SAGARAN (SPG)

Ang hardin ng “SAGARAN” ay tahimik sa liwanag ng buwan, ngunit ang katahimikan nito ay nagtatago ng mga lihim na sumisira sa mga relasyon at nagpapaluhod sa sinuman. Ang gazebo na dati’y naging saksi sa mga inosenteng pangarap, ngayon ay puno ng nakakapasong init ng pagkakanulo. Sa loob ng gazebo, si Joy at Yellix ay nasa gitna ng isang tahasang pag-uusap na nauwi sa pagnininiig. "Yellix, alam mong hindi na tayo pwedeng magtago pa," bulong ni Joy habang hinihila ang batok ng lalaki papalapit sa kanya. Ang kanyang boses ay puno ng tukso at katiyakan. "Kahit na anong pilit mong itanggi, alam kong ako ang mahal mo." "Joy..." sagot ni Yellix, nag-aalinlangan habang hawak ang balikat ng babae. "Hindi ito tama. Si Kiera..." "Si Kiera?" putol ni Joy, ang kanyang mga mata’y kumikislap sa galit at pangungutya. "Alam mong hindi ka niya kayang mahalin tulad ng pagmamahal ko. Yellix, ako ang nakakaintindi sa'yo. Ako ang nandito para sa’yo." Hindi na nakapagsalita si Yellix nang biglang inilapit ni Joy ang kanyang katawan sa kanya. Naramdaman niya ang init ng babae na tila binubura ang kanyang mga pag-aalinlangan. Ang kanyang mga labi ay bumaba sa leeg ni Yellix, at ang mga ungol niya’y pumuno sa tahimik na gabi. "Joy..." ungol ni Yellix, habang ang mga kamay niya ay nagsimulang dumulas sa katawan ng babae. Ang init ng sandali ay nag-apoy sa kanilang dalawa. "Sabihin mo, Yellix," bulong ni Joy habang inilapit ang labi sa tainga nito. "Sino ang mahal mo? Ako, hindi ba? Ako." "Oo, ikaw," sagot ni Yellix, ang boses ay puno ng damdamin. "Ikaw, Joy. Mahal kita." Habang patuloy silang nalulunod sa kanilang pagnanasa, walang kamalay-malay ang dalawa na sa di kalayuan, si Kiera ay naglalakad papalapit sa gazebo. May dalang kaba at tuwa ang kanyang dibdib, dala ang balita na magpapabago sana sa kanilang buhay. "Si Yellix," bulong ni Kiera sa sarili habang mahigpit na hawak ang isang ultrasound photo sa kanyang kamay. "Kailangan niyang malaman... magiging tatay na siya." Ngunit habang papalapit siya, napansin niyang bukas ang pinto ng gazebo. Mula sa loob ay narinig niya ang mga mababang boses na nag-uusap, at ang mga tunog na hindi maikakaila. "Yellix..." Sa boses ni Kiera ay may halong pagtataka at kaba. Tahimik niyang hinawi ang kurtina ng gazebo, at sa isang iglap, bumagsak ang mundo niya. Doon, sa ilalim ng malamlam na ilaw, nakita niya si Yellix at si Joy—hubot hubad, magkadikit ang mga katawan, at malinaw na nasa gitna ng isang akto ng pagtataksil. "Yellix?" ang boses ni Kiera ay halos isang bulong, puno ng panginginig at hindi makapaniwala. Natigilan ang dalawa. Si Joy ang unang bumangon, hinablot ang kanyang damit, at tumitig kay Kiera nang walang bahid ng pagsisisi. "Anong ginagawa mo dito, Kiera?" tanong ni Joy, ang boses ay malamig. Hindi makasagot si Kiera. Ang mga mata niya’y puno ng luha, habang ang sakit ng nakikita ay tila pumipiga sa kanyang dibdib. "Bakit... bakit ninyo nagawa ito sa akin?" Si Yellix, na hindi pa rin makakilos, ay pilit na naghanap ng tamang salita. "Kiera... hindi ito—" "Hindi ano, Yellix?" sigaw ni Kiera, ang luha ay bumagsak sa kanyang pisngi. "Hindi totoo? Nakita ko! Narinig ko! Hindi mo ba alam kung gaano kita kamahal?" "Si Joy ang mahal ko," putol ni Yellix, ang boses niya’y mababa ngunit tiyak. "Matagal ko nang gustong sabihin sa’yo, pero... pero natatakot ako." Ang mga salitang iyon ay parang kutsilyong tumarak sa puso ni Kiera. "Si Joy? Ang mahal mo? Pero paano ang lahat ng pinagsamahan natin, Yellix? Paano ang mga pangako mo?" Si Joy, na ngayon ay nakasuot na ng damit, ay biglang sumingit. "Tama na, Kiera. Hindi ba’t halata? Ako ang mahal niya. Ako ang pumupuno sa lahat ng pagkukulang mo." "Pagkukulang?" bulalas ni Kiera, ang kanyang boses ay puno ng hinanakit. "Joy, ikaw ang kaibigan ko. Paano mo nagawang ipagkanulo ako? Paano mo nagawang agawin siya?" "Hindi ko siya inagaw," sagot ni Joy, ang boses niya ay puno ng galit. "Ako ang mahal niya, Kiera. Ikaw ang hindi niya kayang mahalin nang buo. Masakit man, pero totoo. Kaya’t tanggapin mo na lang." Tumahimik si Kiera, ang kanyang mga mata ay nagbabaga sa galit at sakit. Sa loob ng ilang segundo, naramdaman niya ang bigat ng lahat—ang pagtataksil ng lalaking pinakamamahal niya at ng babaeng tinuturing niyang kaibigan. Dahan-dahang lumapit si Kiera kay Joy. "Mahal mo si Yellix, hindi ba?" Tumayo nang matuwid si Joy, ang kanyang mukha ay puno ng kumpiyansa. "Oo, mahal ko si Yellix. At wala kang magagawa para baguhin 'yon." Tumawa si Kiera, isang mapait at puno ng galit na tawa. "Mahal mo siya? Sige. Isaksak mo sa baga mo si Yellix. Tangina ninyong dalawa! Mga baboy!" Nang marinig ang mga salitang iyon, si Yellix ay tumayo, tila muling nabuhay mula sa pagkakatulala. "Kiera, hindi mo naiintindihan—" "Huwag ka nang magsalita, Yellix," putol ni Kiera, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng poot. "Hindi na mahalaga kung ano ang sasabihin mo. Wala na." Sa huling pagkakataon, tinignan niya ang dalawa. Ang sakit at galit sa kanyang mga mata ay malinaw na malinaw. Tumalikod siya at mabilis na umalis, iniwan ang gazebo na puno ng mga lihim at pagkakanulo. Habang naglalakad palayo si Kiera, hawak pa rin niya ang ultrasound photo sa kanyang kamay. Hindi niya sinabi kay Yellix ang balita, at sa sandaling iyon, alam niyang hindi niya na kailanman sasabihin. Ang gabing iyon, ang hardin ng “SAGARAN,” ay naging saksi sa pinakamadilim na yugto ng kanilang buhay. Ang mga bituin sa langit ay tila nanlumo, at ang malamig na hangin ay nagdala ng kirot na mananatili sa puso ni Kiera magpakailanman.