SAGARAN (SPG)

Familiarity

CHAPTER 3

Keira’s POV

Sa bawat segundo ng pagtakbo ng kotse papunta sa Britchman Mansion, ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Halos hindi ako makahinga sa kaba, lalo na't alam kong matagal na panahon ang lumipas mula noong huli kaming nagkita ni Yellix.

“Miss, malapit na po tayo,” sabi ng driver habang dahan-dahang nagmamaniobra sa makipot na daan patungo sa mansyon.

“Okay, thank you,” sagot ko nang mahina, sabay tingin sa labas ng bintana.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit ko tinanggap ang imbitasyon niya. Sa dami ng taon, sa dami ng pagkakataong tumanggi ako sa kahit anong koneksyon sa kanya, bakit ngayon?

Pinilit kong ngumiti sa sarili habang inaayos ang buhok ko sa maliit na salamin na dala ko. Minsan, hindi ko maiwasang isipin—nagsisisi na ba siya? O baka naman nakalimutan na niya ako?

Pagdating ko sa mansyon, agad kong naramdaman ang bigat ng paligid. Ang engrandeng disenyo nito, na puno ng maliliwanag na chandelier at napakalalaking pintuan, ay parang mas lalo lang nagpapadama sa akin ng kaba.

“Keira,” tawag ng isa sa mga kakilala ko mula sa dating social circles. Si Melissa, naka-gown na tila ikakasal, ang unang lumapit sa akin.

“Oh, hi! Melissa, it’s been a while,” bati ko sa kanya habang tinatanggap ang yakap niya.

“Oh my gosh! I didn’t expect na pupunta ka. Alam mo naman, si Yellix…” Pinigilan niya ang sarili niyang magsalita pero halata sa mukha niya ang gustong sabihin.

“It’s okay, Melissa. I know,” sagot ko nang may pilit na ngiti.

Nilingon ko ang paligid. Sa dami ng tao, hindi ko mahanap ang mukha niya. Naglakad kami papunta sa ballroom, pero habang nag-uusap si Melissa tungkol sa kung anu-anong chismis sa mga socialites, hindi ko maiwasang magmuni-muni.

FLASHBACK

“Keira, anong ginagawa mo dito? Gabi na,” tanong ni Yellix habang nakasandal sa pinto ng study room niya.

“I wanted to see you,” sagot ko habang hawak ang isang mug ng kape na ginawa ko para sa kanya. “And also, hindi ka na naman nagpapahinga. Para kang robot.”

“Keira, you know this is important,” sagot niya habang pilit na iniwas ang tingin sa akin. “Hindi ko puwedeng basta bitawan ang responsibilities ko.”

“Tama na ‘yang ‘responsibilities’ na ‘yan,” sagot ko, halata ang tampo sa boses ko. “May limit din ang tao, Yellix. Hindi mo kailangang saluhin lahat.”

Binalik ako sa kasalukuyan nang hilahin ako ni Melissa patungo sa isang grupo ng mga kakilala namin.

“Keira, remember Mr. Tan? He’s still the same—mahilig sa real estate deals!” sabay tawa ni Melissa.

“Hello, Mr. Tan. It’s been a long time,” bati ko habang iniabot ang kamay ko para makipagkamay.

“Keira! My goodness, you look radiant as ever. Ikaw ba ang dahilan kaya nawala si Yellix sa eksena kanina? Parang bigla siyang naglaho eh,” pabirong sabi ni Mr. Tan.

Ngumiti lang ako pero hindi sumagot. Hindi ko alam kung paano haharapin ang tanong na iyon.

Habang umiikot kami sa ballroom, napansin kong mas marami ang usapan tungkol kay Yellix kaysa sa kahit ano pa. Hindi ko alam kung bakit ako naaapektuhan—ang tagal ko nang sinasabi sa sarili ko na nakamove-on na ako. Pero bakit gano’n?

“Miss Keira, wine po?” tanong ng waiter na may dalang tray.

“Uh, yes please,” sagot ko sabay kuha ng isang baso.

Ininom ko ang alak nang dahan-dahan habang pinapanood ang mga bisita. Ang musika mula sa live band ay nagbibigay ng kakaibang aliw, pero parang wala pa rin ako sa sarili.

“Keira?” tawag ng isang pamilyar na boses. Si Raymond, ang dati naming kaibigan ni Yellix, ang nakatayo sa tabi ko.

“Oh my gosh, Raymond! It’s been years!” sagot ko habang inaabot ang kamay niya para kamayan.

“Years talaga! I didn’t know na pupunta ka rito. Alam mo naman si Yellix, minsan lang mag-imbita,” pabirong sagot ni Raymond.

“Yeah, well… I wasn’t planning to, pero…” Nag-pause ako, hindi alam kung paano tatapusin ang sentence ko.

“Pero? Come on, Keira. You’re here for a reason, right?” tanong niya habang may halong biro ang tono.

Tumawa ako nang mahina. “Let’s just say na I wanted to see kung ano na ang nangyayari sa buhay niya. At sa buhay ninyo, siyempre.”

“Well, I can tell you this—he’s been busy. As always. Pero alam mo naman si Yellix, laging may oras para sa mga mahalaga sa kanya.”

Napatigil ako. Mahalaga? Kasama pa rin ba ako sa mga iyon?

“Anyway,” dagdag ni Raymond, “nandiyan lang siya sa paligid. You’ll see him eventually. Pero for now, let’s enjoy the night, okay?”

Sa kalagitnaan ng party, napansin kong nagiging mas maingay na ang mga bisita. Ang ilan ay nagsasayawan na, habang ang iba’y mas seryosong nag-uusap.

Nagpaalam muna ako kay Melissa at Raymond para maglakad-lakad mag-isa. Hinanap ko ang hardin—ang lugar na madalas naming puntahan ni Yellix noon.

Paglabas ko, naramdaman ko agad ang malamig na hangin. Ang mga ilaw mula sa fountain ay nagbibigay ng kakaibang liwanag sa paligid. Tumigil ako sa harap nito, hinayaan ang sarili kong mag-isip.

FLASHBACK

“Keira, tingnan mo ‘yung tubig. Parang kumikinang kapag tinamaan ng ilaw,” sabi ni Yellix habang nakatingin sa fountain.

“Yeah, ang ganda. Pero mas maganda kung may kasama ka na nag-aappreciate din ng mga ganitong bagay,” sagot ko habang nakatingin din sa tubig.

Napatingin siya sa akin noon, at sa isang sandali, parang wala nang mundo sa paligid namin.

Ngayon, habang nakatayo ako sa harap ng parehong fountain, nararamdaman kong parang andito pa rin siya. Pero wala naman akong makitang kahit anino niya.

“Keira, ano ba’ng ginagawa mo rito?” tanong ko sa sarili ko. “You said you’re done with this.”

Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko, alam kong hindi totoo iyon.

Muli akong bumalik sa loob ng mansyon, pero sa pagkakataong ito, sinubukan kong magpakasaya. Nakipag-usap ako sa iba pang bisita, nagkuwento, tumawa, at nakinig.

“Keira, have you seen the chandelier? It’s one of the most expensive pieces in the country!” sabi ng isa sa mga kausap ko.

Napatingala ako at napansin ang chandelier. Hindi ko mapigilang maalala ang araw na pinili naming dalawa ni Yellix ang disenyo nito.

“Yeah, it’s beautiful,” sagot ko habang pilit na tinatago ang nararamdaman ko.

Sa kalagitnaan ng gabi, narinig kong tumugtog ang piano mula sa harap ng ballroom. Lahat ng bisita ay tumigil at nakinig.

“Ladies and gentlemen,” sabi ng host, “let’s take a moment to appreciate the man behind tonight’s event, Mr. Yellix Britchman!”

Palakpakan ang lahat, pero ako, nanatili lang sa isang sulok. Ramdam ko ang tensyon sa katawan ko. Alam kong hindi ko siya pwedeng lapitan—hindi pa ngayon.

Nilingon ko ang paligid, hinahanap kung nasaan siya. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko siya makita.

“Keira, you okay?” tanong ni Raymond, na biglang sumulpot sa tabi ko.

“Yeah, I’m fine. Just… I need some air again,” sagot ko habang tumayo at lumabas muli.

Sa labas ng ballroom, tumingin ako sa langit. Maliwanag ang buwan, pero parang may kulang. Sa loob ng puso ko, alam kong hindi pa ito ang tamang panahon para humarap kay Yellix.

“Maybe not tonight,” bulong ko sa sarili ko.

Pero kahit anong sabihin ko, alam kong hindi ko kayang itago ang nararamdaman ko. May parte pa rin sa akin na umaasa—umaasa na darating ang tamang oras para muling mag-krus ang landas namin.

Habang nasa labas ako ng ballroom, ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin. Parang ito ang kailangan ko para pakalmahin ang sarili ko. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maalis ang bigat sa dibdib ko.

“Keira, are you okay?” tanong ulit ni Raymond na bigla na namang lumapit sa akin.

“Yeah, I just needed some air,” sagot ko habang pilit na ngumingiti. “Ang dami kasing tao sa loob, parang ang init.”

“Understandable,” sagot niya habang tumingin sa malayo. “Hindi ka pa ba nakikipag-usap kay Yellix?”

Napatingin ako sa kanya, pilit na iniwas ang tanong. “Uh, hindi pa. I mean, hindi ko naman siya hinahanap, right? This is just a party. I’m here to enjoy.”

Ngumiti siya pero parang alam niyang nagsisinungaling ako. “Keira, alam kong matagal na ‘yun, pero hindi ka pupunta rito kung wala kang balak. Just saying.”

Nagkibit-balikat na lang ako at tumingin ulit sa fountain. Ayoko nang humaba pa ang usapan.

Pagbalik ko sa loob, mas napansin kong mas maraming tao ngayon sa dance floor. Tumutugtog ang isang lively na kanta, at halos lahat ay sumasayaw. Nakita ko sina Melissa at Raymond, pero hindi ko na sila nilapitan. Gusto kong maglakad-lakad at maghanap ng ibang pwedeng maka-usap.

“Keira, girl!” tawag ng isang pamilyar na boses mula sa likod.

Paglingon ko, si Jasmine pala. Isa sa mga college friends namin ni Yellix na bihirang-bihira ko nang makita.

“Jasmine! Oh my gosh, it’s been forever!” bati ko habang niyakap siya.

“I know! Like, seriously, ang tagal nating ‘di nagkikita! You look amazing!” sagot niya habang pinagmamasdan ako.

“You too! Grabe, parang wala kang pinagbago,” sagot ko, pero halata namang sobrang glamorosa siya ngayon.

“Well, you know me. Always fabulous!” Tumawa siya. “Anyway, na-meet mo na ba ulit si Yellix?”

Napakunot ang noo ko pero pilit na ngumiti. “No, hindi pa. And honestly, hindi ko naman siya hinahanap.”

“Hmm, sure ka ba d’yan?” biro niya. “Kasi alam kong isang tingin mo lang, Keira, matutunaw na si Yellix. Remember college days? You were like the couple.”

Tumawa na lang ako kahit medyo naiilang na. “Jasmine, please. That was ages ago. I’m not here for him.”

“Well, kung ako sa’yo, puntahan mo siya. He’s somewhere around, and, girl, he’s looking fine.”

Nagpaalam ako kay Jasmine at naglakad ulit. Alam kong totoo ang sinabi niya—nandito si Yellix. Pero bakit parang hindi ko siya makita?

Habang nag-iikot ako, biglang may tumawag sa akin. “Keira?”

Paglingon ko, si Andrew pala, ang kaibigan naming dalawa ni Yellix noong high school.

“Andrew! Wow, it’s been a while!” bati ko habang nakangiti.

“Yeah, it has. Alam mo, hindi ko ine-expect na pupunta ka dito.”

“Bakit naman hindi?” tanong ko, pilit na pinapanatili ang casual tone.

“Well, alam mo na. You and Yellix… things didn’t exactly end well, right?”

Napakamot ako ng ulo. “Yeah, I guess so. But, hey, that was years ago. We’ve both moved on.”

“Talaga ba? Kasi parang hindi pa,” sagot niya habang nakangiti.

“Andrew, seriously?” tanong ko, medyo naiirita.

“Okay, okay. I’ll stop. But hey, you should talk to him. Hindi mo ba alam? He’s been—”

Biglang tumunog ang microphone at narinig ang boses ng host. “Ladies and gentlemen, please welcome Mr. Yellix Britchman!”

Nagtinginan lahat ng tao. Ako? Biglang tumigil ang mundo ko.

Naramdaman ko ang kaba habang hinahanap ng mga mata ko si Yellix. Pero kahit anong pilit ko, hindi ko makita kung nasaan siya.

“I think he’s by the stage,” sabi ni Andrew, na parang nababasa ang isip ko.

Ngumiti ako nang pilit. “I’ll just stay here. Hindi ko naman kailangan makipag-usap sa kanya, right?”

“Well, your call. But just so you know, he might be looking for you too.”

Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ni Andrew, pero hindi ko na pinansin. Umupo ako sa isang sulok at kinuha ang isa pang baso ng wine.

“Keira!” muling tawag ni Melissa. “Come on, sumama ka sa amin! May surprise performance si Yellix. Grabe, hindi ka ba excited?”

“Melissa, hindi ko naman siya kailangang makita, right? This is his night, hindi naman ako dapat maging part ng drama.”

“Drama? Girl, wala nang drama. It’s been, what, five years? Come on, enjoy lang!”

Napilit na rin ako ni Melissa na bumalik sa ballroom. Nasa unahan kami ng crowd, pero kahit andoon na ako, pilit kong iniiwas ang tingin ko sa stage.

Tumugtog ang piano, at biglang nagkaroon ng katahimikan.

“Ladies and gentlemen,” sabi ng host, “Mr. Britchman would like to dedicate this next song to someone special.”

Nagkatinginan ang mga tao. Ako? Parang gusto ko nang maglaho sa kinatatayuan ko.

“I hope you enjoy this piece,” sabi ng boses mula sa speaker.

Kilala ko ang boses na iyon—si Yellix. Pero bakit hindi ko siya makita?

Habang tumutugtog ang musika, hindi ko mapigilang bumalik sa mga alaala namin. Ang mga gabing magkasama kami sa piano, nagtatawanan, at pinapangarap ang hinaharap.

“Keira, bakit ka nandito?” tanong ko ulit sa sarili ko.

Pero kahit anong sabihin ko, hindi ko maitago ang nararamdaman ko.

Pagkatapos ng performance, muling nagpalakpakan ang mga tao. Lahat ay humanga sa talento ni Yellix.

Pero ako? Nanatili lang sa sulok, umaasang hindi niya ako mapapansin.

“Keira, come with me,” sabi bigla ni Melissa habang hinila ako papunta sa backstage.

“Wait, Melissa, saan tayo pupunta?” tanong ko habang pilit na humihiwalay sa kanya.

“Relax, girl! Papakilala lang kita kay Yellix. Para matapos na ang awkwardness.”

“Melissa, no! I’m not ready—”

Pero bago pa ako makapagsalita ulit, narinig ko ang pamilyar na boses.

“Melissa, is that you?”

Halos huminto ang puso ko. Si Yellix.