ฉันก็แค่เมียแสนชัง

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ...” “เสียใจพอหรือยัง ผมค่อนข้างรำคาญเสียงร้องให้ของคุณ ผมรู้ว่าดวงตาของคุณกลับมามองเห็นได้บ้างแล้ว อยู่ที่นี่ก็ดูแลตัวเองเอาก็แล้วกัน แล้วเรื่องที่ตกลงกันเอาไว้ก็จำไว้ให้ดีล่ะ คุณก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างผมทำได้ทุกอย่าง” ดวงตาคมมองคนตัวเล็กเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่ด้วยสายตาที่ไร้วี่แววของความสงสาร ความเจ็บปวดทรมานกายใจที่เขามอบให้เธอเมื่อครู่ที่ผ่านมา มันยังไม่สาสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้เจอแม้แต่เศษเสี้ยว ภูมินทร์คว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวมาสวมคลุมแผงกล้ามได้ก็เดินหนีออกจากห้องนอนเล็กนี้ไปโดยที่ไม่สนใจใยดีที่จะหันกลับมามองคนที่นอนกอดหมอนสะอื้นแม้แต่หางตา “คุณมันใจร้าย” น้ำเสียงแหบปนสะอื้นเปล่งออกมาหลังจากผู้ชายใจดำที่เพิ่งหาความสุขจากร่างกายของเธอเดินออกจากห้องไป เธอเจ็บไปทั้งกายทั้งใจ ด้วยไม่เคยคิดว่าคนที่เคารพประดุจพี่ชายที่แสนดีจะกระทำป่าเถื่อนกับเธอ ทั้งยังขู่เข็ญไม่ยอมให้เธอบอกกับใคร ไม่เช่นนั้นน้องสาวของเธอก็จะถูกเขากระทำเช่นนี้อีกคน พลอยฟ้า กิตติพรรณวิไล หญิงสาวตัวเล็กวัย 24 ย่าง 25 รูปร่างหน้าตาน่ารักน่าชังราวกับตุ๊กตา ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวอมชมพู ดวงตากลมโตมีเสน่ห์ที่ดึงดูด ใครเห็นต่างก็ชมว่าเธอน่ารักน่าชังเหมือนลูกแมวน้อย เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดี เรียบร้อย อ่อนหวาน เป็นลูกคุณหนูใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างสุขสบาย ถูกเลี้ยงมาอย่างกับไข่ในหิน แต่ไม่นานมานี้ความสุขสบายที่เคยมีก็อันตรธานหายไปเพราะธุรกิจส่งออกอาหารแปรรูปของพ่อของเธอถูกฟ้องล้มละลาย ทำให้พ่อของเธอเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกเสียชีวิต ทว่าเหมือนเคราะห์ซ้ำกำซัด หลังจากพ่อของเธอเสียได้ไม่นาน เธอก็ดันมาประสบอุบัติเหตุพร้อมกับเจ้านายคนใหม่จนเจ็บหนัก เจ้านายของเธอเสียชีวิตคาที่พร้อมกับลูกน้อยในท้อง ส่วนเธอก็บาดเจ็บหนักที่ศีรษะจนทำให้กระทบกระเทือนถึงการมองเห็น หลังจากนั้นไม่นานเธอและพราวฝนน้องสาวของเธอก็ได้มาอยู่ภายใต้การดูแลของ ภูมินทร์ นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของสายการบินในประเทศ คนที่เธอรู้จักเขาในฐานะพี่ชายและชื่นชมเขาเป็นตัวอย่างที่ดีในการทำงานและการใช้ชีวิตตลอดมา แต่สุดท้ายเขาก็มาทำร้ายบังคับขู่เข็ญขืนใจ เขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือด้วยเหตุผลอะไรเธอเองก็ยังไม่รู้ คราแรกเธอและน้องสาวถูกดูแลเป็นอย่างดี รวมถึงเธอเองก็ได้รับการรักษาจนดวงตากำลังเริ่มที่จะกลับมามองเห็น และแล้วจู่ๆ วันนี้เขาก็พาเธอมาที่บ้านหลังเล็กริมธารน้ำตกที่เคยเป็นบ้านพักตากอากาศสุดโปรดของพ่อเธอ ประโยคที่เขาบอกกับเธอว่าเขาซื้อบ้านหลังนี้เอาไว้และอยากให้เธออยู่ที่นี่ เธอดีใจจนพูดไม่ออก แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที คนที่เธอมองว่าเป็นพี่ชายที่แสนดีก็ลากเธอมากระทำป่าเถื่อนในบ้าน ทั้งขู่ว่าหากไม่ยอม เขาจะทำร้ายพราวฝนและจะไม่ส่งเสียให้เรียนต่อ รวมถึงให้เธอปฏิเสธการรักษาดวงตากับหมอ และห้ามบอกเรื่องที่เขาทำกับเธอกับใครทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นคนที่ต้องรองรับการกระทำของเขาคือน้องสาวของเธอ ตอนนี้เธอได้แต่นอนกอดหมอนร้องให้คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าอะไรที่ทำให้ภูมินทร์ต้องมาทำกับเธอแบบนี้ ภูมินทร์ขับรถยนต์คันหรูออกจากจังหวัดสระบุรีมาร่วมสองชั่วโมงกว่าเขาก็เลี้ยวรถแวะเข้ามาที่วัดใกล้บ้านพร้อมกับถือช่อดอกไม้ช่อโตไปยังหลังวัด เขาย่อตัวลงวางช่อดอกไม้ตรงหน้ารูปถ่ายของคนที่จากไป ดวงตาของเขาเริ่มไหววูบ พร้อมกับยกมือป้องปากพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่เพื่อกลั้นน้ำตา แต่ก็เหมือนว่าจะทำได้ยาก “ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” เขายกมือสัมผัสกับรูปที่ติดอยู่ข้างเจดีย์เก็บกระดูก หัวใจตอนนี้รู้สึกปวดหนึบจนแทบหายใจไม่ออก น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มคลอออกมา แต่เขาก็พยามเข้มแข็งไม่ยอมให้มันไหล ไม่อยากให้คนที่จากไปต้องมีห่วงมากนัก ภูมินทร์ ไชยกมลพรรณ นักธุรกิจหนุ่มวัย35 เขามีหน้าตาหล่อเหล่าราวกับนายแบบที่หาตัวจับยากในหมู่นักธุรกิจ เขาเป็นผู้ชายที่เก่งจนเป็นที่ยอมรับในเหล่านักธุรกิจและผู้ที่ถือหุ้นในองค์กร เพราะหลังจากที่พ่อและแม่ของภูมินทร์เสีย ภูมินทร์ก็เข้ามาบริหารองค์กรในขณะที่อายุยังน้อย แต่ก็สามารถพาองค์กรเดินหน้าต่อได้อย่างสวยงาม เขาเป็นคนค่อนข้างรักสงบ เด็ดขาดกับทุกเรื่อง ยอมหักไม่ยอมงอ แต่คนที่เขาจะอ่อนข้อให้คนเดียวก็คือคุณย่าของเขา เพราะย่าเป็นพื้นที่ปลอดภัยที่เขากล้าแสดงความอ่อนแอพักพิงใจยามเจ็บปวดได้ คนที่เขาเพิ่งจะยกให้เป็นพื้นที่ปลอดภัยอีกคนจู่ๆ ก็มาจากเขาไปกะทันหันโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เพราะความประมาทของคนแค่คนเดียว และเขาก็จะทำให้คนๆ นั้น ได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดให้สาสมที่เขาได้รับ “มาหาแก้วเหมือนกันเหรอคะภู” ภูมินทร์รีบไล่น้ำตาก่อนจะหันไปมองหญิงสาวหน้าสวยที่กำลังเข้ามานั่งข้างๆ เธอไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นกวินตราเพื่อนสมัยเรียนของเขาและเธอก็เป็นพี่สาวของคนที่เขามาเยี่ยมวันนี้ “ไม่คิดว่าก้อยจะมาที่นี่วันนี้เหมือนกัน” “ครบร้อยวันพอดีนี่คะ แล้วภูจะไปธุระไหนต่อไหม ก้อยจะชวนทำสังฆทานให้แก้วค่ะ” “ได้สิครับ ผมว่าจะทำอยู่พอดี” หลังทำสังฆทานเสร็จเรียบร้อยทั้งสองก็มานั่งรับประทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารใกล้บ้านของภูมินทร์