บัวรินมิอาจเอ่ยออกไปให้คนนอกฟัง ด้วยอับอายนักที่จักเอ่ยถึงว่าตนถูกกระทำเยี่ยงไรบ้าง หลายคราที่ตนถูกไอ้ขามลวนลาม บางคราท่านพระยามักมองตนด้วยสายตาแปลกประหลาด ด้วยเหตุนี้แม่หญิงปทุมบดีจึงมิใคร่พอใจ ตนนัก แลพยายามยัดเยียดให้หล่อนไปบำเรอบุตรชายในห้อง
“ดี! เช่นนั้นข้าจักบอกให้ว่าอีกมิช้ามินาน เฮือนสมพังพินาศเป็นแน่” เสือยกน้ำขึ้นดื่มหลังจากกินข้าวหมดแล้ว
“ไอ้ขามมันมักมากนักใช่หรือไม่ ต่อไปนี้มันมิอาจไปทำระยำกับสตรีอื่นได้อีก ส่วนไอ้สอน ข้าตัดหัวมันเอาไปวางไว้บนตั่งในชานเรือน”
บัวรินยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ ด้วยมิคาดว่าเขาจักกล้าทำถึงเพียงนี้
“พวกบ่าวไพร่มิเห็นกันหรือเจ้าคะ”
“จักเห็นได้เยี่ยงไร แม่หญิงอยู่เรือนนี้ได้มิใช่เพราะข้าร่ายมนตร์พรางตาไว้ให้ดอกรึ” เสือยิ้มอ่อน แต่มินานนักรอยยิ้มพลันหุบลง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยราวกับมีเรื่องคลางแคลงใจ
“ถึงข้าจักเป็นคนตัดหัวไอ้สอน แต่ข้ามิได
