayo, tapos may laban pa. Minsan, gusto ko rin namang magpahinga at mag-enjoy ng buhay. Pero hindi ko rin kayang talikuran ang billiards. Mahirap ipaliwanag," sagot ni Annika na tila nagmumuni-muni.
"Naiintindihan kita, Annika. Pero alam mo, kung kailangan mong magpahinga, magpahinga ka. Hindi mo kailangang pilitin ang sarili mo," sabi ni Tony, na may malasakit sa kanyang boses.
"Salamat, Coach. Pero sa ngayon, gusto ko pa ring maglaro. Mahirap na kasing kalabanin ang sarili," sagot ni Annika na may ngiti.
Habang naglalakad pauwi, nakatanggap ng tawag si Annika mula sa kanyang ina. "Anak, congrats sa panalo mo! Proud na proud kami ng Daddy mo," sabi ng kanyang ina sa telepono.
"Salamat, Ma. Sana'y nandito kayo para makita ako," sagot ni Annika, may halong lungkot.
"Basta lagi mong tandaan, nandito lang kami lagi para sa'yo. Kaya mo 'yan, anak," sagot ng kanyang ina na may pagmamalasakit.
"Opo, Ma. Ingat po kayo diyan. Love you," sagot ni Annika bago ibaba ang telepono.
Pagdating sa kanyang apartment, nagbukas siya ng laptop at tinignan ang mga email. May mga imbitasyon para sa iba't ibang torneo sa loob at labas ng bansa. Habang binabasa ang mga ito, naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad na nakaatang sa kanyang mga balikat.
"Ang dami pala nitong kailangan kong gawin," sabi ni Annika sa sarili habang pinapahiran ng malamig na basahan ang kanyang noo.
Kinabukasan, bumalik siya sa billiards hall para mag-ensayo ulit. Hindi niya alintana ang pagod dahil alam niyang kailangan niyang paghandaan ang mga susunod na laban. Ngunit sa bawat tira, nararamdaman niya ang unti-unting pagod na bumabalot sa kanya.
Habang nag-eensayo, lumapit si Tony sa kanya. "Annika, take a break muna. Mukhang pagod ka na," sabi ni Tony habang inaabot ang isang bote ng tubig.
"Okay lang ako, Coach. Kaya ko pa 'to," sagot ni Annika kahit bakas ang pagod sa kanyang mukha.
"Annika, hindi masama ang magpahinga. Kailangan mo rin 'yan para mas maging maganda ang laro mo," paalala ni Tony.
Napahinga nang malalim si Annika at ngumiti. "Sige, Coach. Makikinig na ako sa'yo. Magpapahinga muna ako."
Habang nagpapahinga, inisip ni Annika ang mga susunod na hakbang niya. Alam niyang hindi madaling balansihin ang kanyang passion at ang kanyang kalusugan. Ngunit sa kabila ng lahat, determinado siyang ipagpatuloy ang kanyang pag-abot sa mga pangarap.
Sa gabi, habang nagmumuni-muni sa kanyang balkonaheng tinatanaw ang mga bituin, naisip niya ang mga nagawa na niya sa kanyang karera. "Ang dami ko nang na-achieve, pero parang kulang pa rin," bulong niya sa sarili.
Dumaan si Liza at dinalhan siya ng mainit na tsaa. "Annika, okay ka lang ba?"
"Oo, Liza. Iniisip ko lang ang lahat ng nangyari at ang mga susunod na gagawin," sagot ni Annika habang hawak ang tasa ng tsaa.
"Alam mo, Annika, hindi mo kailangang magmadali. One step at a time. Hindi naman kailangan lahat ng bagay ay ma-achieve mo agad," sabi ni Liza habang tinatapik ang balikat ni Annika.
"Salamat, Liza. I appreciate it," sagot ni Annika na may ngiti sa kanyang mukha.
Habang nag-uusap sila, naramdaman ni Annika ang bahagyang kaginhawahan. Alam niyang sa bawat laban, sa bawat panalo, may mga tao siyang kasama na handang sumuporta sa kanya. At sa bawat araw na lumilipas, patuloy niyang pinapalakas ang loob niya para harapin ang anumang pagsubok na darating.
"Ready na ulit ako, Liza. Bukas, balik tayo sa ensayo," sabi ni Annika, puno ng determinasyon sa kanyang boses.
"Sige, Annika. We'll be ready," sagot ni Liza habang nagpatuloy sila sa pag-uusap, handang harapin ang mga susunod na laban at hamon na darating sa kanilang buhay.
- Writer
