My Stranger Boyfriend

"Babe? Excited ka na ba sa kasal natin?" Pagod na tanong ni kin sa'kin. Hinihipo-hipo niya ang buhok ko na alam kong sinasadya niyang gawin para maibsan ang pagod ko kahit papaano. Hindi na lang ako nag-abalang sumagot pa. Pagod na pagod na ako. Kanina pa kami lumilibot sa buong siyudad na ito mahanap ko lang ang paborito kong gown para sa kasal namin next week. Napuntahan ko na rin ang iba't-ibang malls at boutique pero ni isa ay walang pumapasa sa panlasa ko. Well, I just want to make the event more memorable. Gusto kong maging kaaya-aya ang kasalan namin ng lalaking minamahal ko. I want it to be the most elegant event happened in my entire life. At paano magiging eleganta iyon kung ang mismong susuotin ko ay hindi nakaayon sa aking panlasa. Dapat memorable ant araw ng aming kasal kaya dapat memorable rin ang aking susuotin. Sinandal ko na lang ang ulo ko sa balikat ni Kin saka pinikit ang aking mga mata. I want to get rest at least. Kahit sa balikat man lang niya ay mapawi ang pagod ko. Nagulat na lang ako nang dumistansya siya palayo sa'kin dahilan nang pagkauntog ng ulo ko sa matigas na upuan, damn! Ano ba itong ginagawa niya! Napakunot ako ng noo at kasanay noon ay ang pagsalubong ng dalawa kong kilay. Matulis ko siyang tiningnan para makita niya kung gaano ako nadismaya sa ginawa niya. He's always be like this. Kahit noong high school pa kami ay palagi na niya akong binunwesit. Kaya siguro ganoon na lang kung uminit ang dugo ko kapag nakita ko siya noon. He always teasing me. Pero minsan ay hindi ko rin maiwasang isipin na sa pamamagitan noon ay naging malapit kami sa isa't-isa. dahil doon ay naging kilala ko siya nang mas malalim at dahil sa mga asar niyang iyon ay nabuo ang pagmamahalan namin. Kinamot ko ang aking ulo. Ramdam ko ang katatamang sakit dahil sa pagkauntog nito sa upuan. Napalakas ata ang pagkauntog nito, lagot ka talaga sakin hayop ka! Uuntugin ba raw ako nang ganoon na lang? "Ano ba ginagawa mo?" galit kong sigaw kay Kin. Halos bubuga na ako ng apoy sa galit na kulang na lang ay sabunutan siya. Naninirik sa mga mata ko ang inis. Gusto ko siyang sampalin pero nagpipigil lang ako. Sweere siya kasal namin bukas dahil kung hindi? Nako! He's just grinning teasingly while looking at me, he is so iratating! Walang araw na hindi kami nahkakaganito. Hindi kompleto ang araw namin kung hindi niya ako naiinis o inaaway man lang. Ako naman itong masyadong high blood ay palaging nag-aalburoto ang noo dahil sa mga kagagohang pinagalgagawa niya. Walang araw ang hindi niya ako iniinis. He always do find ways just to tease me. Parang nakagawian na rin yata niyang inisin ako araw araw at ako namang palaging mainit ang ulo ay palaging nabubwesit sa ginawa niyang iyon. "Pengeng isang halik?" pabebe niyang tugon dahilan upang maitaas ko ang aking kilay. Ilang beses pa niyang pinikit ang kanyang mga mata. at idiin ang labi nitong nakanguso sa aking harapan. He's always be this cute. Noon pa lang ay alam ko na talagang ito ang magiging kasunod niyang hakbang. He'll tease me and next, he will ask for forgiveness or asking for a favor na siyang mahirap tanggihan. Iyon ang lagi niyang ginagawa e kaya hindi na ako nagulat pa. "Hindi iba sabi ko sa'yo? Sa harap na ng altar natin iyon gagawin? ' bat ba ang kulit mo?" Iritada kong sagot. I already told him many times about this. Hindi ko talaga alam kung bakit ganito ang mga lalaki. Gusto nila nang madalian. They can't even wait a longer time before they can get the things that they want. Gusto talaga nila na agad-agad ay makukuha nila. They want an easier way to deal with. Gusto nila ay hindi naghihirap. Kabaliktaran namang ang mga kababaihan. Ginawa ko rin 'yon para asarin siya at bitinin nang husto. Saka tama naman amg ginawa ko, ah? Ang bawalan siyang halikan ako gayong ikakasal na naman kami bukas. Napakunot noo ito. Ramdam ko kung gaano siya na-bad trip sa pagtanggi kong 'yon. I want him to suffer. Next week na naman ang kasal namin kaya pagkatapos noon ay pwede na siyang magsawang halikan itong mga labi ko. Pero habang hindi pa nangyayari ang kasalang 'yon, kailangan niyang magtiis. "Bahala ka, edi mahiga ka sa upuan mo," inis na sambit ni Kin. Tinaasan ko siya ng kilay. Tinalikuran pa niya ako na animo'y ganoon na talaga ka big deal sa kanya ang halik na 'yon. Kitang-kita ko sa mga mata at eskspresyon niya ang inis. Inis dahil hindi ko naibigay ang gusto niya. MANIGAS KA SA INIP, KIN. Ang kitid ng utak, kiss lang ang dahilan ng galit? Para namang hindi pa siya nakahalik. Kahit noon pa man ay ninanakawan na niya ako ng halik. I can't do anything but to avoid those kisses. Baka kung saan pa mapunta kung lalaganap. Pinikit ko nalang ulit ang aking mga mata at tulyan nang natulog. Hinayaan kong dalhin kami mg Van na sinasakyan namin sa kung saan ang mall na binabalak naming puntahan. Mga ilang oras pa ang aabutin upang makarating kami sa mall na 'yon kaya mas mabuting umidlip muna para maibsan man lang ang pagod kahit papaano. We're leaning in an opposite way. Hindi ko inakalang magtatampo talaga ang lalaking 'to sa pagtanggi ko doon sa gusto niyang halik. Umirap na lamang ako saka pinilit na maging komportable. Hmm, I am more comfortable in his shoulder though. Ilang minuto ang nakalipas nang mapansin ko ang pag-iba ng takbo ng van na sinasakyan namin. I tried to ask our driver about it pero hindi siya sumagot. Siguro ay dahil ito sa daan. Medyo sira na kasi ang kalsada na dinadaanan namin ngayon kaya siguro naging ganito ang takbo. We're getting faster. Hindi ko alam kung bakit hindi binaba ni manong ang speed gayong nasa lubak-lubak na daanan kami. Tiningnan ko si Kin, mahimbin na ang tulog niya. Gusto ko siyang gisingin upang makausap siya tungkol sa takbo ng sasakyan na siyang hindi ko nagustuhan pero halatang masarap ang tulog niya kaya hindi ko na ginawa. Nagdaan pa ang ilang minuto, mas lalong lumala ang takbo ng Van. Paikot -ikot na ito. Ewan ko kung ano ang dahilan pero isa lang naman ang nasa isipan ko, the Van is in trouble. Nagsimula nang magtaranta ang iba pang mga tao na sakay ng Van. Pilit kong magpakatatag at huwag magpadala sa panic na siyang ginagawa na ng mga kasama ko sa loob ng Van. They even shouting at iyong iba'y umiiyak na lalo na ang mga mata. "Manong! Ayusin niyo naman po ang pagmamaneho niyo!" reklamo pa sa katabi namin ngayon. Tiningnan ko ang nagmamaneho ng kotse. Halata ngang may problema sa sasakyan gayong pati si Manong driver ay nagpapanic na rin. Halata iyon sa kanyang galaw. "Maghanda kayo! Nawalan tayo ng preno!" Mas lalong nagsigawan ang mga tao. Si ay Kin nakayakap lang sakin habang ilang beses na hinipo ang buhok sa aking noo. The car is getting more faster than usual. May mga sasakyan na ring nagprepreno dahil sa bilis ng takbo. Kitang-kita ko kug paano iniiwasan ni manong ang mga sasakyang normal lang ang takbo. Iyon ang naging dahilan ng pagikis ng kotse. "Babe! Fasten your seatbelt now!" utos ni kin sakin kahit alam kong kanina pa ito nakakabit. He hug me more deeper. Napahawak ako sa kamay niyang nakakabit sa aking puson kasama ang suot kong seat belt. Hanggang sa dumating ang puntong naging itim na ang lahat. Wala na akong makitang liwanag. Nagdilim na ang aking paningin ko at tanging ang mga sigaw na lamang ang naririnig ko na alam kong unti-unti na ring naglaro. Ang tunog ng pagkabangga at kailanman ay hindi ko na naramdaman ang paikis-ikis na takbo ng kotse. Hindi ko na napansin si Kin. I just close my eyes and hug him more deeper. Basta ang alam ko lang ay tumilapon kami sa bangin.