ต้องรักประธานร้าย

“เฮ้อ..ทำไมต้องหาเรื่องมาให้ปวดหัวกันบ่อยๆด้วยนะ” ต้องรักประธานบริษัทสาวสวยนั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงานแม้ว่าเวลานี้จะเป็นเวลาเลิกงานแล้วเธอก็ยังต้องนั่งอ่านเอกสารที่เหล่าบรรดาอาผู้หญิงและอาผู้ชายของเธอที่ยื่นหนังสือเตือนมาว่าจะฟ้องหากเธอไม่จ่ายเงินปันผลให้ตามที่พวกเขานั้นต้องการ เรื่องนี้เห็นทีต้องรักจะทำให้ไม่ได้เพราะตามพินัยกรรมที่ปู่ของเธอระบุเอาไว้บอกไว้ว่าถ้าปู่ของเธอเสียชีวิตไปแล้วหากอาทั้งสองของเธอยังไม่คิดที่จะช่วยงานบริษัทก็ไม่ต้องได้รับปันผล ซึ่งพินัยกรรมก็ระบุชัดเจนและทนายความก็แจ้งอาทั้งสองของเธอเอาไว้ชัดเจนอล้วแต่ไม่รู้ทำไมพวกเขายังหาเรื่องปวดหัวโดยการส่งหนังสือเตือนว่าจะฟ้องมาให้เธออีกแม้นจะรู้ว่าคดีนี้เธอจะเป็นฝ่ายชนะแต่ก็ยังอดเครียดไม่ได้เพราะมันจะทำให้เธอเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระแค่งานก็เครียดจะตายอยู่แล้ว ต้องรัก พูลพิพัฒน์โภคิณ หญิงสาวอายุ 28 ปี บริหารงานช่วยปู่มาตั้งแต่เรียนจบ หญิงสาวมีผิวขาวอมชมพูรูปร่างสูงเพรียวหุ่นนาฬิกาทรายสูง 160 อกเป็นอกเอวเป็นเอวตามใบหน้าเรียวยาวรูปไข่ผมสีน้ำตาลดัดลอยฟาร่ายาวสยายเลยกลางหลังเล็กน้อย หน้าผากสูงคิ้วเรียวได้รูปดวงตาคมขนตางอนยาวเซ็กซี่มีเสน่ห์ปากนิดจมูกหน่อยมีแก้มเล็กน้อย ต้องรักเป็นผู้หญิงที่เรียกว่าเพอเฟ็คเพราะทั้งสวยรวยแถมยังเก่งเรื่องการทำงานเป็นที่สุดมีความรับผิดชอบสูงมากแต่เรื่องเดียวที่เธอทำได้ห่วยที่สุดก็คือการทำอาหาร หญิงสาวกำพร้าพ่อและแม่ตั้งแต่ยังเด็กเธอมีน้องสาวที่อายุห่างกันสองปีตั้งแต่พ่อและแม่เสียชีวิตไปในอุบัติเหตุทางเรือเธอก็ถูกปู่เลี้ยงดูมาโดยตลอดโดยการใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพส่วนน้องสาวก็อยู่ที่บ้านสวนกับคนเป็นยายดีที่ทางปู่และยายของเธอมีฐานะเธอและน้องสาวจึงไม่ได้ลำบากอะไร ต้องรักค่อนข้างเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงเพราะถูกปู่ที่เป็นผู้คุมกิจการเลี้ยงมากับมือให้เป็นผู้นำเหมือนตน ในชีวิตที่เห็นปู่ทำงานหนักมาตลอดโดยไม่มีใครช่วยแม้แต่ลูกแท้ๆอย่างอาทั้งสองของเธอ จึงบอกกับตัวเองเสมอว่าหลังจากเรียนจบจะช่วยงานปู่ของเธอทุกอย่างและก็เป็นเช่นนั้น หลังเรียนจบเธอก็เอาแต่ทำงานไม่สนใจเรื่องการมีคู่ครองแม้นจะมีหนุ่มๆมาขายขนมจีบไม่เว้นว่างจนปู่ของเธอไว้ใจให้ขึ้นบริหารในตำแหน่งใหญ่ๆ เหล่าคนในองค์กรต่างก็ไม่มีข้อติติงอะไรกับการที่ต้องรักได้ตำแหน่งใหญ่เพราะต่างก็ยอมรับความสามารถของหญิงสาวกันทุกคน เว้นก็แต่อาผู้หญิงและอาผู้ชายของต้องรักเท่านั้นที่ไม่พอใจแต่ก็ค้านอะไรพ่อตนไม่ได้ด้วยไม่เคยเข้ามาทำงานที่บริษัทเลยสักครั้งเพียงแค่รอรับเงินปันผลจากหุ้นของตัวเองที่รับเป็นรายปีเท่านั้น Rrrr คนที่กำลังคิ้วขมวดเมื่อเห็นว่าเป็นเบอของใครขึ้นหน้าจอก็พอจะคลายคิ้วที่ผูกกันเป็นปมลงได้ "ว่าไงลูก​พีช..อืม..ได้ฉันเลิกงานพอดีเดี๋ยวจะรีบตามไป" สายที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเพื่อนรักของที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้นอย่างลูกพีชที่ตอนนี้เป็นเจ้าของกิจการห้องเสื้อชื่อดัง ต้องรักขับรถออกจากบริษัททันทีหลังจากรู้ว่าตอนนี้ชมดาวและลูกพีชรอเธออยู่ที่ร้านอาหารในห้างดังดีที่ตอนนี้เพื่อนนั้นว่างเจอจะได้ระบายความเครียดจากหัวได้บ้าง ร้านอาหารXXX "ทางนี้..ต้อง" ชมดาวสาวสวยลูกสาวเจ้าของบริษัทออแกไนซ์ชื่อดังที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของต้องรักตั้งแต่มัธยมเช่นเดียวกับลูกพีชที่ยืนโบกมือเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้ต้องรักได้รู้ว่าพวกเธอรออยู่ที่โต๊ะไหน "นัดเจอกันตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นบอกฉันล่วงหน้าเลย" ต้องรักเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหย่อนก้นนั่งตรงข้ามกับเพื่อนทั้งสอง "ฉันบังเอิญเจอยัยชมพอดีเลยลองโทรตามแก" ลูกพีชเองก็ไม่นึกว่าจะมานัดรวมตัวกันวันนี้เธอบังเอิญมาเจอชมดาวจึงลองโทรหาต้องรักดูเผื่อว่างมาทานข้าวด้วยกันแล้วก็เป็นโชคดีที่พวกเธอสามคนว่างตรงกันได้หลังจากเรียนจบมาน้อยครั้งเหลือเกินที่จะได้เจอกันครบทีม "แกดูเครียดๆนะต้องมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ชมดาวเห็นสีหน้าและน้ำเสียงของต้องรักตั้งแต่มาถึงแล้วว่าดูไม่ค่อยดีจึงตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีที่เป็นห่วง "เฮ่อ..ก็เรื่องเดิมๆ" ต้องรักบุ้ยปากสีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่ายในใจพอสมควร "เหล่าคุณอาจอมเห็นแก่ตัวของแกน่ะหรอ" ลูกพีชพอจะเดาออกเพราะคนที่ชอบสร้างปัญหาให้ต้องรักหนักใจก็คงไม่พ้นบรรดาอาจอมขี้เกียจทั้งสองของเพื่อนที่เธอรู้วีรกรรมดี "อืม..จะฟ้องฉันที่ไม่จ่ายปันผล" ต้องรักพยักหน้าเอ่ยเสียงอ่อน "งานก็ไม่คิดจะทำจะเอาแต่เงิน..ปล่อยให้ฟ้องไปเถอะ" ลูกพีชบ่นอุกขึ้นมาเสียงดังเพราะเธอเป็นคนที่ค่อนข้างโผงผางไม่กลัวใครอยู่แล้วนิสัยพอกันกับต้องรักมีคนเดียวในกลุ่มที่คอยเบรกเพื่อนทั้งสองห็เห็นจะเป็นชมดาวที่ดูใจเย็นสุดในกลุ่ม "ฉันก็ไม่ได้กลัวหรอกแค่เบื่อที่เรื่องพวกนี้มันมารกสมองแค่งานก็เครียดจะตายอยู่แล้ว"