“สิงห์คำ มึงรู้ข่าวแล้วหรือไม่”
“ข่าวอันใด” สิงห์คำโบกมือให้พวกบ่าวเดินล่วงหน้าไปก่อน
“เฮือนสมถึงคราพินาศแล้วกระมัง ท่านอำมาตย์ถูกฆ่าตัดหัว ขุนขามถูกตอน แลกูได้ยินมาอีกว่าแม่หญิงบัวรินหายตัวไปตั้งแต่เช้า แต่พระยาคำแปงปิดเงียบ ให้พวกบ่าวกระจายกันตามหาไปทั่ว ท่านพระยายามนี้โกรธจนกระอักเลือด ต้องตามหมอจากคุ้มหลวงไปรักษาอาการ”
“ร้ายแรงเพียงนั้นเชียวรึ” สิงห์คำขมวดคิ้วมุ่น “มิรู้เลยหรือว่าฝีมือผู้ใด”
คุณพระกาวิลส่ายหน้า “มิมีผู้ใดรู้ พวกบ่าวมันลือกันว่าน่าจักเป็นจอมขมังเวทจากแคว้นอื่น ท่านอำมาตย์เลื่องชื่อเรื่องอาคมยิ่งนัก หากมีผู้ฆ่าท่านอำมาตย์ได้ ฝีมือน่าจักมิใช่ธรรมดาเป็นแน่”
“กูก็ว่าเยี่ยงนั้น ยามนี้คนจากแคว้นอื่นมากมายนัก ยากจักรู้ว่าผู้ใดคือผู้ใด” สิงห์คำกระชับผ้าห่มให้ปานฤทัยที่หลับสนิทกับอกตน กาวิลเห็นเช่นนั้นจึงโบกมือ
“มึงพาคู่หมั้นกลับเรือนเถิด กูมิรั้งแล้ว กลับให้ถึงเรือนเล่ามึ
