CHAPTER 12- AWKWARD
1352 Words
HOW I WISH that this is only a bad dream. After all the effort that I did para lang umiwas sa nakaraan ay napunta lamang sa balewala. Takbo ako ng takbo, iwas ako ng iwas pero wala pa ring nangyari.
Maybe it’s true that what is bound to happen shall come to pass and I hate the fact that my life circumstances are part of it. Destiny ba itong matatawag? I don’t know but it’s blasting the hell out of me.
I closed my eyes and I hefted a silent groan bago ko hinarap ang lalaking nasa likod ko.
“You?” gulat na gulat niyang turan sa akin.
I pressed my lips together and trying my best to compose myself, with chin lifted high, I am silently praying with all the saints na sana hindi mawala ang composure ko at lakas ng loob habang kaharap ang taong kahit na kailan ay hindi ko pinangarap na makaharap muli.
“What?” kunwari ay nagtataka kong tanong pabalik sa taong aking kaharap.
I saw how his forehead wrinkled with bafflement dahil sa sinagot ko sa kanya. For sure he did not expect the kind of response that I did.
“Oh, I–I’m sorry I thought I knew you,” the man retorted while never leaving his gaze on mine,” as you look familiar though–.”
Pinutol ko ang sasabihin niya. “You might be mistaken, Mr.” I retorted at nagtaas ng aking kilay. “So, if you’ll excuse us— let’s go kids.”
Tinalukuran ko siya at tinungo ang mga anak ko at kinuha ang kamay nina Nicolo at Nicolai. Ayokong mag aksaya ng oras na kausapin ang lalaking ito, isa pa hindi dapat kami makita ni Jonas or else mabubuko ako.
“Halina kayo?” sabi ko ulit sa kambal. Nicolo responded at hinawakan ang left hand ko samantalang si Nicolai naman ay nakayuko at malungkot ang mukha.
Ayaw niya talagang umuwi…
“Nicolai , please, not now.” I said to Nicolai, ayaw ko man nakikita itong nalulungkot but we have to get out of this f*****g place as in right now!
Kaya sapilitan kong inabot ang kamay ni Nicolai and pulled him along with me ng magsimula na akong maglakad but to my surprise ay hinarangan ako ng arroganteng lalaki sa harapan ko.
Anu ba ang ginagawa niya? Kainis siya!
“Miss, ayaw kong makialam but I guess it won’t hurt that much kung papayagan mo ang mga anak mo munang maglaro kahit ilang minutos lang?”
Seriously? Dinidiktahan ba ako ng lalaking ito?
“I completely understand what you are trying to suggest but this is my kids and I know exactly what is right for them, so will you please step aside at uuwi na kami.” mataray kong sagot sa kanya.
Then the man just look at me straight in the eyes na parang kinikilatis niya ako. Nag-iwas ako ng tingin pagkatapos ko siyang tingnan ng seryoso. Nagmamadali akong humakbang habang hawak-hawak sa magkabilang kamay ang kambal.
“I don’t understand but you are too obvious.” bigla nitong sabi ng lagpasan ko na siya sana kasama ang kambal ngunit kasabay nito ay hinawakan niya ako sa braso.
Napatingin ako sa kamay niyang hawak-hawak ang aking braso, I can’t believe it but that simple gesture got my heart pounding wildly and got it beats accelerated like every beat of the drums inside of my chest.
Tahimik lang ang mga bata pero alam kong nagtataka din ang mga ito, dahan-dahan akong napaangat ng tingin at sa pagkakataong iyon ay nagtama muli ang mga mata namin.
“Anu ba ang pinagsasabi mo?” I bolted na may diin sa bawat salitang aking binitawan.
For my surprise mas lalo niyang nilapit ang mukha niya sa mukha ko na para bang he’s memorizing every detail of my face. Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niya. He look at my lips then my eyes and the memories of the past kung paano niya ako tignan ng ganito rin kalapit ay biglang nag flashback sa aking utak.
“You’re feisty huh?” He smirked,” Fine, let's see what you’ve got there huh!”
Dahil sa ginawa niya ay binitawan ko ang pagkakahwak sa kambal at bahagya siyang tinulak. Pero ngumisi lang ang arroganteng kaharap ko samantalang ang puso ko ay di na mapakali kasama ang buong sistema ko.
Tiningnan ko siya ng masama may sasabihin pa sana ako ng biglang nag ring ang aking phone at agad ko itong kinuha sa loob ng aking bag. Nakita ko sa screen tumatawag na ang driver namin.
“Yes?” I ask kasabay ng pagbuntong hininga ko.
[Ma’am naka ready na po ang sasakyan at nandito po ako sa labas ng playground na sabi ninyo. “]
“Okay cge, pumasok ka lang dito sa loob at kunin mo ang mga bata, bilisan mo. Salamat.”
[“Okay po Ma’am.”]
I end up the call at sakto namang nakita kami agad ng driver ko, pinaypay ko siya sa gawi namin at agad naman siyang lumapit.
“Kunin mo ang mga bata at pakihatid sila sa sasakyan, mauna na kayo doon at susunod ako.” utos ko na agad naman ginawa ng Driver ko. Buti na lang at sumunod ang mga bata kahit pa na bagsak ang balikat ni Nicolai dahil sa di ko pinayagan ang gusto niya. I mentally noted that I will explain to him everything sa bahay para maintindihan niya kung bakit need na naming umuwi agad.
Naiwan kami ng arroganteng lalaki sa kinatatayuan namin at nang masiguro na malayo na ang mga bata ay agad ko siyang tinapunan ng masamang tingin, magkaharap kaming dalawa ilang pulgada lang. Ramdam ko ang tension sa paligid ng dahil sa ginawa niya kanina.
“Don’t you ever do it again!” may diin kong sabi sa kanya to let him know that what he did is not okay at all. Then I started walking-- passing him at inirapan siya.
Sino ba siya sa inaakala niya?
Kahit kailan ganoon pa rin siya napaka antipatiko!
Nang makalagpas na ako sa kanya ay agad naman itong nagsalita, “ Ang alin ba ang hindi ko dapat gawin Miss Kailie Zobel? Ang hawakan ka o ang--?”
Humigpit ang hawak ko shoulder bag ko at napahinto ako sa paglalakad.
"Tumigil ka!" sabi ko na may pagtitimpi sa aking tono.
Kahit kailan nakakairita talaga siya.
Napapikit pa ako ng mga mata ko at napakagat ng labi para lang pigilan ang sarili kong gusto ng magwala. I’m just thankful dahil hindi ko na nakikita sina Jonas sa paligid kahit iyong batang babae.
After ng sinabi ko ay hindi na ako nag abalang harapin siya bagkus ay started to move forward. Binalewala ko ang idea kung bakit niya in-assume na ako si Kailie Zobel. Iniisip ko na lang baka may staff akong nagsabi sa kanya.
“As far as I remember kasi mas mahigit pa sa paghawak ang nangyari–.”
Fuck, ayaw niya talagang tumigil?
At dahil sa sinabi niya ay hindi na rin ako nakapagpigil at nasagot ko na naman siya.
“Would you please stop and what nonsense are you talking about?!” I blurted out with annoyance kasabay ng pagharap ko sa kanya.
Nakapalmulasa siya at diretsong nakatingin sa akin. With his black suit, does he think he is almighty? Though I can’t ignore the fact that he is f*****g intimidating, hot and his presence can make you feel so little but of course I am not going to give that pleasure to him.
Inilang hakbang niya lang ako and all of sudden ay nasa harapan ko na naman siya. Halos napaatras ako bigla sa ginawa niya that made me out balance. Napapikit ako sa akalang babagsak ako but that never happen instead I felt a strong arm catched me right away.
Kabado man ay napabukas ako ng aking mga mata, and a pair of hazel eyes are looking at me so intently. I started to feel butterflies in my stomach and this is so ridiculous.
How come?
- Writer
