“ก็ จุด” เช่าหงหรานไม่เพียงแค่พูด แต่เขากลับใช้หัวนิ้วโป้งปาดผิวแก้มของไป๋มี่อิงอย่างรวดเร็ว ฉึ่บ! “...”
พรึ่บ! หวู่ซื่อรีบดึงแขนไป๋มี่อิงเมื่อเห็นฉากนั้น เขายิ้มแล้วบอกว่า “วันนี้เชิญพวกท่านกลับกระโจมก่อนเถิดขอรับเพราะอีกไม่ถึงครึ่งเค่อจะมีคนป่วยที่นัดหมายไว้มาทำการตรวจรักษา ข้าเกรงว่าหากเขาพบพวกท่าน เขาอาจจะอาย” คำปดนั้นมิได้ทำให้กุนซือเช่าเชื่อแน่ เพราะอีกฝ่ายหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสองคนก็ยังล่าถอย “เฮ้อ! ดีนะที่ข้าดึงเจ้าไว้ทัน มิเช่นนั้นความได้ตะ...”
“แตกรึไม่”
°∆° หวู่ซื่อกะพริบตาปริบๆ มองผิวแก้มที่เป็นรอยถูกปาด...สีน้ำตาลคล้ำลบไป กลายเป็นสีเหลืองจางๆ แต่ถึงอย่างนั้น หากผู้ใดพบเห็นก็ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าไป๋มี่อิงกำลัง สีตก “แตก แย่แล้วน่ะสิ”
ระหว่างทางกลับกระโจม เช่าหงหรานอมยิ้มมุมปากราวกับกำลังถูกใจอะไรบางอย่าง ‘ใช่ มันเกี่ยวกับหมอหญิงไป๋มี่อิง’ เมื่อครู่นี้เป
