PAG-IBIG SA LIKOD NG MASKARA

KABANATA 1

“Ma, huwag kang umiyak. Pangako, magiging maayos din ang lahat,” paniguro ni Irene sa kanyang ina habang nag-iimpake ito ng kanyang maleta. Sa wakas natanggap na rin siya sa isang recruitement agency upang magtrabaho sa ibang bansa. Iniwan niya ang kanyang trabaho sa bayan bilang kahera sa isang convenient store. Maliit lamang kasi ang kanyang sinusuweldo kung kaya’t hindi na niya pinalampas ang pagkakataon.

“Nag-aalala lang ako, anak. Malayo ang Taiwan at mag-isa ka lang doon,” ang sabi nito.

“Ma, magtiwala lang po kayo sa’kin. Basta gagalingan ko. Isa pa, marami namang pumupunta sa ibang bansa at nagiging matagumpay naman, kaya ganun din ako. Ika nga, think positive,” pagtitiyak ni Irene sa kanyang ina. Ngunit pinigil niya ang nagbabadyang mga luha. Alam niya kung gaano kalungkot at kahirap ang mag-isa sa ibang bansa. Tumango lamang ang kanyang ina at nagpatuloy sa paglalagay ng kanyang mga gamit sa maleta.

“Ma, kapag nakapasok na po ako sa trabaho hindi mo na kailangang manahi, hindi na rin aasa si Papa sa ating sakahan, at makakatapos na si Lyn sa kanyang pag-aaral,” pagkukumbinsi niyang sabi. Gayunpaman, sa kaibuturan ng kanyang puso ay nakakaramdam siya ng takot dahil ito ang unang pagkakaton na malalayo siya sa kanyang pamilya.

Si Fiona ay ang nagmamay-ari ng recruitment agency. Ayon dito ay yearly itong umuuwi ng probinsiya upang tulungan ang kanyang mga kababayan. Hindi naman nagdalawang isip na sumama si Irene dahil kababayan nga nila si Fiona. Kung tutuusin ay napakasuwerte pa nga niya na matanggap sa dami ng mga aplikante.

SAKAY ng private van ni Fiona ay hindi biro ang biniyahe nila mula Bicol patungong Maynila. Nakakapagod dahil sa haba ng oras na nakaupo sila. Sa sandaling narating nila ang bungad ng Metro Manila ay ramdam ni Irene ang pangangawit ng kanyang balakang.

Sa wakas ay nasilayan din niya ang Metro Manila. Napansin niya ang tila mausok na kalangitan sa umaga. Hindi ito bughaw na kagaya nang nasa probinsiya. Abot tanaw din niya ang matatayog na mga gusali habang papasok sila sa lungsod.

“Ito na ba ang Maynila,” usual niya. Pinagmasdan niya ang mga matataong lugar na halos nagsisiksikan at mga nagmamadali.

“Malapit na tayo,” anunsyo ni Fiona na nakaupo sa front seat ng van. Hindi mapigilan ni Irene na makaramdam ng lungkot. Bukod sa kanya ay may kasama rin siyang dalawa pang babae na mas bata sa kanya. Si Mildred na labing-walo at si Rosanna na labing-siyam na taon. Sila ay mga bagong recruit na nangangarap din ng magandang buhay kagaya niya.

Pumasok na ang kanilang sinasakyang van sa isang bahay na may malaki at mataas na gate. Pagkatapos ay isa-isa silang bumaba ng sasakyan at nag-inat dahil sa sakit ng kanilang mga balakang. Habang hila ang kanyang maleta ay hindi mawala sa isipan niya ang kanyang pamilyang iniwan, na-miss niya agad ang mga ito.

“Nasa second floor ang kuwarto ninyo. Magpahinga muna kayo dahil mamayang hapon ay magkakaroon tayo ng orientation,” bilin ni Fiona.

“Opo, Ma'am,” sagot nilang lahat.

NANATILI pa sila ng dalawang araw sa tirahan ni Fiona para sa orientation. Ngunit ang huling araw ng kanilang orientation ay pinag-make-up sila at kinuhanan ng mga litraro. Ang sabi nito ay kakailanganin iyon ng kanilang employer sa Taiwan. Ayon kay Fiona ay isang electronic company raw ang kanilang papasukan. Ngunit nitong mga huling araw ay sinabing umatras daw ang employer nila kung kaya’t ihahanap na lang daw sila ng panibago. Nakaramdam siya ng pag-aalala. Paano kung hindi na sila makahanap ng panibagong employer? Wala na siyang pera dahil ibinigay niya iyon lahat kay Fiona. Nanatili silang tahimik at walang sinuman sa kanila ang naglakas loob para tanungin si Fiona.

Gusto na sana niyang ikuwento sa kanyang mga kasamahan ang hindi magandang kutob niya tungkol sa kanilang pinasok na trabaho, nang biglang pumasok si Fiona sa silid.

“Irene, maghanda ka, makikipagkita ka ngayon sa iyong employer,” sabi ni Fiona. Bago pa man mabuksan ni Irene ang kanyang bibig para magtanong ay tumalikod na si Fiona at lumabas na ng silid. Nabigla man si Irene ngunit biglang napawi ang kanyang hinala. Sa wakas ay makikilala na niya ngayon ang kanyang magiging amo. Dali-dali siyang nag-ayos habang pinapanood siya ng dalawa pang kasamahan na hindi maitago sa mga mata nito ang pagkainggit na sana sila ay magkaroon na rin ng employer.

Maya-maya pa ay sinusundan na niya si Fiona patungo sa pintuan. Bigla siyang napatigil, “Ma’am Fiona, maitanong ko lang, ano pong klaseng trabaho ang papasukin ko? At sino po ang aking employer?” Naging matigas ang mukha ni Fiona at pagkatapos ay dahan-dahang lumingon sa kanya.

“Ngayon mo pa talaga naisip itanong ‘yan? Heto na nga at makikilala mo na siya, kaya kung ako sa’yo magpasalamat ka na lang,” may himig pagkasarkastiko na sabi nito. Naguluhan si Irene at hindi alam ang sasabihin.

“Nasa labas ang kotse ng magdadala sa’yo kay Mr. Tuason na iyong employer.” Binigyang diin ni Fiona ang salitang employer.

“Bakit hindi po mukhang Taiwanese ang pangalan? Akala ko po Taiwanese ang magiging employer ko, Ma’am?" tanong pa niya.

Inikot ni Fiona ang kanyang mga mata, “Hindi nga siya Taiwanese. Pero makakakuha ka ng pagkakataon na pumunta sa Taiwan pagkatapos mo siyang pakasalan. Alam mo bang nagmamay-ari siya ng maraming negosyo sa iba’t-ibang bahagi ng mundo? Kaya pihadong hindi lang Taiwan ang mararating mo. Ang suwerte mo, Day!”

Napasinghap siya’t bahagyang napaatras. Ito na nga ‘yong masamang kutob niya. Ang totoo, pangarap niya talaga ang marangyang buhay kasama ang kanyang pamilya. Gusto niyang maiaahon ang mga ito sa kahirapan pero hindi sa ganitong paraan. Hindi niya pinangarap ang makapangasawa ng mayaman dahil lamang sa pera. Naniniwala pa rin siya na wala nang higit na sasaya pa na ikasal sa taong minamahal.

“Nagsinungaling ka sa’kin…sabi mo makapagtatrabaho ako abroad?” sumbat niya.

“Hoy, Irene! ‘Ni minsan hindi ako nagsinungaling sa’yo o sa pamilya mo. Ang sabi ko ay magkakaroon ka ng oppurtunity na makapagtrabaho abroad. Bakit ayaw mo ba? Ang suwerte mo na nga, ganyan ka pa kung umasta sa harap ko! Para sabihin ko sayo, nagbabalak si Mr. Tuason na pumunta sa Taiwan kasama ng kanyang magiging asawa pagkatapos ng kasal at ikaw iyon, Irene. Aba! hindi biro ang trabaho ng isang asawa kaya pagbutihin mo. Sa lahat ng babaeng hawak ko ikaw ang nirekomenda ko dahil ikaw ang pinakamaganda. Kaya huwag na huwag mo akong ipapahiya kay Mr. Tuason. Nagkakaintindihan ba tayo, Irene? Halika! Hinihintay ka na ng sasakyan.” Hinawakan siya ni Fiona sa braso at dinala sa sasakyan dahilan para hindi na siya makatanggi pa.

Binuksan nito ang magarang sasakyan. Nakita niya ang isang lalaking naka-uniporme na nakaupo sa driver seat.

“Ikaw ba si Mr. Tuason?” tanong niya.

Ngumiti lang ito, “Hindi, driver lang niya ako.”

Ngayon lang naging malinaw kay Irene ang lahat ng mga ginagawa sa kanila ni Fiona. Sa unang araw pa lamang ay tila espesyal ang trato nito sa kanila. Ang spa at iba pang treatments, dental appointments at waxing. Pakiramdam niya ay kakaiba talaga ang lahat dahil kung DH lang naman at sa electronic company sila makakapasok palagay niya hindi naman iyon kailangan.

Inilagay na ng driver ang kanyang mga gamit sa gawing likuran ng sasakyan. Halos hindi maigalaw ni Irene ang kanyang katawan sa sobrang pagkabigla. Wala siyang lakas para tumakas. Natatakot siya.

Ilang sandali pa ay nakalabas na sa malaking gate ng bahay ni Fiona ang sasakyan habang si Irene ay halos nakatulala pa rin sa likuran ng sasakyan.

Napatingin sa rearview mirror ang lalaki sa kanya.

“Siguradong magugustuhan ka ni boss,” sarkastiko nitong ngiti. Mukha pa lang ng driver ay mukhang hindi na mapagkakatiwalaan, ano pa kaya ang sinasabing Mr. Tuason, sa loob-loob niya.

SAMANTALA malalim ang iniisip ni Andrew habang nakaupo sa isang wicker chair malapit sa swimming pool ng kanilang ancestral home. Iniisip niya kung paano sila nagkaroon ng marangya ngunit malungkot na pamilya. Walang ibang mahalaga sa pamilyang kanyang kinalakihan kundi ang pera. Hindi na nga sila halos nagkikita sa sobrang kaabalahan ng kanyang mga parents. Kaya noong nagkaroon siya ng girlfriend ay sa Penthouse na siya nanatili na pag-aari din ng mga Flores. Mas lalo lamang naging madalang ang pagkikita nilang pamilya. Ang kanyang nakababatang kapatid na babae ay palaging wala rin sa mansion. Masasabing successful talaga ang kanyang ama sa construction firm dahil isa ito sa mga namamayagpag na kumpanya sa boung bansa. Ang kanyang ina naman ay sikat sa larangan ng negosyong fast-food chain.

Tila ang lahat ng iyon ang naging kapalit sa isipan ng kanilang parents sa halip na silang magkapatid. Kaya hindi nakapagtataka na malayo ang loob niya sa kanyang mommy at daddy. Salamat na lang dahil sa impluwensya ng kanilang yaman ay naging successful din siya sa kahit anong investment na pasukin niya. Andrew is one of the young businessman sa edad na twenty-eight.

May naulinigan siyang mga yapak papalapit sa kanya, inakala niya ang kanyang daddy ngunit si Cecil pala. Dala nito ang tray at alak na hiningi niya kanina.

“Sir, ito na po ang wine,” maingat na nilapag nito sa mesa. Nagpasalamat siya at agad namang umalis ang maid.

He expertly let the wine breathe before taking a sip. Aminado siyang hindi pa rin niya matatalo sa pagkilatis ng magandang alak na kagaya ng kanyang daddy.

Naalala pa niya isang buwan na ang nakalipas sa mismong lugar kung saan siya ngayon nakaupo, kung saan nagkaroon sila ng heart to heart talk bilang father and son. From the outside it looked like a sweet moment for a father and son but their conversation didn’t exactly make Andrew feel any better.

“If I knew you’d be here, I would’ve started drinking much earlier.” Ang naalala niyang sinabi ng kanyang daddy. Nang mga panahong iyon ay sariwang-sariwa pa ang pagdadalamhati niya sa pagkawala ng kanyang fiancee.

He even brought his father a bottle of wine, a thoughtful gesture.

“Where did you get that garbage?” tumawa si Alejandro at tinawag ang kanilang maid na si Cecil. Maya-maya ay dala na nito ang tray na may wine at dalawang baso.

“I hope you don’t mind, son, but I just want to share with you the best one,” anitong nagsalin ng alak. Pagkuwa’y tumingin sa mukha ni Andrew.

Napabuntong-hininga ito. Si Alejandro ang taong hindi mo makikitaan ng kahinaan kahit sa matinding kabiguan. Pero nang makita nito ang mukha ni Andrew ay tila lumambot ang mukha nito. Alam nitong hindi pa rin nakakapag-move on ang anak sa pagkawala ng nobya. Napasandal ito sa upuan habang tila nilaro-laro ang baso ng alak sa kamay.

“You look terrible, son. Is this the bearing of a man raised by a magnate?”

“It’s only been a month, dad, let me be…” mahinang tugon niya.

“Don’t let anyone see you like this,” mahina ngunit mariin nitong sabi.

Napatayo ito sa kinauupuan, “If it’s the woman then go get yourself another woman!”

Napatingin si Andrew sa ama. Hindi man lang nito binanggit ang pangalan. Sino lang ba si Hailey sa palagay nito? Napailing siya. Mukhang nagkamali siya ng punta rito dahil mas lalong bumigat ang kalooban niya. Sa kabila ng pagiging halos perpekto ng kanyang nobya ay may naipipintas pa rin dito.

“Pursue other women, Andrew. You’re only torturing yourself at this point.”

Lalo lamang nanariwa ang sugat na dulot ng pagkawala ng kanyang nobya. Mahal na mahal niya ito at hindi niya kayang magmahal pa ng iba.

Tumayo siya at tinalikuran ang kanyang ama. Mas gusto na lang niyang umalis at mag-isa.

“Don’t you dare disrespect me by storming away, Andrew!” sigaw ni Alejandro.

“Get yourself a wife if you must but letting other people see you this way is just downright embarrassing!” pahabol na sigaw nito na lalong nagpagulo ng kanyang isipan. Pakiramdam ni Andrew ay lalo siyang tino-torture sa pangungulit ng kanyang ama na magpakasal na lang siya sa iba.

Ipinilig niya ang kanyang ulo at tila bumalik siya sa kasalukuyan. Sa halip na iyon ang kanyang isipin ay mas minabuti na lang niyang balikan ang magagandang alaala niya kay Hailey. Ipinangako niya sa kanyang sarili na kapag magkaroon siya ng mga anak ay hindi matutulad sa kanilang magkapatid na lumaki halos kasama ang mga maid at yaya.

Ipapakita niya sa kanyang ama na mabibigyan pa rin niya ng tamang atensiyon ang kanyang magiging anak kahit na gaano pa siya ka-busy.

Magkakaroon sila ng masayang pamilya. A loving mother and a caring father, just like what he had imagined when Hailey was still alive...

Bigla siyang may naalala dahilan para damputin niya ang kanyang cellphone at tumawag. Nakatanggap si Andrew ng police report. Ayon sa mga ito ay may natagpuang isa pang sasakyan malapit sa mismong lugar kung saan nangyari ang aksidente.

Lumalabas sa imbestigasyon na galing ang babae sa naturang sasakyan na bumangga sa malaking puno. Hindi nakita ni Dan na nagmula sa gilid ng kalsada. Sinusubukan pa rin ng pulisya na tawagan ang nagmamay-ari ng nasabing kotse. Sa kasamaang palad ay hindi na nakaligtas ang driver, dead on arrival na ito nang isinugod sa hospital. Walang pagkakakilanlan kung sino ang nagmaneho at kung ano ang kaugnayan nito sa babae.

NANG bumalik si Andrew sa penthouse kasama si Dan ay naitanong niya rito kung kumusta na ang babaeng dinala sa hospital. Inutusan kasi niya si Dan na alamin ang kalagayan nito.

“Sir, hanggang ngayon po ay wala pa ring pumupunta na kamag-anak ng babae,” anang si Dan. Naningkit ang kaniyang mga mata sa pagtataka.

“Kumusta naman siya?” tanong niya.

“Ligtas na po siya, kaya lang malaki po ang naging pinsala sa kanyang mukha,” anito.

“And that’s perfect!” aniya, Napakunot ng noo si Dan sa narinig.

“Sir?”

“So, kung wala palang kamag-anak ang babae, tayo muna ang pansamantalang titingin sa kanya. Bantayan mo muna siya, Dan, habang wala pa ang kanyang kamag-anak. ‘Tsaka Gusto ko rin siyang makita.” Bigla na lang ay nagkaroon siya ng interes na makita ang babae.

“Sigurado po kayo, Sir? Ibig sabihin kayo ang magbabayad sa lahat ng gastusin ng babaeng ‘yon?” may pagtatakang tanong ni Dan.

Tumingin siya kay Dan at bahagyang kumunot ang noo, “Bakit, kung hindi ko siya tutulungan, sino pa ba ang tutulong kung wala namang kamag-anak na dumadalaw sa kanya? Nakausap mo na ba siya?”

“Hindi pa po, Sir, dahil noong umalis ako ay inilipat na siya ng silid. Hindi ko na nakausap dahil pinagpapahinga muna siya, pero baka ngayon puwede na siyang kausapin,” ani Dan.

“Okay, let’s go to the hospital, gusto kong makita ang kalagayan niya,” aniya.

“Sir?” napaanga lang si Dan

“Sir? Ano po ulit ang sabi niyo? P-pupunta ba kamo tayo sa hospital?” kumpirma ni Dan na bahagyang ikinagulat nang sabihin ng amo na bibisitahin nito sa hospital ang babaeng nabangga nila kamakailan.

“Have you gone deaf? Sabi ko puntahan natin siya sa hospital,” sabi nito sa malakas na pagkakasabi.

“Y-yes, sir,” natarantang sabi ni Dan. Madalas ay moody si Andrew sa mga empleyado at mahirap pangitiin. Ganito na siya mula noong nawala sa kanya si Hailey, pakiramdam niya ay tila kay bilis mag-init ang kanyang ulo. Wala rin siyang tiyaga na magpasensiya sa mga pagkakamali ng kanyang mga tauhan, kaya madalas ay galit siya.

Nang makarating sila sa hospital ay bahagyang binuksan niya ang pintuan ng silid, nakita niyang inaasikaso ng nurse ang pasyente. Ikinuha kasi niya ito ng private nurse bukod sa mga nurse na nag-aalaga rito.

“Good morning po, Mr. Flores!” bati ng nurse na nakasalubong niya sa may pintuan.

“Kumusta siya?” tanong niya.

“Maayos na po siya, pasok po kayo, sir, kaso natutulog po siya, eh,” anang nurse.

Pumasok siya sa loob nakasunod naman sa kanya si Dan at ang nurse. Natunghay lang siya sa babae na nakabenda ang mukha.

“Malaki po ang pinsala sa kanyang mukha,” sabi ng nurse.

“Technology can fix it,” aniyang napatango-tango sabay tumalikod na matapos makita ang kalagayan ng babae.

“Hindi niyo na po ba hihintayin na magising siya, sir?” tanong ng nurse.

“Hindi na. Gusto ko lang makita ang lagay niya. Si Dan ang pansamantalang maiiwan para kausapin siya,” aniya na ikinagulat ni Dan.

“Ako po, sir?”

“Oo, ikaw.”

“P-pero pa’no po kayo? Sino’ng magda-drive sa inyo pauwi?” tanong ni Dan.

“Kaya kong mag-drive. Hintayin mo siyang magising at balitaan mo na lang ako,” aniya. Kumuha ito ng pera sa wallet nito at ibinigay kay Dan.

“Mag-taxi ka na lang pauwi,” inabot nito kay Dan ang pera.