Kaldırıma oturup bacaklarımı kendime çektim ve boş bir ifadeyle yeri izledim. Buraya geldiğim andan beri hep düşündüğüm şeyler, buraya nasıl geldiğim, ne için geldiğin ve nasıl döneceğimdi.
Oysa cevabı ne de basitmiş.
"Basitti." diye mırıldandım kendi kendime. "Sadece ben görmek istemedim."
Bulmuştum.
Nasıl döneceğimi biliyordum. "Sanırım seni hiç özlemedim." diyerek titreyen sesinle yutkundum. Asıl istediğim şeyin, Batu ile beraber dünyaya dönmek olduğunu anlamıştım.
Ben dünyayı değil, onu istemiştim.
Şarkılar çaldı. Döndü durdu. Ben sadece dinledim. Boş bakışlarla izledim parisin o iştihamlı görüntüsü. "Hoşça kalın." diyerek ayağa kalktım ve gözlerimi yumdum.
"Size veda ediyorum."
Burası gerçek değil. Bunları ben yapıyordum. Burada Parisin ışıltısı yoktu. Ben sadece derin bir uy
