Ang weird ng umagang ‘yon dahil masyadong tahimik para sa birthday ko.
Usually kasi, kahit simple lang ang celebration namin tuwing taon—kahit simpleng cake lang, kahit dalawang balloons o kahit isang maliit na drawing ni Mommy sa papel ay lagi siyang masigla. She was always excited, always smiling.
Pero ngayong eighteen na ako, ibang-iba. At alam kong masama ang pakiramdam niya dahil masyadong mahina ang boses niya. Pero pilit siyang nakangiti nang dumating ako sa ospital.
“Advanced happy birthday… anak…” bulong ni Mommy habang pinisil ang kamay ko.
Pinilit kong ngumiti. “Babawi tayo pag gumaling ka pa, ha? Promise.”
She laughed a little, but she was obviously tired and almost out of breath. At kahit hindi niya aminin, alam ko.
Agad akong tumalikod para itago ang nanginginig kong la
