Askeri araç, dağların kıyısında kıvrıla kıvrıla ilerliyordu. Bejna, küçük kızı Mizgin’i kucağında tutmuş, teyzesine yaslanmış şekilde arka koltukta oturuyordu. Yanlarındaki asker sessizdi, diğeri arada bir göz ucuyla onlara bakıyordu. Mizgin, başını annesinin göğsüne yaslamıştı. Gözleri uykulu ama huzurluydu.
Bejna, Cizre’deki evine döneceğini sanıyordu. Alıştığı duvarlara, yarım kalan çamaşırlara, gece lambasının titrek ışığına… ama araç şehir merkezine girmeyip karakol yoluna saptığında yüreği sıkıştı.
Ön koltuktaki asker, gözlerini yoldan ayırma dan konuştu:
“Komutanın emri. Ufak bir durum var sanırım. O yüzden sizi doğrudan karakola getirmem istendi. Zaten kendisi gelince detayları size anlatır.”
Bejna dudaklarını araladı.
“Binbaşı Ertuğrul yok mu?”
Asker aynadan göz göze gelmeme
