“ประเดี๋ยวข้าจักให้พวกบ่าวยกสำรับเข้ามาให้เอ็งในห้อง กินข้าวกินยาเสีย จักได้หายไข้ไว ๆ”
“คุณพระจะไปนอนแล้วใช่ไหมคะ งั้นก็ไปเถอะ เพิ่งทำงานกลับมานี่นา”
ปานฤทัยผละออกไปจากอ้อมกอดของเขา ความอุ่นร้อนนั้นหายไปจนรู้สึกวูบโหวงอย่างน่าประหลาด
“มิให้ข้าอยู่กับเอ็งแล้วหรือ” เขานึกว่าเจ้าหล่อนจักนั่งกอดเขาไว้แล้วให้เขาป้อนข้าวป้อนยา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันแค่อยากอ้อนคุณพระเท่านั้น เวลาฉันป่วยทีไร ฉันมักจะอ้อนไปเรื่อย แม่เคยบอกน่ะ”
“เช่นนั้นกินข้าวกินยาแล้วเอ็งนอนพักเสียเถิด หายเมื่อใดข้าจักพาไปเที่ยว”
ปานฤทัยเอนตัวนอนอีกครั้ง จึงทำให้เธอเห็นร่างสูงใหญ่ของเสือยืนกอดอกทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าประตู
“อ้ายเสือ” เธอเรียกเขาแล้วยิ้มให้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นอกจากสิงห์คำกับคุณลุงอินตาแล้วก็มีผู้ชายที่ชื่อเสือคนนี้ที่เธอรู้สึกอุ่นใจมากที่สุดเวลาได้อยู่ใกล้
“จับไข้รึแม่ฤทัย เป็นเยี่ยงไรบ้าง”
