บ่วงรติยา

2.ขออยู่ด้วยคน

วิศรุตต์เป็นหมอหนุ่มวัยสามสิบเก้าปีที่หล่อเหลาภูมิฐาน พิเศษตรงที่ใบหน้าขาวคมนั้นดูสวย ตาคมกริบ ทั้งหมอสาวและนางพยาบาลในโรงพยาบาลต่างก็มองตามตาปรอย ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ชายตาแลใคร หลังพลาดจากเอื้อมธารเพราะมัวรีรอจนถูกเพื่อนอย่างตติยะคว้าไปแล้ว เขาก็ยังไม่ถูกใจใคร แม้บิดามารดาจะถามถึงคนรักบ่อยครั้ง แต่พวกท่านมีหลานจากพี่สาวของเขาให้เลี้ยงจึงไม่เร่งเร้าเท่าไร หากก็ย้ำว่ายังอยากได้หลานสืบสกุลอยู่

เลิกงานจากโรงพยาบาลวิศรุตต์ก็มาคลินิกตรวจโรคทั่วไปที่ตนหุ้นกับเพื่อนหมอด้วยกัน โดยทั้งสามคนสลับตารางอยู่ประจำคลินิกให้สอดคล้องกับเวรของแต่ละคนที่โรงพยาบาลเพื่อไม่ให้หนักเกินไป ซึ่งเป็นจุดประสงค์ของการเปิดคลินิกร่วมกัน

คลินิกปิดสองทุ่มครึ่งชายหนุ่มก็กลับคอนโดที่ไม่ไกลนัก ค่อนข้างล้าเพราะเมื่อคืนอยู่เวรดึกแต่ก็ขับรถไหว คอนโดของเขามีชั้นไม่เยอะแต่หรูหราเน้นบรรยากาศผ่อนคลายและมีลานจอดรถเฉพาะแค่ด้านล่าง

ร่างสูงกำยำเดินเข้าล็อบบี้มาโดยไม่สนใจสิ่งใด ปลายหางตารู้สึกได้ว่ามีใครคนหนึ่งลุกขึ้นจากโซฟาเดินลากกระเป๋าตามมา ทว่าวิศรุตต์นึกถึงเพียงเตียงนอนเท่านั้น แต่เมื่อเข้ามาในลิฟต์เห็นหน้าคนที่ก้าวตามเข้ามาพร้อมยิ้มหวานจับใจเขาก็แทบตาตื่น

“น้องแยม”

“ค่ะพี่หมอ”

“มานี่ได้ไง?”

วิศรุตต์ถามเพียงแค่นั้นแล้วหลุบตาลงมองกระเป๋าลากใบโตของหญิงสาว ขณะที่ประตูลิฟต์ปิดลง

“ก็พี่หมอบอกว่าไม่ว่างเดต”

บอกแล้วเจ้าตัวก็พยักพเยิดให้เข้ากดปุ่มลิฟต์

“กดลิฟต์สิคะ”

“น้องแยมจะทำอะไรครับ”

ชายหนุ่มยังไม่ยอมกด แต่ถามกลับแทน

“มาอยู่กับพี่หมอค่ะ”

“มาอยู่กับพี่”

เขาไม่ได้เสียงดังออกจะพึมพำแบบอึ้งเหวอมากกว่า

ใบหน้าสวยโดดเด่นที่ผสมผสานอย่างลงตัวจากเชื้อสายอิตาลี เยอรมนี อังกฤษ และไทย พยักขึ้นลงพร้อมยิ้มใส่ตาเขา ดวงตาคู่งดงามพราวระยับราวมีดวงดาวอยู่ในนั้น

“พี่หมออยู่ชั้นไหนคะ”

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่กดลิฟต์สักทีรติยาจึงเอ่ยถามออกไป

“รู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่นี่”

วิศรุตต์ถามกลับมาแทน

“ไม่ยากหรอกค่ะ ลิฟต์ค้างนานแล้วนะคะ”

หญิงสาวย้ำเขาอีก ต่างฝ่ายต่างก็มีจุดประสงค์ของตัวเอง แต่สุดท้ายก็เป็นชายหนุ่มที่ต้องกดลิฟต์ เพราะไม่สามารถทำอะไรได้ จะให้ผลักน้องสาวเพื่อนออกไปก็ไม่ได้

ชายหนุ่มยังมึนอยู่ ทั้งยังล้าจากการทำงาน มาเจอสาวสวยหอบกระเป๋ามาอยู่ด้วยสมองเขาก็เบลอไปเหมือนกัน รติยาเงียบหายไปสองอาทิตย์จนเขาลืมไปแล้วว่าคุยอะไรกับหญิงสาวไว้ ไม่คิดว่าอยู่ๆ เจ้าตัวก็โผล่มาพร้อมบอกว่าจะมาอยู่ด้วยเอาดื้อๆ

“มันไม่เหมาะเลยนะครับ”

เขาเอ่ยขึ้นหลังจากรวบรวมความคิดครู่หนึ่ง

“แล้วมานี่มีใครรู้หรือเปล่า”

ไม่ทันไรลิฟต์ก็มาถึงชั้นของเขาแล้ว สองหนุ่มสาวยืนจ้องตากันนิ่ง รติยาอ้อนด้วยสีหน้าแววตาน่ารักแทนที่จะตอบเขา แล้วสุดท้ายวิศรุตต์ก็จำต้องถอนหายใจ ยื่นมือไปจับกระเป๋าของหญิงสาวมาลากออกจากลิฟต์เอง ยังไม่คิดจะตกลงให้อีกฝ่ายอยู่ด้วย แต่เล่นมองออดอ้อนเสียขนาดนั้นใครจะปฏิเสธออก

รติยายิ้มมุมปากตาวาวก่อนจะก้าวตามร่างสูงกำยำที่เดินนำไปก่อนอย่างอารมณ์ดี กระทั่งหยุดที่ห้องหนึ่งเขาก็หันมาพูดกับเธอเสียงเข้ม

“เข้าไปรอในห้องพี่ก่อน เดี๋ยวพี่จะโทรบอกไอ้ติวให้ส่งคนมารับ”

คนได้ยินชะงักเล็กน้อย แล้วก็ทำหน้าจ๋อยทั้งที่ในหัวไม่ได้จะทำตามที่เขาพูด

‘เสียใจค่ะพี่หมอ เข้าห้องแล้วเรื่องอะไรแยมจะยอมออกไปง่ายๆ’

เพียงอึดใจต่อมาเจ้าของร่างสวยก็ได้เข้าห้องชายหนุ่มอย่างที่ตัวเองต้องการ

“นั่งก่อน เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้”

ท่าทางของวิศรุตต์ค่อนข้างอ่อนล้า รติตาเองก็สังเกตได้ ร่างระหงนั่งลงบนโซฟาสายตามองตามชายหนุ่มพร้อมใช้ความคิด เมื่ออีกฝ่ายกลับมาวางแก้วน้ำลง เขาก็ยืนใกล้กับโซฟาข้างตัวเธอแล้วล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาไล่หาเบอร์

รติยาลุกขึ้นคว้ามือถือของวิศรุตต์มาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะขยับตามมา เธอก็เอามันไปซ่อนไว้ด้านหลังแล้วนั่งลง

“น้องแยม”

เขาเสียงดุขึ้น แต่หญิงสาวไม่กลัว เชิดหน้ามองเขาอย่างท้าทาย

“เอามือถือพี่มาครับ”

“ไม่ค่ะ”

วิศรุตต์ส่งสายตาบังคับให้คืนมือถือ แต่หญิงสาวตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้หันไปหยิบแก้วน้ำมาดื่มแทน ชายหนุ่มอาศัยช่วงนี้ก้มลงจะคว้ากลับคืน

ทว่าที่เขาไม่รู้คือรติยาตั้งใจวางกับดัก เธอรีบวางแก้วเอนถอยหนีจึงกลายเป็นร่างสูงกำยำโน้มลงมาหา

ชายหนุ่มตั้งตัวไม่ติดแต่ก็ยังไวพอที่จะเท้าแขนบนโซฟายั้งตัวเองไม่ให้ล้มไปทับอีกฝ่าย แต่พอจะรีบขยับห่างออกมาแขนเรียวกลับเคลื่อนมาคล้องคอเขาเสียอย่างนั้น ทำเอาวิศรุตต์ถึงกับนิ่งงัน สมองหยุดทำงานชั่วขณะ เพราะเวลานี้ร่างกายเขาต้องการพักผ่อนอย่างมาก แทบไม่อยากใช้ความคิดใดๆ แล้ว

ใบหน้าสวยสะดุดตาชวนมอง เรือนร่างงดงามหอมกรุ่นเย้ายวนพาให้อารมณ์หนุ่มแปรปรวนได้ไม่ยากเลย หากวิศรุตต์ก็พยายามดึงสติตัวเองไว้ เอ่ยราวความชิดใกล้ไม่มีผลอะไรกับตน

“น้องแยม ปล่อยพี่ครับ”

“เราคบกันแล้วนะคะ”

เธอสวนขึ้นอย่างไม่ยอมทำตามคำสั่งเขา

“เราจะทำอะไรก็เรื่องของเรา ทำไมพี่หมอต้องบอกพี่ติว ปีนี้แยมจะสามสิบแล้วนะคะ”

“แต่อยู่ๆ แยมจะมาอยู่กับพี่แบบนี้ ไอ้ติวมันรู้เข้าจะคิดยังไง อาจไม่ใช่แค่ด่าพี่เปิงหรือเพื่อนผิดใจกัน เผลอๆ เอาปืนมายิงหัว”

วิศรุตต์เสียงเครียด เขาดึงตัวเองออกมาอีกฝ่ายก็ไม่ยอม แขนเรียวยังเกาะเกี่ยวแถมเคลื่อนกายตามมาชิด

“พี่ติวยังเคยพาพี่ซีไปอยู่บ้านสวนเลย”

“นั่นเพราะบ้านซีมีปัญหา”

ตอนนั้นเขารู้ช้าไป และเอื้อมธารก็มีใจให้ตติยะไปแล้ว มดแดงอย่างเขาที่เอาแต่แฝงพวงมะม่วงจึงถอยอย่างจำใจ

“น้องแยมอย่าเอาแต่ใจเลยครับ กลับบ้านไปก่อน เรื่องของเราก็ให้เวลาศึกษากัน”

ชายหนุ่มกล่อมทั้งพยายามปลดแขนอีกฝ่ายแต่ร่างหอมกรุ่นนุ่มนิ่มกลับยิ่งแนบชิด ใบหน้าสวยเคลื่อนมาใกล้จนเขากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

“พี่หมอไม่มีเวลาให้แยมศึกษานี่คะ เพราะงั้นแยมว่า...”

เสียงหวานพลิ้วน่าฟัง ทำให้วิศรุตต์ได้แต่มองคนที่ส่งยิ้มอ่อนหวานจับใจขณะเจ้าตัวเว้นช่วง รู้สึกเหมือนตนตกอยู่ในภวังค์ฝันแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเพราะใจหนุ่มเต้นเร็วขึ้นอย่างรอฟัง

“ใช้เพศศึกษานี่แหละค่ะดีที่สุด”

“น้องแยม...”

วิศรุตต์พึมพำชื่ออีกฝ่ายหลายครั้งแล้ว เพราะหญิงสาวขยันทำให้เขาเซอร์ไพรส์บ่อยครั้ง เรื่องนี้ยิ่งเหนือความคาดหมาย

“น่าตีจังเลย ก๋ากั๋นเกินไปแล้วนะครับ”

เขาอดดุไม่ได้จริงๆ จำได้ว่าตอนเจอกันครั้งนั้นเจ้าตัวก็แกล้งเก่ง ต่อปากต่อคำกับเขาเก่งและเอาแต่ใจไม่น้อย โตมายิ่งไม่ฟังคำห้ามมากขึ้น เขาดูไม่น่ากลัวสำหรับเธอเลย ทั้งที่รติยาออกจะเกรงใจตติยะพี่ชายคนโต เหมือนจะไม่สนิทด้วยเท่าคนรอง ทว่าเพื่อนพี่ชายอย่างเขาเธอกลับแสดงออกราวไม่เกรงใจ

“แค่อยากตีอย่างเดียวเหรอคะ”

พร้อมพูดรติยาก็ขยับหน้าขึ้นไปหาชายหนุ่มอีกนิด ริมฝีปากอิ่มสวยห่างกับปากสวยได้รูปสีอ่อนของเขาเพียงไม่กี่คืบอย่างจงใจ สายตาสบนิ่งจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม แม้จะพยายามดุแต่เธอเห็นแววสั่นไหวในดวงตาของเขา

“ใกล้เกินไปแล้ว...”

เสียงทุ้มหายไปเมื่อหญิงสาวปิดปากได้รูปด้วยปากของเธอ เปลือกตาบางปิดลงปล่อยใจซึมซับรับรู้ด้วยสัมผัส ปากนุ่มนิ่มขยับแผ่วผิวเหนือปากกระด้าง แม้เพียงน้อยนิดหัวใจดวงน้อยก็สั่นระรัว อาการตื่นเต้นแล่นพล่านพร้อมความหวามไหววูบวาบในอก

วิศรุตต์ลมหายใจสะดุด ความคิดโล่งโปร่งไปชั่วอึดใจ เพราะร่างกายถูกช็อตอีกครั้งด้วยจูบสุดอ่อนโยน โดยคราวนี้เป็นปากต่อปาก อีกฝ่ายขยับเชื่องช้านุ่มนวลมอบจูบแสนหวานทว่าช่างยั่วใจนัก กลีบปากเขาถูกเม้มย้ำอย่างใจเย็น แต่คนที่รอไม่ได้กลับหลายเป็นชายหนุ่มเอง มือหนาที่จับข้อมือเล็กตั้งใจแกะเลื่อนไปโอบบั้นเอวบางด้วยความหลงลืมความตั้งใจเมื่อถูกจุมพิตหวามจากสาวสวยดึงดูดทั้งร่างกายและความคิด

ริมฝีปากได้รูปเป็นฝ่ายขยับบดเคล้าเบียดกลีบปากอิ่มนำพาเสียเอง และหญิงสาวก็ตอบรับเขาเท่าเทียมอย่างที่ชายหนุ่มต้องการ ก่อนปลายลิ้นอุ่นจะเริ่มเกลี่ยไล้หาช่องทางล่วงล้ำ

จากไม่คิดเข้าใกล้เวลานี้วิศรุตต์ต้องการครอบครอง แน่นอนว่ารติยาสวยสะดุดตาสะดุดใจด้วยใบหน้าที่งดงามเกินใครหลายคน รูปร่างก็สูงระหงทว่าอรชรส่วนโค้งเว้าน่ามอง อย่างเช่นชุดนี้ที่เจ้าตัวใส่ แม้จะเป็นแขนยาวทว่าก็ช่างบางจนมองเห็นเสื้อชั้นในเกาะอกสีดำอย่างสาวมั่น กระโปรงทรงสอบยาวถึงเข่าผ่าสูงข้างหนึ่งเผยต้นขาขาวเรียวสวยไร้ไขมันส่วนเกิน หุ่นสะโอดสะองจนต้องกลืนน้ำลายเมื่อมองเห็นในระยะใกล้ ต่อให้ไม่พิศมัยเจ้าตัวมาก่อนเป็นใครก็ตบะแตกหลังถูกหญิงสาวจูบ

สำหรับวิศรุตต์ เขามองรติยาเป็นน้องสาวเพื่อนจึงเอ็นดูเป็นพิเศษและเอาใจใส่อย่างดีในช่วงที่เจ้าตัวนอนโรงพยาบาล ทว่าก็แอบหวั่นไหวกับยิ้มชวนฝัน เสียงหวานที่รติยาจงใจอ้อนเขาในทุกครั้งที่คุยด้วยนั้นโจ่งแจ้ง ถึงจะพยายามมองข้ามยังไงใจก็หวิวอยู่ดี กระทั่งตอนนี้ชายหนุ่มก็ยอมรับอย่างเต็มอกเต็มใจเลยว่าเขากำลังพ่ายต่อบ่วงที่หญิงสาวพยายามโยนใส่

“อือ”

เสียงเครือสั่นดังในลำคอเล็กเมื่อทนต่อการกระตุ้นจากชายหนุ่มไม่ไหวจนต้องเผยอปากขึ้น แล้วก็ถูกรุกเร้าในทันใด ลิ้นเธอถูกลูบโลมเกี่ยวกระหวัด รติยาเองก็ให้ความร่วมมืออย่างไม่ยิ่งหย่อน เรือนกายสาวโอนไหวแนบชิดร่างหนา กระแสซ่านร้อนแปรปรวนวิ่งปั่นป่วนทั่วร่างกาย ในหัวของรติยาตอนนี้ขาวโพลนราวเต็มไปด้วยปุยเมฆ ขณะมือเลื่อนขึ้นสอดปลายนิ้วพัวพันกลุ่มผมสั้น

อกอวบที่เบียดอกกับเขาตามจังหวะหายใจของหญิงสาวสอดประสานกับตนทำให้เลือดหนุ่มฉีดพล่าน ผิวเนื้อสาวเต็มตึงเนียนนุ่มเชิญชวนให้อยากแตะต้องเนื้อใน วิศรุตต์รู้ตัวว่าเขาพลาดแล้วแต่ยังพยายามยั้งมือตัวเองเอาไว้ ไม่เคลื่อนไปต่อในจุดที่เขาอยากไป และผละริมฝีปากออกเล็กน้อยเมื่อลมหายใจทั้งคู่เริ่มขาดห้วง

“น้องแยมทำแบบนี้พี่ก็แย่สิครับ”

หน้าผากกว้างแตะหน้าผากสวย ลมหายใจรุมร้อนรินรดลงมา ใจรติยายังเต้นโครมคราม ภายในอกหวิวจนรู้สึกแน่น แถมตัวเธอยังแนบชิดกับร่างกำยำรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจหนักแน่นจากชายหนุ่ม

“พี่ไม่อยากทำร้ายน้องแยม”

หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองเขาหลังจบคำพูดแล้วก็ได้เห็นว่าตาคู่คมวาววาม เธอหลงรักดวงตาคู่นี้ ตาคมเข้มดำขลับอยู่ในกรอบตาเรียวคมกริบราวกับถูกเขียนไว้อย่างนั้น ยากจะหาผู้ชายที่ตาสวยราวผู้หญิงอย่างนี้ได้ รติยาอกใจสั่นไหวทุกครั้งที่ได้มองสบ

“เรียกว่าศึกษากันและกันค่ะ ไม่มีใครทำร้ายใคร”

วิศรุตต์ถอนหายใจยาวหนักใจ เขาเอนตัวลงพิงโซฟาโดยโอบร่างสวยให้ตามมาซบอก ไม่นึกอยากปล่อยคนเนื้อนุ่มหอมกรุ่น แต่เขาก็ไม่อยากเอาเปรียบเธอ ยิ่งเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทเขายิ่งต้องคิดให้รอบคอบ

“อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน น้องแยมคิดดูให้ดีดีกว่า”

พูดไปพลางมือก็ลูบไหล่กับแขนเรียวไปด้วยราวกับเพลิน รติยาเองก็เลื่อนมือลงมาวางบนอกเขา ทั้งสองยังมองตากันและกันในระยะใกล้

“แยมอยากมีอนาคตกับพี่หมอ”

“เอาอีกแล้ว ต้อนพี่ไม่ให้มีช่องพักหายใจเลย”

ชายหนุ่มโอดเสียงทุ้ม เขาเหนื่อยมากจริงๆ วันนี้ เจอรุกโต้งๆ ก็ถึงกับเป๋ไปเหมือนกัน ถ้าไม่เพราะหน้าตติยะลอยเข้ามาในหัวเขาอาจหยุดตัวเองไม่อยู่

“ทำไมรีบร้อนจังครับ”

“ก็พี่หมอไม่มีเวลา”

“แน่ะ โทษพี่อีกแล้ว บอกมาตามตรงดีกว่า มีอะไรหรือเปล่า ทำไมแยมต้องรุกพี่ขนาดนี้ ถ้าพี่พลาดไปจะว่ายังไง”

“แยมไม่ถือค่ะ แยมโอเค”

คิ้วเข้มขมวดไม่ค่อยพอใจนักกับความใจกว้างของอีกฝ่าย เขาเข้าใจที่รติยาโตมาในแบบวัฒนธรรมต่างชาติ และก็ไม่ได้คิดว่าคนที่ตนรักจะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่การที่หญิงสาวพูดออกมาง่ายดายเหมือนไม่แคร์ เขาก็อดขัดหูนิดๆ ไม่ได้

“จะยังไงก็เถอะ พี่ยังเห็นแก่ไอ้ติว ถึงจะยอมคบแยม แต่พี่ก็ไม่อยากทำอะไรลับๆ กันแค่สองคน ถ้าจะทำอะไรแยมต้องบอกพี่ชายให้มันรับรู้ด้วย”

“จะมีเซ็กซ์กันก็ต้องบอกเหรอคะ”

ใบหน้าสวยเหยเก รับไม่ได้อย่างชัดเจน ทว่าชายหนุ่มเองกลับรู้สึกหน้าร้อนหน่อยๆ แล้วรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น พี่หมายถึงถ้าน้องแยมจะมาอยู่ที่นี่”

“อ๋อ”

แม้จะเข้าใจแต่สีหน้าของรติยาก็ดูไม่เห็นด้วยเพราะหน้าสวยงอเล็กน้อยราวขัดใจ แต่แล้วดวงตาคู่งามก็เป็นประกาย

“ก็ได้ค่ะ แยมจะบอกพี่ติว แต่พี่หมอต้องรับปากแยมว่าจะให้อยู่ด้วย ห้ามปฏิเสธนะคะ”

วิศรุตต์เพิ่งรู้ตัวว่าข้อเสนอของเขาผูกมัดตัวเอง แต่ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจแล้วพยักหน้ายินยอม

“ครับ ตามนั้น”

รับปากไปแล้วก็ได้แต่หวังว่าตติยะจะไม่มาฉีกอกเขาถึงที่นี่ เวลานี้เขาเหนื่อยทั้งใจทั้งกายเกินกว่าจะสู้รบปรบมือกับเพื่อน เพราะแค่จะต่อต้านผู้หญิงบอบบางเขายังทำไม่ได้เลย ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาใจอ่อนกับการจู่โจมสุดหวานปนเร้าใจ ไม่ใช่เพราะร่างกายที่อ่อนล้า

“แต่พี่บอกเองดีกว่า พี่เป็นผู้ชาย”

รติยาชะงักไป แอบเซ็งในใจเพราะตั้งใจถ่วงเวลา แต่เพราะวิศรุตต์ออกตัวด้วยความเป็นลูกผู้ชายเธอกลับรู้สึกดีจนอดยิ้มออกมาไม่ได้

======