Tirik pa ang araw nang lumabas si Sabel sa yungib. Hindi naman siya naligaw sa paglabas mula sa tila paraisong pinagmulan. Nakalabas siya ng kakahuyan nang walang kahirap-hirap.
Binaybay niya ang daan patungo sa bahay nila. Mula sa malayo ay tanaw na niya ang tila nagkakagulong mga taga-isla. Nakapaikot ito sa bahay nilang natupok na ng apoy. Napatutop sa bibig si Sabel, impit na iyak na lang ang kanyang nagawa.
"Ano? Wala bang natirang labi ng mag-asawa at iyong anak nila?" tanong ni Ka Pedring. "Kitang-kita ko na umakyat sila sa bahay habang nasusunog iyon at walang nakalabas sa kanila."
"Sunog na sunog ang bahay, nakita mong uling na lang ang natira. Paniguradong abo na lang sila ngayon," napahalakhak pang sabi ng may katabaang si Mang Teban.
"Hanapin natin ang mga anak nila. Hindi
