Love's Unforeseen Defeat ❤️วายร้ายพ่ายรัก

EP.1 ใจอ่อน

“ตัวเบาหวิวแต่นมแม่งใหญ่ฉิบหาย”

รณพีร์บ่นพึมพำอย่างไม่จริงจังนักใบหน้าหล่อเหลาก้มมองสาวน้อยในอ้อมแขนที่ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นตื่นขึ้นมาเลยสักนิดเขาจึงจัดการพาเธอกลับมาคอนโดของเขาซะเลยในเมื่อไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ที่ไหนก็แค่พาตัวมานอนด้วยสักคืน แค่ก แค่ก แค่ก ! อย่าคิดไปไกลเขาไม่ได้มีความคิดที่จะทำมิดีมิร้ายคนสวยที่เพิ่งถูกรังแกมาหรอกนะ

ถึงแม้ว่าหน้าตาของเด็กสาวคนนี้จะค่อนข้างตรงสเปคแต่เขาก็ใช่ว่าจะยอมยกซิงให้ใครง่ายๆเรื่องบนเตียงเป็นเรื่องที่ชวนให้เขาอยากลิ้มลองมากก็จริงแต่ในเมื่อยังไม่เจอคนที่ถูกใจซิงที่เขาหวงแหนก็จะยังคงอยู่ตลอดไปเผลอๆบางทีคนที่ได้ซิงเขาไปอาจจะเป็นแม่ของลูกในอนาคตก็ได้หรือถ้าจะเป็นเธอเขาก็ไม่ติดตรงสเปคแบบนี้เขายอมเสียตัวอะบอกเลย

แค่ก แค่ก แค่ก กลับมาก่อนรณพีร์นายคิดเลยเถิดไปถึงไหนกันนี่นายกำลังทำตัวเป็นคนดีช่วยคนอยู่นะโว้ยไหง อยู่ ๆ ดันคิดไปถึงเรื่องเสียซิงซะได้

ฟึบ ฟึบ ฟึบ

รณพีร์ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยไล่ความคิดสารเลวในหัวออกไปถึงเขาจะเป็นคนหล่อเลวที่ค่อนข้างจัญไรแต่ถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจเขาก็ไม่คิดจะล่วงเกินแต่ถ้าคนในอ้อมแขนยินยอมเขาก็คงจะ...ชิ้ว ชิ้ว ชิ้ว ไปไกลๆเลยนะไอ้พวกตัวจัญไรในหัวเขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้แบดบอยเหมือนพี่ชายสักหน่อยที่จะได้ฟันไม่เลือกหน้าและเลิกราในคืนเดียว

ความคิดที่เตลิดไปไกลพลันกลับคืนมาเมื่อได้ยินเสียงกดรหัสเปิดประตูของอีธานเมื่อประตูเปิดออกกว้างรณพีร์อุ้มเด็กสาวในอ้อมแขนเดินเข้าไปข้างในก่อนจะใช้เท้าถีบปิดประตูใส่หน้าอีธานที่กำลังจะเดินตามเข้าไปติด ๆทำให้อีธานถึงกับร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บปวดเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกลูกถีบปิดประตูของผู้เป็นเจ้านายกระแทกเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย !เจ้านายผมเจ็บนะครับ” อีธานได้แต่ยืนกุมจมูกร้องโวยวายด้วยความน้อยใจอยู่นอกห้องในขณะที่รณพีร์เดินตัวปลิวเข้าห้องนอนไปเรียบร้อยแล้ว

“เอาน้าร้องโวยวายไปก็เท่านั้นไม่เห็นหรือไงว่าเจ้านายกำลังรีบ” เอ็ดเวิร์ดที่ยืนอยู่ข้างๆยกมือขึ้นตบไหล่ปลอบใจเพื่อนรัก

“เจ็บอะเอ็ดเป่าหน่อย” ใบหน้าเห็นอกเห็นใจของเอ็ดเวิร์ดพลันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนของอีธาน

“เป่าพ่องมึงสิอีธานกูไม่เล่นเว้ย”

เอ็ดเวิร์ดขึ้นเสียงเอ็ดตะโรใส่เพื่อนดังลั่นด้วยความรู้สึกขนลุกจากใจก่อนที่เขาจะรีบเดินจากไปไม่เหลียวหลังทิ้งอีธานให้ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความน้อยใจคนเดียวลำพังเมื่อทั้งเจ้านายและเพื่อนรักไม่มีใครอยู่ปลอบใจเขาเลย โฮ่ โฮ่ โฮ่ อีธานเจ็บอีธานน้อยใจ (ꈍᴗꈍ)

นอกห้องอีธานกำลังยืนพิงประตูคร่ำครวญราวกับคนอกหักแต่สถานการณ์ด้านในรณพีร์กลับกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่แก้ไม่ตกเมื่อเขาผู้รักความสะอาดเป็นที่หนึ่งไม่กล้าวางเด็กสาวในอ้อมแขนลงบนที่นอนนุ่มเขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอไปวางลงบนโซฟาก่อนจะทิ้งให้เธอนอนอยู่ตรงนั้นส่วนตัวเองก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน

เมื่อจัดการตัวเองจนตัวหอมสะอาดสะอ้านไร้รอยราคีคาวที่สาวสวยคนนั้นทิ้งไว้ก่อนตายเรียบร้อยแล้วรณพีร์ก็เตรียมกระโดดขึ้นเตียงนอนด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าในจังหวะที่ขาเตรียมจะก้าวขึ้นเตียงใจของเขากลับกระหวัดคิดไปถึงเด็กสาวชาวไทยที่ถูกเขาทิ้งให้นอนอยู่บนโซฟาอย่างไม่ไยดี

ทันใดนั้นความเด็ดเดี่ยวที่แม้แต่ช้างยังล้มไม่ลงก็พลันเกิดลังเลขึ้นมาอย่างกะทันหันขาที่ค้างไว้ในท่าเตรียมก้าวขึ้นเตียงถูกชักกลับคืนมาเงียบๆด้วยความหงุดหงิดใจเขาที่ไม่เคยสงสารเห็นใจใครแม้กระทั่งนักฆ่าที่ร้องขอชีวิตเขายังเมินมาแล้วหลายคนกลับรู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“แต่ถ้าจะให้นอนด้วยเตียงคงเลอะแน่ ๆ”

รณพีร์ครุ่นคิดด้วยความรู้สึกลังเลเพราะรับรู้ประวัติของเด็กสาวมาแล้วคร่าว ๆเขาจึงไม่กลัวว่าเด็กสาวที่ไร้เดียงสาจะกลายมาเป็นนักฆ่าคิลตัวเองในยามค่ำคืนที่เขากำลังหลับใหลแต่ถ้าจะให้นอนด้วยกันบนเตียงก็ดูเหมือนตัวเองจะใจง่ายเกินไปถ้าเกิดนอน ๆไปแล้วเด็กสาวคนนั้นเกิดฉวยโอกาสปล้นซิงเขาขึ้นมาจะทำยังไง ?

ถ้าหากไอรีนรู้ว่ารณพีร์กำลังคิดเหลวไหลจนหลงตัวเองไปไกลแบบกู่ไม่กลับเธอคงรีบลืมตาฟื้นตื่นขึ้นมายกมือขึ้นข่วนใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้เป็นรอยพร้อมด่าทอต่อว่าด้วยความโมโหกับความคิดที่ไม่เข้าท่าของเขาเธอคือผู้ประสบภัยที่ถูกเขาช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกคนชั่วไม่ใช่คนเสแสร้งที่แกล้งให้เขาช่วยเพื่อจะมาปล้นความบริสุทธิ์ที่เขาหวงแหนสักหน่อย

“แต่ว่าโซฟานุ่มขนาดนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

รณพีร์ยื่นมือไปกดลงบนโซฟาจนบริเวณที่ถูกเขากดยุบตัวลงไปสัมผัสที่นุ่มหยุ่นบนฝ่ามือของโซฟาราคาแพงทำให้เขารู้สึกวางใจถึงจะทิ้งให้เด็กสาวนอนตรงนี้ตื่นขึ้นมาก็คงไม่มีอาการเวียนหัวปวดตัวหรอกมั้ง

“ช่างมันเถอะว่ะพีร์ถึงจะเป็นคนไทยด้วยกันแต่ไม่ใช่แฟนไม่ใช่เมียสักหน่อยนายจะสนใจไปทำไมว่าเขาจะนอนสบายตัวไหม?”

รณพีร์ปัดความห่วงใยที่ผุดขึ้นมาในใจทิ้งอย่างไม่ไยดีก่อนที่เขาจะหันหลังเพื่อเตรียมเดินกลับไปที่เตียงนอนแต่ขาไม่รักดีกลับไม่ฟังคำสั่งได้แต่ยืนนิ่งค้างอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกลังเลอยู่แบบนั้นจนรณพีร์เริ่มสับสนกับความคิดของตัวเองแล้ว

“เฮ้อ ในเมื่อตัดใจไม่ลงก็เอาเขาไปนอนด้วยกันให้มันจบๆเถอะว่ะพีร์ขืนมัวแต่ยืนลังเลอยู่แบบนี้นายคงได้ยืนทั้งคืนแน่ ๆ” รณพีร์พูดขึ้นอย่างตัดสินใจได้แล้วก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อนำเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาสวมให้เด็กสาวแทนชุดที่เลอะคราบสกปรกไปทั้งตัวแต่พอเดินมาถึงโซฟาปัญหาที่คิดไม่ตกก็พลันตามมาติดๆทันที

“เอ่อ สาวน้อยฉันช่วยเธอด้วยความหวังดีและห่วงใยเพราะเห็นว่าเป็นคนไทยเหมือนกันหรอกนะตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาห้ามตบหน้าที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวเด็ดขาดนะรู้ไหม?”

เมื่อคิดที่จะช่วยก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดรณพีร์จึงตัดสินใจที่จะเปลี่ยนชุดให้เด็กสาวด้วยตัวเอง

“อืม อืม อืม ทราบแล้วค่ะ”

มือใหญ่ยื่นไปกุมใบหน้าที่กำลังสลบไสลของไอรีนเอาไว้ก่อนจะออกแรงให้ใบหน้างดงามของเด็กสาวพยักหน้าตอบตกลงอย่างที่ตัวเองต้องการถือเป็นการขออนุญาตที่ขอเองตอบตกลงเองโดยไร้ซึ่งความละอายใจหลังจากนั้นรณพีร์ก็จัดการถอดชุดเกาะอกของเด็กสาวออกโดยที่เขายังคงทำตัวเป็นสุภาพบุรุษด้วยกันหันหน้าไปอีกทางแล้วใช้มือจัดการถอดชุดออกมาด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวจะเผลอไปแตะต้องส่วนที่ไม่ควรแตะต้องเข้า

หมับ

รณพีร์ใจหายวาบด้วยความตื่นตระหนกเมื่อมือที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกจุดสำคัญเผลอแตะเข้ากับความอวบอิ่มนุ่มหยุ่นที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตัวเองเผลอไปแตะถูกอะไรเขารีบดึงมือที่แตะถูกความอวบอิ่มกลับคืนไปด้วยความรวดเร็วราวกับว่าสิ่งที่เขาเผลอไปแตะถูกเข้าด้วยความไม่ตั้งใจนั้นลุกร้อนเป็นไฟจนลวกมือเข้า

“แฮะ แฮะ คนสวยพี่ชายไม่ได้ตั้งใจนะมันแค่บังเอิญเผลอไปแตะเข้าเล็กน้อย ๆจริง ๆนะ”

รณพีร์ยกมือขึ้นทำท่าบอกไอรีนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มว่าเขาเผลอแตะโดนบริเวณนั้นของเธอเล็กน้อยจริงๆ หลังจากนั้นเขาก็รีบเร่งถอดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิมโดยที่ไม่หันไปมองเลยสักนิดอย่างทุลักทุเลจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยในที่สุด

“เฮ้อ เย็นไว้ลูกรัก พุธโธ ธัมโม สังโฆ พ่อภีมบอกว่าท่องมนต์บทนี้แล้วจะไม่เสียตัว”

มือใหญ่ยกมือขึ้นทาบบริเวณที่โป่งพองออกมาจนรู้สึกทรมานไปทั้งตัวก่อนที่รณพีร์จะพยามปลอบลูกชายตัวใหญ่ให้กลายเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายจนกระทั่งบริเวณนั้นสงบลงเขาจึงพรูลมหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความโล่งใจ

“ได้เวลาเข้านอนแล้ว”

รณพีร์ย่อตัวอุ้มเด็กสาวเข้าสู่อ้อมกอดก่อนที่เขาจะพาเธอเดินไปยังเตียงนอนและวางร่างบอบบางของไอรีนลงอีกฝั่งของเตียงส่วนตัวเองก็รีบเดินอ้อมไปขึ้นเตียงอีกฝั่งโดยเว้นระยะห่างมากพอสมควรถึงจะนอนเตียงเดียวกันอีกฝ่ายก็ไม่มีทางทำมิดีมิร้ายเขาได้หรอกส่วนเขาก็คงไม่มีทางละเมอไปนอนกอดคนข้างๆเด็ดขาด

ค่ำคืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นค่ำคืนที่รณพีร์นอนหลับฝันหวานส่วนไอรีนที่ยังคงสลบไม่ฟื้นกลับฝันไปเรื่อยเปื่อยไม่โดยที่ความฝันพาเธอย้อนเวลากลับไปตอนที่ยังเป็นเด็กที่ครอบครัวยังคงอบอุ่นถึงแม้จะมีพี่สาวต่างแม่เพราะแม่ของเธอคือภรรยาคนที่สามของพ่อแต่เธอก็เข้ากันได้ดีกับพี่สาวทั้งสี่คนจนกระทั่งวันหนึ่งที่พ่อของเธอพาเมียน้อยเข้ามาในบ้านวันนั้นโลกทั้งใบของเธอพลันพังทลายลงต่อหน้าต่อตาความสดใสในวัยเยาว์พลันถูกความเจ็บปวดเสียใจกลบทับจนหัวใจบอบช้ำไปทั้งดวง

แม่ของเธอขอหย่าขาดจากพ่อทันทีอย่างไร้ซึ่งความลังเลส่วนพ่อที่ไม่รู้จักคำว่า ‘พอ’ ของเธอก็ยินยอมเซ็นใบหย่าให้แต่โดยดีแต่กลับตั้งเงื่อนไขไม่ให้แม่พาเธอจากไปนับตั้งแต่วันนั้นมาเด็กหญิงไอรีน อชิรญาก็เติบโตขึ้นมาท่ามกลางครอบครัวที่มีเพียงแค่พ่อแต่กลับขาดแม่ที่จากไปอยู่ต่างประเทศไม่เคยกลับมาต่อให้เธอร้องไห้อ้อนวอนขอร้องพ่อของเธอแทบตายผู้ชายคนนั้นกลับไม่เคยสงสารเห็นใจพาเธอไปเจอแม่เลยสักครั้ง

“ฮึก ฮือ ฮือ แม่ขาอย่าทิ้งไอไป แม่ขา ฮือ ฮือ”

ฝันหวานของรณพีร์ถูกเสียงร้องไห้ของใครบางคนรบกวนอย่างกะทันหันดวงตาคู่คมพลันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียก่อนที่เขาจะมองไปยังเจ้าของเสียงร้องไห้ที่ไม่รู้ว่ากลิ้งมานอนโอบกอดเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะเขายังคงนอนอยู่ที่เดิมส่วนคนข้างๆกลับกลิ้งมานอนกอดเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น

“อย่าบอกนะว่ากำลังฝันร้าย”

รณพีร์พึมพำเสียงเบาก่อนที่เขาจะค่อย ๆ แงะมือปลาหมึกที่กอดเอวเขาไว้แน่นออกทำให้ความฝันของไอรีนพลันชะงักไปก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆแล้วเห็นภาพที่รณพีร์กำลังจับมือของเธอเอาไว้เพื่อเตรียมดึงออกพอดีจากความงุนงงกลายเป็นความตกใจจากความตกใจกลายเป็นความตื่นตระหนกหลังจากนั้นเสียงกรีดร้องไอรีนก็พลันดังขึ้นสุดเสียง

“กรี๊ดดดดดดดดด”

(⊙ o ⊙)