SAGARAN (SPG)

Invetation

CHAPTER 2

Yellix POV

Sa gitna ng engrandeng pagtitipon sa Britchman Mansion, naramdaman ko ang bigat ng aking pangalan. Lahat ng mata ay nakatuon sa akin, bawat kilos ko ay sinusuri ng mga bisitang hindi ko kilala nang personal. May ilan na tumatawa, ang iba’y nagpapakilala, at ang iba nama’y tahimik lamang na nagmamasid.

“Mr. Britchman, it’s an honor to finally meet you,” sabi ng isang lalaking nasa mid-40s habang nakipagkamay sa akin. Ang ngiti niya ay halos kasing tingkad ng mamahaling relo na suot niya.

“Yes, likewise,” tipid kong sagot.

Lahat ng usapan ay pare-pareho—business, connections, investments. Walang bago. Sa bawat oras na lumilipas, lalo kong nararamdaman ang pagod na dala ng pagpapanggap. Hindi nila nakikita kung ano ang nararamdaman ko.

Habang nagpapalitan ng walang kwentang salita ang mga bisita, lihim akong naglakad palabas ng ballroom. Dumiretso ako sa hardin—ang “SAGARAN.”

Ang hardin na ito ang naging saksi sa napakaraming alaala ng aking kabataan. Tahimik ito, ngunit puno ng mga bulaklak at puno na tila binabalot ang bawat sulok ng pagmamahal. Ang fountain sa gitna nito ay nanatiling kasing linaw ng dati. Sa bawat patak ng tubig, naririnig ko ang nakaraan.

Umupo ako sa isang bench na malapit sa fountain, ramdam ko ang lamig ng marmol sa ilalim ng aking mga kamay. Para bang hinahatak ako pabalik ng panahon.

FLASHBACK

“Yellix! Alam mo bang dito ang paborito kong lugar?” masiglang sabi ni Keira habang tinuturo ang fountain.

“Narinig ko na ‘yan ng isang daang beses,” sagot ko, pilit na pinipigilan ang ngiti.

“Totoo nga kasi! Kaya kapag wala ka rito, feeling ko, ang lungkot ng buong hardin,” sabi niya sabay ngiti.

Napatingin ako sa kanya noon, at doon ko napagtanto na hindi lang ang hardin ang bumabalot sa akin ng saya, kundi siya mismo.

Ngayon, habang nakaupo ako, naramdaman ko ang kawalan ng presensya ni Keira. Parang ang bawat bahagi ng hardin ay naghahanap sa kanya, tulad ko.

“Keira…” mahina kong bulong.

Tumayo ako at lumapit sa fountain, tumitig sa tubig na kumikislap sa ilalim ng liwanag ng buwan. Hindi ko napigilan ang sarili kong mag-isip. Alam kong wala siya rito, pero bakit parang nararamdaman ko pa rin siya?

Sa gitna ng aking pag-iisa, dumukot ako mula sa bulsa ng aking coat. Kinuha ko ang isang invitation card—ang parehong card na ipinadala ko sa kanya ilang linggo na ang nakakalipas.

“Will you even come?” tanong ko sa sarili ko habang pinagmamasdan ang card.

Hindi ko alam kung nabasa niya ang invitation o kung itinapon niya ito. Pero naisip ko, baka, kahit papaano, nabasa niya ang pangalan ko at naalala niya ako.

Pumailanlang ang tunog ng piano mula sa loob ng mansyon, hudyat na nagsisimula na ang ikalawang bahagi ng party. Binalik ko ang card sa bulsa ko at bumalik sa loob, ngunit naglakad ako nang dahan-dahan, parang hinihila pa rin ako ng hardin.

Pagpasok ko sa ballroom, sinalubong ako ng mainit na ngiti ni Mang Bert.

“Sir, everything is in place. Shall I call for a toast?” tanong niya.

“Yes, let’s get this over with,” sagot ko.

Sa harap ng mga bisita, tumayo ako sa gitna ng silid, hawak ang isang baso ng champagne. Tahimik ang lahat, hinihintay ang aking sasabihin.

“Ladies and gentlemen,” panimula ko, ang boses ko’y malakas ngunit walang emosyon, “thank you for coming tonight. This gathering is not just a celebration of success but also a reminder of how far we’ve come as a family, as a community.”

Narinig ko ang mahinang palakpakan. Tuloy ako.

“I’m not one for long speeches, so let’s enjoy the night. To the future!” Itinaas ko ang aking baso, at sinundan ito ng lahat.

“To the future!” sagot nila bago nagsimula ulit ang ingay ng pag-uusap at tawa.

Habang naglalakad-lakad ako sa gilid ng ballroom, naramdaman kong may lumapit sa akin.

“Yellix, great speech,” sabi ng isang babae na mukhang nasa early 30s. Suot niya ang isang mamahaling evening gown, at ang kanyang ngiti ay puno ng kumpiyansa.

“Thank you,” sagot ko, ngunit hindi ko man lang tinignan ang kanyang mukha. Hindi ko kailangan ng usapan na walang halaga.

“It’s been a while since we’ve seen you in Manila. Everyone’s curious—how’s life abroad?” tanong niya, pilit na nagpapakilala.

“It’s good,” tipid kong sagot bago nagpaalam. “Excuse me, I need some air.”

Muli akong bumalik sa hardin, hinahanap ang katahimikang hindi ko nahanap sa ballroom. Ngunit sa pagkakataong ito, may dalang iba ang hangin—pag-asa.

“Keira,” muli kong nasambit ang pangalan niya. Sa isip ko, inulit-ulit ang tanong: Makikita ko pa kaya siya? Patawarin niya kaya ako?

Sa gitna ng lahat ng tanong, naramdaman ko ang bigat ng mga desisyon ko sa nakaraan. Ang pag-alis ko, ang paglayo ko sa lahat—kasama siya.

FLASHBACK

“Yellix, aalis ka na naman? Lagi ka na lang busy. Ano ba talagang mas importante? Ako o ang mga plano mo sa buhay?” tanong ni Keira, puno ng tampo ang boses.

“Keira, you know I have to do this. I can’t just stay here forever,” sagot ko, pilit na nagpapaliwanag.

“Hindi ko sinasabing manatili ka rito. Ang sinasabi ko lang, sana, sa dami ng oras mo para sa iba, may natitira rin para sa akin,” sagot niya bago tumalikod.

Sa kasalukuyan, naramdaman ko ang bigat ng mga salitang iyon. Dati, iniisip kong tama ang desisyon kong iwan siya. Pero ngayon, nararamdaman ko ang pagkawala niya, na parang malaking bahagi ng pagkatao ko ang nawala rin.

Tumayo ako sa harap ng fountain, iniisip kung ano ang mangyayari kung dumating siya. Makikita niya ba akong iba na ngayon? May pag-asa pa bang maibalik ang dati naming relasyon?

Habang tahimik akong nakatitig sa fountain, naramdaman kong dumilim ang paligid. Unti-unting napuno ng liwanag mula sa mansyon ang hardin. Ang mga ilaw ay sumayaw sa ibabaw ng tubig ng fountain, at sa sandaling iyon, naramdaman kong may pagbabago sa hangin.

Tumingala ako, umaasa.

Keira… darating ka ba?

Habang nakatayo ako malapit sa fountain ng hardin, narinig ko ang tinig ni Raymond, isa sa mga matagal ko nang kaibigan, na tumatawag mula sa malapit sa pinto ng mansyon.

“Yellix! Kanina pa kita hinahanap sa loob, pare,” sigaw niya, halatang tipsy na. Nakangiti siya habang lumalapit, ang hawak niyang baso ng alak ay halos mabuhos sa kanyang bawat galaw.

Napabuntong-hininga ako bago naglakad pabalik sa mansyon. Walang nagbabago kay Raymond—noon pa man ay maingay na siya sa mga social gatherings.

“Raymond,” bati ko, tipid ang ngiti. “Ano’ng meron?”

“Pare, andami mo nang nami-miss! ‘Yung ibang ka-business partners natin, nagtatanong na kung nasaan ka. Alam mo naman, ikaw ang star of the night.” Tumawa siya bago umakbay sa akin. “Let’s go. People want to see the great Yellix Britchman!”

Pagbalik sa ballroom, sinalubong kami ng masiglang musika mula sa live band na tumutugtog sa harap ng entablado. Ang mga bisita ay abala sa kani-kanilang pag-uusap, at ang ilan ay sumasayaw pa sa gilid.

“Yellix! Finally, you’re here,” bati ni Mr. Lopez, isa sa mga major investors ng Britchman Corporation. Tumayo siya mula sa kanyang upuan malapit sa bar at iniabot ang kanyang kamay.

“Mr. Lopez,” sagot ko habang tinatanggap ang kanyang kamay. “I trust you’re enjoying the evening?”

“Of course! But more importantly, I wanted to personally congratulate you for your recent success abroad. The merger you facilitated was impressive. Truly world-class.”

“Thank you. It was a team effort,” sagot ko, pilit na itinatago ang pagod sa mukha ko.

Habang kausap ko ang iba pang mga business partners, patuloy ang pagpapalitan ng mga formalities—mga papuri, mga plano, at mga negosasyon.

“So, Yellix,” tanong ni Mr. Tan, isang tanyag na tycoon sa real estate, “I heard you’re planning to expand your operations here in the Philippines?”

“That’s correct,” sagot ko habang iniinom ang champagne na hawak ko. “We’re currently assessing key locations for development. It’s still in the planning stage, but I’m optimistic about the outcome.”

“That’s good to hear,” sagot niya. “If you need assistance, my company has several prime properties that might interest you. Let’s discuss it further in my office next week.”

“Certainly,” sagot ko, kahit pa sa loob-loob ko ay tila wala na akong lakas para mag-isip tungkol sa negosyo sa gabing ito.

Sa gitna ng aming pag-uusap, biglang sumagi si Keira sa aking isipan. Sa bawat pormal na ngiting binibigay ko, naalala ko ang mas natural na mga ngiti namin noon—ang mga sandaling hindi kinakailangang magkunwari.

Kung narito siya, siguro tatawanan niya ako. Sasabihin niya, “Yellix, ang stiff mo. Para kang robot.”

“Excuse me for a moment,” sabi ko sa mga kausap ko, at iniwan ko sila sa bar.

---

Habang naglalakad sa gilid ng ballroom, napansin ko ang chandelier na nakasabit sa gitna ng kisame. Naaalala ko pa nang una itong ikabit sa mansyon—kasama ko si Keira noon, at pinagtalunan pa namin ang kulay ng mga crystals na gagamitin.

FLASHBACK

“Dapat clear lang ang mga crystals. Classic at elegant,” sabi ko, habang tinitignan ang mga sample na dala ng supplier.

“Ang boring naman! Mas maganda kung may kulay, para lively,” kontra ni Keira habang tumuturo sa mga pink at blue na crystals.

“Keira, this is a formal house. Hindi ito amusement park,” sagot ko, pilit na nagpapaliwanag.

“Fine, ikaw na ang boss,” sagot niya, pero nakita ko ang pagkadismaya sa kanyang mga mata. Sa huli, pumayag akong maglagay ng ilang colored crystals—isang bagay na hindi ko inamin noon, pero ginawa ko dahil sa kanya.

Ngayon, habang tinitingnan ang chandelier, nararamdaman kong mas buhay ang mansyon noon kaysa ngayon, kahit pa puno ito ng mga tao ngayon.

“Sir,” biglang tawag ni Bert mula sa likuran ko. “May mga bagong dumating po. They’re asking for you.”

Tumango ako at bumalik sa central hall, kung saan naroon ang ilan pang bisitang nais makipag-usap.

Habang nagpapalitan ng opinyon tungkol sa business ventures, muli akong nilamon ng sistema. Ang bawat sagot ko ay calculated, ang bawat kilos ko ay maingat. Ngunit kahit pa gaano kaayos ang mga sagot ko, nararamdaman kong may kulang.

“Yellix,” sabi ni Mr. Lopez, “do you ever take a break? You seem to be working all the time.”

Ngumiti ako ng tipid. “I guess you can say that. But this is what I do best.”

Pagkatapos ng ilang oras ng pakikisalamuha, naramdaman ko ang bigat sa aking balikat. Tumakas ako papunta sa study room ng mansyon, iniwang mag-isa ang mga bisita.

Sa loob ng study room, muling bumalik sa akin ang mga alaala ni Keira. Kinuha ko ang isang lumang journal mula sa bookshelf—ang parehong journal na iniwan niya sa akin bago ako umalis papunta sa ibang bansa.

Binuksan ko ito, at nakita ko ang pamilyar na sulat-kamay niya. Ang bawat pahina ay puno ng mga random na kuwento, tula, at mga bagay na nagpapasaya sa kanya noon. Sa huling pahina, may isang maikling mensahe:

“Yellix, don’t forget to live. Don’t forget to love.”

Hawak ang journal, ramdam ko ang bigat ng bawat salitang isinulat niya. Ako ba ay nabubuhay? O simpleng umiiwas sa pagkabigo?

Muling bumalik sa isip ko ang invitation card na ipinadala ko sa kanya. Hindi ko alam kung darating siya, pero alam kong ito na lang ang huling pagkakataon kong subukan.

Tumayo ako, bumalik sa ballroom, at naghintay.