“Seyit, beni Gencer’in evine götür. Babasıyla bir de ben konuşayım.” Dedim. Seyit başını salladı, İlyas da, “Ben de geliyorum,” dedi. Üçümüz, benim arabaya bindik. Yolda, telefonum çaldı, emniyet müdürüydü arayan. “Altemur bey, telefon sinyalini okul yakınlarındaki yoldan aldık,” dedi. “Ama cihazı yol kenarında atılmış bulduk. Kamera kayıtlarını ve mobese kameralarını inceliyoruz, en kısa zamanda Rozerin hanımı bulacağız.”
“Lütfen bulun,” dedim, “Bizde kendi imkanlarımızla arıyoruz.”
Gencer’in ailesiyle yaşadığı villanın önüne vardığımızda, saat sekiz buçuğu gösteriyordu. Gökyüzü, simsiyah bir örtü gibiydi, bulutlar dağılmıştı. Villanın ışıkları, bahçeyi loş bir şekilde aydınlatıyordu. Arabadan inmeden, torpido gözünü açtım. Silahımı alıp arka belime soktuğumda soğuk metal belime değdi.
