SAGARAN (SPG)

Alaala

CHAPTER 1

Third Person POV

Sa muling pagbabalik ni Yellix Britchman, isang 34 taong gulang na businessman, sa Pilipinas matapos ang mahabang panahon ng pamamalagi sa ibang bansa, nagsimula ang isang bagong kabanata sa kanyang buhay. Ang Britchman Mansion, na matagal nang tahimik at tila nalimutan, ay muling nabuhay sa gitna ng marangyang Forbes Park. Maraming tao ang dumating upang salubungin siya: mga dating empleyado, kaibigan ng pamilya, at maging ilang taong nais lamang masilayan ang sikat na tagapagmana ng Britchman empire. Subalit sa kanyang malamig na paningin, ang lahat ay tila maputla sa harap ng mga alaala ng kanyang kabataan na muling bumangon.

Sa harap ng malaking pinto ng mansion, tumigil si Yellix. Itinupi niya ang kanyang sleeves, at sa gitna ng init ng araw, hinaplos niya ang makinis na kahoy ng pinto. Para bang bawat ukit at marka ng pinto ay may kuwento. Tumikhim siya, saka binuksan ito.

Pagpasok niya, sumalubong ang tunog ng mga hakbang ng mga tauhan.

“Sir Yellix! Welcome back po!” masiglang bati ng isang empleyado, si Mang Bert, ang mayordomo na nasa serbisyo na ng pamilya nila simula noong bata pa siya.

“Thanks, Bert. Is everything ready?” malamig pero diretsong tanong niya habang hinuhubad ang kanyang coat at iniabot ito sa lalaki.

“Opo, sir. Nakaayos na po ang kwarto ninyo. Kung may kailangan pa po kayo, just let me know.”

Tumango si Yellix at nagsimulang maglakad papunta sa malawak na sala ng mansion. Halos hindi na niya nakikilala ang lugar. Bagamat elegante pa rin ang bawat sulok nito, nagkaroon ng kaunting pagbabago—mas moderno, mas malinis, pero tila nawala ang init na dati niyang nararamdaman dito noong kabataan niya.

Tumayo siya sa gitna ng sala at iniangat ang tingin sa chandelier na dati niyang kinagigiliwang tingnan habang umiikot siya noong bata pa.

“This place feels so empty now,” bulong niya sa sarili habang nililibot ng mata ang paligid.

Pagkatapos ng ilang saglit, tinapik ni Mang Bert ang kanyang balikat. “Sir, gusto n’yo po bang ihanda ang hapunan? O baka po gusto ninyong magpahinga muna?”

“Later. I need some time alone,” malamig na tugon niya.

Dumiretso siya sa kanyang study room, kung saan naroon pa rin ang mga lumang libro at gamit mula sa kanyang kabataan. Binuksan niya ang bintana, at pumasok ang malamig na simoy ng hangin. Habang nakatingin siya sa hardin sa labas, bigla niyang naalala ang isang mukha na matagal na niyang hindi nakikita—si Keira.

FLASHBACK

“Yellix, ang corny mo talaga!” malutong na tawa ni Keira habang hawak ang isang sketchpad. Nasa hardin sila noon, magkasamang nagdo-drawing.

“What? It’s not corny! It’s called abstract art! You just don’t get it,” sagot ni Yellix habang pilit ipinapakita ang ginawa niyang sketch ng isang bagay na hindi mo mawari kung puno ba o bulaklak.

Tumawa pa lalo si Keira, pero hindi ito mapanakit. Sa halip, may lambing at saya sa bawat hagikhik niya. “Fine, fine. Abstract art pala, Mr. Artist. Pero alam mo, Yellix, kahit anong gawin mo, laging impressive ang mga ginagawa mo sa mata ko.”

Nagkatinginan sila, at ilang saglit na tila tumigil ang mundo. Tumikhim si Yellix at ibinaling ang tingin. “Don’t say things like that. It’s embarrassing.”

“Bakit naman? Totoo naman ah,” sagot ni Keira habang sinisilip pa rin ang mukha niya.

Sa kabila ng pag-iwas niya sa mga tingin nito, ramdam niya ang kakaibang kilig tuwing naririnig niya ang boses ni Keira. Siya lang ang nakakapagbigay sa kanya ng ganitong pakiramdam—parang kumpleto siya, parang kaya niyang abutin ang mundo basta’t naroon ito.

Bumalik si Yellix sa kasalukuyan. Mahigpit niyang hinawakan ang frame ng bintana, parang pinipigilan ang biglaang bugso ng emosyon na pilit na umahon sa kanyang dibdib. Ilang taon na ang lumipas, pero hindi siya kailanman nakahanap ng lakas ng loob para kausapin si Keira pagkatapos ng malaking alitan nila noon.

“Keira...” mahina niyang bulong, habang nakatingin sa malayo.

Kinabukasan, maagang bumangon si Yellix at nagdesisyong bisitahin ang lumang coffee shop na madalas nilang tambayan noon ni Keira.

Pagdating niya roon, napansin niya ang kaunting pagbabago sa lugar. Mas modern na ito, pero nandoon pa rin ang dating simpleng ambiance na minahal nila pareho. Umupo siya sa paborito nilang table, ang nasa sulok na malapit sa bintana.

Lumapit ang barista, isang batang lalaki na tila hindi siya nakilala. “Good morning, sir. What would you like to order?”

“Black coffee. No sugar,” sagot niya nang mabilis.

Habang hinihintay ang kape, iniisip niya kung paano kaya magugustuhan ni Keira ang mga pagbabagong ito sa coffee shop. Tumikim siya ng mapaklang ngiti. “She probably wouldn’t care anymore.”

Matapos ang ilang minuto, dumating ang kanyang order. Tumingin siya sa bintana habang iniinom ang kape. Para bang iniisip niyang darating si Keira at bigla na lang uupo sa harap niya, gaya ng dati.

FLASHBACK

“Ew, bakit ganyan ang kape mo? Ang pait-pait naman niyan!” reklamo ni Keira habang hinigop ang sarili niyang iced caramel macchiato.

“I like it bitter. It keeps me grounded,” sagot ni Yellix habang nakatingin sa kape niya.

“Grounded, huh? Kaya pala lagi kang galit sa mundo,” biro ni Keira.

“Haha, very funny. At least I’m not drinking liquid sugar like you,” sagot niya habang sinusubukang pigilan ang ngiti.

Nagpang-abot ang mga mata nila, at natapos ang argumento sa isang tawanan.

Muling bumalik sa kasalukuyan si Yellix. Ang dating matamis na alaala ay tila may halong pait na ngayon. Tumingin siya sa orasan at naisip kung nararapat bang hanapin si Keira o hayaan na lang ang nakaraan.

“She wouldn’t want to see me,” mahina niyang sabi sa sarili. Pero sa kabila ng duda, naroroon pa rin ang pag-asang isang araw ay magkikita sila muli.

Pagbalik sa mansion, nakita niyang abala si Mang Bert sa pag-aayos ng bulaklak sa sala. Tumigil siya at nagtanong, “Bert, do you remember Keira?”

Nagulat si Bert sa tanong pero mabilis na sumagot, “Opo naman, sir. Siya po ba ang matalik n’yong kaibigan noon? Ang dalaga na madalas pong pumupunta dito sa mansion?”

Tumango si Yellix at tumitig sa mga bulaklak. “Yeah, her. Do you know where she is now?”

“Ah, hindi ko na po alam, sir. Matagal na po akong walang balita tungkol sa kanya. Pero alam ko pong napakalapit n’yo sa isa’t isa noon.”

“I messed up, Bert,” mahina niyang sagot.

“Sir, hindi pa naman huli ang lahat. Baka oras na para ayusin n’yo kung ano man ang iniwan n’yo noon.”

Hindi sumagot si Yellix. Sa halip, tumingin siya sa malayo at tahimik na nagmuni-muni. Sa kabila ng lahat, si Keira pa rin ang laman ng isip niya.

Pagkatapos sabihin ni Mang Bert ang mga salitang iyon, tumigil sandali si Yellix. Nakatitig siya sa mayordomo, ngunit walang lumabas na salita mula sa kanyang bibig. Sa loob-loob niya, alam niyang tama si Bert—si Keira pa rin ang laman ng kanyang isipan, at kahit ilang taon na ang lumipas, hindi niya ito lubos na nakalimutan. Ngunit sa halip na sagutin si Bert, naputol ang tahimik niyang pagmumuni-muni nang kumulo ang kanyang tiyan.

“Bert, maghanda ka ng makakain. Gutom na ako,” malamig niyang utos. Sa kanyang boses ay naroon ang awtoridad na tila ba hindi na maaaring pag-usapan pa.

“Opo, sir. Agad po akong magpapahanda,” sagot ni Bert bago mabilis na umalis.

Habang naghihintay si Yellix sa dining room, tahimik niyang pinagmasdan ang mga tauhan na abala sa pag-aayos ng mesa. Ang mahabang dining table ay puno ng mga plato, kubyertos, at baso na kumikislap sa ilalim ng chandelier. Sa gilid, may mga silver trays na unti-unting nilalagyan ng iba’t ibang putahe.

Hindi maiwasan ni Yellix na mapailing. Sa kabila ng engrandeng tanawin sa kanyang harapan, parang may kulang. Sa kabila ng lahat ng karangyaan, hindi niya maramdaman ang saya na minsan niyang nadama sa hapag-kainan na ito.

FLASHBACK

“Ang arte mo, Yellix! Subukan mo naman itong lumpia, ang sarap kaya,” pangungulit ni Keira habang nakaupo sa harap niya.

“Huwag na. I told you, I don’t like oily food,” sagot niya habang umiikot ang kanyang mata.

“Hindi mo alam kung ano ang nawawala sa ‘yo! Sige, subukan mo ito, or else...” babala ni Keira habang itinutulak ang plato papunta sa kanya.

“Or else, what?” tanong niya, pilit na pinipigilan ang ngiti.

Nagkatinginan silang dalawa, at sa huli, napatawa si Yellix. Hinila niya ang plato at kinain ang lumpia, habang nakangiti si Keira, parang nanalo sa isang laban.

Naputol ang kanyang alaala nang magbalik si Bert, kasama ang mga tauhan na may dalang iba’t ibang pagkain. Inilapag nila sa mesa ang adobo, kare-kare, sinigang, grilled salmon, at steak. Halos mapuno ang buong lamesa sa dami ng pagkain.

“Sir, ready na po ang dinner. Ano po ang gusto n’yong unahin?” tanong ni Bert.

“Anything. Just leave it here,” malamig na sagot ni Yellix habang kinukuha ang baso ng tubig.

Tahimik siyang nagsimulang kumain. Sa bawat subo ng pagkain, nararamdaman niya ang init ng bawat putahe, pero tila hindi nito kayang punan ang lamig sa kanyang dibdib. Sa kabila ng sarap ng pagkain, parang wala itong lasa sa kanya.

“Sir, gusto n’yo po bang magpatugtog ng music? Baka po makatulong,” alok ni Bert mula sa gilid ng silid.

“Hindi na kailangan,” sagot ni Yellix, ngunit naramdaman niyang may hinahanap ang kanyang pandinig. Ang boses ni Keira, ang mga tawa niya, ang malambing niyang boses habang pinipilit siyang subukan ang mga bagay na hindi niya gusto.

Pagkatapos kumain, tumayo si Yellix mula sa mesa. Hindi na siya naghintay na maalis ang mga plato. Dumiretso siya palabas ng dining room at pumunta sa hardin.

Ang Britchman Mansion ay may malawak na hardin na punong-puno ng mga imported na halaman at fountain na matagal nang hindi nagagamit. Sa gitna ng malamig na hangin ng gabi, naramdaman niya ang tahimik na presensya ng lugar—isang presensyang tila nagpapaalala sa kanya ng lahat ng bagay na iniwan niya sa nakaraan.

Tumayo siya sa tabi ng fountain. Ang tubig nito ay tumutulo pa rin, pero ang tunog ay parang musika mula sa nakaraan.

FLASHBACK

“Yellix, tingnan mo ‘yung reflection natin sa tubig! Ang labo, parang ikaw,” biro ni Keira habang nakaupo sa gilid ng fountain.

“Ha-ha. Very funny,” sagot ni Yellix habang kinukuha ang isang bato mula sa lupa at inihagis ito sa tubig, nagdulot ng maliliit na alon.

“Uy, bakit mo ginawa ‘yun? Tapos na ‘yung moment natin!” reklamo ni Keira habang tumatawa.

“Moment? Keira, hindi ako naniniwala sa mga ‘moment’ na ‘yan. Life is just one big ripple effect. Ang bawat galaw natin ay may epekto, pero hindi ito laging maganda,” sagot niya, seryoso.

“Ang drama mo. Minsan, Yellix, dapat marunong ka ring mag-enjoy. Hindi lahat ng bagay kailangang seryosohin,” sagot ni Keira bago hinila ang braso niya at pinilit siyang umupo sa tabi niya.

Sa kasalukuyan, hinawakan ni Yellix ang gilid ng fountain, parang hinahanap ang init ng kamay ni Keira na minsang naroon. Tumitig siya sa tubig, ngunit imbes na makita ang kanyang repleksyon, ang mukha ni Keira ang sumagi sa kanyang isipan.

“I messed up,” mahina niyang sabi sa sarili, habang nararamdaman ang bigat ng pagsisisi.

Pagbalik niya sa loob ng mansion, nadatnan niya si Bert na naghihintay sa study room. Nasa harapan nito ang ilang papeles na kailangang pirmahan, ngunit hindi iyon ang iniisip ni Yellix.

“Sir, handa na po ang kwarto ninyo kung gusto n’yo nang magpahinga,” sabi ni Bert.

“Bert,” tawag ni Yellix habang umupo sa kanyang upuan. “Do you think it’s possible to fix something that’s already broken?”

Sandaling natigilan si Bert, pero nagbigay siya ng sagot. “Depende po, sir. Kung importante talaga sa inyo, bakit hindi subukan? Wala namang mawawala kung susubukan.”

Hindi sumagot si Yellix. Sa halip, tumitig siya sa mga papeles sa mesa, ngunit ang isipan niya ay nasa ibang lugar.

“Good night, Bert,” sabi niya, bilang pagtatapos ng usapan.

“Good night po, sir,” sagot ni Bert bago ito tuluyang umalis.

Pag-iisa niya sa study room, binuksan ni Yellix ang drawer sa kanyang lamesa. Mula roon, kinuha niya ang isang lumang litrato. Ito ang litrato nila ni Keira, kuha noong mga huling taon nila bilang magkaibigan. Sa litrato, magkasama silang nakangiti sa harap ng fountain sa hardin.

Hawak ang litrato, bumuntong-hininga siya. “Keira, will I ever see you again?” tanong niya sa hangin, bagamat alam niyang wala siyang makukuhang sagot.

Habang nakaupo sa study room, ramdam ni Yellix ang bigat ng gabing iyon. Sa kabila ng lahat ng tagumpay na mayroon siya, ang pagkawala ni Keira ang pinakamalaking kabiguan niya—isang kabiguang hindi kayang itago ng kahit gaano karangya.