CHAPTER 21
1188 Words
MONCHING POV
“Ayan na siya! MUTYAAAAA!
PUTA ANG HOT!”
“Huy pare, hawakan mo ’ko… baka mahimatay ako sa ganda n’ya PUTANGINA AYAN NA!”
“Mutyaaaa! Dito ka sa table namin mamayaaaya!”
Isang buwan na mula nung unang pumasok si Mutya sa bar ko. Ang payat, tahimik, at inosente niyang batang ’yon na halos hindi makatingin diretso sa mata ko… ngayon ay naging isa nang apoy sa gitna ng dilim ng bar.
At hindi ko alam kung blessing ba siya o parusa.
Kasi habang lumalakas ang sigaw ng mga manyak kong customers…
habang mas umiinit ang ilaw sa stage…
habang mas gumaganda ang galaw niya mas lalo siyang nagmumukhang anino ng anak kong si Donielyn Crystal.
Masakit.
Pero hindi ko rin magawang alisin ang tingin ko sa kanya.
“PUTA-AYAN NA AYAN NAAA!”
Biglang pumutok ang spotlight.
At doon lumabas si Mutya.
Dahan-dahan.
Pa-chill.
Pa-sweet.
Pero tangina, ramdam ko agad iniinitan na ang buong bar.
Suot lang niya yung beaded bra na kulay silver na kumikislap sa bawat hakbang niya, tapos yung skirt na mahaba sa likod pero mataas ang slit sa harap. Para siyang bulalakaw na bumagsak sa ibabaw ng stage.
At putangina naka-smirk pa.
Parang alam niyang siya ang papatay sa kalibugan ng lahat ng nandon.
“Mutyaaaa! Ikaw naaaa!”
“s**t girl! Ang ganda moooo!”
Hinila niya ang buhok niya pataas, ginawa niyang ponytail gamit lang daliri niya, tapos bumagsak ulit. Simple lang pero nagliyab yung mga lalaki.
At nagsimula ang beat.
BOOM. BOOM. BOOM.
Sinimulan niya ng mabagal.
Isa… dalawang hakbang.
Yung balakang niya gumagalaw nang parang sinusulat ang pangalan niya sa hangin.
“PUTA YAN! ANG GALING MO MUTYAAAA!”
Nakakapang-init.
Hindi malaswa.
Pero wild.
Sobrang wild.
Kahit ako, hindi ko maalis yung tingin ko sa bawat pag-ikot ng bewang niya.
At doon na ako tinamaan.
Ganito rin sumayaw si Donielyn noong birthday niya hindi sexy, pero ganitong-ganito yung galaw nila ng katawan, yung palanding inosente, yung hindi nila alam yung epekto nila sa mundo.
“Dad… tingnan mo ako oh…”
“Ang galing mo anak…”
Yun na pala yung huli naming sayaw.
Tangina ang sakit.
Pero patuloy lang si Mutya.
At kailangan ko maging present.
Nandito ako. Buhay siya. At trabaho niya ’to.
Nag-slide siya pababa ng pole.
Dahan-dahan.
Yung tipong parang kinakausap ng katawan niya yung ilaw sa taas.
Tapos BOOM! Tumayong bigla.
Hinagod ang magkabilang braso niya pababa ng tiyan.
Umikot.
Tapos sabay saka niya binuka yung slit ng skirt niya, isang mabilis na sulyap ng legs niyang makinis.
Nanginig ang bar.
“SHIIIIIIIT! ANG HOT!”
“ANG GANDA PUTANGINA!”
“SA TABLE NAMIN KA MUTYA!”
Yung mga lalaking naka-costume, yung iba naka-office suit pa, yung iba naka-helmet at jersey, yung iba naka-mask lahat tumayo. Lahat nakaabot ng pera.
At parang kuryente si Mutya.
Kada galaw niya, may sumisigaw.
May kumakadyot pa nga sa hangin.
Pero hindi siya natitinag.
Kinuha niya yung chair sa gilid ng stage.
Umakyat siya, tumayo sa upuan, tapos nag-stretch yung binti niya pababa, parang dancer sa music video.
Dumulas yung kamay niya sa hita niya.
Pababa.
Pataas.
Tapos bigla niyang iniikot yung balakang niya nang mabagal.
Parang sinasabing.
“Ito ang kailangan n’yo. At alam ko.”
At putangina, wala nang nahinga sa bar.
Sumisigaw yung drum.
Sumisigaw yung crowd.
At sumisigaw rin yung dibdib ko.
Kasi habang tumitingin ako sa kanya…
para ko ulit nakikita yung anak ko.
Pero hindi sa malaswa.
Hindi sa madumi.
Kundi yung inosenteng aura.
Yung kabaitan.
Yung hindi nila alam na anghel sila sa mundong mabaho.
“PUTA MARE! ANG SARAP NIYA SUMAYAW!”
“UY HUWAG KA MAHULOG SA STAGE HA! BAKA MAWALA KAMI SA GANDA MO!”
Natawa pa siya saglit.
Yung tawa na nakakainit dahil simple pero may kiliti sa tenga.
At doon siya bumaba.
Naglakad siya sa gitna ng customers.
Parang reyna.
Yung mga lalaki, halos lumuhod para lang lagyan ng pera yung bra niya.
Yung iba nanginginig pa.
May umiiyak pa nga ng-
“ANG GANDA MO, s**t!”
Nag-bend siya forward para kumuha ng pera.
Nag-wave ng hips.
Tapos sumabay sa beat yung pag-ikot ng shoulders niya.
Hindi bastos.
Pero ubod ng nakakasabaw sa utak nung nanonood.
At sa bawat lamesa niyang dinadaanan…
parami nang parami yung perang nilalagay sa bra niya.
Sa strap.
Sa gilid ng slit ng skirt.
May naglagay pa sa nakasukbit niyang garter sa hita at dun lalo silang nagwala.
Pero si Mutya?
Kalma.
Parang sanay sa apoy.
Parang hindi siya natatakot masunog.
At nung umakyat ulit siya sa stage
Bumagsak ang bar sa hiyawan.
“PUTANGINA ANG DIYOSA!”
“AYAN NAAAAA! GUMILING KA MUTYA!”
“ILIGAY MO SA MUKHA KO yang giling na yan!!!”
Natawa siya saglit.
Tapos ginawa ’yung pinaka-putok-bomba na galaw niya:
Umupo siya sa sahig.
Sumadsad yung likod niya.
Tapos dahan-dahan niyang iniangat yung balakang niya isang malambot, mabagal, at nakakaadik na hip roll.
Para siyang alon.
Para siyang tubig na umaakit ng bagyo.
Tapos umikot siya habang nakahiga, tumayo gamit ang isang tuhod, at nag-flick ng buhok niya.
Sabay BOOM nag-split ng mabilis.
Pumutok ang bar.
“PUTA ANG INIT!!!”
“LEGEND KA MUTYA!”
“GRABE KA, BABAAA!”
Nanginig yung sahig sa laki ng hiyawan.
Ako naman…
nakatayo lang sa gilid.
Tahimik.
Pero nanginginig ang loob.
Kasi hindi ko alam kung blessing ba itong batang ’to, o paalala ng trauma ko.
Pero isang bagay ang sigurado Mutya ay hindi basta dancer lang.
Isa siyang apoy na hindi pwedeng hawakan pero hindi rin makakalimutan.
Music stops.
Hawak niya yung dibdib niya, hinihingal.
Yung dibdib niya pataas-baba, yung pawis dumadaloy sa beywang niya.
Ang ganda.
Ang lakas.
Ang buhay niya humuhulagpos.
Pagkababa niya ng stage, dumiretso siya sa backstage.
Pero bago pa siya makapasok
“GURL!” sigaw ni Darna habang sabay akbay sa kanya.
“SHEEEET ANG GALING MO! Grabe ka! Pinasabog mo yung bar, promise! Pati ako napainit!”
Humalakhak pa si Darna.
“Ano ka ba, may nahimatay nga dun sa table three, swear!”
Ngumiti si Mutya, nangingintab pa ang mukha sa pawis.
“Talaga ba? Nahiya nga ako kanina eh…”
“Huy wag kang mahihiya!”
sabi ni Darna, sabay pitik sa tiyan niya.
“Girl, ikaw ang reyna dito. Naintindihan mo? Ikaw! Ang! Reyna!”
At doon napangiti si Mutya.
Yung ngiti na bihira ko makita.
Yung ngiti ng batang hindi pa basag ng mundo.
At kahit sandali…
nakahinga ako.
Kahit sandali nakalimutan ko yung sakit.
Pero habang pinapano
Hindi ko papayagang mawala rin siya.
Hindi ko hahayaang may gumawa ulit ng masama.
Hindi ko hahayaang maulit ang nangyari kay Donielyn hindi kay Mutya. Hindi ko pa nahahanap ang pumatay at gumahasa sa Unicaija ko s'ya ang mundo ko.
Kaya sinisisi ako ng asawa ko at hiniwalayan ako dahil sa kapabayaan ko kaya na wala ang Unicaija namin hanapin ko at bumaboy sa anak ko at gagawin ko empiryno ang mga buhay nila. Gusto ko sa mga kamay ko mismood ko siyang tumawa kasama si Darna…
isang bagay ang nananatili sa utak ko. ang hustisya para sa anak kong si Crystal.
- Writer
